Λένας Μαυρουδή-Μούλιου
Η Μαντώ ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι έξι ετών, που το μόνο που της άρεσε να κάνει ολημερίς και ίσως ολονυχτίς στον ύπνο της, ήταν να χορεύει. Χόρευε μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη της κάμαρας των γονιών της και ονειρευόταν τις σκηνές τvν παγκόσμιων θεάτρων, υπό την μουσική υπόκρουση μιας περίεργης μουσικής που της έφερε ο παππούς σε CD από το τελευταίο του ταξίδι στην Αφρική λίγο πριν το θάνατό του.
Το μικρό παιδί μαγεύτηκε και τη μαγεία την μετουσίωσε σε αυτοσχεδιασμούς τέτοιους, που όσοι είχαν την τύχη να ιδούν έμεναν ενεοί, με την αρμονία την πλαστικότητα των κινήσεών της και την αύρα της θείας φλόγας που εξέπεμπε. Την παρομοίαζαν με μικρή Θεά ή την ίδια την Τερψιχόρη που ήρθε στη γη να δείξει πώς χορεύουν οι Θεοί!
Έκανε με την φαντασία της ταξίδια ανά τον κόσμο χορεύοντας, αυτή που το μόνο μέρος μακριά από το σπίτι της που είχε πάει, ήταν των παππούδων το χωριό, σκαρφαλωμένο θαρρείς στην πλαγιά ενός πευκόφυτου γκρεμού!
Είχε δει εκείνη την απίστευτη Ρωσίδα στην TV που το όνομά της θύμιζε την ντοπιολαλιά της γιαγιάς της που το ΟΛΑ το έλεγε ΟΥΛΑ! Ουλάνοβα δηλαδή και ονειρευόταν την στιγμή που θα την έβλεπε από κοντά όπως ήταν σίγουρη πως θα γινόταν μιαν ημέρα.
Η μητέρα της, καλλιτεχνική φύση κι εκείνη, αλλά στα ανθρώπινα στάνταρτς, βλέποντας το πάθος του παιδιού της έκανε αυτό που θα έκανε ο κάθε γονιός. Την πήγε σε μια σχολή χορού από τις καλύτερες, με ειδικότητα σε παιδιά χαρισματικά που κατόπιν μιας ας την πούμε οντισιόν επιβεβαίωνε το ταλέντο τους και τα κατέτασσε στην ανάλογη τάξη. Την πήγε λοιπόν, χωρίς να διανοηθεί αυτό που θα άκουγε από τα χείλη της ονομαστής και έμπειρης διευθύντριας της Σχολής που έμεινε να κοιτάζει το παιδί να χορεύει εμβρόντητη.
«Ακούστε με παρακαλώ. Κάποιος μπορεί να έχει ιδιαίτερες ικανότητες και περίσσιο ταλέντο. Αλλά υπάρχει μία σπάνια, σπανιότατη θα έλεγα κατηγορία χορευτών, που η ικανότητα και το ταλέντο τους συνδυάζoνται με την θεία φλόγα πέραν από τα γήινα και τα κατατάσσει σ’ αυτό που συνηθίζουμε να λέμε "παιδιά θαύματα"…
»Παιδί θαύμα δεν λογιέται ένα δίχρονο που διευθύνει Συμφωνική Ορχήστρα; Ή στα τρία του χρόνια παίζει άνετα σε ένα μουσικό όργανο έργα που ένας προικισμένος καλλιτέχνης για να τα μάθει και μάλιστα να τα ερμηνεύσει από μνήμης, θέλει αρκετό χρόνο και ατέλειωτες ώρες εξάσκησης;
»Ε, λοιπόν το δικό σας παιδί είναι ακόμη μεγαλύτερης κλάσης. Λένε ότι είμαι μια καλή δασκάλα και χωρίς σεμνοτυφίες το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Μα τη μικρή δεν μπορώ να την διδάξω αφού εκείνη είναι μακράν ανώτερη από εμένα. Ομολογώ ότι σε όποια σχολή κι αν δίδαξα στα χρόνια που κουβαλώ στην πλάτη μου, τέτοιο φαινόμενο, ναι για ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ πρόκειται, δεν ματάδα, μα ούτε και φανταζόμουν ότι υπάρχει κάτι σαν αυτό στον κόσμο όλο.
