koukidaki: Ο κοκκινομάλλης (Redhair)

Δανάη, η ρεπόρτερ

Αυτό, δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν, μιας και η οικογένεια πέραν αυτού του αγοριού με τα φλογισμένα μαλλιά δεν είχε παρόμοιο μέλος, κι από τις δυο μεριές των γονέων μέχρι το βαθύ τού χρόνου όπου έψαχναν οι γεροντότεροι. Τη μάνα του, κλασσική χωρική παλαιάς κοπής, δεν θυμόταν κανείς συγχωριανός της να την έχει ποτέ δει έξω από τα ασφυκτικά όρια του χωριού της. Τα γειτονικά χωριά ήταν γι’ αυτήν ό,τι το εξωτερικό για τον σημερινό Έλληνα.

Παράλληλα, κανένας δεν είδε κοκκινοτρίχη επισκέπτη, ή πραγματευτή από αυτούς του γενικού εμπορίου που γυρίζουν την πραμάτεια τους από χωρίου εις χωρίον και δημιουργούν περαστικούς δεσμούς με ανύμφευτες αλλά και παντρεμένες χωριανές, για να περάσει από το μυαλό του ότι η γυναίκα αυτή έκανε τη ζαβολιά της, έτσι όπως ήταν ένα ον απροσδιορίστου ηλικίας ακόμη και σαν κοπέλα.

Ο νονός, όταν ήρθε η ώρα της Κολυμπήθρας, απαίτησε από τον κατάπληκτο παπά, να το ονομάσουν Redhair (Ρέντχερ) για να τιμήσουν τη φύση, που θέλησε προφανώς με την παραξενιά της αυτή κάτι να μηνύσει στους δικούς του παιδιού.

Ο παπάς ανένδοτος, ο νονός επίσης, απείλησε μάλιστα μέχρι αλλαγή ακόμη και θρησκεύματος αν ο πρώτος δεν υπαναχωρούσε. Απειλήθηκε σύρραξη μεταξύ των κατοίκων (εκείνην την εποχή υπήρχαν ακόμη κάτοικοι στα ορεινά χωριά μας), έτσι ο ιερέας κατέφυγε στον Μητροπολίτη να δώσει σοφή λύση. Και ενώ ο καθείς θα περίμενε να υπεραμυνόταν με την άποψη του Γέρο παπά, μπροστά στον σάλο που δημιουργήθηκε, αναγκάστηκε να δώσει τη λύση. «Να ξέρει όμως το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Αγίας Εκκλησίας, ότι αυτή δεν είναι παρά μία εξαίρεση που ταιριάζει με αυτήν της Φύσεως».

Σε μιαν εποχή που η εκκλησία βαλλόταν πανταχόθεν, ο νουνεχής Αρχιερέας θέλησε να εξομαλύνει την κατάσταση. Δεν θα χανόταν και ο κόσμος αν κατ' εξαίρεση ονόμαζαν κοκκινομάλλη ή ξανθομάλλη ή όπως αλλιώς γούσταραν οι δικοί του να το πουν το παιδί, αρκεί δίπλα στο "κοκκινομάλλης" να πρόσθεταν και όνομα Χριστιανικό όπως πρόσταζε ο εκκλησιαστικός νόμος. Ρέντχερ Γιωργή, τον ονόμασαν λοιπόν και τον γιόρταζαν κατ' εξαίρεση πάντα, τωνΤΩΝ Αγίων Πάντων!

Η φύση, έκανε λοιπόν τη ζαβολιά της, αλλά όχι μόνο στο εξωτερικό μέρος του κεφαλιού του μικρούλη κοκκινοτρίχη αλλά και στο μυαλό του. Ήταν οι σκέψεις του και η σχολική του γνώση, πολύ πιο προχωρημένη, τουλάχιστον κατά πέντε χρόνια από τα παιδιά της ηλικίας του.

Όταν κάποτε ένας δημοσιογράφος που του έπαιρνε συνέντευξη, πέντε χρόνων νήπιο, τον ρώτησε τι λένε γι’ αυτόν οι φίλοι του, εκείνος απόλυτα φυσιολογικά απάντησε: «Μα, δεν έχω φίλους!»

Όταν η Δανάη άκουσε αυτή τη φράση από το βίντεο του συναδέλφου της συγκλονίστηκε, αρρώστησε στη σκέψη της μοναξιάς αυτού του μικρούλη. Θέλησε να τον γνωρίσει. Πήγε μέχρι το χωριουδάκι και από τη στιγμή που συναντήθηκαν κατάλαβαν και οι δυο, καθένας με τον τρόπο του, ότι θα γίνονταν φίλοι γκαρδιακοί.

