Νέλλης Κουρκούλη
Η ιστορία που θα σας αφηγηθούμε είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Μιλάει για εκείνες τις φορές που κάποιοι βρήκαν τη δύναμη μέσα τους ώστε να δείξουν τον υπερήρωα εαυτό τους, γιατί υπερήρωες και υπερηρωίδες δεν γινόμαστε αλλά ανακαλύπτουμε πως ήμασταν πάντα και ότι ακόμα και η πιο μικρή καλή πράξη μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο!
Για τους ήρωες και τις ηρωίδες λοιπόν
Ζούσε κάποτε στον βυθό μια παρέα ίσως λίγο διαφορετική από άλλες μα εξαιρετικά αγαπημένη. Η παρέα αυτή αποτελούταν από πέντε υπέροχα θαλάσσια πλάσματα, τον Άρη το χταπόδι, τον Σπύρο το ροφό, τις δίδυμες γαριδούλες Πένυ και Φένυ, τον Μπίλι το μπαρμπούνι και την Αλεξία τη χελώνα. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι απ’ όταν ήταν τόσα δα μικρά πλασματάκια. Πρωτοσυναντήθηκαν στο μικρό σχολείο του βυθού και από τότε ήταν κάθε μέρα μαζί. Έπαιζαν, κολυμπούσαν στα βαθιά, μάζευαν κοχύλια και μαργαριτάρια, έτρωγαν παγωτό με γεύση φύκι, έπαιζαν κρυφτό στον μεγάλο ύφαλο. Μα αυτό που τους άρεσε περισσότερο να κάνουν μαζί ήταν να μαζεύονται και να λένε τρομαχτικές ιστορίες. Ιστορίες που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου, να κοιτάζεις δεξιά και αριστερά με αγωνία και να φωνάζεις «Μαμά!» όταν ακούς κάποιο θόρυβο μέσα στο βράδυ.
Μια τέτοια ιστορία τους είπε και ο Μπίλι το μπαρμπούνι μια μέρα που είχαν μαζευτεί να παίξουν στο σπίτι του Σπύρου του ροφού.
«Γεια παιδιά, τι γίνεται;» φώναξε ο Μπίλι καθώς έμπαινε στο σπίτι.
«Βρε καλώς τον Μπίλι! Είσαι λίγο κόκκινος σήμερα ή μου φαίνεται;» είπε γελώντας η Πένυ η γαρίδα.
«Χαχα, γελάσαμε…» απάντησε νευριασμένα ο Μπίλι.
«Έλα, σε πειράζει Μπίλι. Κι εσύ Πένυ καλά θα κάνεις να ζητήσεις συγνώμη, δεν κοροϊδεύουμε τους φίλους μας» τη μάλωσε μαλακά η Φένυ, η δίδυμη αδερφή της.
Πάντα έκανε σε όλους εντύπωση πως παρόλο που ήταν δίδυμες, άρα ολόιδιες, οι χαρακτήρες τους διέφεραν τόσο πολύ. Η Πένυ ήταν ζωηρή, φωνακλού και της άρεσαν οι φάρσες ενώ η Φένυ ήταν ήσυχη και πάντα είχε μια λογική εξήγηση για όλα. Βέβαια είχαν και κάτι κοινό. Ήταν και οι δύο τους αξιαγάπητες.
«Λοιπόν τι θα κάνουμε σήμερα;» ρώτησε ο Άρης το χταπόδι ενώ μασουλούσε βουτυρωμένο ποπ κορν.
«Τι λέτε για επιτραπέζια;» είπε η Αλεξία η χελώνα. Η Αλεξία λάτρευε τα επιτραπέζια, τα παιχνίδια γνώσεων, τα σταυρόλεξα κι οτιδήποτε απαιτούσε να στύψει το μυαλουδάκι της. «Και σταμάτα να τρως το ποπ κορν, είναι για όλους!» φώναξε στον Άρη και του άρπαξε το σακουλάκι με τη λιχουδιά.
