Θεοδώρας Τατεοσιάν-Λαζάρου
Στο δάσος «Ομάρφα» όλα είναι πολύ όμορφα και αρμονικά πλασμένα. Τα ζώα που ζουν εκεί είναι πολύ ευτυχισμένα και ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα παράξενο… ή σχεδόν ποτέ, καθώς μία μέρα συνέβη κάτι πολύ παράξενο.
Γεννήθηκε μία γαλάζια πασχαλίτσα! Όλοι στο δάσος έμειναν έκπληκτοι στο άκουσμα αυτής της είδησης, καθώς όλες οι πασχαλίτσες ήταν κόκκινες με μαύρες βούλες.
Αυτή όμως ήταν γαλάζια και χωρίς βούλες!
Η μαμά της βέβαια ήταν υπερήφανη και την αγαπούσε αληθινά! Της έδωσε το όνομα Ζάλια και την πήρε στην αγκαλιά της.
Ωστόσο, οι άλλες πασχαλίτσες άρχισαν να συμπεριφέρονται περίεργα και να μην πλησιάζουν τη γαλάζια πασχαλίτσα, διότι τους έκανε εντύπωση το διαφορετικό χρώμα που είχε.
Μια μέρα μάλιστα η Ζάλια βγήκε να εξερευνήσει το δάσος και καθώς προχωρούσε συνάντησε μία παρέα από πασχαλίτσες:
- Γεια σας, να παίξω μαζί σας; Ρώτησε διστακτικά.
- Πολύ θα το θέλαμε, όμως δεν είσαι κόκκινη, όπως εμείς. Αν μας δουν μαζί σου, δεν θα μας μιλάει κανείς μετά. Απάντησε η Κέσα που ήθελε πάντα να έχει τον λόγο και να παίρνει τις αποφάσεις.
Η Ζάλια έφυγε απογοητευμένη και αποφάσισε να συνεχίσει τον δρόμο της. Όμως, λίγο πιο κάτω άκουσε κάποιες άλλες πασχαλίτσες να σχολιάζουν:
- Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στο δάσος μας. Πού ακούστηκε; Γαλάζια πασχαλίτσα! Έλεγε η μία.
- Πράγματι! Λες να συμβαίνει κάτι άλλο; Δεν εξηγείται! Συμπλήρωνε η άλλη.
*******************
Ο καιρός περνούσε και η Ζάλια μεγάλωνε. Όμως, δεν περνούσε τόσο όμορφα στο δάσος «Ομάρφα» και μία μέρα αποφάσισε να φύγει από εκεί.
Το ταξίδι ήταν πολύωρο και δύσκολο, αλλά στο τέλος κατάφερε να βρει ένα άλλο δάσος με δέντρα, λουλούδια και ποτάμια. Ήταν το δάσος «Ηρέα». Καθώς έκανε την εξερεύνησή της άκουσε ξαφνικά ομιλίες. Πλησίασε προσεκτικά και κρυμμένη πίσω από έναν θάμνο είδε πολλές πασχαλίτσες συγκεντρωμένες να συζητούν ένα σοβαρό πρόβλημα.
- Ο Μόκο, η μεγαλύτερη πασχαλίτσα του δάσους, δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχες. Θέλει να είναι ο αρχηγός μας για να μας ελέγχει, είπε η μία.
- Ακριβώς! Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό και σύντομα! Συνέχεια μας καταπιέζει, δεν μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε μετά το μεσημέρι και θέλει να παίρνει όλες τις αποφάσεις, έλεγε ή άλλη.
- Τι να κάνουμε όμως; Πώς θα απαλλαγούμε από αυτόν; Αναρωτιόταν μία ακόμη.
Η Ζάλια μετά από όσα άκουσε ήθελε να βοηθήσει. Έτσι, αποφάσισε να βρει τον Μόκο και να του μιλήσει.
Μετά από αρκετό ψάξιμο, τον εντόπισε στην κορυφή ενός βουνού να απολαμβάνει το γεύμα του. Η Ζάλια, αν και δίσταζε, βρήκε το κουράγιο και μίλησε με θάρρος:
- Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό. Θέλεις να ελέγχεις τις πασχαλίτσες του δάσους, ενώ αυτές πρέπει να ζουν ελεύθερες και η κάθε μία να αποφασίζει για τη δική της ζωή.
- Ποιος τόλμησε να μου χαλάσει το υπέροχο γεύμα μου; Είπε ο Μόκο με έντονο ύφος, χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει.
- Εγώ! Η Ζάλια! Η γαλάζια πασχαλίτσα!
- Τιιιιι; Φώναξε και γύρισε σιγά σιγά το κεφάλι του.
Μόλις όμως την αντίκρισε έμεινε έκπληκτος!
- Τι ομορφιά! Τι λάμψη! Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο χρώμα! Από ποιο εξωτικό μέρος έρχεσαι; Πώς βρέθηκες εδώ;
- Λοιπόν ήρθα μόνη μου από το δάσος «Ομάρφα» και θέλω να βοηθήσω τις πασχαλίτσες που ζουν σε αυτό το μέρος. Είμαι αποφασισμένη!