Ο μικρός, κολακευμένος από το ενδιαφέρον που έδειχνε η κοπελιά, έκανε ό,τι μπορούσε να την ευχαριστήσει αλλά και να την εντυπωσιάσει πέρα από τα κατακόκκινα μαλλιά του και τις γουστόζικες φακίδες της ωραίας του μύτης!

Και να που η καλή του τύχη τον βοήθησε σ’ αυτό.

Άγνωστο πώς, βρήκε στο σπίτι του παππού του μια παλιά κιθάρα, παλιά μεν αλλά με όλες τις χορδές στην θέση τους. Ξεκούρδιστη, με μία όμως γλυκιά παραφωνία που μαρτυρούσε μεγάλες δυνατότητες αν και εφόσον κουρδιζόταν σωστά. Από κείνη τη στιγμή και μετά η κιθάρα ήταν κάτι σαν προέκταση του εαυτού του δεν έφευγε από τα χέρια του και κοιμόταν μαζί της αγκαλιά. Ποια Τύχη και ποια Μοίρα οδηγούσε τα βήματά του; Ενστικτωδώς κατάλαβε ότι για να πάψει να φαλτσάρει τόσο χαριτωμένα, όφειλε εκείνος να της σφίξει τα λουριά, που στην προκειμένη περίπτωση λέγονταν κλειδιά. Πολύ γρήγορα έπαιζε δικές του συνθέσεις μην έχοντας ακούσματα και ίχνος μουσικής παιδείας από τον περίγυρό του. Πώς ένας βοσκός κάνει την φλογέρα του να κελαηδά μαγεύοντας τη φύση, με την αντήχηση της μουσικής του πάνω στα σκληροτράχηλα βουνά, κάνοντας πρίμο σεκόντο με τα βελάσματα του κοπαδιού του που τον ακούει, μαγεμένο; Τον δίδαξε ποτέ κανείς πώς να το κάνει; Μελωδίες που μιμούνται τον αγέρα τον ήλιο και την βροχή, το αηδόνι στις ρεματιές, τον κεραυνό και την αστραπή μα και την προσμονή του σμιξίματος με την βοσκοπούλα του, σαν αργά γυρίσει στο σπιτικό του αργά το απόγευμα να ξαποστάσει. Αυτές είναι οι παρτιτούρες του για σόλο φλογέρα, με τη Συμφωνική ορχήστρα της φύσης υπό την διεύθυνση ενός αόρατου Μαέστρου. Έτσι και ο Ρέντχερ. Πήρε στα χεράκια του ένα όργανο χωρίς ζωή, το ανάστησε και το έκανε να μαγεύει τον όποιο τον άκουγε, φιλόμουσο ή μη.

Η Δανάη όταν τον πρωτάκουσε ενθουσιάστηκε· φιλόμουση και η ίδια, αλλά δίχως περγαμηνές εξαιρετικού ταλέντου σαν σπουδάστρια πιάνου, βάλθηκε να βοηθήσει τον μικρούλη να ξεφύγει από τα όρια της στενοκεφαλιάς του πατέρα κυρίως, ο οποίος δεν ήθελε όπως έλεγε να δει το γιο του μουσικάντη, αλλά «βαθμοφόρο της Χωροφυλακής για να μην λείψει ποτέ το ψωμί από το τραπέζι του…» Και συνέχιζε: «Αν θέλει να παίζει κιθάρα για το γούστο και το κέφι του στο σπίτι και στα πανηγύρια καλώς, να το κάνει, αλλά μέχρις εκεί». Ο μικρός υπέφερε από αυτές τις απαγορεύσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικώς, αλλά και πώς να μην υποταγεί στον πατέρα αφέντη!

Και εδώ γεννιέται το εύλογο ερώτημα: Πώς ένα παιδί με κανέναν μουσικό στην οικογένεια, χωρίς τα στοιχειώδη ακούσματα, μπορεί να παίζει εύκολα και από μνήμης Αντρέ Σεκόβια, Αλμπένιθ και έργα μεγάλων Ισπανών συνθετών, αφού τα άκουγε μαγεμένος πεντέξι φορές;

Για όποιον ξέρει από μουσική, πρόκειται για μία μεταφυσική, ίσως υπερφυσική κατάσταση, λαμβανομένου υπ’ όψιν του γεγονότος ότι ένας νορμάλ ενήλικας χρειάζεται ώρες και ώρες, μελέτης, και άριστη τεχνική κατάρτιση για να το πετύχει.

