Ζωής Γκαϊδατζή
Σε μία τεράστια γιγαντοοθόνη εκτυλίσσονταν σκηνές πολέμου, βίας, πείνας, μολυσματικών ασθενειών και φυσικών καταστροφών. Σε λίγο από δεξιά και από αριστερά δύο άνθρωποι σοβαροί ήρθαν και στάθηκαν στα δύο άκρα της οθόνης χωρίς να την κοιτούν. Σιγά σιγά άρχισαν να κοιτούν ο ένας τον άλλο στα κλεφτά. Μετά από λίγο έστρεψαν το βλέμμα ευθεία μπροστά λες και ήταν ολομόναχοι σε ένα κουραστικό ταξίδι. Άρχισαν να μιλούν εναλλάξ. Ο Σαντάμ μελαχρινός, κουρελιασμένος, με επίδεσμο στο ένα μάτι έδειχνε να μη μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Ο Στέφανος με σταρένια επιδερμίδα, ανήσυχος, με απογοητευμένο βλέμμα έδειχνε παρ’ όλ’ αυτά πιο δυνατός. Έτσι άρχισε ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ανέκφραστους που στέκονταν κοντά ο ένας στον άλλο, έβλεπαν όμως ευθεία μπροστά ο καθένας τον δικό του κόσμο.
-Γεια σου αδερφέ, έρχομαι από μακριά, πεινασμένος, ταλαιπωρημένος, κυνηγημένος από τον πόλεμο. Κάποιοι μου είπαν πως στην πατρίδα σου θα βρω δωρεάν φαγητό, σπίτι, μισθό και ας μη δουλεύω και πολύ φιλόξενους ανθρώπους. Ήρθα λοιπόν αδερφέ μου… Δώσε μου το χέρι…
-Γεια σου και σένα αδερφέ μου, έχω μάθει για σένα, έχω ήδη βοηθήσει πολλούς αδερφούς σου, είμαι κι εγώ πολύ βασανισμένος από τα χρόνια τα παλιά και ξέρω από βάσανα. Κάποιοι μου είπαν πως ήρθε η ώρα να βοηθήσω κάποια αδέρφια μου από την Ανατολή κι εγώ τo 'κανα με χαρά για πολύ καιρό. Κάποιοι μου είπαν πως αυτό θα ήταν κάτι προσωρινό κι έτσι έκανα υπομονή και το δέχτηκα. Όμως οι αδερφοί σου γίνονται όλο και περισσότεροι κι εγώ δεν ξέρω πια τι να κάνω… Το δωρεάν φαγητό, σπίτι και μισθό που μου λες δεν το είδα ποτέ μου. Αντίθετα κάποιοι μου είπαν πως πρέπει να εργάζομαι ακόμα πιο σκληρά και να πληρώνω ακόμα πιο πολλούς φόρους από πριν μπας και ορθοποδήσει η μικρή μου πατρίδα.
-Δεν είναι δυνατόν να μου λες αλήθεια. Έκανα τόσα χιλιόμετρα άδικα; Ψέματα μου λες. Κάποιοι μου είπαν πως τώρα που τα αδέρφια μου σήκωσαν τα όπλα απέναντι στα δικά τους αδέρφια ήρθε η ώρα να φύγω από την πατρίδα για κάποιο επίγειο παράδεισο που τον λένε Ελλάδα. Ήρθα εδώ για μια καλύτερη ζωή, κάνε πιο πέρα να περάσω, μη τα θέλεις όλα δικά σου.
-Κι όμως αδερφέ μου, είναι αλήθεια. Έχω κι εγώ πολλά δικά μου βάσανα, δεν τα έμαθες; Κάποιοι μου είπαν εδώ και πολλά χρόνια πως ένας εχθρός από την Ανατολή θέλει να μου πάρει την πατρίδα και πως πρέπει να δουλεύω πιο σκληρά και να αμείβομαι με λιγότερα χρήματα για να μπορέσει η πατρίδα να αγοράσει όπλα που είναι απαραίτητα. Το δέχτηκα και έκανα υπομονή.
