Λένας Μαυρουδή-Μούλιου
Ημέρα των γενεθλίων της Άννας. Μια ημέρα σημαδιακή, τόσο για τον ερχομό της στον Κόσμο τούτο, όσο και για τον ερχομό του Μάνου στη ζωή της. Διπλή γιορτή λοιπόν και το σπίτι ολοστόλιστο επρόκειτο να δεχτεί τους φίλους και συμφοιτητές της, που θα της έδιναν τις ίδιες θερμές ευχές τους, όπως πέρσι, πρόπερσι, όπως πάντα, με μικρές παραλλαγές.
Από το πρωί το τηλέφωνο δεν έπαψε να κτυπάει. Το messenger δε, στις μεγάλες του δόξες.
Το κορίτσι ήταν ιδιαίτερα χαρούμενο για την ευτυχή συγκυρία των δύο επετείων και ας μην άντεχε να ακούει εκείνο το ανεκδιήγητο "Χρόνια Πολλά! Πολύχρονη!"
Για στάσου βρε φίλε, τι θα πει πολύχρονος; Δεν σημαίνει χρόνια πολλά να έχεις; Πες λοιπόν ή το ένα ή το άλλο!
Δεν ήθελε να προσβάλει κανέναν, μα η ευχή αυτή τής την έδινε στο δόξα πατρί.
Έλα καημένη Άννα κι εσύ. Οι ευχές είναι ευπρόσδεκτες ακόμη και με κακοποιημένα Ελληνικά…
Ας είναι…
Ο Μάνος της με courier της έστειλε το δωράκι του με ειδική εντολή να επιδοθεί ορισμένη ώρα του πρωινού ετούτης της ημέρας, ώρα δηλαδή που γνωρίστηκαν ακριβώς έναν χρόνο πριν.
Ευαισθησίες ερωτευμένων.
Γεμάτη χαρά και έκπληξη για το πακέτο, το ανοίγει και εμβρόντητη διαβάζει σε μια καρτούλα πάνω σε ένα μεγάλο κοχύλι:
«Αγάπη μου, με τούτο το όστρακο θα ακούς τη θάλασσα να σου στέλνει τα μηνύματά μου όταν βρίσκομαι μακριά σου σε ταξίδι που αφορά την απαιτητική δουλειά μου.
Περισσότερες λεπτομέρειες το βραδάκι που φτάνω.
Δικός σου για πάντα.
Μάνος»
Ω, τι ρομαντικό που ήταν το αγόρι της που πίστευε ίσως τις ιστορίες που άκουσε από το στόμα του νησιώτη παππού του. Για κάτι ανθρωπόμορφα όντα π.χ. που ζούσαν στις μεγάλες θάλασσες των πέντε ηπείρων και επτά θαλασσών, τις Νηρηίδες, παρατρεχάμενες του θεού Ποσειδώνα παλιά και του Άι-Νικόλα τα νεότερα χρόνια, εντεταλμένες να τους πληροφορούν μέσω αυτών των μεγάλων όστρακων που μοιάζουν με ανθρώπινα αυτιά για το οτιδήποτε καλό ή κακό συνέβαινε στην επικράτειά τους.
Άκου εκεί: θα σου φέρνει η θάλασσα τα μηνύματά μου!
Ασφαλώς θα πρέπει να είχε ακούσει την άποψη των επιστημόνων, ότι ο παφλασμός που ακούγεται όταν βάλεις στα αυτιά σου το όστρακο, όντως μοιάζει με θαλάσσιο κυματισμό μα, φευ, δεν είναι παρά η κυκλοφορία του αίματος στα αιμοφόρα αγγεία του ωτός! Αλλά οι μύθοι και οι παραδόσεις είναι τόσο ριζωμένες στην ψυχή των νησιωτών, που είναι τόσο πειστικοί στις διηγήσεις τους, που είναι αδύνατον να μην επηρεαστείς και να πεις "λες";
Η Άννα χαμογελώντας στη σκέψη του καλού της, πήρε το κοχύλι και το έβαλε στ’ αυτί της. Και μένοντας ενεή ακούει τη φωνή του Μάνου της να της ψιθυρίζει: «Δεν είναι το αίμα σου αγάπη μου. Είμαι εγώ και σ’ αγαπάω».
"Ώρες είναι να έχω παραισθήσεις τώρα", ήταν η πρώτη αντίδραση του κοριτσιού. "Μωρέ καλά λένε τελικά ότι ο έρωτας τρελαίνει. Μα και πάλι, όποιος δεν βιώσει τούτη την τρέλα στη ζωή του την σύντομη, απλά δεν έχει ζήσει" αποτέλειωσε η Αννούλα τον στοχασμό της.
Και για να επιβεβαιώσει αυτόν τον στοχασμό που της δημιούργησε την παραίσθηση, ξαναβάζει το κοχύλι στο αυτάκι της.
