Φιλίππου Φιλίππου
Πάνε τώρα σχεδόν 35 ολόκληρα χρόνια από τότε και ακόμη και σήμερα όταν ο δρόμος του χωριού με φέρνει έξω από το μισογκρεμισμένο και ερειπωμένο της σπίτι νιώθω την ίδια ακριβώς ανατριχίλα και τα ίδια τρομακτικά συναισθήματα όπως και τότε. Τι αν τότε ήμουν μικρό παιδί στην σχολική ηλικία και τι αν τώρα έχω γίνει ολόκληρος άντρας με δικά μου παιδιά στην τότε δική μου ηλικία. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι αν η μητέρα μου μου έλεγε την αλήθεια ή αν το έκανε για το δικό της σκοπό έτσι ώστε να καθίσω φρόνιμος από φόβο και να μην της δημιουργώ προβλήματα. Το σίγουρο και ταυτόχρονα εκείνο που παραδέχομαι χωρίς καμία αμφιβολία ήταν ότι ήμουν πολύ ζωηρός και ζαβολιάρης όταν βρισκόμουν στη σχολική ηλικία με αποτέλεσμα όχι να αναστατώνω μόνο το δικό μου σπίτι άλλα με τον «αετό», έτσι λεγόταν η ομάδα που δημιουργήσαμε στο χωριό όλη η γειτονιά.
Τώρα το σπίτι της γριάς λέτε όντος να ήταν στοιχειωμένο ή η μητέρα μου να τα είχε σκεφτεί όλα αυτά; Και δεν ήταν μόνο αυτό η μητέρα μου τόνιζε με δεικτικό ύφος ότι η ίδια η γριά ήταν κακιά μάγισσα που είχε μεταμφιεστεί σε μια άσχημη γριά που σκοπό είχε να απαγάγει και να εξαφανίζει κρατώντας τα αιχμάλωτα όλα τα άτακτα παιδιά του χωριού.
Για να πάρουμε όλα τα πράγματα από την αρχή. Πριν από 35 και ίσως και περισσότερα χρόνια λίγο πιο κάτω από την δική μας γειτονιά υπήρχε ένα μικρό, παλιό και μισογκρεμισμένο σπίτι με παράξενα μικρά στενόμακρα παράθυρα και μια πελώρια ξύλινη πόρτα. Επίσης το θυμάμαι να είναι αρκετά απεριποίητο με μια αυλή γεμάτη σκουπίδια και άγρια χόρτα με μισογκρεμισμένα φθαρμένα κάγκελα. Θυμάμαι όσες φορές έτυχε ή καλύτερα υποχρεώθηκα να περάσω μπροστά από το συγκεκριμένο μισογκρεμισμένο σπίτι της (να σημειωθεί πάντοτε έτρεχα με όλη μου την δύναμη όταν το έκανα αυτό) να άκουγα διάφορους θορύβους πίσω από την μεγάλη πόρτα, πότε ζώων και πότε ανθρώπων κάτι σαν κραυγές και ουρλιαχτά ενώ πάντα έβλεπα πάνω από το τζάκι της είτε ήταν χειμώνας είτε καλοκαίρι να βγαίνει καπνός.
Αν έπρεπε να περάσω από εκεί το έκανα πάντα μαζί με κάποια άλλα άτομα έτσι ένιωθα περισσότερη αυτοπεποίθηση και δύναμη, πάντοτε όχι μόνος μου προτιμούσα να περπατούσα ολόκληρο το χωριό να κουραζόμουν περισσότερο να αργούσα να πήγαινα για παιχνίδι στο γήπεδο του χωριού που βρισκόταν στην άλλη άκρη φτάνει να μην με έφερνε ο δρόμος έξω από το μισογκρεμισμένο σπίτι της κακιάς και άσχημης μάγισσας όπως μου την είχε καλά εμπεδώσει στο δικό μου μυαλό η μητέρα μου.
Ποτέ άλλωστε δεν θα ξεχάσω όταν μια μέρα που είχα αργήσει να πάω για παιχνίδι και τα άλλα παιδιά με έψαχναν αποφάσισα για να κερδίσω χρόνο ότι θα περνούσα μοναχός μου έξω από το σπίτι της, αν και η καρδιά μου κτυπούσε δυνατά και τα ποδιά μου τρέμανε από το φόβο, η αναπνοή μου είχε γίνει γρήγορη μιας και θυμήθηκα ότι μια μέρα που είχα κάμει κάποιες ζαβολιές στην μητέρα μου η ίδια μου ανέφερε ότι η γριά μάγισσα πριν από λίγο είχε πάρει ένα άλλο όπως εμένα άτακτο αγόρι και το φυλάκισε κρατώντας το δεμένο πολύ σφικτά με σχοινιά πίσω από την πόρτα της. Δεν με έφτανε που είχε περάσει αυτή η εικόνα από το μυαλό μου ακριβώς την στιγμή που περνούσα έξω από την πόρτα της και πήγαινα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και στην άλλη άκρη του δρόμου, να την ξαφνικά ανοίγει την πόρτα είχα προλάβει να ακούσω λίγα δευτερόλεπτα προηγουμένως το χαρακτηριστικό τρίξιμο της πόρτας της και να την είχε ξεπροβάλει μπροστά μου. Ακόμα μόνο και μόνο στην εικόνα που αντίκρισα έχει μείνε χαραγμένη μέχρι σήμερα στο μυαλό μου.
