Ξένιας Σιάνου
Επιτέλους ξημέρωσε.
Δυο ματάκια άνοιξαν διάπλατα και το κοριτσάκι σηκώθηκε γρήγορα. Πήγε στο μπάνιο, ντύθηκε και πήρε την καινούρια της τσάντα.
«Είμαι έτοιμη μαμά!» φώναξε
«Δεν θα φας πρωινό;» ρώτησε η μητέρα της
«Όχι θα πάρω κολατσιό στο σχολείο».
Περίμενε πως και πως αυτή τη μέρα. Η πρώτη της μέρα στο νηπιαγωγείο. Ήταν πια μεγάλη, πήγαινε σχολείο.
Στο νηπιαγωγείο η κυρία Ουρανία η δασκάλα της την καλημέρισε με χαμόγελο και της έδειξε τη θέση της.
«Τι όμορφη τάξη!», σκέφτηκε. Παντού υπήρχαν παιχνίδια, χρωματιστά χαρτόνια, μαρκαδόροι, πινέλα…
«Γεια σου με λένε Αφροδίτη», συστήθηκε το κοριτσάκι δίπλα της που φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα.
«Εμένα με λένε…» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της και η κ. Ουρανία άρχισε να τους μιλά και να τους καλωσορίζει στο νηπιαγωγείο.
«Πρώτα πρέπει να γνωριστούμε», είπε η κ. Ουρανία και πήρε μια παράξενη πολύχρωμη μπάλα φτιαγμένη από κλωστές στα χέρια της.
«Θα σας ρίχνω αυτή την μπάλα και όποιος την πιάνει θα λέει το όνομά του».
Έτσι κι έγινε. Οι συμμαθητές της ήταν πολλοί, ο Γιώργος, ο Λευτέρης, η Μαρία, η Ασημίνα, η Αφροδίτη…
«Πώς θα θυμηθώ τόσα ονόματα;» αναρωτιόταν. Ξαφνικά η μπάλα έπεσε στα χέρια της.
«…ε!... με λένε Παγώνα», είπε όσο πιο δυνατά μπορούσε και ένα μικρό γέλιο ακούστηκε στο βάθος.
«Καλώς ήρθες στην παρέα μας Παγώνα», είπε η κ. Ουρανία και έριξε την μπάλα σ΄άλλο παιδί.
Όταν όλα τα παιδιά είπαν το όνομά τους η κ. Ουρανία τους έδειξε το νηπιαγωγείο, της γωνιές παιχνιδιού και τους άφησε να παίξουν.
«Τι περίεργο όνομα που έχεις;» της είπε ο Κοσμάς. «Πουλί είσαι;»
Η Παγώνα σάστισε. Κανείς ως τώρα δεν την είχε κοροϊδέψει για το όνομά της.
«Όχι, είναι της γιαγιά μου», ψιθύρισε αμήχανα.
«Α!!! Κατάλαβα είστε δύο πουλιά στην οικογένεια», είπε ο Κοσμάς γελώντας και πήγε να παίξει με τα αυτοκινητάκια.
Η Παγώνα δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε δεν της άρεσε πολύ αυτός ο Κοσμάς που πείραζε όλα τα παιδιά.
Όμως και τις επόμενες μέρες συνέχιζε να την κοροϊδεύει.
«Καλώς το πουλάκι», της έλεγε κάθε πρωί και όταν περνούσε από δίπλα της έκανε «τσίου τσίου».
Η Παγώνα με το ζόρι κρατούσε τα δάκρυά της.
«Γιατί να έχω ένα τόσο περίεργο όνομα;» σκεφτόταν.
Σ΄ όλη τη διάρκεια του διαλείμματος η Παγώνα απέφευγε τον Κοσμά όσο μπορούσε.
Ντρεπόταν όμως και δεν μιλούσε στη δασκάλα της ή στους γονείς της. Μια μέρα δεν άντεξε άλλο, πήγε σπίτι κλαίγοντας.
«Γιατί μου βγάλατε αυτό το όνομα; Τόσα ωραία ονόματα υπάρχουν; Τη φίλη μου τη λένε Αφροδίτη. Εγώ, γιατί να έχω όνομα πουλιού;» φώναξε κλαίγοντας.
«Τι έπαθες παιδί μου και κλαις;» ρώτησε ανήσυχη η μητέρα της.
«Με κοροϊδεύουν για το όνομά μου», φώναξε θυμωμένα η Παγώνα.
«Όλα τα παιδιά σε κοροϊδεύουν;» τη ρώτησε ήρεμα η μητέρα της.
«Όχι μόνο ο Κοσμάς αλλά…»
«Και μετρά η γνώμη ενός παιδιού; Εσύ, τι πιστεύεις για το όνομά σου;»
«Το μισώ, μακάρι να μου είχατε δώσει άλλο όνομα», απάντησε δυνατά η Παγώνα.
«Νόμιζα ότι σου άρεσε που είχες το όνομα της γιαγιά σου. Άλλωστε το παγόνι είναι ένα πανέμορφο πουλί», παρενέβη ο πατέρας της που τόση ώρα άκουγε αμίλητος τα παράπονα της.
«Σιγά να μην είναι…», μουρμούρισε η Παγώνα. Η αλήθεια βέβαια ήταν πως δεν είχε δει ποτέ της παγόνι από κοντά.
«Ωραία λοιπόν…αύριο θα πάμε εκδρομή», είπε ο πατέρας της. «Θα πάμε σένα πανέμορφο δάσος να κάνουμε πικ νικ και να δούμε τα παγόνια που ζουν ελεύθερα».
«Και που είναι αυτό το μέρος;» ρώτησε η μητέρα της Παγώνας.
«Στον Αλμυρό, στο δάσος Κουρί. Είναι λίγο μακριά, περίπου 1 ώρα με το αυτοκίνητο, αλλά αξίζει τον κόπο».
«Τέλεια! έχω καιρό να κάνω πικ νικ. Πρωί πρωί θα ετοιμάσω τα φαγητά που θα πάρουμε μαζί μας».
Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι εκτός από την Παγώνα. Τι νόημα έχει να δει από κοντά ένα παγόνι; Τι θα άλλαζε; Θα σταματούσαν να την κοροϊδεύουν; Μ' αυτές και άλλες αρνητικές σκέψεις πήγε για ύπνο.
Το πρωί που ξύπνησε οι γονείς της ήταν απασχολημένοι. Η μητέρα της τηγάνιζε κεφτεδάκια και ετοίμαζε το καλάθι του πικ νικ. Ο πατέρας της έβαζε στο αμάξι καρέκλες, σχοινί, μαξιλάρια...
«Όλα αυτά για να δούμε ένα πουλί;», σκέφτηκε η Παγώνα αλλά δεν είπε τίποτα, προτίμησε να πιει το γάλα της.
Όταν έφτασαν στο δάσος Κουρί αντίκρισε ένα πανέμορφο μέρος. Μεγάλες βελανιδιές, λουλούδια, λιμνούλες, πάπιες… Η μητέρα της άρχισε να βγάζει φωτογραφίες.
«Έλα μικρούλα μου», είπε γεμάτος ενθουσιασμό ο πατέρας της. «Ώρα για εξερεύνηση». Και άρχισαν να περπατούν σένα από τα πολλά μονοπάτια του δάσους. Στο μονοπάτι που ακολούθησαν συνάντησαν μια χελώνα με το χελωνάκι της και ένα ελάφι που έτρωγε. Η Παγώνα ενθουσιάστηκε. Πρώτη φορά έβλεπε ελάφι από κοντά.
«Να! Να ένα παγόνι», είπε ο πατέρας της δείχνοντας της ένα πουλί.
Γύρισε και κοίταξε προς το μέρος που της έδειξε.
«Σιγά το πουλί», σκέφτηκε. Δεν έβλεπε τίποτα το ιδιαίτερο, το μόνο που είχε μακριά ουρά… δηλαδή, πολύ μακριά ουρά. Όλος αυτός ο ενθουσιασμός γι' αυτό το πουλί; Δεν καταλάβαινε. Μετά από λίγο ήρθε άλλο ένα παγόνι.
«Αυτό γιατί δεν έχει μεγάλη ουρά;» ρώτησε τον πατέρα της με απορία.
«Είναι το θηλυκό. Τα θηλυκά έχουν μικρή ουρά και τα αρσενικά μεγάλη».
«Μάλιστα, άντε πάμε να φάμε τώρα», είπε βαριεστημένα η Παγώνα που δεν καταλάβαινε τον λόγο αυτής της εκδρομής.
«Περίμενε να δούμε τι θα κάνουν», επέμεινε ο πατέρας της.
Τότε το αρσενικό άρχισε σιγά σιγά να ανοίγει τα φτερά του. Χρώματα και σχήματα αποκαλύφθηκαν. Πράσινα, μπλε, μαύρα, πορτοκαλί φτερά λαμπύριζαν στον ήλιο λες και τους είχες ρίξει χρυσόσκονη.
Η Παγώνα γούρλωσε τα μάτια της
«Είναι πανέμορφο!» ψιθύρισε.