«Αφού γουργουρίζει η κοιλιά μου…» κλαψούρισε εκείνος. Ο Άρης ήταν πολύ λαίμαργος. Οι φίλοι του τον πείραζαν πως ούτε ο κυρ-Καρχαρίας, ο μεγαλοδόντης, δεν τον έφτανε στην λαιμαργία. Ο Άρης έτριβε επιδεκτικά την κοιλιά του όποτε του το έλεγαν αυτό.
«Όχι να μην παίξουμε επιτραπέζια, είναι βαρετά. Να παίξουμε μπάλα» πρότεινε ο Σπύρος ο ροφός που τρελαινόταν για το ποδόσφαιρο.
«Τι θα λέγατε για μια τρομαχτική ιστορία;» τους ρώτησε με συνωμοτικό ύφος τότε ο Μπίλι.
«Πόσο τρομακτική;» τον ρώτησε η Πένυ.
«Πολύ!» της απάντησε με ενθουσιασμό ο Μπίλι.
Δεν ήθελε κι ερώτημα, λάτρευαν τις τρομαχτικές ιστορίες. Έτσι χωρίς να χάσουν χρόνο κάθισαν σ’ έναν κύκλο. Πήραν όλοι τους από ένα σακουλάκι ποπ κορν και είπαν με μία φωνή στον Μπίλι
«Ακούμε».
«Εδώ και καιρό ακούγονται φήμες στον βυθό. Αυτές οι φήμες λένε ότι κυκλοφορεί ένα παράξενο, ένα πελώριο, ένα βρομερό, ένα σκοτεινό, ένα φοβερό, ένα τρομαχτικό πλάσμα! Έχει δύο τεράστια πόδια δράκου και για χέρια έχει δύο μακριά πλοκάμια σαν αυτά ενός γιγάντιου καλαμαριού. Το πρόσωπό του είναι αποκρουστικό.
»Δεν έχει μύτη αλλά έχει δέκα ολοστρόγγυλα χρωματιστά μάτια κι ένα τεράστιο στόμα με δόντια πιο μεγάλα κι από αυτά ενός καρχαρία.
»Όσο για την κοιλιά του, εκείνη είναι μαύρη και παράξενη σαν μπερδεμένο κουβάρι, έτοιμη να παγιδέψει μέσα της κάθε ανυποψίαστο πλάσμα του βυθού. Παραμονεύει πίσω από το βράχια και μέσα σε θαλάσσιες σπηλιές περιμένοντας να πιάσει το επόμενο γεύμα του. Γι’ αυτό… ΠΡΟΣΟΧΗ μην κολυμπάτε στα βαθιά, μην κολυμπάτε στα σκοτεινά γιατί μπορεί να συναντήσετε το ΠΛΑΣΤΙΚΟΤΕΡΑΣ».
Ο Μπίλι καθώς ολοκλήρωνε την γλαφυρή περιγραφή του τέρατος φούσκωσε τα μάγουλά του κοκκινίζοντας ακόμη περισσότερο, γούρλωσε τα ψαρίσια μάτια του και φώναξε με βαριά φωνή την λέξη πλαστικοτέρας.
«ΑΑΑΑαααααααα!» φώναξαν οι υπόλοιποι εκείνη την στιγμή κι άρχισαν να τρέχουν γύρω, γύρω πετώντας ποπ κορν από την τρομάρα τους! Όλοι εκτός από την Φένυ που τους κοίταζε απορημένη.
«Αλήθεια τώρα; Τρομάξατε μ’ αυτήν την ιστορία;» τους ρώτησε με περιφρόνηση.
«Εεεε… όχι… φυσικά και όχι» ψέλλισε ο Άρης προσπαθώντας να φανεί γενναίος.
«Εγώ τρόμαξα πάντως» παραδέχτηκε η Αλεξία κλαψουρίζοντας.
«Μα δεν υπάρχουν τέρατα χαζούληδες» τους είπε η Φένυ.
«Φυσικά και υπάρχουν! Η ιστορία είναι αληθινή. Άκουσα να τη συζητάνε μεταξύ τους οι μεγάλοι» έφερε αντίρρηση ο Μπίλι.
«Δεν είναι αλήθεια» επέμεινε η Φένυ.
«Είναι!» της φώναξε ο Μπίλι.
