Ματίνας Κατσαράκου
Μία φορά και ένα καιρό, σε μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα, ένα μικρό -πολύ μικρό- μωράκι αποφάσισε να έρθει στον κόσμο. Ήταν τόσο μικρό όσο δύο παλάμες μαζί! Και επειδή ήταν τoσοδούλικο οι μεγάλοι φοβήθηκαν να μην πάθει τίποτα και το έβαλαν σε ένα γυάλινο κουτάκι. Από εκεί μπορούσε να μεγαλώνει και να δυναμώνει και το κουτάκι τον προστάτευε μέχρι να γίνει αρκετά δυνατός για να γνωρίσει τον κόσμο.
Μέσα στο γυάλινο κουτάκι το μωράκι καθότανε και κοίταζε τον κόσμο γύρω του. Άνθρωποι ερχόντουσαν και φεύγανε και το μωράκι ήθελε πάρα πολύ να μεγαλώσει και να μπορέσει να βγει έξω. Η Μαμά και ο Μπαμπάς πήγαιναν κάθε μέρα για να δουν το μικρό μωράκι μέσα στο κουτάκι. Του έλεγαν πόσο το αγαπάνε, του τραγουδούσαν και το μικρό μωράκι μεγάλωνε με την αγάπη τους και γινότανε πιο δυνατό. Με τα χάδια και τα τραγούδια το μωράκι δεν ένιωθε καθόλου μόνο του.
Γύρω του υπήρχαν πολλά άλλα γυάλινα κουτάκια με πολλά μικρά μωράκια που κάνανε παρέα το ένα στο άλλο όταν δεν ήταν κανείς εκεί. Όλα ήταν τυλιγμένα σε άσπρα κουβερτάκια και φορούσαν σκουφάκια, άλλα ροζ και άλλα μπλε. Όσο λοιπόν ήταν μόνα τους, συζητούσαν μεταξύ τους και φανταζόταν τη μέρα που θα μπορούσαν ελεύθερα να εξερευνήσουν τον κόσμο. Ακόμα τα μικρά μωράκια είχαν πολλές απορίες, πρώτα απ' όλα για τα σκουφάκια! Προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σήμαιναν τα χρώματα στα κεφαλάκια τους και όλα απορούσαν... Ένα πρωί το μικρό μας μωράκι άκουσε να του λέει η Μαμά ότι ήταν το αγοράκι της! Και ακριβώς την ίδια στιγμή η διπλανή μαμά έλεγε σε ένα μωράκι με ροζ σκουφάκι ότι ήταν το κοριτσάκι της! Κάπως τα συνδύασε λοιπόν και όταν έμειναν μόνα, ανακοίνωσε με περηφάνια στα άλλα μωράκια ότι το ροζ σκουφάκι σήμαινε «κοριτσάκι» και το μπλε «αγοράκι»... Αν και δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς σήμαινε αυτό τα μωράκια χάρηκαν πολύ με το συμπέρασμα του μικρού!
Ακόμα κάθε τόσο ερχόντουσαν κάποιες κυρίες, νοσοκόμες τις έλεγαν, που τους φέρνανε μικρά μπουκαλάκια και τους δίνανε κάτι σταγονίτσες από ένα υγρό που λεγότανε γάλα. Αυτό τους άρεσε πολύ και το περιμένανε με ανυπομονησία. Άλλες φορές όμως τους έφερναν κάποια υγρά, φάρμακα, τα έλεγαν και τότε όλα μαζί τα μωράκια έκλαιγαν γιατί δεν τους άρεσε καθόλου η γεύση! Ο μικρός μας όμως που άκουγε τους μεγάλους πιο προσεκτικά τους εξηγούσε ότι με αυτά θα γίνουν πιο δυνατά και θα μπορέσουν σύντομα να βγουν από τα γυάλινα κουτάκια τους.
Έτσι λοιπόν, με απορίες και συζητήσεις τα μωράκια περνούσαν τις μέρες τους... Ένα πρωί μπήκε μέσα μια «νοσοκόμα» και πήρε τον μικρό προσεκτικά στην αγκαλιά της. Έξω τους περίμενε η Μαμά καταχαρούμενη! Η «νοσοκόμα» έβαλε τον μικρό σε ένα ειδικό ταψάκι και τους είπε ότι μπορούσαν να κάτσουν έτσι για να μπορεί και η Μαμά να χαϊδεύει άνετα το μωράκι. Πρώτη φορά βρισκόντουσαν έτσι και κατενθουσιασμένοι κοιτάζονταν και αγγίζονταν για πολλή ώρα. Όταν έφτασε η ώρα να μπει ο μικρός πίσω στο κουτάκι είδε δάκρυα στο πρόσωπο της Μαμάς του. Από τότε τον έβγαζαν πιο συχνά έξω από το κουτάκι του και το μικρό μωράκι περίμενε τις στιγμές που θα καθόντουσαν, έστω και για λίγο μαζί με τη Μαμά και τον Μπαμπά!
Ύστερα από πολλές μέρες και καθώς το μικρό μωράκι μεγάλωσε αρκετά, ήταν έτοιμο να βγει. Η Μαμά του συγκινημένη το κράτησε στα χέρια της για πρώτη φορά και του έδωσε γάλα με ένα ξεχωριστό μπουκαλάκι. Ήταν και οι δύο τόσο ευτυχισμένοι και ήρεμοι! Ο Μπαμπάς, με δάκρυα στα μάτια, τους αγκάλιασε σφιχτά και τους πήγε στο ζεστό σπιτάκι τους.
Επιτέλους το μωράκι ήταν σπίτι μέσα στη θαλπωρή της οικογένειάς του. Τις πρώτες μέρες η Μαμά τον ακούμπαγε στο κρεβάτι και ήταν σαν μια μικρή γαλάζια κουκίδα μέσα στα σκεπάσματα. Τα ρουχαλάκια που του είχαν αγοράσει ήταν ακόμα μεγάλα για αυτόν και επέπλεε μέσα σε αυτά! Γέλαγαν πολύ η Μαμά και ο Μπαμπάς κοιτάζοντας τον και πιο πολύ όταν προσπαθούσαν να του βάλουν την πάνα του... Ήταν σχεδόν διπλή από αυτόν και πάντα τον πείραζαν με αγάπη... Ο μικρός που δεν μπορούσε ακόμα να δει την εικόνα του δεν καταλάβαινε γιατί, αλλά χαιρότανε μαζί με τους γονείς του.
Η Μαμά και ο Μπαμπάς του έλεγαν συνέχεια ότι ήταν ο άγγελός τους. Έτσι αποφάσισαν να του δώσουν το όνομα Άγγελος... Ο μικρός συνέχιζε να μεγαλώνει και να γίνεται ένα πολύ χαρούμενο παιδάκι. Με τη Μαμά και τον Μπαμπά εξερευνούσαν τον κόσμο και έλεγαν κάθε μέρα πόσο πολύ αγαπούσαν ο ένας τον άλλο!
Ματίνα Κατσαράκου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