-Ναι, όπλα… κι εμένα τα ίδια μου είπαν κάποιοι. Γεμίσαμε όπλα και όταν αρχίσαμε να χτυπιόμαστε μεταξύ μας, κάποιοι άλλοι μου είπαν πως η πατρίδα μου θα γκρεμιστεί και θα ξαναχτιστεί από την αρχή, δεν ξέρω γιατί και τότε άρχισαν οι βομβαρδισμοί… Θάνατος και ερήμωση παντού… Μια χαρά ήταν η πατρίδα μου πριν από τον πόλεμο…
-Ναι. Το ξέρω και σε συμπονάω αδερφέ μου, κάποιοι μου είπαν να πάω να δουλέψω κι εγώ στην ανοικοδόμηση της πατρίδας σου σε μια πολυεθνική εταιρία και για να πω την αλήθεια παρά λίγο να ξενιτευτώ αφού εδώ πια η ανεργία με τυραννάει…
-Έλα τώρα αδερφέ μου, μη μου λες τέτοια μεγάλα ψέματα… Εσύ εδώ έχεις τα πάντα, σπίτι, οικογένεια, ειρήνη… Μη παίζεις με τον πόνο μου… Δώσε μου το χέρι και φρόντισε να έχει και φαγητό, ρούχα, κατιτίς για να πορευτώ με την οικογένειά μου κι εγώ… Κάποιοι που δουλεύουν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, πολλοί καλοί άνθρωποι μου έδωσαν πολύ κουράγιο, χάρτες, για επιδόματα, τα πάντα… Μας έδειξαν το δρόμο, μας υποδέχτηκαν στην Ελλάδα και μετά έφυγαν, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα είπαν… Γι' αυτό σου λέω, μη με περιπαίζεις γιατί αρχίζω να χάνω την υπομονή μου…
-Δυστυχώς αδερφέ μου κι εμένα κάποιοι μου είπαν ότι δεν θα άπλωνα το χέρι για πολύ… Όταν συνήθισα να πληρώνω για τα πολλά όπλα που έπρεπε να αγοράζει η πατρίδα μου μετά κάποιοι μου είπαν πως η πατρίδα μου χρωστούσε πολλά εκατομμύρια, πότε πρόλαβε η πατρίδα μου να πάρει τόσα εκατομμύρια και αν τα πήρε σε ποιες τσέπες πήγαν μου λες; Εγώ πάντως δεν τα είδα… Κάποιοι μου είπαν πως λίγοι μεγάλοι έφαγαν πολλά λεφτά στην πατρίδα μου αλλά ποτέ δεν πλήρωσαν…
-Μα είναι δυνατόν; Και ο παράδεισος; Οι φιλόξενοι Έλληνες αδερφοί μας; Θα μας αφήσετε έτσι; Αβοήθητους; Που να την πάω τώρα την οικογένεια; Ότι απέμεινε από την οικογένεια δηλαδή; Να αυτοκτονήσω η να πάρω κανένα όπλο;
-Όχι, όχι όπλο αδερφέ μου… τα όπλα μας έφεραν ως εδώ… Τα χέρια μου είναι άδεια πια αδερφέ μου. Το σπίτι που με τόσο κόπο και στερήσεις έφτιαξα μαζί με τον πατέρα μου, μου το παίρνει τώρα η τράπεζα που με δάνεισε… Το παιδί μου πήρε ένα σωρό πτυχία αλλά δεν βρίσκει δουλειά στην πατρίδα του… ξενιτεύτηκε και δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ… Γι' αυτό σου λέω… κάποιοι μου είπαν… κάποιοι σου είπαν… κάποιοι μας είπαν…
-Δεν ξέρω… δεν ξέρω τι να πω…Έχασα τα πάντα… πατρίδα, σπίτι, αγαπημένους, αξιοπρέπεια… Κι όμως, ήμουν από τους τυχερούς … κάποια λεφτά που μπόρεσα να σώσω τα έδωσα σε δουλέμπορους που με φόρτωναν σαν το ζώο σε φορτηγά και βάρκες που βούλιαζαν… Και τώρα… και τώρα μου λες… Αλλά αδερφέ μου… βοήθα με… βοήθα με να σε βοηθήσω… ο γιος μου είναι δικηγόρος και σπούδασε σε αυτούς που μου είπαν και σου είπαν… ναι… αυτό είναι… αυτοί θα πληρώσουν αδερφέ μου… θα τους τα πάρουμε όλα πίσω… θα πληρώσουν… ναι θα πληρώσουν… συγνώμη αδερφέ μου που οργίστηκα μαζί σου… δεν ήξερα την αλήθεια…Κάποιοι μου είπαν, κάποιοι σου είπαν… κάποιοι μας είπαν…
Τότε ένωσαν με απόφαση τα χέρια, γύρισαν ο ένας αντίκρυ στον άλλο και φώναξαν μαζί «Κάποιοι μου είπαν, κάποιοι σου είπαν… κάποιοι μας είπαν…
Κάποιοι μας είπαν ψέματα… Κάποιοι θα μας βρουν απέναντι ενωμένους».
Τότε ξαφνικά οι σκηνές του πολέμου εξαφανίστηκαν από την οθόνη η οποία αμέσως γέμισε με λουλούδια και βουνά και νερά πανέμορφα να τραγουδούν μαζί με γλυκόλαλα πουλιά και φύλλα δέντρων που θρόιζαν στο αεράκι κάτω από έναν ήλιο τόσο λαμπερό όσο ποτέ άλλοτε.
Ζωή Γκαϊδατζή
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
