Ελίνας Χουδετσανάκη
Κάποτε, όταν τα ζώα ακόμα μιλούσαν και πήγαιναν στη δουλειά κάθε πρωί, σε μια πόλη με ψηλά και χαμηλά κτήρια, πάρκα, πλατείες και σοκολατερίες ζούσε ένα λιονταράκι.
Το λιονταράκι ζούσε σε μια πολυκατοικία με σούπερ μοντέρνα διαμερίσματα μαζί με την οικογένειά του, τον κύριο και την κυρία Λιοντάρι, οι οποίοι ήταν σοβαροί, υπεύθυνοι και πολυάσχολοι επιχειρηματίες. Κι έτσι το Λιονταράκι μας είχε όλα τα κομφόρ, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια και ροκφόρ… τίποτα δεν του έλειπε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν ο κύριος και η κυρία Λιοντάρι.
Το Λιονταράκι πάλι είχε άλλη άποψη! Ήξερε πολύ καλά ότι οι γονείς του το αγαπούσαν πολύ. Αυτό που έβλεπε και ένιωθε, όμως, ήταν ότι δεν το άκουγαν!
Μην νομίζετε ότι δεν είχαν αυτιά. Όχι, είχαν όμορφα, στρογγυλά, χνουδωτά αυτιά, τα οποία άκουγαν μια χαρά τα πάντα, εκτός από το Λιονταράκι.
Για παράδειγμα, όταν το Λιονταράκι τους ζητούσε να παίξουν μαζί του για λίγο, εκείνοι έλεγαν:
«Δεν μπορώ, έχω πολλές δουλειές.»
«Ωραία, θα βοηθήσω κι εγώ», απαντούσε ο φίλος μας.
«Όχι, εσύ να πας στο δωμάτιό σου να παίξεις», έλεγαν οι γονείς του.
Όταν το Λιονταράκι τους έλεγε:
«Δεν μου αρέσει η μπριζόλα, προτιμώ τα μακαρόνια».
Εκείνοι του έλεγαν:
«Είμαστε λιοντάρια και τρώμε μόνο κρέας. Μην πεις πουθενά ότι δεν σου αρέσει η μπριζόλα και σε κοροϊδεύουν».
Όταν το Λιονταράκι τους έλεγε:
«Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω και πιο πολύ αγαπώ τα φωτεινά χρώματα, το γαλάζιο, το κίτρινο, το ροζ, το πορτοκαλί».
«Αυτά είναι χρώματα για πάπιες και κουνέλια, εσύ είσαι λιοντάρι», έλεγε ο μπαμπάς του με βλέμμα αυστηρό.
Κι όταν έλεγε:
«Θέλω να παίξω με τη ζέβρα και το φλαμίνγκο».
«Δεν παίζουμε με πτηνά και φυτοφάγα. Εμείς είμαστε λιοντάρια», απαντούσε η μαμά Λιοντάρι και η χαίτη της φούντωνε ως το ταβάνι.
Με αποθαρρυμένη τη λιονταρίσια καρδιά του, ο φίλος μας πήγαινε στο δωμάτιο του και με τα φωτεινά του χρώματα ζωγράφιζε κόσμους μαγικούς κι ονειρικούς, κόσμους που ταξιδεύει ο νους και που δεν έχει σημασία πώς είσαι κι από πού.
Και ο καιρός περνούσε και η ζωή κυλούσε! Και το Λιονταράκι μεγάλωνε και όσο μεγάλωνε τόσο λιγότερο ήθελε να μοιάζει με τα άλλα τα λιοντάρια. Αποφάσισε, λοιπόν, να κάνει μια αλλαγή. Έκανε μια επίσκεψη στον Καμηλοπάρδαλη τον κομμωτή και μιας και του άρεσαν τα χρώματα πολύ, του ζήτησε να του βάψει το μαλλί ουρανιοτοξί!
Μόλις αντίκρισαν ο κύριος και η κυρία Λιοντάρι το καινούριο του μαλλί, κατσάρωσε η χαίτη τους. Λυγμοί, λιποθυμιές και άλλες τέτοιες συμφορές τους βρήκαν! Το Λιονταράκι δεν το ένοιαζε και πολύ, είχε βλέπετε συνηθίσει των γονιών του την κατακραυγή.