Την Δανάη, αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της, τα παιδιά θαύματα -όχι απλώς χαρισματικά- την φόβιζαν αλλά και τα λυπόταν. Την ώρα που τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους απολαμβάνουν παιχνίδι και ξεγνοιασιά, πράγματα αναντικατάστατα, τα ίδια κάθονται σαν μαγεμένα και κυρίως αγόγγυστα μπροστά σε ένα πιάνο ή αγκαλιά με ένα βιολί, μια κιθάρα κ.ο.κ. και μελετούν, αν θέλουν να εξελίξουν το θείο δώρο που τους χαρίστηκε και που παραμένει, όπως είπαμε, ανεξήγητο.

Η Δανάη θεώρησε χρέος της να πάει το μικρό να τον ακούσει ένας ειδικός πεπειραμένος δάσκαλος, κρυφά από τον γονιό, ρισκάροντας ακόμη και την φιλία τους. Εκείνος έμεινε κατάπληκτος, παρά την επιφυλακτικότητα που είχε αποκτήσει μετά από χρόνια διδασκαλίας. Κυριολεκτικά μαγεύτηκε, σε σημείο να θέλει να υποκλιθεί μπροστά στην "μικρή θεότητα" όπως αποκάλεσε τον Ρέντχερ.

«Ακούστε δεσποινίς Βουδούρη. Θα σας συνιστούσα να αφήσετε εμένα να χειριστώ το εμπόδιο του πατέρα. Εμείς οι άντρες έχουμε συγκεκριμένους κώδικες επικοινωνίας και εμπιστευόμαστε αλλήλους. Χα χα χα».

Ο πατέρας αντιρρησίας, δεν ήταν αυτό που λέμε "αγύριστο, άξεστο κεφάλι". Όταν μάλιστα άκουσε για μαθήματα κιθάρας άνευ αμοιβής λόγω αξεπέραστου ταλέντου και καμάρωσε και ενέδωσε. «Δεν βαριέσαι. Μπορεί ο μικρός κοκκινομάλλης με τούτην του την ενασχόληση να ξεφύγει από την τηλεθέαση και το τάμπλετ, όπως τα αδέρφια του. Και μόνο γ’ αυτό τον λόγο ας κάνει το κέφι του», σκέφτηκε. Πανευτυχής πλέον ο δάσκαλος είπε στον πατέρα ότι θα πάει τον μικρό σε ειδικό Σχολείο για χαρισματικά παιδιά και τα όποια έξοδα δικά του. Ήταν το καμάρι του, πέρα και από την δική του την προσωπική προβολή. Με υπερηφάνεια θα ’λεγε δε, στο εγγύς μέλλον, ότι αυτό το φαινόμενο υπήρξε μαθητής του. Λίγο το ’χες;

Πήρε μια εξαιρετική υποτροφία από το Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάσης και σε ηλικία οκτώ χρόνων ήταν ήδη ένας φτασμένος κιθαρίστας που έπαιζε με αξιοζήλευτη ευχέρεια έργα Μεγάλων Δημιουργών αλλά και τζαζ και σημερινά ακούσματα, δοξάζοντας όχι μόνον την οικογένεια αλλά και το μικρό ορεινό χωριό του.

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, όπως το συνηθίζουν τα άτιμα. Αλλά ο νεαρός πια βιρτουόζος ουδέποτε ξέχασε την Δανάη στην οποία χρωστούσε τα πάντα, παράλληλα με τον έρωτα που της είχε, παρά την μεγάλη διαφορά ηλικίας τους. Ήταν η Μούσα του, η Έμπνευσή του, γι’ αυτήν έγραψε τα αθάνατα έργα του, της το χρωστούσε.

Της εξομολογήθηκε: «Δανάη μου είσαι η Θεά μου, σου οφείλω αυτό που έγινα. Δεν θέλω να νιώσεις κάπως, μα θα σου το πω. Είσαι η πρώτη μου μεγάλη Αγάπη. Δεν ήταν δύσκολο καθόλου μάλιστα, ο έρωτας να κτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μου. Άραγε ο Ρωμανός σου ξέρει τι θησαυρό έχει παντρευτεί; Είσαι ξεχωριστή και όχι βέβαια μόνο για τα υπέροχα κόκκινα μαλλιά σου! Να το ‘χει το χρώμα λες; Δεν νομίζω. Το ‘χει η καρδιά με το δικό της άλικο χρώμα… Καρδιά μου συγχώρα με, αλλά Σ’ Αγαπάω, Θεέ μου να ‘ξερες πόσο!!!»

👣

Πρώτη δημοσίευση

Τριακοστό τρίτο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Συνεχίστε στο επόμενο εδώ

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley

Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου