Αντί προλόγου/Περίληψη:
Ένα παπάκι περνάει δύσκολα στο σόι των παπιών επειδή είναι διαφορετικό… λόγω της περίσσιας ομορφιάς του. Εκφοβίζεται και αναγκάζεται να καταφύγει σε άλλη παρέα για να μην είναι μόνο του. Ένας άσχημος κύκνος ταλαιπωρείται από δυσπιστία μέχρι να μεγαλώσει γιατί είναι άσχημος και πρέπει να αποδείξει την αξία και την χρησιμότητα του στο σμήνος για να γίνει αποδεκτός. Μια δυνατή φιλία γεννιέται, ακριβώς στο κέντρο της λίμνης στο σημείο που ενώνει τις δύο πλευρές της όχθης, την μεριά των παπιών και την μεριά των κύκνων. Είναι η φιλία ανάμεσα στο Ομορφόπαπο και τον Ασχημόκυκνο. Είναι δυνατόν αυτή η φιλία να νικήσει το φόβο που νιώθουν οι πάπιες για τους καινούριους κατοίκους της λίμνης; Μήπως αυτά που ενώνουν τις πάπιες και τους κύκνους είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν; Μια ιστορία για την αληθινή αγάπη και τη δύναμή της να μπορεί να ξεπερνά τον φόβο τις δυσκολίες και τις προκαταλήψεις.
Καλή ανάγνωση.
Με εκτίμηση,
Χριστίνα Παπαδάκη
Ήταν μια ακόμα ζεστή μέρα όπως και οι προηγούμενες του Ιουνίου. Οι καρδερίνες και τα αηδόνια είχαν σταματήσει από νωρίς το τραγούδι τους, στέκανε μόνο πάνω στα κλαδιά, κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων του δάσους. Και ενώ στο δάσος επικρατούσε απόλυτη ησυχία, στην καλά κρυμμένη λίμνη στο κέντρο του, είχε στηθεί πανηγύρι σωστό, γύρω γύρω από τις όχθες της, κάτω από τα ψηλά δέντρα.
Από την μία μεριά της λίμνης, ήταν η παπιο-οικογένεια, ολόκληρο σόι! Μαμάδες μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέλφια, ανίψια, με δυσκολία ξεχώριζες ποιος ήταν ο καθένας τους. Έπαιζαν όλοι ομαδικά, φώναζαν, πλατσούριζαν και μπουγελώνονταν στα νερά της λίμνης, κοντά στην όχθη για να δροσίζονται. Ένα μονάχα παπάκι ξεχώριζε από μακριά, μόνο του, στο απροστάτευτο από σκιά, κέντρο της λίμνης. Ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα παπιά, με κάτασπρα φτερά σαν το χιόνι, ολόλευκο λαιμό, χωρίς ούτε ένα τόσο δα σημαδάκι. Καμαρωτό καμαρωτό πλατσούριζε στα ρηχά νερά της λίμνης, έπαιζε με το καθρέφτισμά του στο νερό της, γέλαγε, έκανε γκριμάτσες… διασκέδαζε μοναχό του.
Ήταν το πιο μικρούλι από όλα τα παπάκια, ίσα-ίσα που είχε μάθει να κολυμπάει. Όσο για να βουτήξει το κομψό χρυσοκίτρινο ράμφος του μέσα στο νερό για να πιάσει κάνα ψαράκι… ούτε λόγος! Φοβόταν τόσο πολύ να το τολμήσει αυτό. Εξάλλου είχε την μαμά του να το βοηθάει και να του προσφέρει το φαγητό του, σκουληκάκια και χορταράκια! Όχι δεν του άρεσαν καθόλου τα ψάρια από τότε που γεννήθηκε… αρνιόταν πεισματικά να τα δοκιμάσει, όσο και να το δελέαζε η μαμά του. Ακόμα και στο φαγητό ήταν διαφορετικό από τις υπόλοιπες πάπιες της λίμνης.
Το αγαπούσε τόσο πολύ η μαμά του αυτό το παπάκι της, ήταν το στερνοπούλι της και ομολογουμένως το πιο όμορφο παπάκι που είχε δει μέχρι τότε το σόι. Όταν έσκασε το αυγό του και το αντίκρισε για πρώτη φορά σκέφτηκε ότι ένα τέτοιο όμορφο παπάκι θα έπρεπε να έχει ένα ταιριαστό όνομα. Έτσι από εκείνη την μέρα το φώναζαν Ομορφόπαπο. Τα άλλα παπάκια το ζήλευαν για την περίσσια ομορφιά του. Άκουγαν συχνά τις μαμάδες τους να λένε:
-Μακάρι να είχα και εγώ γεννήσει ένα τόσο όμορφο παπάκι σαν το Ομορφόπαπο!
Στα παιχνίδια που παίζανε, τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του το βάζανε πάντα να κυνηγάει. Εκείνο όλο χαρά ξεκίναγε να τρέχει και να κολυμπάει ξοπίσω τους, μέχρι να εξαντληθεί τελείως! Ήταν αδύνατον να πιάσει τα μεγαλύτερα παπιά. Άλλες φορές έπαιζαν μαζί κρυφτό και του κρυβόντουσαν τόσο καλά που μέχρι τα βρει όλα, έπεφτε το σκοτάδι και τότε αυτό απογοητευμένο μαζεύονταν κάτω από τις μεγάλες φτερούγες της μαμάς του. Μόνο εκεί ένιωθε τόση ζεστασιά και αγάπη. Στο δρόμο για το πρωινό μπάνιο στη λίμνη συχνά τα άλλα παπιά του έβαζαν τρικλοποδιές για να σκοντάφτει και να πέφτει. Να λερώνεται και να μην είναι τόσο κάτασπρο και ξεχωριστό. Να γίνει και αυτό έστω για λίγο σαν τα υπόλοιπα παπάκια, με σημάδια γκρι και καφέ… να τους μοιάζει!
Η ώρα του δείπνου ήταν σαφώς πιο ευχάριστη για το Ομορφόπαπο. Η μαμά του φρόντιζε πάντα για το φαγητό του. Διάλεγε όλη μέρα τους πιο διαλεχτούς μεζέδες για το δείπνο του, και τους προσέφερε στο μικρό της. Τα υπόλοιπα παπάκια δυσανασχετούσαν με την τόση φροντίδα που λάμβανε το Ομορφόπαπο. Ακόμα και οι θείες του το πρόσεχαν σαν να ήταν το δικό τους παπί! Εκείνα βλέπεις είχαν μάθει από καιρό να φροντίζουν τον εαυτό τους και να ψαρεύουν το καθημερινό γεύμα τους, ολομόναχα.
Με τον καιρό το Ομορφόπαπο συνειδητοποίησε ότι περνούσε πολύ καλύτερα όταν ήταν παρέα με τους καινούριους φίλους του στη λίμνη, παρά με τα άλλα παπάκια. Τραγούδαγε μαζί με τους μικρούς γυρίνους πάνω στα μωβ νούφαρα αλλά κυρίως δεν χόρταινε το παιχνίδι με τα μικρά ψαράκια στο βυθό της. Είχε βρει κιόλας ένα σημείο της, εκεί ακριβώς στο κέντρο της λίμνης, όπου τα νερά ήταν ρηχά και ο βυθός πολύ διαυγής. Πήγαινε και καθόταν με τις ώρες παίζοντας κρυφτό με τους μικρούς του φίλους. Το Ομορφόπαπο έκλεινε με τις κάτασπρες φτερούγες του τα μάτια του και τα ψαράκια εξαφανίζονταν στη στιγμή, μία που τρύπωναν στις πέτρες του βυθού, μία κάτω από τα νούφαρα. Ήταν στα αλήθεια πολύ διασκεδαστικό το παιχνίδι τους. Στεναχωριόταν λίγο μόνο που δεν μπορούσε να τα αγκαλιάσει όπως τον αγκάλιαζε η μαμά του γιατί εκείνο φοβόταν να βουτήξει το κεφάλι του στο νερό και τα ψαράκια ήταν αδύνατον να ζήσουν έξω από αυτό.
Στην άλλη μεριά της λίμνης αντικριστά από τις πάπιες, είχε πρόσφατα μετακομίσει ένα μεγάλο σμήνος κύκνων. Ήταν σαν οπτασία όταν τους έβλεπες όλους μαζί να κολυμπάνε περήφανοι και κορδωτοί και να τη διασχίζουν από την μία άκρη ως το κέντρο της, κάνοντας ελιγμούς και σχηματισμούς, σαν να εκτελούσαν χορευτικό! Ήταν τόσο όμορφοι και καλοσχηματισμένοι, κάτασπροι με ένα μαύρο σημάδι μόνο γύρω-γύρω από το ράμφος τους. Όλοι εκτός από έναν… τον Ασχημόκυκνο! Έτσι τον είχε βαπτίσει το σμήνος όταν έσπασε το αυγό του. Ο λαιμός του ήταν αρκετά κοντός, με καφέ κηλίδες κοντά στα φτερά και στα πόδια του και καφέ εξόγκωμα στη βάση του ράμφους του! Κάποιοι κύκνοι είπαν όταν πρωτοξεπρόβαλε μέσα από το αυγό του ότι ο Ασχημόκυκνος δεν ήταν κύκνος!
-Αποκλείεται αυτό το μωρό να ανήκει στην οικογένεια μας!
-Δεν έχω ξαναδεί τόσο άσχημο κύκνο! Είπε προβληματισμένος ο γεροντότερος κύκνος του σμήνους.
-Αυτό το αυγό δεν ήταν δικό μας. Σίγουρα έχει γίνει κάποιο λάθος!
Η μαμά όμως του Ασχημόκυκνου, ό,τι και να της έλεγε το σμήνος ήταν ανένδοτη για το αυγό της! Αυτό το κυκνάκι ήταν δικό της μωρό. Τελεία και παύλα! Το είχε κλώσησε όπως και τα υπόλοιπα αυγά της για καιρό. Για αυτήν δεν είχε καμία σημασία το ότι δεν της έμοιαζε! Θα το αγαπούσε και θα το προστάτευε όπως και τα υπόλοιπα μωρά της, τα κυκνάκια της, που της έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες
νερό. Έτσι και έκανε! Τον πρώτο χρόνο, τον μετέφερε παντού μαζί της, τον έβαζε στην πλάτη της, για να τον προστατεύει, γιατί φοβόταν μερικούς αρσενικούς κύκνους που τον αγριοκοίταζαν που και που.
Μετά το μακρινό ταξίδι και την άφιξή τους στη λίμνη, η μαμά του αποφάσισε πως είχε έρθει πια η ώρα να αφήσει τον Ασχημόκυκνο να σταθεί στα πόδια του! Θα του έκανε το χατήρι επιτέλους, να τον αφήσει να κάνει παρέα με τα συνομήλικα κυκνάκια, να τρέχει και να τσαλαβουτά στις όχθες του νέου σπιτιού τους, της κρυμμένης λίμνης στο κέντρο του δάσους. Εκεί, σε αυτές τις όχθες, όταν τον επιτηρούσε από μακριά άρχισε να καταλαβαίνει τις ξεχωριστές ικανότητες του γιου της. Το κυκνάκι της, το πιο διαφορετικό στο σμήνος, είχε τα πιο δυνατά πόδια και φτερά από όλα τα κυκνάκια στην ηλικία του. Στο πέταγμα και στους αγώνες κολύμβησης ήταν πάντα νικητής! Στην ανεύρεση τροφής πρωταθλητής! Τα έπαθλά του τα μοιράζονταν πάντα του φίλους του, τα κυκνάκια.
Λόγω του ταλέντου του, σε μία από τις συσκέψεις του σμήνους, μετά την μετακόμιση, αποφασίστηκε ότι θα αναλάμβανε από εκείνη την ημέρα να εκπαιδεύσει τα κυκνάκια στο πέταγμα. Θα τα μάθαινε να πετάνε διαγώνια, σε μεγάλο ύψος και σε σχηματισμούς, έτσι ώστε να είναι έτοιμα για την μακρινή πτήση τους, την επόμενη μετακόμισή τους, το αργότερο στα τέλη Φθινοπώρου.
Στην αντίπερα όχθη στο συμβούλιο των παπιών, επικρατούσε γενικός αναβρασμός! Υπήρχε μεγάλη ανησυχία για τους νεοαφιχθέντες, τους συγκάτοικούς τους στη λίμνη!
-Εμείς ήρθαμε πρώτοι εδώ! Φώναξε δυνατά μια γιαγιά πάπια.
-Να φύγουν γρήγορα έτσι όπως ήρθαν! Δεν χωράμε και οι δυο στη λίμνη!
-Τρώνε τα ψάρια μας είπε μία άλλη πάπια με ανησυχία! Θα πεθάνουμε σε λίγο από την πείνα!
-Κάνουν πολύ φασαρία είπε μια γέρικη πάπια, δεν με αφήνουν να ξεκουραστώ!
-Να τους χαλάσουμε τις φωλιές τους για να σηκωθούν να φύγουν μία και καλή! πρότεινε ένας θείος του Ομορφόπαπου.
Ο αρχηγός των παπιών, η σοφότερη πάπια, άκουγε τις υπόλοιπες πάπιες με προσοχή. Ήταν αλήθεια όντως, ότι οι νέοι συγκάτοικοι τους τις είχαν αναστατώσει πολύ. Ήταν χρέος του λοιπόν, ως αρχηγός, να βρει ένα τρόπο να τις καθησυχάσει. Έτσι αντιπρότεινε με ψυχραιμία:
-Ησυχία πάπιες! Αρκετά! Μην σας πιάνει πανικός! Σας διαβεβαιώ ότι θα βρεθεί λύση στο πρόβλημά μας. Θα καλέσω το συντομότερο δυνατόν εδώ εκπρόσωπό τους και θα θέσουμε από κοινού τους κανόνες συμβίωσης μας στη λίμνη! Τελεία και παύλα! Είπε, και προς το παρόν τις καθησύχασε…
Η επόμενη μέρα του Ιουνίου, ήταν το ίδιο ζεστή με τις προηγούμενες! Ο Ασχημόκυκνος αποφάσισε ότι το μάθημα πετάγματος των μικρών κύκνων δεν μπορούσε να αναβληθεί και πάλι λόγω της ζέστης. Έτσι, μάζεψε τα κυκνάκια, και αφού τα στοίχισε και τα τοποθέτησε σε σχηματισμό, άρχισαν τις κοντινές πτήσεις πάνω από τα δάσος. Σε όλη τη διάρκεια πτήσης, ως μαέστρος τα διεύθυνε στο χαρωπό τραγούδι τους. Κατά την επιστροφή τα κυκνάκια εκτέλεσαν μια άψογη προσγείωση στις όχθες της λίμνης για να δροσιστούν επιτέλους! Πέταγαν εξάλλου μισή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο! Ο Ασχημόκυκνος όμως, προτίμησε να προσγειωθεί δίπλα στο όμορφο παπί που του είχε κινήσει από καιρό την περιέργεια, με την επιμονή του να κάθεται με τις ώρες στο κέντρο της λίμνης. Το παπί αυτό, ήταν για κάποιο λόγο, ο μόνος κάτοικος της λίμνης που έφτανε σε εκείνο το σημείο, στο κέντρο της.
-Καλημέρα, του είπε καθώς προσγειωνόταν επιδέξια στο νερό! Εκείνο τον κοίταξε σαστισμένο και φοβισμένο έτσι ουρανοκατέβατα που είχε εμφανιστεί. Συγνώμη για το πιτσίλισμα… συνέχισε ο Ασχημόκυκνος.
-Καλημέρα, με λένε Ομορφόπαπο, αποκρίθηκε τότε και εκείνο.
-Και εμένα, Ασχημόκυκνο! Είσαι στα αλήθεια τόσο όμορφο παπί όσο και το όνομά σου…
-Και εσύ είσαι ο πιο διαφορετικός κύκνος που έχω δει… είπε δειλά το Ομορφόπαπο.
-Και τι κάνεις εδώ, Ομορφόπαπε, μόνος σου κάθε μέρα; Έχει κάτι ενδιαφέρον εδώ, στο κέντρο τη λίμνης;
-Δεν είμαι μόνος μου! Έχω παρέα τους φίλους μου, τα βατραχάκια και τα ψαράκια! Και σήμερα μάλλον θα είναι η τυχερή μου μέρα, γιατί έχω παρέα και εσένα!
Και έτσι εκείνη η μεσημεριανή συνάντηση ήταν η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. Κάθε μέρα μετά τα μαθήματα πτήσεων συναντιόντουσαν στο κέντρο της λίμνης. Το Ομορφόπαπο έμαθε μάλιστα τον Ασχημόκυκνο να τραγουδάει με τα βατράχια και να παίζει με τα ψάρια κρυφτό! Ήταν πιο εύκολο να τα βρει βέβαια, ο Ασχημόκυκνος γιατί βουτούσε το κεφάλι του στο νερό!
-Έλα μην φοβάσαι του έλεγε εκείνος, έλα να το βουτήξουμε μαζί! Θα δεις πόσο διασκεδαστικές είναι οι βουτιές στο νερό!
Και ύστερα από πολλές μάταιες προσπάθειες, ήρθε η μέρα που το Ομορφόπαπο εμπιστεύτηκε τον φίλο του και έκανε το μεγάλο βήμα. Βούτηξε το κεφαλάκι του στο νερό για ένα μόνο δευτερόλεπτο!
-Φοβερό! αναφώνησε έκπληκτο! Είναι τελικά πολύ απολαυστικό να βουτάς το κεφάλι σου στο νερό!
-Ναι! Σιγά-σιγά θα δεις ότι θα μπορείς να το αφήνεις όλο και παραπάνω! Έτσι θα μπορείς να μιλάς και με τα ψάρια… θα μπορούσαμε μαζί ίσως να τα μαθαίναμε να πηδούν και αυτά για λίγο έξω από το νερό… τι λες;
-Τέλεια ιδέα φίλε μου! Ήταν και οι δυο τους τόσο ενθουσιασμένοι που δεν είδαν την μαμά πάπια που είχε βουτήξει στη λίμνη και ερχόταν κοντά τους.
-Μπράβο αγάπη μου! Τα κατάφερες! Φώναξε τότε η μαμά του Ομορφόπαπου από μακριά. Θα καείτε τόση ώρα κάτω από τον ήλιο, είπε πλησιάζοντας ακόμα πιο κοντά στους δυο φίλους.
-Μαμά!!! Είπε χαρούμενα το παπάκι! Ο φίλος μου ο Ασχημόκυκνος με βοήθησε να βουτήξω το κεφάλι μου!
-Είμαι πολύ περήφανη και για τους δυο σας, είπε καθώς τους πλησίασε και άλλο… Ασχημόκυκνος; Μα γιατί να φωνάζουν έτσι ένα παιδί… αναρωτήθηκε σιωπηλά. Όταν πια τους έφτασε μπόρεσε να διακρίνει το νέο φίλο του γιου της πολύ καλύτερα… τον κοίταζε επίμονα από την κορυφή μέχρι τα πόδια του…
-Αυτός δεν είναι κύκνος, είναι π… πρόλαβε να πει πριν καταπιεί την μιλιά της, κοιτώντας, χαμένη στις σκέψεις, τον Ασχημόκυκνο. Το Ομορφόπαπο από την χαρά του δεν κατάλαβε την τόση ταραχή της μαμάς του και ενθουσιασμένο είπε:
-Μαμά πεινάω! Μπορούμε σήμερα να φωνάξουμε στο δείπνο και τον φίλο μου; Ε μαμά;
Υποθέτω πως ναι… κατάφερε να ψελλίσει εκείνη και άρχισε μηχανικά να κολυμπάει προς την πλευρά των παπιών. Ο Ασχημόκυκνος καταχάρηκε… άλλο που δεν ήθελε να πάει στην αντίπερα όχθη για πρώτη του φορά. Άρχισε λοιπόν να κολυμπάει και αυτός ξωπίσω της, δίπλα-δίπλα με τον κολλητό του φίλο.
Η μαμά του Ομορφόπαπου, άφησε τους δυο φίλους στην όχθη να παίζουν και προφασίστηκε ότι πηγαίνει να ετοιμάσει το δείπνο. Πού μυαλό για δείπνο όμως! Στην πραγματικότητα πήγε άρον-άρον να συναντήσει τον αρχηγό των παπιών για να του τα πει όλα χαρτί και καλαμάρι. Ο καινούριος φίλος του γιου της δεν ήταν αυτός που νόμιζε! Ο αρχηγός την άκουγε με έκπληκτα μάτια… στην αρχή βέβαια νόμιζε ότι η μαμά πάπια είχε τρελαθεί… όταν όμως έβαλε τα κλάματα πάνω στην απελπισία της άρχισε να αμφιβάλλει και αυτός! Για να βεβαιωθεί για τα λεγόμενά της, ζήτησε να συναντήσει και να εξετάσει και εκείνος τον Ασχημόκυκνο. Παρευρέθηκε λοιπόν στο δείπνο τους… ήταν εξάλλου μια πρώτη τάξεως αφορμή να μάθει από πρώτο χέρι περισσότερα πράγματα για τους νέους κατοίκους της λίμνης.
-Φίλε μου, Ασχημόκυκνε, καλώς όρισες στο τραπέζι μας… ξέρεις ήθελα από καιρό να καλέσω εδώ κάποιον εκπρόσωπό σας για να μιλήσουμε ως πολιτισμένα πτηνά και να λύσουμε μερικά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στην ομάδα μας από τότε που εμφανιστήκατε στη λίμνη. Ήθελα να σου πω δηλαδή, ότι οι πάπιες έχουν αναστατωθεί πολύ μετά την άφιξή σας εδώ… είπε, καθώς τον περιεργάζονταν εξονυχιστικά.
-Μα γιατί; Τόλμησε να ρωτήσει ο Ασχημόκυκνος.
-Η λίμνη είναι μικρή… φοβόμαστε ότι ίσως τα ψάρια της λίμνης να μην φτάνουν και για πάπιες και για κύκνους, συνέχισε ο αρχηγός…
-Μα οι κύκνοι δεν τρώνε ψάρια κύριε, μόνο σκουληκάκια και υδρόβια φυτά. Να σας πω την αλήθεια, εγώ μόνο από όλους τους κύκνους τα έτρωγα κάποτε… είπε κατεβάζοντας ντροπαλά το ράμφος του… μέχρι που γνώρισα το Ομορφόπαπο και τους φίλους του τα ψαράκια. Από τότε δεν τα ξανάβαλα ποτέ στο στόμα μου… μόνο παίζω μαζί τους!
-Μάλιστα είπε σκεπτικός ο αρχηγός… φαντάζομαι τότε ότι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε πλέον όσον αφορά την τροφή. Επίσης ήθελα να σου πω ότι κάποιες πάπιες ενοχλούνται πολύ από τα τραγούδια σας, την ώρα που πετάτε πάνω από το δάσος…
-Εεεεε βασικά, εγώ δεν τραγουδάω… γιατί είμαι φάλτσος σε σχέση με τα άλλα κυκνάκια… επειδή όμως είμαι ο μαέστρος της χορωδίας θα πω σε όλα να τραγουδάνε πιο σιγά και σίγουρα όχι στις ώρες κοινής ησυχίας!
-Πολύ ωραία λοιπόν, δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας πλέον είπε δυνατά να τον ακούσουν όλες οι πάπιες που τρώγαν στα διπλανά τραπέζια αλλά είχαν τεντώσει τα αυτιά τους για να ακούν τις συνομιλίες με το επισκέπτη τους.
Ασχημόκυκνος και αρχηγός ένωσαν με μιας τις φτερούγες τους, σαν φίλοι που συμφώνησαν. Αμέσως μετά ο αρχηγός των παπιών απομακρύνθηκε από το τραπέζι του φαγητού, αφήνοντας τις υπόλοιπες πάπιες να τρώνε και έκανε νόημα στην μαμά του Ομορφόπαπου να τον ακολουθήσει.
-Έχεις δίκιο καλή μου, της ψιθύρισε είναι προφανές και σε μένα! Είναι ίδιος με τα ανίψια σου, ίδια κορμοστασιά, ίδια φωνή, ίδια σημάδια στα πόδια και στο λαιμό! Δεν είναι κύκνος… είναι πάπια και μάλιστα όμορφη! Τι κρίμα που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει η μαμά του…
-Θα χαιρόταν τόσο πολύ η αδερφή μου… είπε θλιμμένη η μαμά του Ομορφόπαπου. Θα έβλεπε επιτέλους το μωράκι της… το χαμένο της αυγό!
-Με συγχωρείτε… είπε διακόπτοντας τους ο Ασχημόκυκνος, που είχε πλησιάσει προς το μέρος τους… θα ανησυχήσει στα αλήθεια πολύ η μαμά μου που λείπω τόση ώρα…
-Η μαμά σου; Επανέλαβε έκπληκτος ο αρχηγός των παπιών.
-Ναι η μαμά μου! Η καλύτερη μαμά όλου του κόσμου… συνέχισε τότε ο Ασχημόκυκνος, χάρηκα πολύ για την γνωριμία… θα πω στη μαμά μου αύριο να φάμε πάλι όλοι μαζί στο σπίτι μου… στην άλλη πλευρά της λίμνη, αν το θέλετε και εσείς…
-Βεβαίως μικρέ μου… δεν θα χαθούμε τώρα που βρεθήκαμε… είπε η μαμά του Ομορφόπαπου… εξάλλου στο ίδιο σπίτι μένουμε, στη λίμνη μας… μπορούμε να τρώμε όποτε θέλουμε όλοι μαζί. Έτσι κάνουν οι οικογένειες… κατάφερε να πει δακρυσμένη.
Και έτσι και έγινε! Από την ίδια μέρα κιόλας οι πάπιες άρχισαν να περνάνε το κέντρο της λίμνης και να ανταλλάζουν επισκέψεις με τους κύκνους. Είχαν τόσα πολλά να μάθουν από τους κύκνους και αυτές όμως είχαν τόσα πολλά να τους διδάξουν! Ο Ασχημόκυκνος ανέλαβε άμεσα τις πτήσεις και των μικρών παπιών και οι πάπιες ενέταξαν τον Ασχημόκυκνο στην χορωδία τους… εκεί δεν ακουγόταν φάλτσος εξάλλου! Και τέλη Οκτώβρη, αποχαιρετίστηκαν όλοι συγκινημένοι… προς το παρόν μόνο, δίνοντας ραντεβού τον επόμενο Μάιο… στο σπίτι τους, σαν οικογένεια… στην καλά κρυμμένη λίμνη στη μέση του δάσους!
-Πρέπει να του πούμε την αλήθεια την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, είπε σκεπτική, η μαμά του Ομορφόπαπου, η θεία του Ασχημόκυκνου, κατά την διάρκεια του ταξιδιού της προς το νότιο ημισφαίριο.
-Το ξέρω… είπε ο αρχηγός, θα βρεθεί η κατάλληλη στιγμή… μην ανησυχείς καλή μου… θα του διηγηθούμε μαζί την ιστορία της ζωής του και θα καταλάβει ότι τελικά ήταν τυχερός… μπορεί η αρχή να ήταν δύσκολη… η ιστορία όμως αυτή έχει ένα ευτυχισμένο τέλος για όλους μας, όπως ακριβώς και στα παραμύθια!
Χριστίνα Παπαδάκη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