«Δεν είναι!»
«Είναι!»
Συνέχισαν έτσι τον τσακωμό τους για μερικά λεπτά μέχρι που τους διέκοψε ο Σπύρος ο ροφός.
«Α! Φτάνει! Δεν είναι ωραίο να μαλώνουν οι φίλοι μεταξύ τους» τους είπε βγάζοντας μπουρμπουλήθρες από το θυμό του.
«Συγνώμη» μουρμούρισε ο Μπίλι κοιτώντας την Φένυ.
«Λυπάμαι» ψιθύρισε ντροπαλά η Φένυ.
«Καλύτερα να πηγαίνουμε. Αύριο έχουμε σχολείο» είπε η Πένυ κι όλοι τους συμφώνησαν μαζί της. Αφού καληνύχτισαν ο ένας τον άλλον ξεκίνησε ο καθένας για το θαλασσόσπιτό του.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο τα κορίτσια της παρέας συζητούσαν για την ιστορία του Μπίλι.
«Εγώ πάντως τον πιστεύω τον Μπίλι» είπε η Αλεξία.
«Δεν θα μας έλεγε ψέματα, σωστά;» της απάντησε σκεπτική η Πένυ.
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!» τις διέκοψε απηυδισμένη η Φένυ.
«Σκεφτείτε, αν υπήρχε αυτό το τέρας δεν θα το είχαμε δει; Και είναι αυτό όνομα για τέρας; Άκου πλαστικοτέρας…» συνέχισε.
Εκείνη την στιγμή κατέφτασαν τ’ αγόρια της παρέας.
«Γεια σας κορίτσια;» τις χαιρέτισε ο Άρης.
«Γεια!» του απάντησε όλες μαζί με μια φωνή.
«Θέλετε μετά το σχόλασμα να πάμε να παίξουμε κρυφτό στον μεγάλο ύφαλο;» τους πρότεινε ο Σπύρος.
«Γιατί όχι;» συμφώνησαν τα κορίτσια.
«Ωραία, τα λέμε εκεί» φώναξε φεύγοντας ο Μπίλι.
Έτσι μετά το σχόλασμα η Πένυ, η Αλεξία και η Φένυ ξεκίνησαν για τον μεγάλο ύφαλο. Είχαν σχεδόν ξεχάσει την ιστορία με το πλαστικοτέρας όταν ξαφνικά πίσω από κάτι βράχια εμφανίστηκε απότομα κάτι που δεν είχαν ξαναδεί, κάτι που έμοιαζε με τέρας!
Είχε πολλά πλοκάμια ενώ το κεφάλι του έμοιαζε με κεφάλι καρχαρία!
«ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ» άρχισαν να φωνάζουν και οι τρεις τους ενώ άρχισαν να κολυμπάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που ερχόταν το τρομακτικό πλάσμα.
«Βοήθεια» φώναξε η Αλεξία.
«Αυτό είναι το πλαστικοτέρας!» είπε κατατρομαγμένη η Πένυ.
«Γρήγορα, θα μας πιάσει!» τους φώναξε η Φένυ και τις παρότρυνε να κολυμπήσουν πιο γρήγορα.
«Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα»
Εκείνη την στιγμή γέλια ακούστηκαν πίσω τους. Γυρίζοντας είδαν τον Μπίλι και τον Σπύρο να εμφανίζονται πίσω από έναν αμμόλοφο και να κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια. Το υποτιθέμενο τέρας εμφανίστηκε κι αυτό ενώ γελούσε κακαρίζοντας. Ήταν ο Άρης που είχε φορέσει μια μάσκα καρχαρία.
«Έπρεπε να βλέπατε τα πρόσωπά σας. Τι φοβητσιάρες που είστε» είπε κοροϊδευτικά ο Άρης.
«Αυτό δεν ήταν καθόλου αστείο!» φώναξε έξαλλη η Φένυ.
«Ωραίοι φίλοι…» μουρμούρισε απογοητευμένα η Αλεξία.
«Ε! Μην θυμώνετε μια πλάκα κάναμε» είπε ο Μπίλι σε μια προσπάθεια του να δικαιολογήσει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους.