Και, Κύριε των Δυνάμεων, να την πάλι η φωνή: «Δεν με πίστεψες αγάπη μου. Σ΄ΑΓΑΠΆΩ. Και όσο θα βρίσκομαι έστω και λίγα μέτρα μακριά σου, θα σου ψιθυρίζω με της θάλασσας τα κύματα αυτήν την μεγάλη αλήθεια.
»Παραδέχομαι ότι αυτός ο τρόπος επικοινωνίας δεν είναι κάτι το σύνηθες του κόσμου τούτου, μα το κοχύλι τούτο που ο πληθυσμός τους τελεί υπό εξαφάνιση, είναι μαγικό. Το αλίευσε ο ίδιος ο δάσκαλος Γκουρού μου από τον Ινδικό Ωκεανό και μυ το χάρισε για να το δωρίσω με τη σειρά μου στο κορίτσι που θα μάγευε τη ζωή μου. Ήρθες λοιπόν και να ‘μαι. Το κοχύλι αγάπη μου, είμαι ΕΓΩ. Έχει διττή ύπαρξη. Θαλάσσια και γήινη και σ’ αγαπάνε…
»ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΣ».
Η Άννα ένιωσε λιποθυμία. "Τι μου συμβαίνει Παναγιά μου;" βόγκηξε. "Είπαμε ερωτική τρέλα, αλλά το είπαμε μεταφορικά. Όχι να μου στρίψει και να σαλτάρω στ’ αλήθεια!"
Άφησε το όστρακο πάνω στο πιάνο και μηχανικά βιάστηκε να τελειώνει με τις τόσες προετοιμασίες που είχαν μείνει πίσω με τούτα και με τ’ άλλα, για την αποψινή γιορτή. Και ο Μάνος θα της εξηγήσει το βράδυ που θα ‘ρθει, γυρίζοντας από το Ν. Δελχί, με την απογευματινή πτήση, δύο ολόκληρες ημέρες νωρίτερα από το πρόγραμμά του, τι σημαίνουν όλα αυτά τα κουφά.
Μεθυσμένη από έρωτα, μυστικιστική διάθεση παραμυθιού, απαντούσε σχεδόν κοφτά στις τηλεφωνικές ευχές που έρχονταν πυρ ορυμαγδών.
Μα το απόγευμα πέρασε, η γιορτή άρχισε με τους φίλους να καταφθάνουν και ο Μάνος... μήτε φωνή μήτε σημάδι μήτε κανένα μήνυμά του που να δικαιολογεί την απουσία του.
Απογοητευμένη, αποθαρρυμένη μα και ανήσυχη, παίρνει το Ελ. Βενιζέλος να ρωτήσει. Μα πριν το κάνει, από μια παράξενη παρόρμηση θες, σπεύδει να αναζητήσει το όστρακό της. Βλέπει τον Αλέξανδρο τον καλό της φίλο, να το κρατά και να το περιεργάζεται. Είχε ο ίδιος μια πλούσια συλλογή οστράκων, αλλά όπως της είπε, κανένα σαν κι αυτό.
Η Άννα ίσως και να περίμενε την αντίδραση του παλικαριού όταν άκουγε τη φωνή που είχε στοιχειώσει τη δική της μέρα, μα εκείνος της το έδωσε λέγοντας απαθώς: «Ωραίο Άννα. Το πουλάς; Θα είναι το ξεχωριστό κόσμημα της συλλογής μου».
Πασιφανώς εκείνος δεν είχε ακούσει πέρα από τον γνωστό παφλασμό, καμιά φωνή σαν από το υπερπέραν.
Εκείνη παίρνει το κοχύλι και κλείνεται στο μπάνιο. "Άντε και να δούμε τι έχεις τώρα να μου πεις. Ίσως μέσα από αυτό ακούσεις την καρδιά μου που πάει να σπάσει από την ανησυχία μη και σου συμβαίνει κάτι".
Βάζει το όστρακο στο αυτί της και ακούει τη λατρεμένη του φωνή να της λέει σοβαρά: «Ναι μωρό μου, κάτι συμβαίνει, έχουμε αεροπειρατεία στο σκάφος και δεν ξέρω πώς θα λήξει και πότε, αυτή η περίεργη ιστορία, ελπίζω καλά. Γι’ αυτό μην ανησυχείς. Σου είπα σήμερα ότι σ’ αγαπάω;»
Η Άννα βλέπει τη μπανιέρα το νιπτήρα, τη λεκάνη, να στήνουν έναν περίεργο χορό που δεν έμοιαζε μήτε με πεντοζάλη μήτε με πυρρίχιο, περισσότερο με τρελό αμερικάνικο σουίνγκ τον έκοβε. Και αυτή ήταν η τελευταία της σκέψη πριν χάσει τις αισθήσεις της. Ευτυχώς δεν είχε κλειδώσει την πόρτα μπαίνοντας, πράγμα που απαγορεύεται ούτως ή άλλως γι’ αυτόν το χώρο, εκτός και αν υπάρχει το γνωστό παραλληλόγραμμο τζάμι που το σπάζουν σε ώρα ανάγκης, βάζουν το χέρι απ’ έξω, ξεκλειδώνουν και ο χώρος παραδίδεται άνευ όρων και περιορισμών στους οικείους σου που βοηθούν να συνέλθεις. (Αυτά για να μαθαίνουμε και κάτι, σε περίπτωση που απορούμε γιατί ειδικά η πόρτα του μπάνιου που σέβεται τον εαυτό της διακοσμείται, ας το πούμε και έτσι, με αυτό το αδιαφανές σαγρέ τζαμάκι).
