Χριστίνας Ανατολίτη
Μια φορά και έναν καιρό, στη μαγισσοχώρα, ζούσε η Νεφέλη, μια μικρή μαθητευόμενη μάγισσα με γαλάζια μάτια, μαζί με τους γονείς της και τον αδελφό της, τον Άρη. Η ζωή ήταν πολύ όμορφη στη χώρα του ουράνιου τόξου και η Νεφέλη περνούσε πολύ καλά. Κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο, έπαιζε με τις φίλες της, έφτιαχνε τα μαγικά φίλτρα και τις αόρατες ζωγραφιές της και πείραζε τον αδελφό της.
Όταν κουραζόταν έκανε ένα ξόρκι να πέσει το σκοτάδι και ξάπλωνε στο κρεβατάκι της, γιατί δε νύχτωνε ποτέ στη χώρα του ουράνιου τόξου.
Ένα πρωί, αφού είχε πιει το γάλα της και είχε φιλήσει τους γονείς της που είχαν πάει στο μαγισσομαγαζάκι τους, έψαχνε τα βιβλία της για το σχολείο και δεν μπορούσε να βρει με τίποτα το φυτολόγιό της. Είχε κολλήσει χθες εκεί πολλά σπάνια σαρκοφάγα φυτά και ήταν πολύ περήφανη που θα το έβλεπαν όλοι στη τάξη. Πού να ήταν όμως; Ξαφνικά, της ήρθε στο μυαλό. Ο Άρης!!! Έτρεχαν και θυμόταν που της το είχε αρπάξει. Σίγουρα θα είναι στην κρυψώνα του· και τι καλά!!! Ξέρει που κρύβει τα κλειδιά!
Βρήκε το παλιό ξύλινο κουτί κάτω από τον καθρέπτη και ψηλαφίζοντας κάτω βρήκε τα κλειδιά. Άνοιξε... και να!!! Μέσα βρισκόταν το φυτολόγιό της και ένα άλλο μπουκαλάκι με έντονο μπλε χρώμα. Της άρεσε πολύ αυτό το χρώμα και ένοιωθε σαν να την τραβάει. Δε θα πείραζε τον Άρη αν το έπιανε για λίγο. Το πήρε προσεκτικά και το γύρισε ανάποδα. Ένα ποιηματάκι ήταν γραμμένο από κάτω και η Νεφέλη το διάβασε αργά...
Αν κάποιος μέσα στο μπουκάλι δει
Θα αναγνωρίσει κάτι
Μα αν τα μάτια έχει κλειστά
Θα χάσει την αγάπη
Και όταν έρθει ο καιρός
Και μεγαλώσει ο χρόνος
Θα μετανιώσει που ήτανε
Τόσα χρόνια μόνος
Έτσι στη χύτρα την παλιά
Θα 'ρθει να ανακατέψει
Το μπλε ζουμί με δυο φιλιά
Και η ζωή θα γαληνέψει
«Τι παράξενοι στίχοι» σκέφτηκε... Το ξαναδιάβασε αλλά πάλι δεν κατάλαβε πολλά. Το ποίημα έγραφε ότι αν κοιτάξεις στο μπουκάλι θα δεις κάτι αλλά… τι;; Κοίταξε καλύτερα. Αναγνώρισε αχνά ένα πρόσωπο… Κάπου το είχε ξαναδεί και... το σπίτι που έβλεπε ήταν γνωστό... Ναι... ήταν αυτή η γριά, αυτή η μάγισσα που έμενε στο τρίτο γεφύρι. Κανένας δεν ήξερε πώς τη λένε και δεν την είχε δει, παρά μόνο μια φορά έξω. Τι έπρεπε να κάνει; Έξυσε το κεφαλάκι της. Θα περνούσε γρήγορα από το σπίτι της μάγισσας έτσι για να δει τι γίνεται και μετά κατευθείαν στο σχολείο.
Πήρε μαζί της το μαγικό φίλτρο και αφού ξανακλείδωσε το κουτί έφυγε για το τρίτο γεφύρι. Ο ήλιος έλαμπε όπως πάντα στη μαγισσοχώρα και τα πουλιά τιτίβιζαν χαρούμενα. Σε λίγη ώρα έφτασε και αφού κοίταξε πάλι στο μπουκάλι για να βεβαιωθεί για το σπίτι και τη γριά μάγισσα, έκανε το ξόρκι που την έκανε πεταλούδα και πήγε να κατασκοπεύσει.
