Μιλένας Ιακωβίδου
Καθώς όλοι ξέρουμε, μόνο η γη έχει εποχές. Όμως εγώ θα σας εξιστορήσω ότι και η μουσική έχει εποχές και φυσικά συνδυάζονται πάντα με τις στιγμές της όμορφης φύσης μας. Η αλήθεια είναι πως και εγώ δεν γνώριζα για το γεγονός αυτό ώσπου ένας διδάσκαλος που γνώρισα σε μια πόλη που έτυχε να κάνω μεταπτυχιακό μού έμαθε τα μυστικά της μουσικής, καθώς και του χορού που καθοδηγούν σώμα και πνεύμα.
Όταν πρωτοπήγα στη σχολή χορού, ο δάσκαλός μου κοίταζε πάντα τα μάτια μου και τώρα που γυρνάω το χρόνο αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίο προσπαθούσε να καταλάβει κάθε μου κίνηση.
Λοιπόν ναι! ήθελε να αναγνωρίσει τη φαντασία μου από την κατεύθυνση που έπαιρναν τα μάτια. Ο δάσκαλος με δοκίμαζε λοιπόν! Και είμαι σίγουρη πως αν δεν σιγουρευόταν ότι πιστεύω στις εποχές της μουσικής, δεν θα θυμόμουν πόσο υπέροχα εξελισσόταν κάθε φορά το μάθημα όταν χορεύαμε με τη συνοδεία της ηχητικής, ή ακόμα και φανταστικής, μουσικής που δημιουργούσε η αναπνοή μας.
Όταν πλησίαζε το φθινόπωρο τα χέρια μας γίνονταν κλαδιά δέντρων τα οποία τεντόνονταν και λύγιζαν ανάλογα με τη φορά του αέρα. Ο ζωντανός αέρας μάς προστάτευε και η ομιλία του, παρά μόνον όταν πλησίαζε ο χειμώνας μάς χαιρετούσε με μια απαλή φωνή που θύμιζε απαλό χιόνι που πέφτει σε μικρά φύλλα θάμνου. Τα σώματά μας δέντρα, τα χέρια μας κλαδιά, τα πόδια μας ρίζες.
Λατρεύω το φθινόπωρο. Ο δάσκαλος το ήξερε αυτό. Κι έτσι κάθε φορά που πλησίαζε, διάλεγε την εποχή της μουσικής των βιολιών. Τα δάχτυλά μου ακουμπούσαν τα σύννεφα όταν χόρευα. Με καλούσε να χορέψω η θάλασσα με το δροσερό της νερό, όταν άφηνα τον ουρανό, και τα ψάρια κάνανε κύκλο ώστε να με υποδεχτούν σε ένα χορό κύκνου.
Ω! Το αγαπητό μου φθινόπωρο!
Μια νύχτα είχα ονειρευτεί πως θα αλλάξουν όλα όσα ξέρουμε για τη φύση -να αλλάζει χρώματα μέσα σε δέκα ώρες. Μα πώς είναι δυνατό αυτό; αναλογίστηκα. Οι εποχές πρέπει να μείνουν για τρεις μήνες ώστε να έχουμε χρόνο να αναλύουμε και να χορεύουμε. Η μεγάλη ταχύτητα θα έφτανε το σώμα σε ακραίες μορφές οι οποίες όταν τις σκεφτόμουν τρόμαζα. Είχα προσευχηθεί εκείνο το βράδυ· να προστατέψει η φύση τα δεδομένα που χτίζαμε διότι θα ανεβάζαμε μια παράσταση και οι απρόσμενες αλλαγές θα κατέστρεφαν τα πάντα.
Δυστυχώς, μέρα με τη μέρα, μέσα στο φθινόπωρο έμπαινε ο χειμώνας και τα κορμιά μας όταν χορεύαμε σε όρθια κίνηση πέφτανε απότομα και μελάνιαζαν σημεία στο σώμα. Χιονοστιβάδες μάς απωθούσαν από το χορό. Ήταν αδύνατο να ελέγξουμε το χορό μέσα στη μουσική του φθινοπώρου, η οποία αποτελούνταν από μελωδίες που τραγουδάγαν νεράιδες σε ποτάμια με σφαιρικά βράχια καθούμενες πάνω σε αυτά. Όταν η φωνή έκανε τον πρώτο ήχο, ένα ενωμένο σήμα από όλες τις νεράιδες για έναρξη του χορού και της μουσικής, όλη η πλάση χρωματίζονταν ασημένια και η μεταμόρφωση της οδηγούσε την μουσική στην εποχή της. Όμως αν άλλαζε κάθε δέκα ώρες η φύση, το μουσικό πνεύμα θα γινόταν ανεξέλεγκτο.
