Βαρβάρας Παραδεισά
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι.
Το κοριτσάκι αυτό, ήταν πολύ δυνατό και είχε πολύ κόκκινα μαγουλάκια.
Εκτός του ότι ζούσε με την οικογένειά του στην εξοχή, από όλα τα φρούτα του καλοκαιριού, αγαπούσε περισσότερο τα καρπούζια.
Έτρωγε τόσο πολλά καρπούζια, που μόνο όταν η κοιλίτσα του διαμαρτυρόταν, μόνο τότε σταματούσε.
Ίσως γι' αυτό και πολλές φορές οι φιλενάδες του, το φώναζαν Καρπουζένια!
Όμως αυτό δεν την ενοχλούσε καθόλου, ίσα ίσα χαιρόταν γιατί ήξερε πως το κόκκινο στα μαγουλάκια της, φανέρωνε υγεία.
Η Καρπουζένια λοιπόν, απ' όλα περισσότερο, χαιρόταν όταν πήγαινε στο αγρόκτημα του παππού της.
Και τι δεν είχε αυτό το αγρόκτημα!
Φυτά και ζώα, που ο παππούς με φροντίδα και πολλή δουλειά και κούραση αλλά και χαρά, τα προλάβαινε όλα!
Είχε τόσα πολλά αυτό το αγρόκτημα που δεν προλαβαίνουμε να τα καταγράψουμε τώρα.
Από φρέσκα αβγά, μέχρι κατσικίσιο γάλα, από κουνελάκια μέχρι… κούρκους και πάπιες με κόκκινη μύτη.
Φύλακες τα δύο σκυλάκια τους και πολύ νερό από πηγή είχε.
Και με ένα λάστιχο, πότιζε κάθε μέρα τα ζώα σε δοχεία νερού και τα φυτά κοντά στις ρίζες τους.
Το κοριτσάκι παρακολουθούσε τον παππού της σε όλες αυτές τις δουλειές και τον ακολουθούσε κιόλας.
Τον μπέρδευε μερικές φορές όταν εκείνος βιαζόταν να τα προλάβει όλα, αλλά χαιρόταν τόσο πολύ, που είχε κοντά την εγγονούλα του!
Θα της μάθαινε όλα τα μυστικά της φύσης που γνώριζε και θα της μάθαινε επίσης για την καλλιέργεια των ζαρζαβατικών.
Όμως το κοριτσάκι, φρόντιζε με το κουβαδάκι της, περισσότερο από τα άλλα φυτά, τις καρπουζιές!
Της έκαναν εντύπωση τα παράξενα φύλλα τους και παρακολουθούσε πως με το νερό, μέρα με τη μέρα τα μικρά καρπουζάκια μεγάλωναν γρήγορα.
Όταν λοιπόν μεγάλωσε λιγάκι, και πριν ακόμα πάει στο νηπιαγωγείο, ο παππούς της έκανε δώρο ένα πλαστικό αλλά όχι επικίνδυνο, κλαδευτηράκι.
Ήταν η μικρή κηπουρός.
Όμως η μικρή κηπουρός, όταν ξέφευγε λίγο από την προσοχή του παππού της, που είχε τόσα να φροντίσει , με το κλαδευτηράκι της έκοβε το κοτσάνι από τα καρπούζια !
Νόμιζε ότι ήταν μπάλες και τα έσπρωχνε με τα ποδαράκια της να κυλούν στο χωράφι…
Χωρίς να το καταλάβει ο παππούς, βρέθηκε την πρώτη χρονιά κιόλας που είχε σπείρει καρπουζιές, να μείνει χωρίς ούτε ένα καρπούζι.
Όλα τα είχε κυλήσει η μικρή κηπουρός και σταμάτησαν μόνο στον φράχτη της νότιας πλευράς του αγροκτήματος.
Μόνο που είχε κάνει λάθος!
Γιατί ακόμα τα καρπούζια δεν είχαν ωριμάσει όλα!
Κι εδώ αρχίζει το παραμύθι!
Μια μέρα, ένα καρπούζι, εκεί που κατρακυλούσε, πληγώθηκε από τα αγκάθια ενός σκαντζόχοιρου που κοιμόταν.
