Ιωάννας Πιτσιλλή
«Πας παντού!», έλεγε και ξανάλεγε όσο πιο δυνατά μπορούσε ο Covid, ενώ ένα σαρδόνιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. Με αυτή τη μαγική συνταγή θα έφτανε επιτέλους στον στόχο του. Να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους Α.Μ.Ο.Τ.Ε (Αδυσώπητοι Μάγοι Όλων Των Εποχών)!
Τα χρονικά περιθώρια στένευαν, η αίτηση θα έπρεπε όπου να 'ναι να συμπληρωθεί και να αποσταλεί στην επιτροπή των Α.Μ.Ο.Τ.Ε για αξιολόγηση.
Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και μόνο μια θέση υπήρχε πια διαθέσιμη. Ο ίδιος είχε ήδη δεκαοχτώ αποτυχημένες προσπάθειες στο ενεργητικό του και η απόπειρα με τον αριθμό 19 ήταν χωρίς αμφιβολία η τελευταία του.
«Πας παντού!», επαναλάμβανε χαρούμενος και αισιόδοξος. Αυτή τη φορά, τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά.
Η μητέρα, τον κοιτούσε πίσω από την κορνίζα της, μιας και είχε από χρόνια περάσει στην αιωνιότητα. «Είσαι σίγουρος γιαβρί μου;», φαινόταν να του λέει πίσω από το γυαλί.
Η μητέρα, είχε και η ίδια δοκιμάσει περίπου πριν από εκατό χρόνια να περάσει μέσα από τα μαγικά και τα ξόρκια της στην Ιστορία. Τόσο, όμως, η ίδια όσο και ο γιος της είχαν στιγματιστεί από τις άκυρες προσπάθειές τους να εξασφαλίσουν μια θέση στην κατηγορία των Α.Μ.Ο.Τ.Ε. Ήτανε χωρίς καμία αμφιβολία αυτό που λέμε «καραγκαντέμηδες». Ό,τι κακό και να έκαναν, αυτό γύριζε μπούμερανγκ ανατρέποντας όλα τα άσχημα σχέδιά τους. Από όλο το κακό που κατάφερναν να σπείρουν, να σου πεταγόταν σαν ήλιος το καλό και γέμιζε την πλάση φως.
«Πας παντού, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχω ξανά μητερούλα», απαντούσε ο Covid μεθυσμένος από χαρά και ευτυχία, ενώ με τα δάχτυλα του χάιδευε παιχνιδιάρικα το πρόσωπο πίσω από την κορνίζα.
«Αμήν γιαβρί μου», συμπλήρωνε κάπως δύσπιστα η μητέρα.
Το μαύρο τσουκάλι σιγόκαιγε πάνω στη φωτιά. Ο Covid βεβαιώθηκε ότι έριξε σε σωστή δοσολογία όλα τα υλικά. Πήρε ένα τεράστιο ξύλινο κουτάλι του περασμένου αιώνα και ανακάτεψε το διάφανο γλοιώδες υγρό. Στη συνέχεια ανέβηκε πάνω σε μια παλιά καρέκλα που είχε τοποθετήσει κοντά στο τσουκάλι.
Αφού έκλεισε τα μάτια του, έστρεψε το κεφάλι του προς το ταβάνι, αναποδογύρισε τις παλάμες του και επανέλαβε 19 φορές τη μαγική φράση «Πας παντού». Τέλος, βούτηξε ο ίδιος μέσα στο κολλώδες διάφανο υγρό.
