Βασιλικής Κωσταρέλη
Κάποτε στο χωριό των χρωμάτων ξέσπασε άγριος καβγάς. Εφτά χρώματα άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους για την αξία τους:
«Εγώ είμαι το πιο σημαντικό χρώμα» είπε το κόκκινο. «Εξάλλου όλοι με θεωρούν το χρώμα της αγάπης».
«Μα τι είναι αυτά που λες;» φώναξε θυμωμένο το πορτοκαλί. «Εγώ είμαι το πιο σημαντικό χρώμα. Θεωρείς τυχαίο ότι με αυτό το χρώμα ντύνεται ο ήλιος το δειλινό σκορπώντας τριγύρω του απαράμιλλη ομορφιά;»
«Ποιο χρώμα όμως διάλεξε ο ήλιος τις ώρες που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει; Και γιατί το φεγγάρι μα και τα αστέρια ντύνονται με το ίδιο χρώμα;» πετάχτηκε το κίτρινο. «Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην είμαι εγώ το πιο σημαντικό;»
«Αντιπαθητικοί συγχωριανοί μου, για σκεφτείτε λίγο τι χρώμα έχουν τα λιβάδια μα και τα πολύτιμα σμαράγδια» είπε με περηφάνια το πράσινο. «Είμαι ξεκάθαρα το πιο σημαντικό χρώμα».
«Μισό λεπτό!» αναφώνησε το γαλάζιο. «Κοιτάξτε ποιο χρώμα διάλεξε ο ουρανός! Ποιος μπορεί να ζήσει ευτυχισμένα δίχως ουρανό; Είναι αδύνατο να μην είμαι εγώ το πιο σημαντικό χρώμα».
«Αν εσύ είσαι το πιο σημαντικό, τότε γιατί δεν έκανε την ίδια επιλογή και η απέραντη θάλασσα; Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να είναι κάποιο άλλο χρώμα πιο σημαντικό από εμένα» είπε με καύχημα το μπλε.
«Φυσικά και υπάρχει βεβαιότητα πως δεν είσαι το πιο σημαντικό χρώμα. Θεωρείς τυχαίο το χρώμα που διάλεξαν οι βιολέτες που μας ταξιδεύουν σε παραμυθένια μέρη με το μεθυστικό τους άρωμα;» είπε με σιγουριά το βιολετί.
Και η φασαρία συνεχιζόταν και συνεχιζόταν…
Ξαφνικά ένα σύννεφο που περνούσε πάνω από το χωριό των χρωμάτων προβληματίστηκε πολύ με όσα έβλεπε και άκουγε:
«Μα τι συμβαίνει εδώ; Γιατί τέτοια αναστάτωση;» ρώτησε.
Τότε το κόκκινο χρώμα πήρε το λόγο: «Μα πώς να μη μαλώνουμε αφού τα υπόλοιπα χρώματα που βλέπεις μπροστά σου δεν αναγνωρίζουν ότι εγώ έχω τη μεγαλύτερη αξία;»
«Αν είναι δυνατόν, τι είναι αυτά που λες;» φώναξαν τα υπόλοιπα χρώματα με μια φωνή.
Τότε το πορτοκαλί είπε στο σύννεφο: «Καλό μου σύννεφο, εσύ που ταξιδεύεις σε τόσες πολιτείες γιατί δε μας λες ποιο χρώμα είναι το πιο σημαντικό;»
Το σύννεφο κοντοστάθηκε για λίγο και αποκρίθηκε: «Να θυμάστε πάντα ότι όλοι είστε το ίδιο σημαντικοί… Είναι πολύ σπουδαίο όμως να είστε και ενωμένοι, γιατί τότε μπορείτε να χαρίσετε την ελπίδα στον κόσμο».
«Μα δε μας απάντησες…» παραπονέθηκαν τα χρώματα με μια φωνή. Τότε το σύννεφο χαμογέλασε και στη συνέχεια άρχισε να βρέχει…
Σε λίγο τα χρώματα άρχισαν να ζητωκραυγάζουν. «Το ουράνιο τόξο» φώναξαν με μια φωνή και αγκαλιάστηκαν. Τα χρώματα κατάλαβαν πια τα λόγια του σύννεφου.
Αντιλήφθηκαν την αξία της μοναδικότητας αλλά και της ομαδικότητας…
Βασιλική Κωσταρέλη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