«Εμείς πάντως δεν γελάσαμε» του απάντησε θυμωμένα η Πένυ.
«Να παίξετε μόνοι σας τώρα» τους είπαν ταυτόχρονα η Πένυ κι η Φένυ. Με πρόσωπα θυμωμένα πήραν την Αλεξία κι έφυγαν.
«Ω! Ελάτε τώρα! Μην κάνετε έτσι» τους φώναξε ο Σπύρος καθώς έφευγαν. Όταν δεν του απάντησαν κολύμπησε γρήγορα προς το μέρος τους για να τις προλάβει και να τους ζητήσει συγνώμη.
«Γιατί θύμωσαν; Ένα αστείο κάναμε μόνο» είπε ο Μπίλι ενώ ο Άρης συμφώνησε μαζί του σκεπτικός.
Πέρασε λίγη ώρα και οι άλλοι δεν είχαν γυρίσει ακόμη, οπότε ο Άρης κι ο Μπίλι αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Όμως τότε συνέβη κάτι φοβερό, κάτι που δεν το περίμενε κανείς!
«Μπίλι κάτι μεγάλο κολυμπάει προς το μέρος μας» είπε ψιθυριστά ο Άρης.
«Κάποιο ψάρι θα είναι» του απάντησε αδιάφορα ο Μπίλι.
«Όχι δεν μοιάζει με ψάρι. Μοιάζει με… με…». Ο Άρης δίστασε για λίγο.
«Με;» ρώτησε απορημένος ο Μπίλι.
«Με το ΠΛΑΣΤΙΚΟΤΕΡΑΣ!» είπε με κομμένη την ανάσα ο Άρης.
Ο Μπίλι το είδε απότομα μπροστά του και ήταν ακριβώς όπως το είχε περιγράψει, ίσως και πιο τρομαχτικό. Κι ερχόταν γι’ αυτούς…
«Κολύμπα γρήγορα Μπίλι! Έρχεται κατά πάνω μας» φώναξε κατατρομαγμένος ο Άρης.
«Δεν μπορώ πιο γρήγορα» είπε λαχανιασμένος ο Μπίλι.
Και τότε έγινε το κακό. Το πλαστικοτέρας πρόλαβε τον Μπίλι και με μια κίνηση τον παγίδεψε μέσα στην κοιλιά του! Μάταια προσπαθούσε ο Μπίλι να ξεφύγει, όλα ήταν τόσο μπερδεμένα και σκοτεινά εκεί μέσα. Άρχισε να κλαίει απαρηγόρητος ενώ ο Άρης που προσπαθούσε να ξεφύγει κι αυτός από το τέρας φώναζε γεμάτος αγωνία τ’ όνομά του. «ΜΠΙΛΙ!ΜΠΙΛΙ! ΜΠΙΛΙΙΙΙΙΙΙ!»
«Άρη φύγε πριν σε πιάσει και σένα. Πήγαινε να φέρεις βοήθεια» του είπε ο Μπίλι. Ο Άρης άρχισε να κολυμπάει γρήγορα, τόσο γρήγορα όσο κανένα άλλο χταπόδι στην ιστορία του βυθού (ο μπαμπάς του θα ήταν πολύ περήφανος) ενώ καλούσε δυνατά σε βοήθεια.
Λίγο πιο κάτω στο βυθό…
«Το ακούτε αυτό;» ρώτησε ο Σπύρος.
«Ναι, ακούγεται σαν τον Άρη» είπε έκπληκτη η Πένυ.
«Και καλεί σε βοήθεια» είπε ξαφνιασμένη η Αλεξία.
Ο Άρης σε λίγα λεπτά τους είχε προφτάσει και τους εξηγούσε λαχανιασμένος και έντρομος τι είχε συμβεί πριν από λίγο σ’ αυτόν και τον Μπίλι.
«Σας λέω είναι αληθινό και έχει πιάσει τον Μπίλι» τους είπε απελπισμένος.
«Α, δεν πήρατε το μάθημά σας μου φαίνεται» του απάντησε εκνευρισμένη η Φένυ.
