Σωτηρίας Κυρμανίδου
Περίληψη του έργου
Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά για την απώλεια και το θάνατο; Δεν είναι υγιές να μεγαλώνουμε τα παιδιά, αγνοώντας τα, θεωρώντας ότι είναι όλα ρόδινα και πολύχρωμα γύρω τους. Σε όλα τα θέματα τα δύσκολα, έρχεται το παραμύθι να μας «λύσει τα χέρια» γιατί λέμε αλήθειες και τις λέμε γλυκύτερα. Έτσι με αυτό το παραμύθι, μιλάμε για τον παππού του ουρανού, με τρόπο αληθινό, χωρίς να φοβίζουμε, με προσεγμένο λεξιλόγιο και προετοιμάζουμε τα παιδιά για το συναίσθημα που μπορεί να βιώσει, όταν χάσει τον ένα παππού του. (αντιστοίχως μπορεί να γίνει αναφορά και σε άλλο μέλος)
Ξημέρωσε. Ένας ήλιος λαμπρός έκανε το άσπρο του χιονιού να λάμπει ακόμη περισσότερο. Ο Νιφαδούλης-Πιγκουίνος μας, άνοιξε το ένα του μάτι, είδε ότι ξημέρωσε, αλλά γύρισε από την άλλη πλευρά.
Νύσταζε, δεν ήθελε να σηκωθεί για το σχολείο. Κουκουλώθηκε με την κουβερτούλα του και γύρισε πλευρό.
Η μαμά Πέγκυ είχε φύγει για τη δουλειά της, ο μπαμπάς μπαινόβγαινε να του ετοιμάσει την τσαντούλα του.
Τι να κάνει το πιγκουινάκι μας σηκώθηκε, έκανε όλη τη σχετική προετοιμασία και να σου στην εξώπορτα του σχολείου.
Χαιρετάει τον μπαμπά, χαμογελά στη δασκάλα του και κατευθύνεται στην αίθουσά του.
Η Κάλλη η δασκάλα τους είναι πολύ γλυκιά, τους αγαπά. Σήμερα παιδιά τους λέει, τιμούμε τη γιαγιά και τον παππού. είναι η μέρα των ηλικιωμένων.
Μίλησαν όλα τα παιδάκια, ζωγραφίσανε αντίστοιχα, είπανε τα ονόματα από τις γιαγιάδες και τους παππούδες, όμως ο Νιφαδούλης μας ήταν λιγάκι σκεπτικός.
Αυτός είπε δυο ονόματα από τις γλυκές του τις γιαγιάδες, αλλά ένα όνομα παππού. Ο άλλος που είναι; Γιατί να μην είναι κοντά του;
Άφησε τις απορίες του για λίγο να ησυχάσουν στο μικρό του κεφαλάκι και αφιερώθηκε στο παιχνίδι του.
Το απόγευμα θα ερχόταν η γιαγιά του η Σις και θα της μιλούσε.
Ήταν σίγουρος ότι θα είχε όλες τις απαντήσεις του. Στην επιστροφή για το σπίτι χοροπηδούσε και τραγουδούσε, έδειξε με υπερηφάνεια στον μπαμπά την ωραία ζωγραφιά του.
Ώρα τώρα για φαγητό. Πεινούσε πολύ ο Νυφαδούλης μας. Έφαγε, ήπιε το χυμό του και τροχάδι για το μεσημεριανό του ύπνο.
Το απόγευμα, ήρθε από τη διπλανή πολιτεία η γιαγιά.
Τι χαρά, αγκαλιές, φιλιά, παιχνίδια, πόσο την αγαπούσε τη γιαγιά του το μικρό μας πιγκουινάκι.
Κάτω στο χαλί, οι ιστορίες, οι περιπέτειες, οι ήρωες τα παιχνίδια στήσανε χορό. Παίζοντας και συζητώντας ήρθε η κουβέντα για τη σημερινή ημέρα.
Ο Νυφαδούλης μας είπε στη γιαγιά ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, το θυμήθηκε πώς σήμερα γιορτάζουν οι ηλικιωμένοι.
Μα η γιαγιά δεν ήταν ηλικιωμένη.
Τι λέξεις χρησιμοποιούν οι μεγάλοι… απα, πα, πα
Η γιαγιά Σις του εξήγησε σχετικά και ο νυφαδούλης μας κατάλαβε.
Όμως τσουπ η απορία θρονιάστηκε τώρα ντυμένη τα καλά της στο κεφαλάκι του.
Θα ρωτούσε, το δίχως άλλο.
-Γιαγιά να σε ρωτήσω κάτι. Δυσκολευόταν λίγο γιατί ήξερε ότι αυτή η ερώτηση θα πονούσε λίγο τη γιαγιά.
Όμως έπρεπε να ξέρει και η γιαγιά ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος.