Το σπίτι φαινόταν έρημο, σκονισμένο, με ένα ξεχαρβαλωμένο παντζούρι, σαν να μη ζούσε κανένας εκεί. Τρύπωσε μέσα και περιεργάστηκε το χώρο. Ήταν ένα ακατοίκητο σπίτι, ήταν σίγουρη πια. Όταν ξαφνικά… κρρρρρριιιικκκκ… έτριξε το κλειδί στην πόρτα και μπήκε η γριά μάγισσα φέρνοντας μαζί της καταχνιά και κρύο και βροντές.
Ο ουρανός πάνω από το σπίτι δεν ήταν πια μπλε, είχε γίνει μαύρος και οι κεραυνοί κοντοζύγωναν ενώ άναβε το τζάκι της. Είχε μια μεγάλη μύτη και ήταν πολύ ψηλή. Τα χέρια της ήταν ροζιασμένα και τα ρούχα της παλιά. Η Νεφέλη είχε φοβηθεί αρκετά κρυμμένη πίσω από την ψωμιέρα. Έπρεπε να φύγει. Το ξόρκι θα λυνόταν σε λίγο και θα αποκαλύπτονταν όλα. Κούνησε τα φτερά της για να βγει όταν την είδε η μάγισσα και την έπιασε από τα ποδαράκια. Η Νεφέλη άρχισε να φωνάζει καθώς η μάγισσα την έφερνε όλο και πιο κοντά της για να τη δει καλύτερα. Είχε φτάσει τώρα μια ανάσα από τη μύτη της και… είδε τα μάτια της… Ήταν όμορφα… Πολύ όμορφα… Είχαν ένα μπλε βαθύ χρώμα και της φάνηκε ότι χαμογελούσαν στο βάθος.
«Τι έχουμε εδώ;» είπε η γριά μάγισσα με μια υπέροχη φωνή και αμέσως ο ήλιος έλαμψε στον ουρανό.
«Είναι μια όμορφη πεταλούδα ή μια όμορφη μικρή μάγισσα;» συνέχισε και αφήνοντας τη Νεφέλη πάνω στο ίδιο τραπέζι κούνησε το ραβδί της και με την ίδια τραγουδιστή φωνή τραγούδησε…
Αν κάποιος μέσα στο μπουκάλι δει
Θα αναγνωρίσει κάτι
Μα αν τα μάτια έχει κλειστά
Θα χάσει την αγάπη
Και όταν έρθει ο καιρός
Και μεγαλώσει ο χρόνος
Θα μετανιώσει που ήτανε
Τόσα χρόνια μόνος
Έτσι στη χύτρα τη παλιά
Θα ρθει να ανακατέψει
Το μπλε ζουμί με δυο φιλιά
Και η ζωή θα γαληνέψει
Ήταν το ποίημα του μπουκαλιού!!! Η μικρή είχε πάρει πια την κανονική της μορφή και έκπληκτη κοιτούσε τη γριά μάγισσα.
«Γεια σου Νεφέλη! Γιατί δεν είσαι στο σχολείο;» μίλησε ήρεμα εκείνη.
«Ππππως ξέρεις το όνομά μου;» τραύλισε η Νεφέλη.
«Όλα τα ξέρω. Είμαι πολύ γριά και θυμάμαι ακόμα και τη γιαγιά σου μικρή. Συνήθιζα να τα φυλάω εγώ όταν παίζαμε κρυφτό».
«Το τραγούδι που είπες το έχω δει σε ένα φίλτρο και έτσι σε βρήκα» μίλησε δειλά η μικρή ενώ την ίδια στιγμή τα μάτια της μάγισσας την κοιτούσαν με αγωνία.
«Πού το έχεις; Δώσε το μου! Τόσα χρόνια πέρασα με αυτή την απαίσια μορφή. Με αυτόν το μαύρο ουρανό πάνω από το κεφάλι μου. Τόσα χρόνια μόνη μου, χωρίς δικούς μου ανθρώπους εξαιτίας της ασχήμιας. Μόνο η φωνή μου έμεινε ίδια. Αλλά κανένας δε με πλησίαζε για να μιλήσουμε… Τώρα όμως μπορεί να λυθεί η κατάρα με τη βοήθειά σου» είπε η μάγισσα και κάθισε με θόρυβο στην καρέκλα.