Ο σκαντζόχοιρος, ένοιωσε το τράνταγμα και ξύπνησε απότομα!
Είδε να τρέχει ζουμί από το καρπούζι αλλά δεν ήταν κόκκινο!
Φώναξε λοιπόν το κοριτσάκι κοντά του και του είπε:
-Τσίμπα με να δω αν δεν είναι όνειρο!
-Μα τι λες καλέ μου σκαντζόχοιρε; Εσύ τσίμπησες το καρπούζι και το πλήγωσες και θέλεις τώρα να πληγωθώ κι εγώ από τα αγκάθια σου;
-Τι εννοείς αν είναι όνειρο;
- Θα καταλάβεις γλυκιά μου, σε λίγο! Συγγνώμη που πλήγωσα ένα από τα καρπούζια σου, αλλά να αυτό έβλεπα στο όνειρό μου.
Περίμενε όμως να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά γιατί το τράνταγμά μου ήταν μεγάλο!
Το πληγωμένο καρπούζι, μας δείχνει μια αλήθεια και ένα λάθος!
Το λάθος είναι ότι δεν είναι ώριμο ακόμα, άρα, κακώς το έκοψες από το φυτό του και η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα ζωάκια του δάσους, αρέσει η γεύση από τα ώριμα καρπούζια!
Τρώμε και τις φλούδες τους, αλλά μόνο όταν είναι κόκκινο και γλυκό το εσωτερικό τους χρώμα!
Σκέφτηκα λοιπόν και παράλληλα εξηγώ το όνειρο που είδα, πως πρέπει να καλέσουμε άμεσα, σε μια γενική συνέλευση όλους τους φίλους μου ζωάκια του δάσους για το γενικό καλό!
Και πώς δηλαδή ένα πληγωμένο άγουρο καρπούζι θα βοηθήσει στο κοινό καλό;
Μπορείς να μείνεις και να μας παρακολουθήσεις;
Θέλουμε απαραίτητα και την δικιά σου βοήθεια!
-Με μεγάλη μου χαρά, αλλά θα στέκομαι μακριά σου, γιατί φοβάμαι τα αγκάθια σου. Τι πρέπει να κάνω;
-Μπορείς αν θέλεις να ψάξεις λίγο και να ενημερώσεις όσα ζωάκια βρεις. Παράλληλα εγώ θα αναθέσω στον λαγό να ενημερώσει τους πιο μακρινούς μου φίλους! Και όσα ζωάκια θέλουν και μπορούν, ας έρθουν, η συνέλευση είναι ανοιχτή για όλους!
Λίγο αργότερα, κοντά στον σωρό με τα άγουρα καρπούζια, στην νότια πλευρά του αγροκτήματος, τα μικρά ζωάκια που κατάφεραν να έρθουν ήταν:
Ο σκαντζόχοιρος
Η χελώνα
Ο λαγός
Ο ασβός (πω πω μυρίζει άσχημα από μακριά, κι είναι τόσο όμορφο ζωάκι!)
Ο σκίουρος
Ο κάστορας και η αλεπού!
Πιο πέρα, άλλα κάθονταν στο χώμα και άλλα σε χαμηλά κλαδιά θάμνων, στάθηκαν κάποια πουλιά.
Μεταξύ αυτών ήταν και μια καρακάξα, ένα πολύ όμορφο πουλί με έντονο άσπρο πάνω στο μαύρο του χρώμα αλλά όχι όμορφο όνομα, ένας κόρακας και μερικά σπουργιτάκια.
Τα σπουργιτάκια ήταν από ώρα εκεί γιατί ήξεραν πως τα καρπούζια έχουν μικρά σποράκια και τους άρεσε να τα τσιμπάνε.
Πίσω τους μια σειρά ακόμα από άγουρα κομμένα καρπούζια που δεν θα ωρίμαζαν ποτέ.
Μεγάλη ζημιά είχε κάνει το κοριτσάκι. Αυτό δεν ήταν παιχνίδι όπως νόμιζε! Ούτε μπορούσε να παίξει μαζί τους σαν να ήταν μπάλες. Δεν το γνώριζε όμως αυτό!
