Χρυσούλας Ζερβού
Αυτή η εργασία που τους έβαλε η δασκάλα, της φάνηκε πολύ δύσκολη. Και ας ήταν η Δάφνη μας καλή μαθήτρια και καλή στις εκθέσεις. «Τι είναι ειρήνη;» Θα ήταν πιο εύκολο να γράψει τι δεν είναι, σκεφτόταν. Πόλεμος, φασαρία, βόμβες, όπλα, μάχες, γκρεμισμένα σπίτια, παιδιά χωρίς γονείς, πείνα, φόβος και άλλα πολλά τρομακτικά. Όλα αυτά, σίγουρα δεν είναι ειρήνη. Φτάνει όμως να μην υπάρχει πόλεμος για να είναι αυτό ειρήνη;
Η Δάφνη σκεφτόταν συνεχώς αυτό το θέμα. Ό,τι κι αν έγραφε της έμοιαζε λίγο. Μέσα της ένιωθε πως ειρήνη είναι κάτι περισσότερο. Αφού λοιπόν μέσα στο μυαλό της δεν μπορούσε να βρει την σωστή απάντηση, αποφάσισε να την αναζητήσει έξω. Πήρε το τετράδιο και το μολύβι της και ξεκίνησε μια μεγάλη βόλτα.
Πρώτα ρώτησε τον ήλιο. «Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις τι είναι ειρήνη;», είπε ευγενικά.
«Γλυκό μου κορίτσι, ειρήνη είμαι εγώ. Κάθε ηλιαχτίδα που κάνει τον κόσμο λαμπερό» είπε ο ήλιος.
Όμως το φεγγάρι που ήταν εκεί κοντά, είχε άλλη άποψη. «Σίγουρα ο ήλιος έχει δίκιο, όμως ειρήνη είμαι κι εγώ, το φεγγαράκι το λαμπρό, που τις νύχτες τον ουρανό στολίζω και την κίνηση των νερών ορίζω».
«Καλά τα λέτε εσείς οι δυο, μα ξεχνάτε θαρρώ πως είμαι κι εγώ εδώ», είπε τότε ο ουρανός. «Ειρήνη είμαι κι εγώ, που τον ήλιο, το φεγγάρι, τ’ άστρα και τα σύννεφα φιλοξενώ».
«Σωστά τα λες φιλόξενε ουρανέ, μα σίγουρα ειρήνη είμαι κι εγώ», είπε ένα άσπρο, αφράτο σύννεφο που περνούσε εκείνη την ώρα. «Έχω μέσα μου βροχή, για να ξεδιψά η γη. Σ’ όλο τον κόσμο ταξιδεύω, τη βροχούλα μου προσφέρω, το πολύτιμο νερό, που είν’ υπέρτατο αγαθό».
«Αυτό είναι πολύ σωστό», ακούστηκε μια φωνή και η Δάφνη κατάλαβε αμέσως πως μίλησε η θάλασσα. « Μα ειρήνη είμαι κι εγώ, που στ’ απέραντα νερά μου, ζωή φιλοξενώ. Και όχι να το παινευτώ, μα προσφέρω κι οξυγόνο και αέρα καθαρό».
«Όμορφα τα λες θάλασσα και μαζί σου συμφωνώ, μα θυμήσου λιγουλάκι πως ειρήνη είμαι κι εγώ», είπε η γη με γλυκιά φωνή. «Εμείς οι δυο πάμε μαζί. Οροσειρές κι ωκεανοί, ζώα, λουλούδια και των ανθρώπων οι πολιτισμοί, όλα εδώ βρίσκονται, όλα είναι γη».
Αμέσως μετά, όλα τα στοιχεία της φύσης που είχαν μιλήσει, αλλά και αυτά που δεν είχαν ακουστεί, είπαν:
«Είμαστε ένα κι όλοι μαζί. Κι αν αυτό πάντα θυμάσαι, την ειρήνη στην καρδιά σου θα την βρεις».
Η Δάφνη μαγεμένη και συγκινημένη απ’ όσα άκουσε, ήταν σίγουρη πια και είπε:
«Έτσι είναι γη μου όμορφη και λαμπερέ ουρανέ μου. Και τώρα πια το ξέρω. Πως αφού μπορώ, την ειρήνη με την καρδιά μου να δω, ειρήνη είμαι κι εγώ».
Η Δάφνη έγραψε την εργασία της, μα δεν σταμάτησε ποτέ να ψάχνει και γι’ άλλες απαντήσεις. Και αναρωτιέμαι. Μήπως μπορείς να βοηθήσεις;
Χρυσούλα Ζερβού
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