Το παγόνι έκανε βόλτες με τα φτερά του ανοιγμένα σαν να έκανε πασαρέλα. Τίναξε λίγο τα φτερά του, και προχώρησε.
«Έλα να βγάλουμε φωτογραφίες», είπε ψιθυριστά η μητέρα της. «Μην πας όμως πολύ κοντά και τρομάξουν».
Η μητέρα της Παγώνας έβγαζε φωτογραφίες και αυτή κοιτούσε με θαυμασμό την ομορφιά του πουλιού. Το αρσενικό επιδείκνυε τα φτερά του σε σχήμα βεντάλιας μπροστά στο θηλυκό για αρκετή ώρα, ώσπου χάθηκαν από τα μάτια της.
«Πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησε ο πατέρας της
«Ήταν υπέροχο!!!», απάντησε η Παγώνα.
«Το παγόνι είναι μεγαλοπρεπές, εντυπωσιακό πουλί, με αρχοντικό παράστημα γεμάτο αυτοπεποίθηση. Γι' αυτό σου δώσαμε με χαρά το όνομα της γιαγιάς σου. Γιατί είσαι εντυπωσιακή και πανέμορφη», είπε ο πατέρας της και της έδωσε ένα γλυκό φιλί.
Η Παγώνα ένιωσε να ψηλώνει ξαφνικά.
«Μπαμπά μπαμπά ένα φτερό!» φώναξε και έτρεξε να σηκώσει ένα φτερό παγονιού που ήταν στο χώμα.
«Μάλλον είναι το δώρο του πουλιού προς εσένα», είπε γλυκά η μητέρα της.
Την άλλη μέρα η Παγώνα πήγε στο σχολείο της κρατώντας ένα πολύτιμο αντικείμενο και όταν η κυρία Ουρανία τη ρώτησε πως πέρασε το Σαββατοκύριακο έδειξε το φτερό και είπε:
«Πήγα σ΄ ένα δάσος με τους γονείς μου για πικ νικ και εκεί είδα το πιο όμορφο πουλί του κόσμου!»
Ο Κοσμάς άνοιξε τα μάτια του εντυπωσιασμένος.
«Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο φτερό, τι ωραία χρώματα!!! Πρέπει το πουλί να ήταν παραδεισένιο», μονολόγησε.
Η Παγώνα έδειξε τις φωτογραφίες που είχε βγάλει η μητέρα της με το παγόνι. Κανείς δεν μιλούσε, όλοι κοιτούσαν κατάπληκτοι.
«Και πώς το λένε αυτό το πουλί;» ρώτησε η κυρία Ουρανία χαμογελώντας.
«Παγόνι», απάντησε με καμάρι η Παγώνα.
«Δηλαδή έχεις το όνομα ενός πανέμορφου πουλιού», είπε με ενθουσιασμό η φίλη της, η Αφροδίτη.
«Είσαι πολύ τυχερή που είδες από κοντά αυτό το πουλί...» ψιθύρισε κατεβάζοντας το κεφάλι ο Κοσμάς.
«Το ξέρω… και θέλω να σου χαρίσω αυτό», είπε η Παγώνα και του έδωσε το φτερό.
«Αλήθεια!» φώναξε χαρούμενος ο Κοσμάς. «Σ' ευχαριστώ!!!»
Το απόγευμα στην πλατεία η Παγώνα διηγιόταν στις φίλες της την εμπειρία της από την εκδρομή όταν ήρθε ο Κοσμάς με έναν φίλο του.
«Να σου συστήσω τις συμμαθήτριές μου από το σχολείο. Η Ελένη, η Αφροδίτη και η Παγώνα».
«Α!!! το κορίτσι με το όνομα πουλιού», είπε ο φίλος του Κοσμά.
«Ναι!!! Έχω το όνομα από το πιο εντυπωσιακό και μεγαλοπρεπές πουλί στον κόσμο», απάντησε με περηφάνια η Παγώνα και γέλασαν όλοι.
Ξένια Σιάνου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
Σημείωση: Το παγώνι/παγόνι μπορεί να γραφτεί και με ωμέγα από την αρχαία λέξη παών. Επειδή όμως η ονομασία του προέρχεται από τη λατινική λέξη pavo προτιμήθηκε ο απλοποιημένος τρόπος γραφής όπως συμβαίνει με όλες τις λέξεις που προέρχονται από ξενικές. Αυτός ο κανόνας δεν επηρεάζει βέβαια τα ονόματα, εξού και η Παγώνα (θα) γράφεται πάντα με ωμέγα.