«Αλά ούνο, αλά ντούε, αλά τρε!», φώναξε η μητερούλα πίσω από την κορνίζα και τότε ακούστηκε ένα εκκωφαντικό «Μπουμ!» Ο Covid είχε γίνει αόρατος! Για την ακρίβεια είχε καταφέρει να μετατραπεί σε μια σπάνια αναπνευστική λοίμωξη. Σε λίγο θα ξεκινούσε να εκτοξεύεται μέσα από ανθρώπινα στόματα και να παρασύρει στον άλλο κόσμο όλο τον άμοιρο πληθυσμό της γης. Οι άνθρωποι άρχισαν ξαφνικά να βήχουν ο ένας μετά τον άλλο και σαν ένα καλοστημένο παιχνίδι ντόμινο ξεκίνησαν να σωριάζονται στο έδαφος.
Όλα έδειχναν να πηγαίνουν περίφημα. Τα νοσοκομεία γέμιζαν σιγά-σιγά και όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να αρρωσταίνουν. Το όνομα του Covid έγινε γνωστό σε ολόκληρη τη γη. Είχε καταφέρει να γίνει θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον σε ραδιόφωνα, εφημερίδες και περιοδικά, σκορπώντας τον τρόμο και τον πανικό. Η νίκη ήταν κοντά, μόλις μερικά βήματα απόσταση, σχεδόν μια ανάσα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να στραβώσει τώρα πια.
Ή μήπως όχι;
«Μένουμε σπίτι!» ακούστηκε να λέει μια φωνή.
«Μα ποιος μιλούσε και τι κουταμάρες ήταν τώρα αυτές που έλεγε; Τι πάει να πει μένουμε σπίτι;», ο Covid άρχισε πανικόβλητος να κοιτάει γύρω-γύρω. Το ανήσυχο βλέμμα του εντόπισε με έκπληξη ένα μικρό κορίτσι με πυρόξανθα μαλλιά και μάτια στο χρώμα των ανθισμένων πεύκων. Αυτό το κορίτσι εκτελούσε, παρά το μικρό μπόι της, χρέη ντελάλη. Καθισμένη πάνω σε ένα λευκό τεράστιο περιστέρι και με ένα τηλεβόα, που μόνο ένας Θεός ήξερε πώς μπορούσε να χωράει μέσα στα μικροσκοπικά της χέρια, είχε πάρει σβάρνα όλες τις πόλεις της γης και μετέδιδε το φρικτό αυτό μήνυμα -δυο λέξεις όλες και όλες- «Μένουμε σπίτι!», αρκετές όμως για να κάνουν τη ζημιά.
Ο Covid είχε αρχίσει να ανησυχεί. Ζήτησε νοερά τη βοήθεια της μάνας του και τότε άκουσε την φωνή της, γλυκιά και καθησυχαστική να του λέει: «Πας παντού, γιαβρί μου, μην τα παρατάς! Δεν έγινε και τίποτα. Θα κλειστούν μέσα στα σπίτια τους, ε και; Θα γίνουν τα σπίτια φυλακές, κελιά θα γίνουν, θα το δεις. Στις δουλειές και στα σχολεία τους ήδη κρεμάσανε λουκέτα. Τόσο πολύ τους φοβέρισες. Τώρα θα ξεκινήσουν οι γκρίνιες και οι καβγάδες. Σύντομα τα χρήματά θα τελειώσουν, αφού κανείς δεν θα μπορεί να πάει στη δουλειά. Θα γίνει το έλα να δεις. Με ένα σπάρο δυο τρυγόνια σου λέω, γιόκα μου! Συνέχισε, είμαστε μόνο μια ανάσα μακριά από τον στόχο μας!»
Παρόλο που η μητέρα ήξερε να του αναπτερώνει το ηθικό, ο Covid αισθάνθηκε να χάνει τη δύναμή του. Δεν ήταν μόνο εκείνο το κορίτσι με το περιστέρι και τον τηλεβόα που του έκαναν χαλάστρα, μα ήταν και αυτοί «οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής», όπως άκουσε να τους λένε. Αυτοί τα έβαζαν μέρα νύχτα μαζί του και εκεί που πίστευε πως τους είχε υποτάξει αυτοί σκούπιζαν τα δάκρυά τους, φορούσαν τις προστατευτικές στολές τους και ορθώνονταν πάλι δυνατοί και ετοιμοπόλεμοι απέναντί του. Αυτοί οι απαίσιοι γιατροί και οι νοσοκόμοι τους, άτιμη φάρα.