«Νομίζεις ότι θα πέσουμε πάλι στην παγίδα σας;» συμπλήρωσε η Πένυ.
«Σας ορκίζομαι στα πλοκάμια του παππού μου πως λέω την αλήθεια» τους είπε ο Άρης, ενώ ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα.
«Παιδιά νομίζω πως σοβαρολογεί» είπε ο Σπύρος βλέποντας τον φίλο του σ’ αυτήν την κατάσταση.
Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους έντρομοι.
«Τότε τι περιμένουμε! Πάμε να σώσουμε τον Μπίλι» φώναξε η Αλεξία.
«Τι λες; Πώς θα τα βάλουμε εμείς με το τέρας;» την ρώτησε φοβισμένη η Πένυ.
«Θα πιάσει κι εμάς» συμπλήρωσε η Φένυ.
«Έχετε δίκιο εμείς είμαστε μικροί ενώ αυτό είναι ένα τρομαχτικό τέρας. Όμως ο Μπίλι μας χρειάζεται και ξέρω πως όταν ένας φίλος μας έχει ανάγκη κάνουμε τα πάντα γι’ αυτόν. Πιστεύω πως ενωμένοι θα τα καταφέρουμε» τους είπε περήφανα η Αλεξία.
«Ναι! Καλά τα λέει η Αλεξία» συμφώνησε ο Σπύρος.
«Θα τα βάλουμε με το πλαστικοτέρας λοιπόν;» ρώτησε ο Άρης.
Όλοι ήξεραν την απάντηση. Γιατί αν και η καρδούλα τους έτρεμε από τον φόβο, η αγάπη για τον φίλο τους και η πίστη στις δυνάμεις τους, τους έδωσε όλο το θάρρος που χρειάζονταν.
«Έτοιμοι λοιπόν» αναφώνησαν όλοι μαζί. Την στιγμή που ξεκίνησαν να κολυμπούν προς το μέρος που είχε αφήσει ο Άρης τον Μπίλι και το πλαστικοτέρας διέκριναν το τρομαχτικό πλάσμα στο βάθος να κολυμπάει. Το πλαστικοτέρας τους είχε βρει και τώρα ερχόταν γι’ αυτούς.
«Μας βρήκε!» φώναξαν οι γαριδούλες.
«Θεούλη μου, είναι τρομαχτικό» αναρίγησε ο Σπύρος.
«Εμπρός μην χάνετε το θάρρος σας, ο Μπίλι μας χρειάζεται» είπε η Αλεξία.
«ΕΠΙΘΕΣΗ» φώναξε τότε ο Άρης και όλοι όρμησαν εμπρός!
Εντωμεταξύ ο Μπίλι συνέχισε να βρίσκεται παγιδευμένος στην κοιλιά του πλαστικοτέρατος. Πίστευε ότι θα είχε γίνει μεζεδάκι εδώ και ώρα αλλά εκείνο απλά τον είχε παγιδέψει μέσα στην κοιλιά του και συνέχιζε να κολυμπάει στον βυθό. Ξαφνικά άκουσε φωνές.
«Να, να, να, να πάρε τούτη, πάρε και κείνη!»
«Τώρα θα δεις τέρας!»
«Δε σε φοβόμαστε».
«Άσε τον φίλο μας αμέσως!»
Τότε ο Μπίλι κατάλαβε πως οι φωνές που άκουγε ήταν οι φίλοι του κι είχαν επιστρέψει γι’ αυτόν, για να τον σώσουν. Πόσο τους αγαπούσε! Στο μεταξύ οι υπόλοιποι είχαν εξαπολύσει την επίθεση τους στο τέρας αλλά εκείνο δεν πρόβαλε και μεγάλη αντίσταση, συγκεκριμένα παρέμενε σχεδόν ακίνητο.
Αυτό έκανε εντύπωση στην Φένυ. Άρχισε να κολυμπάει γύρω του.