Ευτυχώς που ο παππούς της απασχολημένος με το πότισμα και με τα ζωντανά του, δεν ανησύχησε όλη αυτή την ώρα. Κάπου θα πότιζε με το κουβαδάκι της τις καρπουζιές, πίστευε!
Τον λόγο πήρε ο σκαντζόχοιρος:
-Αγαπητοί μου φίλοι!
Σας κάλεσα όλους όσους μπορέσατε αυτή την ώρα να συγκεντρωθείτε εδώ, να διδάξουμε το κοριτσάκι αυτό που έκανε ένα λάθος αλλά και να εξασφαλίσουμε στο μέλλον την καλοκαιρινή τροφή μας!
Θέλετε, όλοι μαζί, να δούμε πώς μπορούμε να οργανώσουμε ένα όμορφο μποστάνι, από όπου θα έχουμε δικαίωμα να τρώμε όλοι μας;
Θα δουλέψουμε όλοι, όσο και όπως μπορεί ο καθένας, και του χρόνου το καλοκαίρι μας θα έχουμε άφθονα νόστιμα καρπούζια και πεπόνια! Αυτό λέγεται μποστάνι!
-Τι λέτε;
-Θέλουμε, θέλουμε! Αλλά πώς θα γίνει αυτό;
-Η Καρπουζένια, θα ζητήσει από τον παππού της, να της διαθέσει σε μια άκρη, ένα κομμάτι από το κτήμα του, για να κάνουμε όλοι μας, ένα πρότυπο κήπο. Για να δεχτεί, θα υποσχεθούμε πως σε όλη την υπόλοιπη έκταση, δεν θα κάνει κανένα ζωάκι από εμάς εδώ, ζημιές στα κηπευτικά του! Το υπόσχεστε;
-Και μέχρι τότε, τι θα τρώμε;
-Θα ζήσουμε! όπως ζούμε και άλλες εποχές που δεν έχει λαχανικά και φρούτα.
-Η υπόσχεσή μας, θα είναι συμβόλαιο για την παραχώρηση. Αν δεν το τηρήσουμε, δεν θα ισχύσει! Επίσης, αν κάποιο ζωάκι από εμάς, από λαιμαργία και μόνο, πλησιάσει τα υπόλοιπα φυτευτά και κάνει κακό, να ξέρει πως φεύγει από την ομάδα!
- Ε, αλεπού, επίσης αυτό ισχύει και ως προς το κοτέτσι του αγροκτήματος!
Η αλεπού, ήταν σκεφτική αυτή την ώρα που άκουγε όσα άκουγε, γιατί το μυαλό της ήταν στο κοτέτσι.
Άλλωστε δεν την άρεσε και τόσο η ιδέα της τίμιας εργασίας.
Αλλά μπροστά στην απόφαση της ομάδας, αποφάσισε να συμμορφωθεί, τουλάχιστον ότι αφορούσε το συγκεκριμένο κοτέτσι.
-Λοιπόν! Με ακούτε όλοι; Να συνεχίσω τη σκέψη μου;
-Ναι, ναι!! ακούστηκαν διάφορες φωνούλες και τιτιβίσματα.
Για φέτος το κοριτσάκι αυτό, θα έχει την υποχρέωση να κρατήσει και να διαφυλάξει όλα τα σπόρια και τα κουκούτσια από τα φρούτα που τρώει η ίδια και η οικογένειά της.
-Είναι πάρα πολλά τα κουκούτσια!
Φώναξε το κοριτσάκι!
-Εντάξει, δεν χρειάζεται να τα κρατήσεις όλα! Όμως να κάνεις ότι, καλύτερο μπορείς! Και φυσικά να μην ξανακόψεις καρπούζι από το μποστάνι του παππού σου, αν το κοτσάνι του δεν είναι ξεραμένο. Από εκεί το καταλαβαίνουμε!