Και ο καιρός περνούσε και η ζωή κυλούσε! Και το Λιοντάρι μας είχε γίνει αστέρι στη ζωγραφική. Μάλιστα, η κυρία Χαμαιλέων, η καθηγήτρια καλλιτεχνικών, πρότεινε ο φίλος μας να ζωγραφίσει το προαύλιο του σχολείου. Και μαντέψτε ποιοι προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν! Ναι, η Ζέβρα και το Φλαμίνγκο! Το Λιοντάρι μας χάρηκε πολύ, από μικρός τους συμπαθούσε, πίστευε ότι μπορούσαν να κάνουν παρέα κολλητή. Μαζί ανακάλυψαν μια νέα αγάπη, τη μουσική. Οι τρεις φίλοι ζωγράφιζαν, άκουγαν και έπαιζαν μουσική με τις ώρες, αποφάσισαν να φτιάξουν και συγκρότημα, το ονόμασαν ΔΕ ΝΤΡΑΜΙΣ.
Όπως καταλαβαίνετε, το Λιοντάρι είχε ενθουσιαστεί και αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να ανανεώσει το μαλλί. Πήγε, λοιπόν, ξανά στον αγαπητό του κομμωτή, αυτή τη φορά για ένα χτένισμα λίγο εξεντρίκ! Είχαν κανονίσει με το συγκρότημα να παίξουν μουσική στο πιο γνωστό στέκι της πόλης και ήθελε να κάνει εμφάνιση εντυπωσιακή!
Ο κύριος και η κυρία Λιοντάρι περίμεναν με το πιεσόμετρο να γυρίσει σπίτι το παιδί.
«Πώς θα ήταν άραγε ετούτη τη φορά η χαίτη του κανακάρη;» συλλογίζονταν και οι δυο μαζί. Γυρίζει σπίτι το Λιοντάρι μας με μαλλί καρφί-ταβανομπροκί και ανεβαίνουν του πατέρα οι παλμοί, η πίεσή του έχει εκτοξευθεί. Η κυρία Λιοντάρι με τον ανεμιστήρα προσπαθούσε να ρίξει του σώματός τη θερμοκρασία. Τι αμαρτίες πληρώνουν, αναρωτιούνται, και η τύχη με τη μοίρα έτσι τους εκδικούνται!
Του Λιονταριού μας το αυτί καθόλου δεν ιδρώνει, παίρνει την κιθάρα του και τα πανιά σηκώνει. Για ένα λεπτό μόνο στην πόρτα κοντοστέκεται και λέει: « Η συναυλία αρχίζει στις εννιά, αν θέλετε μπορείτε να έρθετε».
Κάθονται στο σαλονάκι σκεφτικοί, ο κύριος και η κυρία Λιοντάρι έμειναν για λίγο σιωπηλοί, με μια σκέψη να τους τριβελίζει «Μήπως είναι η ώρα να ακούσουμε λίγο το παιδί;»
Ευθύς σηκώθηκαν, ντύθηκαν και στολίστηκαν, με παπιγιόν προπέλα και καρφίτσα στο πέτο στη συναυλία εμφανίστηκαν. Ήταν η ώρα και αυτοί να κουνήσουν λίγο το σκουριασμένο τους κορμί. Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο κύριος και η κυρία Λιοντάρι χόρεψαν τόσο πολύ, όσο δεν είχαν χορέψει στο γάμο τους, τότε στην Αφρική!
Και ο καιρός περνούσε και η ζωή κυλούσε! Και το Λιοντάρι μας έκανε την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής! Και ήταν όλοι εκεί! Βλέπετε ήταν το γεγονός της πόλης! Γιατί, όπως σας είπα παραπάνω, το Λιοντάρι μας ήταν αστέρι στη ζωγραφική, ήταν αυτό που αγαπούσε να κάνει πιο πολύ. Και ήταν όλοι εκεί! Και ο κύριος με την κυρία Λιοντάρι αγκαζέ τραβούσαν το καρότσι με το μικρό τους εγγονάκι.
Μάλιστα, το Λιοντάρι μας έγινε μπαμπάς! Πάνε τρία χρόνια που γνώρισε την Αντιλόπη τη φωτογράφο. Ερωτεύτηκαν και αγαπήθηκαν με την πρώτη ματιά.
Του κυρίου και της κυρίας Λιοντάρι τους έπεσαν τα γλυκούλικα, στρογγυλά και χνουδωτά αυτιά όταν ο γιόκας τους αγάπησε φυτοφάγο.
Αλλά δεν βαριέσαι, το παιδί ήταν ευτυχισμένο και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία!
Από τότε το Λιοντάρι μας ζει μαζί με την οικογένειά του όλο και πιο καλά… κι εμείς καλύτερα!
Ελίνα Χουδετσανάκη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