Παρατήρησε καλύτερα το πλαστικοτέρας και είδε ότι τα πόδια του δεν ήταν πόδια δράκου αλλά πολλά πλαστικά μπουκάλια μαζί. Τα πλοκάμια του ήταν σακούλες σκουπιδιών. Τα μάτια του ήταν πλαστικά, χρωματιστά καπάκια ενώ η κοιλιά του δεν ήταν παρά ένα μπερδεμένο κουβάρι από λάστιχα. Έτσι κατάλαβε την αλήθεια (το είχαμε πει πως πάντα βρίσκει μια λογική εξήγηση για όλα).
«Παιδιά σταματήστε!» φώναξε στους φίλους της.
«Τι έγινε;» τη ρώτησε ο Άρης που εκείνη την στιγμή ετοιμαζόταν να δώσει μια καρπαζιά στο τέρας.
«Δεν είναι ζωντανό, δεν είναι καν τέρας» προσπάθησε να τους εξηγήσει.
«Αλλά τι είναι;» απόρησε η αδελφή της η Πένυ.
«Σκεφτείτε… Πλα-στι-κο-τέ-ρας. Είναι ένας σωρός από πλαστικά σκουπίδια» αναφώνησε ενθουσιασμένη που είχε βρει τελικά την απάντηση.
Όλοι έμειναν άφωνοι με την αποκάλυψη της Φένυς. Άρχισαν να κολυμπάνε γύρω από το τέρας. Το κοιτούσαν καλά, καλά μέχρι που ξέσπασαν σε γέλια.
«Χαχα! Πως την πατήσαμε έτσι;» είπε ανακουφισμένος ο Σπύρος όταν τον διέκοψε η φωνή του Μπίλι.
«Χαίρομαι που το διασκεδάζετε αλλά μήπως θα μπορούσατε να με βγάλετε επιτέλους από εδώ».
Ξεκίνησαν τότε να τραβάνε τα λάστιχα. Κατάφεραν να τα κόψουν κι έτσι ο Μπίλι μπόρεσε ν’ απελευθερωθεί μέσα από την κοιλιά του υποτιθέμενου τέρατος.
«Παιδιά με σώσατε! Σας ευχαριστώ. Είστε πραγματικοί ήρωες» τους είπε συγκινημένος.
«Μα δεν ήταν αληθινό τέρας» του είπε η Φένυ.
«Εσείς όμως δεν το ξέρατε και παρόλα αυτά γυρίσατε για μένα. Είστε οι καλύτεροι φίλοι που θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος!» της απάντησε ο Μπίλι με ένα λαμπρό χαμόγελο.
«Αγκαλιά! φώναξε ο Άρης και όλοι έκαναν μια μεγάλη αγκαλιά που χώραγε όλη η παρέα τους και ακόμα περισσότεροι.
«Ωραία όλα αυτά αλλά να ρωτήσω κάτι, από που ήρθαν όλα αυτά τα πλαστικά;» ρώτησε ο Σπύρος.
«Μα από τους ανθρώπους φυσικά. Πετάνε κάθε λογής σκουπίδι παντού, στα δάση, στα ποτάμια, στους ωκεανούς χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες» απάντησε θυμωμένα η Αλεξία.
«Μας το είπε τις προάλλες κι η δασκάλα μας στο σχολείο, δεν θυμάστε;» συμπλήρωσε ο Μπίλι.
«Και τι θα το κάνουμε τώρα με όλο αυτό το σκουπιδαριό;» ρώτησε ο Άρης.
«Νομίζω πως έχω μια ιδέα…» είπε η Αλεξία.
Ζήτησαν λοιπόν από όλους τους κατοίκους του βυθού να τους βοηθήσουν ώστε να καθαρίσουν τον βυθό από τα σκουπίδια. Γιατί ψεύτικο ή όχι το πλαστικοτέρας ήταν επικίνδυνο για το σπίτι των θαλάσσιων πλασμάτων αφού μόλυνε τη θάλασσα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ζήσουν εκεί. Ότι πλαστικά μάζεψαν λοιπόν τα έδωσαν στα δελφίνια ώστε να τα παραδώσουν στους ιδιοκτήτες τους.
Μετά από λίγο καιρό το καλοκαίρι έφτασε και τα παιδιά ξεχύθηκαν στις παραλίες για μπάνιο. Όμως αυτό που αντίκρισαν στις αμμουδιές ήταν αποκρουστικό. Στοίβες από πλαστικά μπουκάλια, λάστιχα, νάιλον κι ένα σωρό άλλα σκουπίδια είχαν βρομίσει τις παραλίες.