Και έτσι έγινε. Η μουσική ζαλιζόταν. Είχε μέσα της τώρα το φθινόπωρο, την άνοιξη και το χειμώνα. Μπερδεύτηκε. Δεν ήξερε πώς να διαχωρίσει τις μελωδίες. Οι νεράιδες κλαίγανε την άνοιξη αντί να χαίρονται με το μαγικό χορό της παράδοσης. Κάθε δέκα ώρες τα δάκρυα φεύγανε και ξαναεμφανιζόντουσαν. Ήρθε το καλοκαίρι και η ξηρασία που εναλλάσσονταν με τα άλλα καιρικά φαινόμενα κι έκανε αδύνατο το χορό και τη μουσική. Το όνειρό μου ήταν μια προειδοποίηση.
Έπρεπε να σκεφτώ. Οι εποχές θα εξαναφανιζόντουσαν αν συνέχιζε αυτός ο ρυθμός. Και οι παραστάσεις, οι χοροί, η μουσική; Όλα μάταια; Έπρεπε να κάνω κάτι.
Σκέφτηκα να μιλήσω στις ρίζες των δέντρων. Σίγουρα θα έβρισκαν μια λύση. Εκεί όπου δεν φτάνει καμιά εποχή, θα ήταν αδύνατο να μιλήσω με ηρεμία και να σκεφτώ μαζί με τις ρίζες πώς θα αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο. Ήταν άνοιξη και είχα μόνο λίγες ώρες να βρω σε ποιες ρίζες να απευθυνθώ. Δεν είχα καμία ιδέα. Είχα κουραστεί.
Πριν αλλάξει η εποχή της άνοιξης βρήκα τα έλατα. Μπήκα στις ρίζες λοιπόν και με κλάματα παρακάλεσα να επαναφέρουν τις εποχές γιατί θα εξαφανιζόντουσαν και όλα δεν θα ήταν τόσο όμορφα πια. Ήταν ανήσυχες οι ρίζες. Προσευχήθηκα να με νοηθήσουν.
Τότε σκέφτηκα το χορό των δέντρων. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είδα να πετάω σε μια λευκή ρίζα και να φτάνω πιο ψηλά και από τον ουρανό. Βγήκαν άπειρες ρίζες. Περιτύλιξαν όλη την πλάση. Με τα παρακλάδια τους τοποθέτησαν στο φθινόπωρο τις απαλές αποκρούσεις όλων των μουσικών ειδών και χορών. Ο ρομαντικός έρωτας της αγάπης μόλις είχε αρχίσει.
Είδα τον δάσκαλό μου σε μια ρίζα και έτρεξα προς το μέρος του αγγαλιάζοντάς τον. Μου είπε πως τα πράγματα είναι για να μαθαίνουμε περισσότερα πάντα και πως η γη μας θα σωθεί. Όσο ανυπόμονα περιμέναμε την επόμενη αλλαγή, οι ρίζες δώσανε εντολή στις νεράιδες να τραγουδήσουν όσο πιο δυνατά μπορούσαν το χειμώνα. Οι νεράιδες με ένα νεύμα σηκώθηκαν, έκαναν κύκλους και τραγουδούσαν επικά. Ο χορός του χειμώνα καθρέφτιζε την αναγέννηση. Οι ρίζες αποκρίθηκαν προς την άνοιξη και την παρακάλεσαν να φέρει όλες τις πεταλούδες να χορέψουν γύρω από τα δέντρα. Και έτσι, σιγά σιγά, έμεινε το καλοκαίρι. Χωρίς κάποια εντολή η κίνηση, όλη η πλάση τής θάλασσας, χαιρέτησε τις ρίζες και ξαναμπήκε στο νερό της. Η εποχή του καλοκαιριού έπαιζε τόσο ρυθμικά μέσα στο χορό και τη μουσική που ποτέ δεν έφυγε το χαμόγελο από την αύρα μας.
Και έτσι, χάρη στις ρίζες, μπορώ και ξαναχορεύω. Μπορώ να προσαρμόζω κάθε νότα στο σώμα. Πέφτω το χειμώνα γιατί η φιγούρα μου το ζητάει. Λυγίζω το σώμα μου όταν βρέχει και ο ήχος της στάλας με καθοδηγεί. Είναι η άνοιξη στην οποία κι εγώ σαν πεταλούδα κινούμαι. Το απαλό της φτερούγισμα κινεί όλα τα σώματα προς τις χορδές της αρμονίας. Τραγουδάμε κι εμείς την άνοιξη.
Όταν το καλοκαιράκι εμφανιστεί τα κρουστά μουσικά όργανα χορεύουν σε πρωταρχικό ρόλο. Ο κόσμος πάντα στην αρχή του καλοκαιριού της μουσικής και του χορού αρχίζει με μια συνολική ματιά προς τις ρίζες. Τα μάτια κοιτάνε ώστε να ευχαριστήσουν τα θαύματα που κοντέψαμε να χάσουμε.
Ήρθε η μουσική. Ο χορός δεν τελειώνει ποτέ.
Ευλογημένες να είναι οι εποχές.
Μιλένα Ιακωβίδου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
