Φίλιππος Φιλίππου
Η μικρή Ελπίδα μαθήτρια της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου περίμενε με μεγάλη αγωνία τη σημερινή μέρα. Δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα όπως τις άλλες, αλλά μια ξεχωριστή μέρα ήταν η δική της μέρα, ή καλύτερα η μέρα της Αγάπης της κολλητής της, της καλύτερης της φίλης.
Η ίδια άλλωστε της το είχε υποσχεθεί εδώ και καιρό, από την πρώτη στιγμή που είχε εντοπιστεί το πρόβλημα με την υγεία της, ότι θα ήταν συνεχώς διπλά της όπως είχε άλλωστε κάνει και η ίδια Αγάπη λίγους μήνες προηγουμένως όταν η Ελπίδα είχε στραμπουλήξει το πόδι της στο παιχνίδι που είχαν με τους συμμαθητές της, στην αυλή του σχολείου. Αυτή ήταν που πρώτη έτρεξε κοντά της παίρνοντάς της το χέρι στις πρώτες στιγμές του ατυχήματος, δίνοντάς δύναμη και θάρρος αναφέροντάς της, τους δικούς της ήρωες τους οποίους θαύμαζαν και οι δυο μέσα από παραμύθια που είχαν αγαπήσει. Στη συνέχεια θέλοντας να την κάνει να αισθανθεί καλύτερα της χάρισε την δική της μικρή κόκκινη νεράιδα για να την προσέχει σε αυτή την δύσκολη στιγμή της. Αυτήν που ακόμα και τώρα κρατά σφικτά στα χεριά της η Ελπίδα όταν αναφέρεται στην κολλητή της, τη Αγάπη και ας έχει ένα ολόκληρο μήνα να την συναντήσει και όπως πριν να τα πουν από κοντά.
Όχι δεν έχει συμβεί κάτι μεταξύ τους! Άλλωστε τι έχουν να χωρίσουν δυο μικρά κοριτσάκια των 6 ετών, εκτός από τις μικρές νεράιδες τους και τα υπόλοιπα παιχνίδια τους; Άλλοι τους χώρισαν και μάλιστα πολύ βίαια και απότομα, ούτε οι ίδιοι οι γονείς τους δεν μπόρεσαν να τις προετοιμάσουν να τους εξηγήσουν με όσο πιο απλά και κατανοητά λόγια αυτό που είχε συμβεί.
Η Ελπίδα δεν μπορούσε να ηρεμήσει! Ζητούσε την φίλη της απεγνωσμένα! Η φίλη της δυστυχώς αν και δεν μπορούσε να την ακούσει ήταν σίγουρο ότι και αυτή την σκεφτόταν συνεχώς μέσα από το κρεβάτι του πόνου στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν με μια μορφή λευχαιμίας.
Όσο και αν προσπάθησαν οι γονείς της μικρής Ελπίδα να της εξηγήσουν με απλά και κατανοητά λόγια το τι συνέβαινε στην καλύτερη της φίλη, αυτό στάθηκε αδύνατο και δύσκολο. Η ίδια είχε την βεβαιότητα ότι με ένα δικό της άγγιγμα ένα χαμόγελο των αγαπημένων τους νεράιδων και μια κουβέντα στην αγαπημένη της φίλη αυτή θα γινόταν καλά όπως και πρώτα και θα συνέχιζαν το παιχνίδι τους.
Από την άλλη η Αγάπη νοσηλευόταν σε ένα ειδικό δωμάτιο. Ήταν διαφορετικά διαμορφωμένο από τα άλλα δωμάτια, είχε λουλούδια και αρκετούς ήρωες των παραμυθιών ανάμεσα τους και οι 10 καλές νεράιδες των παραμυθιών τους σε όλα τα χρώματα με τα μαγικά τους ραβδιά για να τις βλέπει και να παίρνει δύναμη για να μπορέσει να συνεχίσει τον αγώνα της μέσα από εξετάσεις και οδηγίες των γιατρών.
Αν και οι ενδείξεις ήταν με το μέρος της μικρής Αγάπη, εντούτοις ο κίνδυνος πάντα υπήρχε και έτσι υποβαλλόταν σε περισσότερες προληπτικές εξετάσεις. Τη μεγαλύτερη όμως δύναμη την πήρε όταν οι γονείς της, της έδωσαν μια κάρτα που η φίλη της η Ελπίδα είχε δημιουργήσει ειδικά για αυτήν στην προσπάθεια της να της εκφράσει το πόσο πολύ την αγάπα. Παίρνοντας την κάρτα με αγωνία στα χέρια της και ανοίγονται την, η μικρή Αγάπη χαμογέλασε και ψιθύρισε «και εγώ σε αγαπώ Ελπίδα» και στην συνέχεια πήρε την κάρτα στην αγκαλιά της. Η φίλη της πέρα από τις ευχές και το πόσο της λύπη της είχε ζωγραφίσει και τις αγαπημένες τις νεράιδες των παραμυθιών τους να της χαμογελούν και με τα ραβδιά τους να της δίνουν διάφορες ευχές.