«Μα αν είναι δυνατόν! Ποιος πέταξε τα σκουπίδια του στις παραλίες;» φώναξε ένα κορίτσι.
«Οι μεγάλοι, ποιος άλλος; Είναι τόσο απασχολημένοι με τις δουλείες τους που αδιαφορούν για το περιβάλλον» απάντησε ένα αγοράκι όχι πάνω από εφτά χρονών.
«Και τώρα, τι θα κάνουμε;» ρώτησε το κορίτσι.
«Μα φυσικά θα τους δώσουμε ένα μάθημα καλής συμπεριφοράς.
Θα καθαρίσουμε τις παραλίες από τα σκουπίδια και όταν θα δουν πόσο όμορφη είναι η γη μας όταν είναι καθαρή δεν θα την βρωμίσουν ποτέ ξανά» απάντησε το αγοράκι.
Έτσι κι έγινε, τα παιδιά έφεραν όλα τ’ απαραίτητα εφόδια και ξεκίνησαν να καθαρίζουν τις παραλίες. Μαζί τους ήρθαν κι οι γονείς τους, οι δάσκαλοι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες και οι γείτονες για να βοηθήσουν. Κι αυτό μαθεύτηκε από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα και όλοι προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν γιατί η γη άλλωστε ήταν το σπίτι όλων. Κι όταν οι μεγάλοι είδαν την καταστροφή ντράπηκαν για τις πράξεις τους και αποφάσισαν να μην παραμελήσουν ποτέ ξανά το περιβάλλον. Ανάμεσα σε πλαστικά μπουκάλια και σακούλες βρήκαν ένα γράμμα. Όταν το διάβασαν δεν πίστευαν στα μάτια τους…
Αγαπητοί άνθρωποι,
Όπως βλέπετε σας επιστρέψαμε κάποια δικά σας αντικείμενα. Τα βρήκαμε διασκορπισμένα σ’ όλον τον ωκεανό να μολύνουν το νερό απ’ όπου περνούσαν. Στην αρχή δεν ξέραμε τι ήταν και πολλοί από εμάς το έμαθαν με τον άσχημο τρόπο. Άλλοι τα πέρασαν για φαγητό, άλλοι νόμιζαν πως ήταν τρομαχτικά πλάσματα από τα βάθη της θάλασσας, ενώ άλλοι παγιδεύτηκαν ανάμεσα τους και δεν μπορούσαν να επιστρέψουν σπίτι τους. Ξέρουμε ότι δεν θέλατε πραγματικά να μας κάνετε κακό όμως δεν μπορούμε να μην θυμώσουμε με την αδιαφορία σας. Στο κάτω, κάτω είναι και δικό σας σπίτι κι αν πάθουμε κάτι εμείς σύντομα η καταστροφή θα χτυπήσει και την δική σας πόρτα. Σας αφήσαμε λοιπόν όλα τα σκουπίδια που μαζέψαμε από το βυθό στις παραλίες σας για να σας δώσουμε ένα μάθημα. Όμως γνωρίζουμε πως ανάμεσα σας υπάρχουν υπερήρωες που θ’ αναλάβουν το δύσκολο έργο. Όχι αυτό του να μαζέψουν τα σκουπίδια αλλά το να σας μάθουν ποιο είναι το σωστό. Είμαστε σίγουροι πως από εδώ και πέρα όλα θα είναι καλύτερα για τα ψάρια, τα ζώα, τα πουλιά και τους ανθρώπους!
Με αγάπη,
Μπίλι το μπαρμπούνι,
Αλεξία η χελώνα,
Σπύρος ο ροφός,
Πένυ & Φένυ οι δίδυμες γαριδούλες
κι ο Άρης το χταπόδι
Υ.Γ.: Εσάς θα σας άρεσε να ερχόμασταν να πετάγαμε άμμο και φύκια μέσα στο σπίτι σας; (Μπίλι)
Νέλλη Κουρκούλη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