Άρχισε λοιπόν ο Νυφαδούλης μας να αφηγείται.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πιγκουινάκι που είχε τη μαμά, το μπαμπά, δυο γιαγιάδες και έναν παππού.
Τι έγινε ο άλλος παππούς; Πού είναι; Γιατί εγώ δεν τον είδα ποτέ;
Ήξερε ότι οι ερωτήσεις έβρισκαν κατευθείαν την καρδιά της γιαγιάς.
Κατάπιε τον καημό της η γιαγιά Σις και προσπάθησε να εξηγήσει στο Νυφαδούλη μας ότι η ζωή δεν κρατάει για πάντα.
Ότι κάποια στιγμή, άλλοι πιο νέοι, άλλοι πιο μεγάλοι, φεύγουν από αυτήν τη ζωή. Σταματά να χτυπά η καρδιά, δεν πονάνε, δεν τρώνε και πάνε ψηλά στ’ αστέρια, στον ουρανό.
Του είπε η γιαγιά, πολλά για τον παππού, για το πόσες ικανότητες είχε, τι του άρεσε, τι παιχνίδια έπαιζε μικρός και ο Νυφαδούλης μας ρουφούσε κάθε πληροφορία.
Καμάρωνε για τον παππού του. Είχε και το όνομά του. Έμαθε τόσα πολλά..
Η γιαγιά συνέχισε να του εξηγεί ότι κάθε φορά που θα θέλει να του πει κάτι, να ψάχνει στον ουρανό το πιο λαμπερό αστέρι και να του στέλνει ένα φιλί.
Ο παππούς θα το νιώσει..
Ο Νυφαδούλης μας πήρε κάποιες απαντήσεις, όμως είχαν κουραστεί και οι δυό τους. Έτσι υποσχέθηκε η γιαγιά να απαντήσει και πάλι σε όποια απορία του αύριο, μεθαύριο.
Την ώρα που πήγε για ύπνο, από το παράθυρό του, μια ασημο-αχτίδα του χάιδεψε το μάγουλο, πέρασε στα μαλλιά του, κατέβηκε στην καρδούλα του και ζεστάθηκε εκεί.
Στον ύπνο του, έτρεχε με τον παππού πάνω στους πάγους, βουτούσαν στα νερά της θάλασσας, πιάνοντας θαλασσοπούλια, γελούσαν, γελούσαν…
Δεν ήθελε να ξυπνήσει. Ήταν τόσο γλυκό το όνειρό του με τον παππού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει.
Ήξερε όμως κάθε φορά που θα ένιωθε ότι τον χρειάζεται θα ψάχνει το φωτεινό αστέρι.
Εκείνο θα του χαμογελά και θα ξέρει ότι ο παππούς από εκεί ψηλά, θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά του. Δεν πειράζει που δεν είναι κοντά του. Έχει τον άλλον παππού και τις δυο γιαγιάδες.
Τους λατρεύει όλους, αλλά κι εκείνοι γίνονται θυσία γι αυτόν.
Στ' αλήθεια νιώθει πολύ τυχερός σ' αυτή τη ζεστή οικογένεια.
Την άλλη μέρα στο σχολείο ο Νυφαδούλης έκανε άλλη μια ζωγραφιά και με τον παππού τ’ ουρανού.
Ο φίλος του ο Φων, που καθόταν δίπλα του, κρατούσε όμως το μολύβι μετέωρο.
-Φων τι σου συμβαίνει;
-Εγώ, εγ ώ ωω δεν έχω κανέναν παππού.
Μα τι λες αγαπημένε μου φίλε; Έλα εγώ θα σου εξηγήσω, και του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο, για τον δικό μου παππού, που είναι στον ουρανό. Εσύ είσαι πιο τυχερός μάλλον, αφού και οι δυο είναι στον ουρανό. Και έτσι θα έχεις δυο αστέρια κει πάνω να σε νοιάζονται, να λάμπουν στη ζωή σου και να ζεσταίνουν την καρδούλα σου.
Και ο Νυφαδούλης, έλεγε, έλεγε χωρίς σταματημό. Στα μάτια του φίλου του έλαμψε η χαρά.
Το βράδυ πριν πέσει για ύπνο πήρε τη ζωγραφιά του και την έδειξε στο φωτεινό του αστέρι. Μάλλον το ίδιο έκανε και ο Φων…
Εκείνο χαμογέλασε γλυκά και τους χάρισε την πρωτόγνωρη τούτη ζεστασιά στην καρδούλα τους.
Τους πλημμύρισε ολάκερο. Έκλεισαν τα ματάκια τους και ο ύπνος ήρθε γλυκός.
Καληνύχτα παππού τ’ ουρανού.
Καληνύχτα παππούδες τ’ ουρανού.
Σωτηρία Κυρμανίδου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
Μπορείτε να σχολιάσετε αυτό το παραμύθι παρακάτω ή/και να το βαθμολογήσετε εδώ