Φορούσε κάτι μακριά ξεθωριασμένα και σχισμένα ρούχα τα οποία ήταν κομματιασμένα και είχαν επικολληθεί πάνω σε αυτά διαφόρων άλλων ειδών και χρωμάτων κομμάτια, τα δε παπούτσια της ήταν σχισμένα και φθαρμένα. Η ίδια ήταν σκυφτή και αρκετά λεπτή ενώ τα μακριά της άσπρα μαλλιά τα οποία ήταν αρκετά απεριποίητα και μπλεγμένα δίνοντας σου έτσι την αίσθηση του ιστού της αράχνης. Όσο για το πρόσωπο της, δεν είχα και δεν έχω αντικρίσει μέχρι και σήμερα πιο άσχημο, αντιπαθητικό και τρομακτικό. Η μύτη της ήταν ίδια με αυτή των μαγισσών των παραμυθιών, για να φανταστείτε ότι ακόμα και τώρα που διαβάζω εγώ παραμύθια στα δικά μου παιδιά πολλές φορές αναγνωρίζω στο πρόσωπο των εικονογραφημένων μαγισσών το δικό της πρόσωπο λες και ο εικονογράφος αυτήν είχε για πρότυπο όταν εικονογραφούσε τα παραμύθια του. Ακριβώς για να καταλάβατε πριν λίγες μέρες που διάβαζα ένα από αυτά τα παραμυθία στα παιδιά μου, μου ξέφυγε σε μια στιγμή και αντί να τους διαβάσω την λέξη μάγισσα τους πρόσθεσα και το όνομα η «καμπουρού» έτσι την αποκαλούσε η μητέρα μου. Όπως ήταν επόμενο τα παιδιά έμειναν να με κοιτάνε όλο απορία, όπως έμεινα και εγώ να κοιτάζω τον ίδιο τον εαυτό μου, ευτυχώς για καλή μου τύχη πρόλαβα και τα μάζεψα γρήγορα πριν αρχίζουν τις ερωτήσεις. Τι να τους έλεγα άλλωστε; Ότι ο πατέρας τους στη δική σας ηλικία άλλα και πολύ αργότερα φοβόταν μια παρόμοια γριά όπου η μητέρα του, του είχε πει ότι ήταν μάγισσα και το όνομα της ήταν «καμπουρού»; Τι εικόνα θα σχημάτιζαν για τον πατέρα ηρώα τους ή να τους έλεγα ότι ακόμη και τώρα διερωτάται πόση αλήθεια έκρυβε αυτή η ιστορία της μητέρας του;
Αχ που είχα μείνει… ναι, την στιγμή που περνούσα από το μισογκρεμισμένο σπίτι της και την αντίκρισα πέρα από την άσχημη μύτη που σας περιέγραφα πιο πάνω είχε και ένα πελώριο στόμα σαν αυτό που είχε ο λύκος στο παραμύθι με την κοκκινοσκουφίτσα μόνο που τα δόντια τους διέφεραν σε αντίθεση με τα πολλή μεγάλα και κοφτερά δόντια του λύκου αυτή είχε όλο και όλο ένα το θυμάμαι γιατί μου χαμογέλασε, δεν ξέρω το γιατί ενώ το όλο ροζιασμένο της πρόσωπο έκανε ακόμη πιο τρομακτική την όλη κατάσταση και δεν μου έφταναν όλα αυτά μικρό παιδί στο ένα της χέρι κρατούσε ένα φρέσκο σφαγμένο κόκορα που ακόμη λαχταρούσε με τα αίματα του να χοροπηδούν και στο άλλο της χέρι ένα μεγάλο αστραφτερό μαχαίρι ολοκόκκινο από τα αίματα που έπεφταν στο έδαφος. Αντικρίζοντας αυτή την σκηνή από το φόβο μου και όσο και αν προσπάθησα να τρέξω μακριά εκείνο που κατάφερα ήταν να πέσω στο έδαφος. Ενώ γυρίζοντας το κεφάλι μου προς το μέρος της την είδα να χαμογέλα με ειρωνεία και χαρά, ταυτόχρονα είχε αρχίσει να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Ούτε που θυμάμαι τι έγινε μετά μέσα σε ένα λεπτό είχα βρεθεί στην άλλη άκρη του χωριού, σίγουρα αν ήταν αγώνας δρόμου θα έπαιρνα το πρώτο βραβείο. Είχα γίνει χλωμός και κίτρινος από τον φόβο άλλα το πιο σημαντικό ήταν ότι το παντελόνι μου είχε βραχεί ολόκληρο… αντιλαμβάνεστε τι μου είχε συμβεί από τον φόβο τέτοια τρομάρα που να την ξεχάσεις.
Τα χρόνια πέρασαν η γριά «καμπουρού» πέθανε, η μητέρα είχε πετύχει άλλωστε το στόχο της να είμαι πάντα φρόνιμος μόνο και μόνο στο άκουσμα του ονόματος της. Την περιπέτεια μου αυτή όπως ήταν αναμενόμενο δεν την είχα πει ποτέ σε κανένα την κράτησα και την κρατώ μέχρι τώρα σαν εφτασφράγιστο μυστικό. Αν και πολλές φορές προσπάθησα να σκιαγραφήσω και να μάθω περισσότερα για αυτήν, ποτέ δεν οδηγήθηκα σε ασφαλή συμπεράσματα… και μια λεπτομέρεια ακόμη και σήμερα που επισκέπτομαι το χωριό σαν τύχει να βρεθώ στο συγκεκριμένο δρόμο μόνο με το αυτοκίνητο μου θα τον διασχίσω και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα… σας παρακαλώ μην με μαρτυρήσετε ποτέ σας για αυτό και συγχωρήστε με αν σας έχω αναστατώσει… βλέπετε ήμουν αρκετά ζωηρός όταν ήμουν μικρό παιδί…
Φίλιππος Φιλίππου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
