Μαρίας Ευθυμίου
Κάποτε σε μια γκρίζα πόλη στους πρόποδες ενός καταπράσινου βουνού ζούσε η Κυριακή με την οικογένεια της και το σκυλάκι της.
Η μικρή Κυριακή αγαπούσε πολύ την φύση και το πράσινο, που της χάριζε ηρεμία και χαρά. Αγαπούσε επίσης και όλα τα ζώα και τα φρόντιζε.
Είχε μάθει από τους γονείς της ότι ο Θεός είχε φτιάξει ένα όμορφο κόσμο στην Γη με σοφία και απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο.
Τάιζε τρία γατάκια στην γειτονιά της και ένα μικρό αδέσποτο σκυλάκι που το μάζεψε από τα σκουπίδια και έγινε ο καλύτερος της φίλος. Τον ονόμασε Σελίδα, γιατί ο μικρός της φίλος γύριζε τις σελίδες από τα βιβλία που διάβαζε.
Στην μικρή Κυριακή άρεσαν οι περίπατοι στην φύση, όμως κάθε φορά που η μαμά της την έβγαζε βόλτα η μικρή έψαχνε στο πάρκο να βρει δεντράκια να τα αγγίξει να τους μιλήσει, να μυρίσει τα λουλούδια.
Αλλά πάντα επέστρεφε στο σπίτι της τόσο λυπημένη γιατί δεν έβρισκε ποτέ αρκετά. Το μικρό δασάκι που ήταν η παιδική χαρά είχε καταντήσει ένα ξερότοπος με χαλασμένα παγκάκια και κούνιες που ήτανε έτοιμες να καταρρεύσουν, ήταν επικίνδυνες για τα παιδιά.
Τα λουλούδια και τα δέντρα χαιρότανε πολύ όταν έβλεπαν την Κυριακή και τις χαμογελούσαν και εκείνη άπλωνε τα χέρια της και τα χάιδευε απαλά.
Η Κυριακή κάθε βράδυ έκανε την προσευχή της και αφού ευχαριστούσε πρώτα τον καλό Θεό για ότι απλόχερα της είχε χαρίσει, του ζητούσε να γεμίσει με δέντρα την πόλη της γιατί οι μεγάλοι απασχολημένοι με τις δουλειές τους δεν έβλεπαν πόσο άσχημη είχε γίνει χωρίς λουλούδια και πράσινο.
Η Κυριακή ήθελε να κάνει κάτι για να ομορφύνει την γκρίζα πόλη της, να γεμίσουν με λουλούδια τα πάρκα και οι πλατείες να χαμογελούν οι άνθρωποι.
Γιατί έτσι μας θέλει ο καλός Θεός χαρούμενους, έτσι άκουγε από τον ήρεμο και γεμάτο αγάπη ιερέα του ναού της Αγίας Κυριακής που είχε προστάτιδα να λέει στις ομιλίες του στην Θεία Λειτουργία, που κάθε πρωί η Κυριακή πήγαινε με τους γονείς της.
Όμως οι μεγάλοι αδιαφορούσαν γι’ αυτό και δεν κάνανε κάτι για ομορφύνουν την πόλη με δέντρα και λουλούδια.
Ένα βράδυ που έκανε την προσευχή της στον αγαπημένο της Κύριο, Ιησού Χριστό, και έλεγε την ευχή του Ιησού που τις έμαθε η μαμά της, της ήρθε η φωτισμένη ιδέα!
Να πάει στον Δήμαρχο της πόλη της και να ζητήσει να φυτεύσουν τα παιδιά και οι μεγάλοι δέντρα και λουλούδια. Πήγε αμέσως στην μαμά της και τις ζήτησε να την πάει στο Δημαρχείο γιατί ήταν πολύ μικρή για να πάει μόνη της.
Η μαμά της συμφώνησε και την επόμενη μέρα φόρεσε το πιο όμορφο λουλουδάτο φόρεμα της, έπλεξε πλεξούδες τα καστανά της μαλλιά και ξεκίνησε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη της και με ευγενική διάθεση.
Πίστευε πως αυτό που είχε στο μυαλό της θα γινότανε πραγματικότητα.