«Θα σε βοηθήσω. Τα μάτια σου χαμογελούσαν στο βάθος, το είδα νωρίτερα. Έχω εδώ το φίλτρο».
Η Νεφέλη έβαλε το χέρι της στην τσέπη και έβγαλε το μπλε μπουκαλάκι. Κάτι τριγύριζε στο μυαλό της και πετάχτηκε απότομα.
«Ξέρω πού είναι η παλιά χύτρα. Πάμε γρήγορα!!» φώναξε και πήρε τη γριά μάγισσα από το χέρι.
Βγήκαν από το σπίτι και έτρεχαν, έτρεχαν... Από όπου περνούσαν ο ουρανός γινόταν μπλε και μαύρος και μαύρος και μπλε, μέχρι που έφτασαν στο τέλος του ουράνιου τόξου. Κάτω από δέκα άσπρα βότσαλα ήταν κρυμμένη μια παλιά χρυσή χύτρα! Η μικρή μάγισσα δεν καθυστέρησε καθόλου. Άνοιξε το μπουκάλι και έριξε το μπλε ζουμί μέσα στη χύτρα. Και άρχισε να τραγουδά, καθώς έδινε δύο φιλιά στα μάγουλα της γριάς μάγισσας που είχαν γεμίσει δάκρυα.
Έτσι στη χύτρα τη παλιά
Θα 'ρθει να ανακατέψει
Το μπλε ζουμί με δυο φιλιά
Και η ζωή θα γαληνέψει
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα! Ο ήλιος έλαμψε ξανά ολόχρυσος και η στη θέση της άσχημης μορφής βρισκόταν μια όμορφη κοντούλα γιαγιά με κόκκινα μάγουλα και μαλακά χέρια.
«Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω…» είπε πολύ συγκινημένη η μάγισσα.
«Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη. Για τη μοναξιά και τη θλίψη και την αδιαφορία των ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια. Θέλεις να γίνεις η γιαγιά μου; Δεν έχω γιαγιά» ρώτησε η Νεφέλη και την αγκάλιασε σφιχτά.
«Με όλη μου την καρδιά!» απάντησε η γριά μάγισσα
Τα πουλιά πετούσαν χαρούμενα γύρω τους τη στιγμή που και οι δύο έβαζαν στη θέση της τη χύτρα.
«Πάμε!!!!!» φώναξε η μικρή μάγισσα και την έπιασε από το χέρι. «Σήμερα θα έχουμε γιορτή στο σπίτι!!!» τραγούδησε χαρούμενη.
Η γριά μάγισσα την κοίταξε με τα όμορφα μάτια της. Τόσα χρόνια ήταν μόνη… Όμως τώρα όλα τα παλιά σβήστηκαν αμέσως. Η μοναξιά δεν θα την περικύκλωνε ξανά!
Δεν πρέπει να αφήνουμε στην άκρη τους ανθρώπους που δεν είναι όμορφοι. Κανένας δεν κρίνεται από την εξωτερική του εμφάνιση. Γιατί συχνά αυτό που βλέπουμε απ’ έξω δεν είναι η αλήθεια. Πρέπει να κοιτάζουμε πιο βαθιά, πιο καθαρά, στην καρδιά των ανθρώπων. Έτσι θα υπάρχει λιγότερη μοναξιά. Το ουράνιο τόξο τις είχε κατακλύσει με τα υπέροχα χρώματά του και όλα ήταν πιο καθαρά τώρα.
Η Νεφέλη γύρισε και κοίταξε την άλλοτε άσχημη μορφή. Η αγάπη και το ενδιαφέρον είχαν αλλάξει τα πάντα. Τώρα πια ήταν σίγουρη… Ο μαύρος ουρανός έφυγε για πάντα από την καρδιά της καινούριας της φίλης και δε θα γύριζε ποτέ ξανά!
Το μπλε ζουμί με δυο φιλιά
Και η ζωή θα γαληνέψει
Χριστίνα Ανατολίτη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