»Σας παραπέμπω στον μεγαλύτερο δάσκαλο χορού του Αιώνα, των μπαλέτων Μπαλσόι και ό,τι σας πει εκείνος αυτό και να πράξετε. Μη διστάσετε, είστε υποχρεωμένοι στο όνομα της Τερψιχόρης να ακούσετε την συμβουλή-προτροπή μου».
Οι κατάπληκτοι γονείς, αφού άκουσαν αυτά που η δασκάλα τούς συμβούλευσε, έφυγαν και πήγαν Ρωσία μεριά. Προβληματισμένοι και ελάχιστα ενθουσιασμένοι. Δεν ήθελαν το παιδί τους να είναι ένα θαύμα αλλά κάτι φυσιολογικό που έπρεπε να ζήσει κυρίως την παιδική του ηλικία φυσιολογικά και όχι να το προσκυνούν σαν ΘΕΟΤΗΤΑ!
Ευτυχώς ο δάσκαλος την εποχή αυτή ήταν στη Μόσχα και έδωσε πολύ μεγάλη σημασία στην επιστολή που του ενεχείρησε η μητέρα του παιδιού εκ μέρους της ονομαστής Ελληνίδας δασκάλας, που υπήρξε από τις καλύτερες του μαθήτριες και διατηρούσαν άριστες σχέσεις από τότε…
Κι αν δεν είχαν δει τα μάτια αυτού τ’ ανθρώπου, πράγματα και θαύματα από το υψηλό του πόστο. Το όνομά του και μόνο να συνέδεε ένας χορευτής με τον Γέρο, όπως τον αποκαλούσαν τρυφερά, ήταν η πεμπτουσία της καταξίωσης, μεγαλύτερης από την όποια περγαμηνή…
Όπως ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΕ, ΕΛΕΓΕ, ΤΊΠΟΤΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΞΈΠΛΗΤΤΕ, ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΕΙ.
Και ήρθε αυτή η μικρή Θεά να τον κάνει να βάλει τα κλάματα.
«Αφού υπάρχουν στη γη τέτοιες υπάρξεις δεν τέλειωσαν για μένα όλα» είπε και τα μάτια του καταρράκτες (μεταφορικοί και όχι παθολογικοί της ηλικίας του) δεν έπαψαν να τρέχουν όσο έβλεπε την μικρή να ξεδιπλώνει την φλόγα της και να του τσουρουφλίζει τα μάτια.
«ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ» είπε στους άναυδους γονείς, που πια δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν το όλο θέμα, που εδώ και τόσες ημέρες τους είχε ξεπεράσει, πηγαίνοντάς τους από έκπληξη σε έκπληξη.
«Δεν έχω να διδάξω τίποτα την μικρή αλλά εκείνη εμένα» είπε με φωνή που μετά βίας έβγαινε από το στόμα του σε σημείο να φοβηθούν οι άνθρωποι οι δικοί του και να στρέξουν προς βοήθειά του.
«Το μόνο ίσως που μπορώ να προσφέρω είναι να χαλιναγωγήσω τη φλόγα της, μη και κάψει και την ίδια», είπε δίνοντας ένα τέλος στην ακρόαση.
Γέρος και παιδί έγιναν οι καλύτεροι φίλοι σαν να μην τους χώριζαν τόσα χρόνια.
Τον λάτρεψε η μικρούλα, παίρνοντας τη θέση του παππού της (που έφυγε όπως είπαμε πρόσφατα), στην καρδιά και τη ζωή της…
Και μια μέρα, δέησε η Ουλάνοβα να τους δεχτεί.
Ντίβες! Με το εγώ τους ψηλότερα από την ψηλότερη κορυφή του Έβερεστ.
Μία συνάντηση που όμως δεν έγινε ποτέ. Γιατί καθώς πήγαιναν να την συναντήσουν είχαν αυτοκινητικό ατύχημα, στο οποίο κανείς, εκτός της μικρής, έπαθε το παραμικρό. Η Μοίρα, χαιρέκακη και ζηλιάρα θέλησε να το κτυπήσει το παιδάκι στα πόδια, αρκετά σοβαρά. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι δεν θέλει τα ανθρωπάκια να ξεπερνούν τα εσκαμμένα και τα προσγειώνει στην μετριότητα που της είναι αρεστή.