Έκανε το σταυρό της, ζήτησε από τον Ιησού Χριστό δύναμη και χτύπησε με θάρρος την πόρτα στο γραφείο του Δημάρχου κυρίου Αγαθόπουλου. Η μητέρα της ακολουθούσε και ήταν σίγουρη πως το μικρό της κορίτσι θα έκανε το σωστό και όλα θα πήγαινα καλά.
- Παρακαλώ απάντησε ο κύριος Δήμαρχος, πέρασε μέσα μικρή μου.
Η Κυριακή μπήκε και είπε καλημέρα και του χαμογέλασε.
- Πώς σε λένε;
- Κυριακή, και ήρθα κύριε Δήμαρχε για να σας ζητήσω μια χάρη.
- Σε ακούω μικρή μου της απάντησε εκείνος και ανταπέδωσε το χαμόγελο.
Η Κυριακή καθώς τον παρατηρούσε είδε πως είχε ευγενικά χαρακτηριστικά και αθώα παιδικά μάτια και έτσι πήρε ακόμη πιο πολύ θάρρος.
- Κύριε Δήμαρχε, είπε δυνατά, εμένα μου αρέσει η φύση, το πράσινο, τα λουλούδια, λατρεύω τα δέντρα ξέρω ότι στην φύση κρύβεται ο καλός Θεός, αλλά όταν βγαίνω έξω βόλτα με τους γονείς μου βλέπω μόνο μια γκρίζα πόλη, ανθρώπους αδιάφορους να τρέχουν πάνω κάτω, ακούω θόρυβο και δεν βλέπω ομορφιά.
Μόνο έξω από την Αγία Κυριακή έχει πολλά λουλούδια και δέντρα με πουλάκια πάνω τους που κελαηδούν τόσο θαυμάσια.
Ο παπα-Νικόλας κάθε μέρα στον κήπο της Εκκλησίας τα περιποιείται και τα προσέχει.
Δεν υπάρχει όμως αλλού ένα πάρκο να παίξω με ασφάλεια κάτω από τα δέντρα, δεν μπορώ να χαρώ δίχως λουλούδια και πράσινο.
Στην παιδική χαρά μόνο κάτι χαλασμένες κούνιες έχει που φοβάμαι μην χτυπήσω. Επίσης όταν ο ήλιος καίει το καλοκαίρι, δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο να καθίσω να δροσιστώ και να διαβάσω βιβλία.
Τα βιβλία κύριε Δήμαρχε είναι αγαπημένοι μου φίλοι. Διαβάζω παρέα με τον Σελίδα το σκυλάκι μου και τα βιβλία λένε ότι τα δέντρα είναι απαραίτητα για την ζωή στον πλανήτη Γη, αν πεθάνουν τα δέντρα θα σταματήσει και η ζωή των ανθρώπων.
Και συνέχισε...
Τα παιδιά είμαστε αναγκασμένα να ζούμε κλεισμένα μέσα στο σπίτι, δεν μπορούμε να παίξουμε έξω στην φύση στα δέντρα στο πράσινο, στα λουλούδια, ζούμε εγκλωβισμένα.
Οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει ότι τα παιδιά χρειάζονται καθαρό περιβάλλον, λουλούδια και δέντρα για να είναι ευτυχισμένα και όχι πλαστικά παιχνίδια μέσα στο σπίτι.
Το κοριτσάκι έδειχνε τόσο λυπημένο γιατί η κλεμμένη χαρά των παιδιών ήταν αλήθεια.
Μιλούσε ήρεμα και έλεγε την αλήθεια.
Όλο δουλειές έχουν οι μεγάλοι για να βγάλουν χρήματα. Εμείς τα παιδιά θέλουμε πάρκα καθαρά, με λουλούδια και δέντρα για να παίξουμε και να χαρούμε.
Ο Χριστός έλεγε να προσέχετε τα παιδιά γιατί αυτά είναι αθώα και θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά οι δυνατοί αυτού του κόσμου δεν μας δίνουν σημασία και θα τους μαλώσει ο Θεός.
Η Κυριακή ήθελε να πει και άλλα, είχε πάρει φόρα.
Τότε είδε τα μάτια του κυρίου Δημάρχου να βουρκώνουν και να γεμίζουν δάκρυα.