- Υπάρχει κι άλλος τρόπος να καταλάβει κάποιος αν ωρίμασε ένα καρπούζι! Από τον ήχο! Φώναξε η αλεπού, γιατί μια μέρα που παραφύλαγε σε ένα κοτέτσι, σε άλλο αγρόκτημα, είδε έναν άνθρωπο που με τα δάκτυλά του, κτυπούσε ένα ένα τα καρπούζια και κάποια μετά τα έκοβε!
Άκουγε τους ήχους, αλλά ο νους της ήταν στις κότες και δεν πρόσεχε, ποιος ήταν ο κατάλληλος ήχος του ώριμου ή του άγουρου καρπουζιού.
Αυτό επίσης που είδε, είναι πως δεν ίσχυε το ίδιο και για τα πεπόνια.
-Συνεχίζω, φώναξε ο σκαντζόχοιρος, που όλη αυτή την ώρα ένοιωθε πολύ σημαντικός, αφού ένα όνειρο παράλληλα με ένα χτύπημα τον ξύπνησε νωρίτερα.
-Κράτησε όσα μπορείς από κουκούτσια και σπόρους και αν περισσέψουν δεν θα πάνε χαμένα! Θα τα ρίξουμε εκεί κοντά τα υπόλοιπα και ας τα φάνε τα πουλάκια ή ας τα μεταφέρουν αλλού, να φτιάξουν τα δικά τους μποστάνια!
-Με προσέχετε;
-Ναι, ναι ναι… ακούστηκε από πλήθος ζωάκια και τιτιβίσματα πουλιών, που μάλλον χάρηκαν για τους περίσσιους σπόρους…
-Είπαμε! Όλοι θα βοηθήσουμε!
-Ποιοι από σας μπορούν να σκάψουν;
-Εγώ, εγώ! είπε ο ασβός μαζί με το κουνάβι με την φουντωτή ουρά.
-Κι εγώ θα βοηθήσω, φώναξε το σκιουράκι!
-Ακούστε! Δίνουμε λοιπόν το ραντεβού μας, τον επόμενο Μάιο!
Η Καρπουζένια, θα έχει μαζέψει και φυλάξει τους σπόρους και τότε, όλοι μαζί θα βοηθήσουμε στην επόμενη καλλιέργεια!
Κηρύσσω το τέλος της έκτακτης γενικής συνέλευσης!
-Και πώς θα ξέρουμε πότε είναι Μάιος;
- Είναι πανεύκολο! Θα έχει πρασινίσει η πλάση και οι παπαρούνες και οι μαργαρίτες και όλων των ειδών τα λουλούδια θα ευωδιάζουν! Τότε θα είναι Μάιος!
Έτσι λοιπόν, αποχώρησαν ένα ένα τα ζωάκια του δάσους, όμως το καθένα στο μυαλό του, γύριζαν ιδέες, ώστε του χρόνου να κάνουν το καλύτερο μποστάνι γι αυτά και όχι μόνο!
Πέρασε το φθινόπωρο, ο χειμώνας, ήρθε ξανά η άνοιξη και όταν η γη γέμισε πράσινο με λογής λογής χρώματα και λουλούδια και μοσχοβολιές, σαν να είχαν πρόσκληση μέρας και ώρας, βρέθηκαν όλα τα ζωάκια στο σημείο αναφοράς.
Μόνο η Καρπουζένια δεν είχε φανεί και ενώ όλα χαιρετούσαν το ένα το άλλο με χαρά, μέσα τους είχαν και μια ανησυχία…
Αν δεν ερχόταν το κοριτσάκι, δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί το σχέδιο.
Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα αναμονής που τους φάνηκαν αιώνες και τότε, διέκριναν το κοριτσάκι από μακριά να σέρνει ένα πανεράκι από ένα σχοινί.
Έτρεξε ο λαγός κοντά του και είδε πως το πανεράκι ήταν γεμάτο με κάθε λογής σπόρους και διάφορα κουκούτσια, γι' αυτό δυσκολευόταν να έρθει στην ώρα του.
Αμ το άλλο; Στον δρόμο έπεφταν σπόροι και κουκούτσια.
Δεν είχε σκεφτεί να τα σκεπάσει και να τώρα… που θα είχε λιγότερους σπόρους…
-Καλώς τηνε, καλώς την!!