Η προθεσμία υποβολής υποψηφιότητας για τη θέση στην κατηγορία των Α.Μ.Ο.Τ.Ε έληγε τα μεσάνυχτα ακριβώς. Ο Covid, αφού επέστρεψε πια στην παλιά του μορφή, συμπλήρωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία στην αίτησή του και επισύναψε όλα τα σχετικά αποδεικτικά. Τα τοποθέτησε όλα μαζί προσεχτικά μέσα σε ένα μεγάλο μαύρο φάκελο. Με ένα σφύριγμα κάλεσε κοντά του την Μάρα, τη γέρικη έμπιστη νυχτερίδα αγγελιαφόρο του, στην οποία ανέθεσε και το καθήκον της παράδοσης του φακέλου στην Επιτροπή των Α.Μ.Ο.Τ.Ε.
Ο Covid γνώριζε πως το σχέδιό του δεν είχε μια επιτυχία της τάξεως του εκατό τις εκατό, μα σε πρώτο στάδιο είχε γίνει μια αρκετά καλή δουλειά. Οι αριθμοί άλλωστε μιλούσαν. Οι τηλεοράσεις έκαναν λόγο για χιλιάδες θύματα και για τεράστιες οικονομικές ζημιές.
Και να σου τώρα που η Μάρα επέστρεψε. Πόσο πολύ βιαζόταν να πανηγυρίσει ο Covid! Με χέρια που τρέμανε πήρε τον φάκελο από την πλάτη της νυχτερίδας, τον άνοιξε και με την καρδιά του να βαράει σαν ταμπούρλο, ξεκίνησε να διαβάζει.
«Αξιότιμε κύριε Covid,
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως το πρότζεκτ σας με την ονομασία «Πας παντού», απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Καλοστημένο, ευφυές και δουλεμένο με πολλή όρεξη και μεράκι. Παρόλα αυτά δεν κρίθηκε ικανό να σας χαρίσει την πολυπόθητη θέση στην κατηγορία Α.Μ.Ο.Τ.Ε για τους λόγους που παραθέτουμε πιο κάτω:
Μπορεί αρκετοί άνθρωποι να έχασαν τη ζωή τους, μα εξακολουθούν να ζουν μέσα στις καρδιές των αγαπημένων τους.
Όλοι όσοι την έβγαλαν καθαρή, λύγισαν, μα σηκώθηκαν ξανά και επιπλέον έμαθαν να εκτιμούν τις μικρές αξίες της ζωής.
Μένοντας σπίτι, δεν έγινε αυτό που αναμέναμε να γίνει. Ίσως οι άνθρωποι να καβγάδιζαν μερικές φορές, μα στη συνέχεια ήρθαν τόσο κοντά μεταξύ τους, όσο δεν είχαν έρθει ποτέ τους μέχρι τώρα.
Τα σπίτια, δεν έγιναν φυλακές, μα κάστρα που δεν έπεσαν.
Αυτό το κορίτσι με τον τηλεβόα, έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά. Υπολογίζουμε πως ήταν η Αγάπη.
Παρόλα αυτά, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την συμμετοχή σας.
Α.Μ.Ο.Τ.Ε»
Ο Covid άφησε να του πέσει από τα χέρια ο φάκελος. Η μητερούλα ζήτησε άδεια και βγήκε από την κορνίζα της. Αγκάλιασε στοργικά τον γιόκα της.
«Ίσως τελικά αυτό το κορίτσι να είχε το “Πας παντού” Covid», του ψιθύρισε.
«Ίσως τελικά η αγάπη να είναι το κλειδί που σε πάει παντού!»
Ιωάννα Πιτσιλλή
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