Ο κύριος Αγαθόπουλος συγκινήθηκε με αυτά τα όμορφα λόγια αληθινά λόγια που του έλεγε η μικρή Κυριακή.
Σκέφτηκε τα δικά του παιδικά χρόνια που έπαιζε στο χωριό του ανέμελος κάτω από τα δέντρα, στην παρθένα φύση χωρίς να έχει ούτε ένα παιχνίδι.
Ενώ τα μικρά παιδιά σήμερα έχουν τόσα παιχνίδια στο σπίτι τους αλλά ζητάνε κάτι πιο απλό.
Θέλουν πίσω την χαρά που τους προσφέρει η φύση, τα δέντρα, τα φυτά, το περιβάλλον της χαράς και της ξεγνοιασιάς που μόνο η φύση μπορεί να προσφέρει.
Σηκώθηκε από την καρέκλα του και πλησίασε την Κυριακή.
- Καλό μου παιδί, έχεις το λόγο μου την Κυριακή θα φυτέψουμε πολλά δέντρα και το πρώτο θα το φυτέψεις εσύ και θα βάλουμε μια ταμπελίτσα με το όνομα σου.
Το κοριτσάκι χάρηκε πάρα πολύ, ευχαρίστησε το Δήμαρχο και δώσανε ραντεβού την Κυριακή έξω από την εκκλησία της Αγίας Κυριακής μετά την Θεία Λειτουργία.
Πραγματικά έτσι και έγινε η Κυριακή φύτεψε το πρώτο δεντράκι και όλος ο κόσμος χειροκροτούσε και φώναζε μπράβο Κυριακή.
Η μικρή χαιρότανε και χαμογελούσε ευχαριστημένη που κατάφερε να κάνει πραγματικότητα ένα μεγάλο της όνειρο. Το σκυλάκι της ο Σελίδας χοροπηδούσε χαρούμενο και είχε γίνει από άσπρο καφετί γιατί χωνότανε μέσα στα χώματα παιχνιδιάρικα.
Πολλά παιδάκια μαζί με τους γονείς τους και τον καλό ιερέα της Αγίας Κυριακής τον παπά Νικόλα, που σήκωσε τα ράσα του και φύτεψε και αυτός πολλά λουλούδια και δέντρα κάτω από το βλέμμα του καλού Θεού, που μόλις τελείωσε η δεντροφύτευση έστειλε ευλογημένη βροχή.
Είκοσι χρόνια μετά η Κυριακή καθότανε κάτω από το δεντράκι που φύτεψε η ίδια και που είχε γίνει ένας μεγάλος δυνατός καταπράσινος πλάτανος και χαιρότανε τα πρώτα βήματα της κόρης της Δήμητρας.
Η ταμπελίτσα έγραφε αχνά το όνομα της.
Το πάρκο ήταν γεμάτο με παιδάκια που ξέγνοιαστα παίζανε κάτω από την σκιά των δέντρων σε ένα περιβάλλον καθαρό και πολιτισμένο.
Η Κυριακή χαμογελούσε και αναπολούσε ικανοποιημένη την αυθόρμητη εκείνη πράξη της στα οχτώ της χρόνια που όμως έγινε πραγματικότητα με την βοήθεια του Θεού και του καλού ανθρώπου που ήταν Δήμαρχος στην πόλη της τότε που ήταν μικρή και από γκρίζα έγινε καταπράσινη.
Η αγάπη της για την φύση, η ισχυρή της θέληση και το θάρρος της, δώσανε χαρά σε πάρα πολλά παιδάκια και όλοι χαιρόταν για την πράσινη όμορφη πόλη τους.
Το παράδειγμα της έδωσε την αφορμή σε όλη την χώρα και μετά σε όλο τον κόσμο, να φυτευτούν πάρα πολλά δέντρα και λουλούδια και η Γη να γίνει πανέμορφη όπως της άρμοζε.
Ο καλός Θεός ήταν πάντα κοντά της και την οδηγούσε σε όλη της την ζωή.
Η Κυριακή είχε εμπιστευτεί την ζωή της στον Θεό και έκανε όμορφες πράξεις για τον εαυτό της, την οικογένεια της και τους συνανθρώπους της.
Μαρία Ευθυμίου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