Φώναξαν με μια φωνή τα ζωάκια!
-Είσαι ένας θησαυρός!
-Ξέρεις ότι οι σπόροι που έπεσαν μπορεί κάποτε να γίνουν δέντρα;
Όλα τα ζωάκια της παρέας, πλησίασαν να δουν μήπως άδειασε το πανεράκι στο δρόμο.
Μα τι είδαν;
Ήταν γεμάτο ως την άκρη του, με κουκούτσια άγνωστα, κάποια από ότι εξήγησε το κοριτσάκι ήταν από:
Ροδάκινα και νεκταρίνια
Δαμάσκηνα διαφόρων ποικιλιών
Σποράκια από μήλα και αχλάδια
Μέχρι και σε ένα μικρό ποτηράκι, στο κέντρο του πανεριού, είχε σποράκια από σταφύλια και ακόμα ακόμα, σποράκια από ακτινίδια!
Μα αυτό ήταν ένας ολόκληρος θησαυρός!
Και όλα αυτά, πάνω σε ένα παχύ στρώμα από ξεραμένους μαύρους σπόρους καρπουζιών και κίτρινους-χρυσαφί, πεπονιών!
Επίσης κάποια άλλα λευκά σποράκια είπε πως ήταν κολοκυθόσποροι και κάποιοι στενόμακροι μαύροι, ηλίανθοι!
Και μερικά καρύδια με το φλούδι τους, όπως έπεσαν από τις καρυδιές που βρήκε στον δρόμο της.
-Πλούτος! Φώναζαν τα ζωάκια και χοροπηδούσαν από τη χαρά τους!
Στην παρέα είχε προστεθεί και μια καφετιά γατούλα που παρακολουθούσε παραξενεμένη τη συνάντηση γιατί απουσίαζε όταν λαμβάνονταν οι νέες αποφάσεις.
-Αρχίζουμε;
Πήρε πάλι τον λόγο ο σκαντζόχοιρος και όλα τα ζωάκια σιώπησαν να ακούσουν, όμως μέσα τους είχαν μεγάλη χαρά!
-Σε ακούμε, απάντησαν σαν με μια φωνή όλα.
-Ξεκινάμε με μια οριοθέτηση του χώρου! Καλό είναι να κάνουμε και μια μικρή περίφραξη. Δεν θα εμποδίσουμε πολλούς εχθρούς, αλλά ίσως αποκλειστούν κάποια από τα ζωάκια που δεν θα βοηθήσουν στην καλλιέργειά του.
Είπαμε, είναι ένα μποστάνι αποκλειστικά για μας και μόνο όσα ζωάκια βοηθήσουν θα έχουν δικαίωμα να γεύονται τους καρπούς του.
-Τσίου, τσίου, τσίου, ακούστηκε ένα σπουργίτι. Σας παρακαλώ, πρέπει να γίνουν κάποιες εξαιρέσεις!
-Kαι γιατί να γίνουν εξαιρέσεις; Στραβομουτσούνιασαν κάποια από αυτά.
-Θα σας εξηγήσω! Υπάρχει λόγος! Αν θυμάστε πέρυσι στη συνέλευση, ήμασταν πολλά σπουργίτια, ένας κόρακας και μία καρακάξα. Βλέπετε, από όλα τα πουλιά, μόνο εγώ είμαι εδώ! Όμως είμαι εκπρόσωπός τους! Σας πληροφορώ λοιπόν, πως οι φίλοι μου είναι πληγωμένοι και αναρρώνουν, αλλά δεν θα μπορούν να βοηθήσουν στο αρχικό στάδιο του μποστανιού. Όμως έχουν όλη την καλή διάθεση, αλλά η ασθένεια είναι έκτακτο γεγονός. Πρέπει να τους δώσουμε το χρόνο τους.
-Τι λέτε; Ρώτησε ο σκαντζόχοιρος, κοιτώντας ένα γύρο, όμως ήταν πεπεισμένος για την αλήθεια του εκπροσώπου σπουργιτιού.