Από την μέρα που η μικρή Αγάπη πήρε στα χέρια της την κάρτα της φίλης της δεν την άφησε στιγμή και η σκέψη της ταξίδευε συνεχώς σε αυτήν και ονειρευόταν την στιγμή που θα συναντιόντουσαν ξανά όπως και προηγουμένως για να παίξουν τα αγαπημένα τους παιχνίδια. Από εκείνη την στιγμή άρχισε να συμβαίνει κάτι πολύ αναπάντεχο… η κατάσταση της υγείας της άρχισε να παρουσιάζει σημεία βελτίωσης και μάλιστα μέρα με την μέρα αυτά γίνονταν πιο έντονα και εμφανείς. Οι γιατροί που την παρακολουθούσαν αν και έντονα ενθουσιασμένοι με αυτήν την ευχάριστη εξέλιξη όπως και οι γονείς της, δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσουν και να εξηγήσουν επιστημονικά την θετική αυτή εξέλιξη της πορεία της. Αρκέστηκαν να αναφέρουν ότι η μικρή Αγάπη έχει δύναμη και θέληση για την ζωή κάτι το οποίο φαινόταν από την εξέλιξη που είχε πάρει η νοσηλεία της. Η ίδια το μόνο που ανέφερε και ζητούσε συνεχώς από τους γονείς και τους γιατρούς της, ήταν πότε θα μπορούσε επιτέλους να συναντήσει την αγαπημένη της φίλη και να παίξουν με τις νεράιδες τους. Από την άλλη η αγαπημένη της φίλη που είχε ενημερωθεί από τους γονείς της, για την θεαματική βελτίωση της πορείας της υγείας, της φίλης της ήταν τέτοια η χαρά της που το βράδυ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί ανυπομονώντας για την στιγμή που θα έσμιγαν ξανά όπως και πρώτα πριν η ασθένεια της Αγάπη τους χωρίσει τόσο ξαφνικά και απότομα.
Πράγματι αυτή η μέρα δεν άργησε! Ένα μήνα αργότερα η Αγάπη παίρνει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Οι γιατροί αν και ακόμα δυσκολεύονται να ερμηνεύσουν επιστημονικά την ραγδαία βελτίωση της υγείας της, εντούτοις γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αγάπη για την ζωή και η δύναμη της πίστης μπορεί να βοηθήσει. Η Αγάπη φεύγοντας από το νοσοκομείο μαζί με τους γονείς της, κρατάει σφικτά στα χέρια της, την κάρτα της αγαπημένης της φίλης της Ελπίδα μαζί με τις αγαπημένες τους νεράιδες.
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα όπου η μικρή Αγάπης θα επιστρέψει στο σχολείο της και θα συναντήσει επιτέλους ξανά τους συμμαθητές και τις δασκάλες της μετά από ένα ολόκληρο μήνα που στην ίδια αλλά και στη φίλη της, τους είχε φανεί ολόκληρος αιώνας. Η χαρά της ήταν μεγάλη! Μάλιστα πέρα από τις αγαπημένες της νεράιδες που δεν αποχωρίζεται από κοντά της έχει ετοιμάσει και μια μικρή έκπληξη για την αγαπημένη της φίλη. Από την άλλη η Ελπίδα έχει ετοιμάσει και αυτή την δική της έκπληξη για την Αγάπη με την συμμετοχή ολόκληρης της τάξης τους αλλά και των δασκάλων. Ένα μικρό πάρτι έχει οργανωθεί εντός της τάξης. Τα χειροκρότημα μαζί με τις ζητωκραυγές άρχισαν μόλις η Αγάπη μαζί με τους γονείς της εισήλθαν στην αίθουσα. Άλλωστε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φωνάξει το όνομα της Ελπίδας και να τρέξει να την αγκαλιάσει σφικτά κάτω από τα χειροκροτήματα των υπόλοιπων κρατώντας σφικτά και την αγαπημένη της νεράιδα. Η Ελπίδα όμως δεν είχε ολοκληρώσει την έκπληξη της, με αγάπη για τον χορό μιας και από την ηλικία των 3 ετών παρακολουθούσε μαθήματα, και μάλιστα με αρκετές διακρίσεις και με τη σύμφωνη γνώμη ολόκληρης της τάξης άρχιζε να χορεύει τον αγαπημένο της χορό ενώ ολόκληρη η τάξη ακολουθούσε την Ελπίδα και την Αγάπη που είχαν πιαστεί χέρι με χέρι και χόρευαν αγκαλιασμένοι. Οι γονείς είχαν εκπλαγεί δεν περίμεναν μια τέτοια αντίδραση από κανένα παιδί. Γνώριζαν πολύ καλά ότι οι αθώες ψυχές των παιδιών λένε πάντα την αλήθεια χωρίς την παραμικρή κακία.
Η δασκάλα βαθιά συγκινημένη τρέχει και αγκαλιάζει τις δυο φίλες και γίνεται ένα μαζί τους, άλλωστε και η ίδια γνωρίζει πολύ καλά το πως μπορεί να νιώσουν οι αθώες καρδιές των μικρών παιδιών, ενώ για το τέλος όλη η τάξη έχει ετοιμάσει τις δίκες της ευχετήριες κάρτες γεμίζοντας τες με διάφορες νεράιδες για το καλωσόρισμα της Αγάπης, η οποία χάρη στην δύναμη της πίστης και της ζωντάνια για ζωή επέστρεψε πίσω κοντά τους νικητής.
Φίλιππος Φιλίππου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