Καθώς μιλούσε η Ζάλια, λαμπύριζε όλο και περισσότερο. Το φως του ήλιου έκανε το χρώμα της ιριδίζον και πολύ φωτεινό. Ο Μόκο δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Χωρίς αμφιβολία, ήταν το πιο όμορφο και εξωπραγματικό πλάσμα που είχε δει ποτέ του και θεώρησε ότι η παρουσία της δεν ήταν τυχαία. Ίσως να ήταν κάποιο σημάδι. Έτσι, συμφώνησε αμέσως.
- Εεε… Εντάξει. Θα το κάνω αυτό που μου ζητάς.
- Ωραία! Θα πάμε τώρα να τους το ανακοινώσεις!
Πράγματι, ύστερα από λίγο ο Μόκο συγκέντρωσε όλες τις πασχαλίτσες του δάσους και ζήτησε συγνώμη για τον τρόπο που φέρθηκε. Ύστερα ανακοίνωσε ότι θα φύγει από εκείνο το μέρος και παραδέχθηκε ότι η Ζάλια ήταν εκείνη που τον βοήθησε να αλλάξει και να πάρει αυτές τις αποφάσεις.
Η γαλάζια πασχαλίτσα μόλις άκουσε το όνομά της, ξεπρόβαλλε πίσω από το δέντρο.
Αισθανόταν αμηχανία και δεν ήξερε τι να πει. Οι υπόλοιπες πασχαλίτσες μόλις την είδαν έμειναν με το στόμα ανοιχτό! Δεν είχαν ξαναδεί τόσο λαμπερό χρώμα!
Όταν ο Μόκο αποχώρησε, οι άλλες πασχαλίτσες αποφάσισαν ότι ήθελαν τη Ζάλια για αρχηγό. Όμως, η Ζάλια δεν δέχθηκε αυτόν τον τίτλο και είπε με αποφασιστικό ύφος:
- Δεν χρειάζεστε αρχηγό. Η κάθε πασχαλίτσα θα είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της και θα σέβεται τις υπόλοιπες. Όλες είμαστε ξεχωριστές και υπέροχες!
Τότε, οι πασχαλίτσες χειροκρότησαν και πέρασαν την υπόλοιπη μέρα με τραγούδια και χορό.
*********************
Ο καιρός περνούσε και η Ζάλια ένιωθε ευτυχισμένη σε εκείνο το μέρος. Είχε βρει πραγματικές φίλες που την σέβονταν και την αγαπούσαν για αυτό που είναι. Έτσι, κυλούσαν όλα όμορφα και ομαλά στο δάσος «Ηρέα» και … τίποτα παράξενο δεν συνέβαινε. Μία μέρα όμως συνέβη κάτι πολύ παράξενο.
Η Κέσα μαζί με κάποιες άλλες κόκκινες πασχαλίτσες ήρθαν στο δάσος για… επίσκεψη! Η Ζάλια δεν πίστευε στα μάτια της και με βλέμμα γεμάτο απορία ρώτησε:
- Τι κάνετε εσείς εδώ;
- Ήρθαμε να σου ζητήσουμε συγνώμη Ζάλια. Ο Μόκο όταν έφυγε από εδώ, ήρθε στο δικό μας δάσος και μας διηγήθηκε όλη την ιστορία. Είσαι στ' αλήθεια υπέροχη και μοναδική! Δεν το είχαμε καταλάβει τότε.
- Χαίρομαι που αναγνωρίσατε το λάθος σας και σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Μην ξεχνάτε ότι όλες οι πασχαλίτσες είναι μοναδικές και ξεχωριστές. Όλα τα αγόρια, όλα τα κορίτσια, όλα τα χρώματα! Όλα στον κόσμο είναι μοναδικά!
- Έχεις δίκιο Ζάλια. Το καταλαβαίνουμε απόλυτα και… σου έχουμε και μία έκπληξη!
Τότε λοιπόν συνέβη κάτι ακόμα πιο παράξενο! Εμφανίστηκαν τρεις γαλάζιες πασχαλίτσες, που περίμεναν πίσω από το δέντρο την κατάλληλη στιγμή! Ναι, σωστά ακούσατε!
Η Ζάλια ρώτησε έκπληκτη:
- Μαααα… πού βρέθηκαν οι… γαλάζιες πασχαλίτσες; Υπάρχουν κι άλλες σαν κι εμένα;
- Ναι, υπάρχουν και είναι πολύ περισσότερες. Αυτές οι τρεις ήρθαν πρόσφατα στο δάσος μας και θέλουμε να σου πούμε να έρθεις κι εσύ μαζί μας και να μείνεις στο δάσος «Ομάρφα», εκεί όπου είναι το σπίτι σου.
- Αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Ειλικρινά, εκτιμώ το ενδιαφέρον σας, όμως το σπίτι μου είναι εδώ. Αισθάνομαι ότι εδώ ανήκω πραγματικά.
- Σεβόμαστε την απόφασή σου Ζάλια και χαιρόμαστε πραγματικά που είσαι ευτυχισμένη. Να ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
- Ούτε κι εγώ θα σας ξεχάσω, είπε συγκινημένη η Ζάλια και τις αγκάλιασε.
Ύστερα, τις κοίταξε όλες και συμπλήρωσε:
- Νομίζω, πως αυτό που καταλάβαμε όλοι είναι πως δεν έχει καμία σημασία το χρώμα μιας πασχαλίτσας. Αυτό που έχει αληθινή σημασία είναι τα χρώματα που έχουμε στην ψυχή μας!
Θεοδώρα Τατεοσιάν-Λαζάρου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