-Ας τους δώσουμε το δικαίωμα… ακούστηκαν φωνούλες… μπορεί σε κάποια στιγμή κι εμάς να μας τύχει μια ατυχία…
-Δεν πρέπει να τους καταδικάσουμε!
-Όμως θα πρέπει η συμφωνία να τηρείται. Ναι, είναι δίκαιο, να υπάρχουν εξαιρέσεις, αρκεί αυτό να μην γίνεται σε βάρος των εργατικών φίλων μας. Τότε θα είναι άδικο.
-Ποια ζωάκια προτίθενται να σκάψουν;
-Ποια ζωάκια αναλαμβάνουν να κάνουν ένα σχεδιάγραμμα;
-Είμαι κι εγώ εδώ, απάντησε μια μεγαλούτσικη αράχνη και με έναν σάλτο από ψηλά, βρέθηκε στη μέση της παρέας, πιασμένη από τον ιστό της!
Στη σχεδίαση, δεν μου παραβγαίνει κανένας! Άλλωστε μπορώ να έχω άποψη κάτοψης, αφού μπορώ και βλέπω τον χώρο από όσο ψηλά θέλω!
Όλα τα ζωάκια, σιώπησαν.
Δεν είχαν αντίλογο, στην αλήθεια της αράχνης.
-Εγώ θα βοηθήσω να σκεπάζω τους σπόρους! Αυτό μπορώ να το κάνω καλά, είπε η γατούλα.
-Λοιπόν, ξεκινάμε το σκάψιμο!
Κάποια ζωάκια θα κάνουν λακκουβίτσες και το κοριτσάκι θα ακολουθεί ρίχνοντας σπόρους!
Χωριστά τα καρπούζια, χωριστά τα πεπόνια.
-Στις άκρες του κτήματος, θα φυτέψουμε τους σπόρους σταφυλιών και μεγαλώνοντας αυτά θα αποτελέσουν τον φράχτη! Και να είναι το αμπέλι μας!
Και λέγοντας αυτό, από μέσα του ήταν σαν κιόλας να κρέμονταν τα ροζακί σταφύλια από το αμπέλι, που είναι το καλύτερό του!
Ακόμα και στα σκαντζοχοιράκια του, μεταφέρει ρόγες από σταφύλια, αφού έχει κυλιστεί πάνω τους, για να μεταφέρει όσο πιο πολλές ρόγες μπορεί.
-Και ποιος θα τα ποτίζει;
-Εγώ! Πετάχτηκε ο κάστορας!
Όμως θέλω βοήθεια για να κατασκευάσω ένα φράγμα κοντά στο πέτρινο πηγάδι. Θα μαζεύει το νερό της βροχής και όταν δεν θα βρέχει, θα βγάζουμε νερό από το πηγάδι, που πάντα έχει νερό, αφού κάτω πρέπει να έχει πηγή.
Μια μέρα έπεσε ένας βάτραχος και η δύναμη της θίνης τον πέταξε έξω με ένα σάλτο!
Ευτυχώς που δεν πήγε και τα βατραχάκια του για να το έχουν για παιχνίδι!
Α… καλό θα ήταν αυτό, ας το έχουμε υπ' όψιν μας, αν δεν μπορούμε αλλιώς να βγάζουμε νερό!
Το νερό πετάγεται απ' έξω και έτσι θα συνδυαστεί παιχνίδι και πότισμα, ταυτόχρονα!
Θα σκάψουμε κι ένα αυλάκι για να έρχεται το νερό στα κατάλληλα σημεία.
-Θα βοηθήσουμε εμείς στην μόνωση του αυλακιού να μην χάνεται το νερό στο δρόμο!
Και μια αλυσίδα από σαλιγκάρια, έκαναν παράλληλα την εμφάνισή τους!
-Τελικά… είμαι ευγνώμων στο όνειρο!
Είπε ο σκαντζόχοιρος!
Ένα όνειρο και ένα λάθος ενός μικρού παιδιού, δες τε τι μπορεί να καταφέρει!
Και όλοι τους ρίχτηκαν στη δουλειά!
Βαρβάρα Παραδεισά
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
