Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Νικόλαος Κατέχης: Σε ένα από τα αγαπημένα μου anime υπάρχει μια σκηνή στην οποία ένα αγόρι, κουρασμένο από τις φωνές και την ενδοοικογενειακή βία, το σκάει από το σπίτι του και πάει να ηρεμήσει σε έναν λόφο. Καθισμένος στο δροσερό γρασίδι, ακούει έναν ξαφνικό θόρυβο και βλέπει την πόλη του να καταστρέφεται από μια βόμβα, ριγμένη από εχθρικά στρατεύματα. Εγώ εμπνεύστηκα απ’ αυτό και δούλεψα πάνω στην ιστορία, προσπαθώντας να μαντέψω το μετά. Τι θα γινόταν αφού το αγόρι είδε την πόλη του να καταστρέφεται; Τι θα άλλαζε στην σκέψη του, τι θα άλλαζε στη ζωή του; Αυτή η σκέψη με ώθησε στο να ξεκινήσω το βιβλίο. Αυτό, όμως, που με ώθησε να το τελειώσω και να θελήσω να το δημοσιεύσω ήταν η ταύτιση μου με τον πρωταγωνιστή και την εσωτερική του πάλη, όπως και το όχι και τόσο καλά κρυμμένο νόημα του αντιρατσισμού. Μπορεί να είναι ξένοι αυτοί που μας επιτίθενται σε αυτή την ιστορία, αλλά δεν χαρακτηρίζει ολόκληρη την πλάση αυτή η επιθετικότητα και ενδέχεται να υπάρχουν ντόπιοι πολύ χειρότεροι από εκείνους που έχουμε καταχωρίσει στον εγκέφαλο μας ως εχθρούς. Επίσης, μια τέτοια ιστορία θέλει να δείξει πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι ένας πόλεμος για τους απλούς ανθρώπους. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να καταστρέφουμε και να σκοτώνουμε. Κανείς δεν αξίζει να ζήσει αυτό που έζησε ο Ανέστης.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Κ.: Με τον τίτλο του· Ενηλικίωση. Γιατί είναι μια μάχη προς την ενηλικίωση ενός παιδιού που πρέπει γρήγορα να μεγαλώσει αν θέλει να σώσει όσους αγαπάει και να βρει το φως στο τούνελ.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Κ.: Να το διαβάσει προσεκτικά. Να προσπαθήσει να νιώσει τις σκέψεις των χαρακτήρων. Να σκεφτεί τι θα έκανε ο ίδιος στη θέση τους. Να βυθιστεί σε αυτό κι όταν βγει να έχει συζητήσεις να κάνει με τον εαυτό του.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Κ.: Μα φυσικά κάπου στην Μέση Ανατολή ή σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου συμβαίνουν πολεμικές συρράξεις που αναγκάζουν τα παιδιά να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους, προβάλλοντας τους τις πιο φρικιαστικές από τις εικόνες που μπορεί κάποιος να δει στον κόσμο. Και θα διαρκούσε για μια στιγμή, γιατί τόσο χρειάζεται για να αλλάξει όλος σου ο κόσμος. Και ταυτόχρονα, για πάντα. Γιατί τόσο κρατάει ο πόνος της απώλειας, ο φόβος και οι αναμνήσεις από τη μυρωδιά του θανάτου.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Ν.Κ.: Είναι πολλές που θα ήθελα να γράψω εδώ πέρα, αλλά οι περισσότερες από αυτές εμπεριέχουν κάποιου είδους λεπτομέρεια που δεν θέλω να φανεί ακόμα, για να μη χαλάσει την εμπειρία κάποιου από τους αναγνώστες. Οπότε θα επιλέξω αυτή:
Τι είναι η ενηλικίωση;Να μην περιμένεις τίποτα και κανέναν. Να παίρνεις το παρόν στα χέρια σου και να το κουβαλάς εκεί που πρέπει.
Θέλω να σας ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά για αυτή τη μίνι συνέντευξη. Θα βοηθήσει πολύ στην πορεία του βιβλίου μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να το διαβάσετε κι εσείς για να μου πείτε και τη δική σας γνώμη πάνω σε αυτό!
Η Ελλάδα πολιορκείται. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της χώρας και του Μουσουλμανικού Χαλιφάτου ναυάγησαν. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει.
Η πόλη του Ανέστη καταστρέφεται από μια έκρηξη που δεν προέβλεψε κανείς. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν. Άλλοι τραυματίζονται σοβαρά. Ο Ανέστης κι ο Κώστας είναι μόλις δεκαέξι χρονών. Τους ζητείται όμως να σκοτώσουν τον εφηβικό εαυτό τους και να ενηλικιωθούν πρόωρα για να μπορέσουν να σώσουν και να προστατέψουν όσους αγαπάνε περισσότερο στον κόσμο. Θα τα καταφέρουν ή θα φανούν μικρότεροι των περιστάσεων, χάνοντας τα πάντα μπροστά στα μάτια τους; Θα μπορέσουν να εισέλθουν στον κόσμο των μεγάλων ή θα μείνουν παγιδευμένοι για πάντα στη χώρα του ποτέ;
Μια καταστροφή, μια μάχη με τον χρόνο και τις συνθήκες, ένας πόλεμος ενάντια στον εαυτό τους. Τι χρειάζεται να δει κάποιος για να ενηλικιωθεί; Πόσο μπορεί να αντέξει το φως της ελπίδας μέσα στο βαθύτερο σκοτάδι; Ποια όνειρα επιβιώνουν πνιγμένα στον καπνό και τη στάχτη;
Ο Νικόλαος Κατέχης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Ιανουαρίου 1998. Μεγάλωσε και συνεχίζει να διαμένει στα Πατήσια, εκεί όπου ολοκλήρωσε και το Λύκειο. Εδώ και μερικά χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή διηγημάτων, νουβελών, άρθρων και μυθιστορημάτων με σκοπό να τα προσφέρει απλόχερα στο αναγνωστικό κοινό. Λαμβάνει μέρος με πολλά κείμενά του σε διαδικτυακούς και μη διαγωνισμούς με τη μεγαλύτερή του επιτυχία ως τώρα να είναι η ανάδειξή του στον επετειακό διαγωνισμό διηγήματος του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου το 2019. Οι διακρίσεις του ως τώρα υπερβαίνουν τις τέσσερις. Στον ελεύθερό του χρόνο ζωγραφίζει, γυμνάζεται και φροντίζει να αποκτάει νέες γνώσεις σχετικά με το πώς λειτουργεί ο κόσμος και το ανθρώπινο μυαλό. Λατρεύει φυσικά την τέχνη σε κάθε της μορφή.