Οι φίλοι της ανησυχώντας με την απουσία της την αναζήτησαν στο ούτως ή άλλως μικρό της διαμέρισμα και μη παίρνοντας απάντηση είπαν να ρίξουν μια ματιά και στο W.C. Ευτυχώς η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και δεν χρειάστηκε να σπάσουν το τζάμι που λέγαμε, για να έχουν να φωνάζουν μετά και τον τζαμά προς αποκατάσταση της ζημιάς.
Βλέπουν την Άννα να κείται στο πατάκι της μπανιέρας και ξανά μανά να πούμε ευτυχώς, μην άρπαζε αλλιώς και καμιά πούντα από τις μαρμαρόπλακες του δαπέδου, με τούτη την πανδημία γρίπης που μάστιζε τη χώρα.
Ένα παιδί από την παρέα, τελειόφοιτος την Ιατρικής Σχολής του Καποδιστριακού, έδωσε τις πρώτες βοήθειες που ευδοκίμησαν στο να βρει το κορίτσι γρήγορα τις αισθήσεις του.
«Τίποτα το σοβαρό παιδιά φαίνεται το κορίτσι μας κουράστηκε με τις ετοιμασίες της γιορτής, έπεσε και η πίεσή της συμπεραίνω. Ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος, δεν είν’ έτσι;»
Η Άννα, μόλις συνήλθε, αναζήτησε το κοχύλι της μα δεν το είδε πουθενά.
Πανικόβλητη ρωτάει τον Αλέξανδρο που λίγο πριν το περιεργαζόταν και εμβρόντητη τον ακούει να της λέει:
«Άννα μου είσαι καλά; Κρατούσα εγώ κανένα κοχύλι; Έχω σπίτι χίλια από δαύτα και μάλιστα επειδή τα βαρέθηκα, προτίθεμαι να χαρίσω τη συλλογή μου στο Ναυτικό Μουσείο. Τα μαλάκια και οι μαλακίες που ακούω δεν με αφορούν και συγγνώμη για την αθυροστομία μου».
"Α, μα εδώ κάτι γίνεται!" είπε το κορίτσι σπεύδοντας να τηλεφωνήσει στο αεροδρόμιο μήπως εκεί ξέρουν κάτι. Αν όχι αυτοί, τότε ποιος;
Άναυδη ακούει μια ευγενική γυναικεία φωνή να της λέει:
«Ζητούμε συγγνώμη από συγγενείς και φίλους της απογευματινής πτήσης από το Ν. Δελχί για την σχεδόν τρίωρη καθυστέρηση ενώ το αεροπλάνο βρισκόταν εν πτήσει. Αλλά το πρόβλημα αποκαταστάθηκε και το σκάφος προσγειώνεται ήδη στο Ελ. Βενιζέλος. Θα ενημερωθείτε από τους ίδιους τους επιβάτες που είναι όλοι καλά. Over».
Όχι. Η Άννα δεν ξαναλιποθύμησε.
Ήταν λίγο προχωρημένη η ώρα και ενώ οι περισσότεροι φίλοι είχαν φύγει από ένα πάρτι που δεν θα το ’λεγες επιτυχές, διαισθανόμενοι ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο που είχαν να κάνουν για τη φίλη τους, εκείνη ξάφνου βλέπει να καταφθάνει ο Μάνος της κρατώντας στην αγκαλιά του έναν τριανταφυλλώνα από κόκκινα ευωδιαστά λουλούδια και να τον εναποθέτει στα πόδια της.
Εκείνη αμίλητη σκύβει και ανασύρει μέσα από τα τριαντάφυλλα ένα μικρό κουτάκι με μια καρτούλα καρφιτσωμένη πάνω του που έγραφε:
«Σε παρακαλώ θησαυρέ μου, παντρέψου με!»
Με ένα φιλί εκείνη, που του έκοψε την ανάσα τού απαντά βάζοντας το μονόπετρο στο χεράκι της υπό τις επευφημίες των λιγοστών φίλων:
«Α μα πώς και δεν μου το είπε αυτό το κοχύλι σου;
»Η απάντησή μου είναι Yes, I do, λατρεμένε μου».
«Αγάπη μου, αδύνατον να υπάρχει στη Γη πιο ευτυχισμένος, πιο τυχερός άντρας από εμένα.
»Αλλά, για ποιο κοχύλι μου μίλησες;»
Λένα Μαυρουδή-Μούλιου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