Η πρώτη σκέψη όλων ήταν ότι το "θαύμα" τελείωσε, τόσο ήταν να κρατήσει, προτού αρχίσει να καταυγάζει τον Γλόμπο της Γης. Επί του παρόντος προείχε η ζωή της μικρής, με τις επαπειλούμενες εμβολές που συνοδεύουν τέτοια τραύματα. Δύο αποτυχημένες εγχειρήσεις με την τρίτη να ελπίζουν όλοι ότι το "κουσούρι" που ναι μεν θα άφηνε θα ήταν μικρό, για την τελειότητά της όμως κολοσσιαίας σημασίας.
Μα θες γιατί και η ίδια η Μοίρα σκιάχτηκε με τα αποτελέσματα της χαιρεκακίας της, θες γιατί έδωσε σημασία στο ό,τι άρχισαν να της προσάπτουν εσκεμμένη ενέργεια και να την βρίζουν χυδαία τα ανθρωπάκια που διαφέντευε, κάθισε στα ουράνια παλάτια της και έβαλε το μυαλό της να ψάξει και να βρει πώς μπορεί να επανορθώσει έστω και μερικώς.
Χορός δεν ήταν η ζωή της Μαντώς; Ωραία θα τον είχε και ας ήταν επί πάγου…
Το μικρό της κουσούρι το φυλάκισε σε γερά παγοπέδιλα και δεν μείωναν καθόλου την άρτια της απόδοση. ΑΥΤΑ, ΜΑ ΚΑΙ Η ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΕΙ την έχρισαν πρωταθλήτρια Κόσμου στα δέκα της χρόνια, με τα πλήθη να συνωστίζονται να την απολαύσουν να ξετυλίγει το θείο της ταλέντο στα μεγαλύτερα παγοδρόμια της ΓΗΣ.
Οι μουσικοσυνθέτες θεωρούσαν ύψιστη καταξίωσή τους το να συνθέτουν μουσική για εκείνη. Και κανείς δεν σκεπτόταν καν το μικρό της τραύμα που βέβαια υπήρχε, μα που το ταλέντο συν την αδάμαστη θέλησή της, δεν γινόταν σε καμία περίπτωση αισθητό.
Και ο άνθρωπος.
Α, ο άνθρωπος! Το πιο μιμητικό ον του ζωικού βασιλείου, κυρίως για κάτι που θαυμάζει, έκανε και δω το θαύμα του… Οι κοπελίτσες θεωρούσαν πολύ γοητευτικό το τικ του κουτσέματος και για να είναι must προσπαθούσαν να το ξεσηκώσουν. Παγκόσμια εφηβική τρέλα, είπαν οι ψυχολόγοι, την οποία μόνο τα Αφρικανόπουλα δεν υιοθέτησαν. Εκείνα είχαν δυστυχώς σοβαρότερα πράγματα να τους απασχολούν. Τα must αυτά, ενδημούν μόνον στο δυτικό κόσμο, ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ!
Μα η Μαντώ έδωσε και ένα άλλο παγκόσμιο ρεσιτάλ. Το πώς μπορείς να ξεπεράσεις εμπόδια που θεωρούνται ανυπέρβλητα με την δύναμη της ψυχής, με την θέληση και το πιστεύω σε αυτό που αγαπάς. Δεν έχει ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα όριά του αν χρειαστεί.
Και η Μαντώ δεν παρέμεινε ένα παιδί θαύμα που όταν μεγάλωσε ξεφούσκωσε σαν πομφόλυγα. Ανοδική η πορεία της και όσο μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να κερδίσει δόξα και τιμές και να την αποκαλούν πρωθιέρεια του χορού.
Όπως δε αποφαίνονταν οι ειδικοί οι παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ -αυτοί πάντα θα υπάρχουν- τέτοια ταλέντα εμφανίζονται ένα ανά δύο αιώνες.
Για να δούμε, όσοι προλαβαίνουν βέβαια. Τον έναν αιώνα τον περάσαμε και Μαντώ δεν φάνηκε. Μακάρι να συμβεί κάτι στον αιώνα που ανέτειλε. Και ας μην ζούμε εμείς για να υμνήσουμε την εξαίσια ανθρώπινη θέληση και ομορφιά…
Λένα Μαυρουδή-Μούλιου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
