Αποστολίας Τσέρτου
Μια φορά και έναν καιρό την εποχή των δεινοσαύρων, ένας δεινόσαυρος που τον έλεγαν Ρεξ, αγάπησε την πιο όμορφη δεινοσαυρίνα που είχε δει. Την έλεγαν Μπελ και είχε ένα υπέροχο χρυσαφί χρώμα. Ο Ρεξ όταν τον κοιτούσε η Μπελ ένιωθε σαν μικρό παιδί, ντροπαλό να μιλήσει στους άλλους. Τα μεγάλα πράσινα μάτια της ήταν η αιτία να μην μπορεί να σταθεί ο καημένος Ρεξ στην παρουσία της. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία και δεν πέρασε πολύς καιρός που παντρεύτηκαν, κάνοντας μια όμορφη τελετή γεμάτη με λευκά λουλούδια που στόλιζαν την Μπελ.
Έπειτα από λίγο καιρό ήρθε και ο καρπός του έρωτα τους, ένα μικρό δεινοσαυράκι που είχε πάρει τα μάτια της μαμάς του, που όμως δεν είχε κάτι άλλο κοινό με τους υπόλοιπους δεινόσαυρους, καθώς τα χρώματά τους, είχαν τις αποχρώσεις του καφέ και του γκρι, ενώ εκείνο, ήταν πολύχρωμο, με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου τόσο αρμονικά μεταξύ τους που φάνταζε με πίνακα ζωγραφικής. Όταν το αντίκρισαν οι νεοφερμένοι γονείς έμειναν έκπληκτοι από την σπάνια ομορφιά του και το αγάπησαν από την πρώτη στιγμή. Και το όνομα της μικρής δεινοσαυρούλας, Πέιντ, την οποία αποφάσισαν να την μεγαλώσουν μακριά από τα αρνητικά σχόλια των υπόλοιπων δεινοσαύρων.
Πολλές φορές αναρωτιόταν η δεινοσαυρούλα, τι βρισκόταν πέρα από την σπηλιά που έμεναν.
-Μαμά γιατί δεν μπορώ να πάω πέρα από την σπηλιά;
Η μαμά Μπελ δίνοντάς της ένα φιλί της είπε,
-Γλυκιά μου Πέιντ μερικές φορές ο κόσμος είναι σκληρός καθώς δεν δέχεται το διαφορετικό, για μας όμως είσαι ολόκληρος ο κόσμος και δεν θέλουμε να πληγωθείς.
Η μικρή Πέιντ λυπημένη πήγε στην μικρή λιμνούλα της και ρώτησε τον ήλιο που ήταν φίλος της.
-Ήλιε μου, γιατί είμαι τόσο διαφορετική εγώ; Γιατί να μην είμαι σαν την μαμά και τον μπαμπά;
Και τότε ο ήλιος της χαμογέλασε και της είπε,
-Το γεγονός ότι, είσαι διαφορετική δεν σημαίνει πως είναι κακό αυτό. Το διαφορετικό έχει μια σπάνια ομορφιά απλά μερικές φορές ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Εσύ έχεις έναν θησαυρό μέσα σου, και αυτό είναι η ζεστή καρδιά σου, και η καλοσύνη που διαθέτεις. Όταν έρθει η στιγμή θα δεις τι εκπλήξεις σου επιφυλάσσει η ζωή.
-Και πώς θα το καταλάβω αυτό ήλιε μου;
-Θα σε βοηθήσω εγώ για αυτό! Όταν έρθει αυτή η στιγμή θα λάμψεις!
Η μικρή Πέιντ δεν κατάλαβε πολύ τι εννοούσε με αυτό ο ήλιος αλλά τον εμπιστευόταν.
Μια μέρα που η μικρή Πέιντ ήταν μόνη της διότι οι γονείς της πήγαν να βρουν τροφή, έπαιζε με την μπάλα της και την έριξε πολύ μακριά που δεν μπορούσε να δει που ακριβώς ήταν.
Τότε αφού σκέφτηκε πως δεν είχε με κάτι άλλο να παίξει αποφάσισε, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, να βρει την μπάλα της.
-Θα γυρίσω πριν την μαμά και τον μπαμπά, μουρμούρισε, και έτσι άρχισε να περπατά διστακτικά στην πυκνή βλάστηση που είχε το δάσος.
Ξάφνου, άκουσε κάποιες φωνές, κάνοντας μερικά βήματα ακόμη, αντίκρισε ένα πολύ όμορφο τοπίο που την μάγεψε. Είδε έναν κρυστάλλινο καταρράκτη που κατέληγε σε ένα ποτάμι όπου πλάι του υπήρχαν τα πιο όμορφα και συνάμα πολύχρωμα λουλούδια που είχε δει. Εκεί, είδε κάποιους μικρούς δεινόσαυρους να παίζουν.
-Γεια σας! Είπε ντροπαλά η Πέιντ.
-Γεια σου! Απάντησε μια δεινοσαυρούλα. Είμαι η Λίλη και από δω οι φίλοι μου.
-Με λένε Πέιντ. Χάρηκα!
Τα υπόλοιπα δεινοσαυράκια άρχισαν να γελάνε στην όψη της Πέιντ.
-Πώς είσαι έτσι; Είπε ο ένας.
-Γιατί είσαι με τόσα χρώματα; είπε ο ένας άλλος.
Η μικρή Πέιντ έβαλε τα κλάματα και έφυγε τρέχοντας και κάθισε σε ένα βράχο.
-Μην την ενοχλείτε, είπε η Λίλη. Τί και αν έχει διαφορετική εμφάνιση από εμάς; Είναι τόσο κακό αυτό; Οι γονείς μου, μου λένε συνέχεια να αγαπάω τον καθένα έτσι ακριβώς όπως είναι.
Και έτρεξε να προλάβει την μικρή δεινοσαυρούλα.
-Συγγνώμη για τους φίλους μου. Δεν είναι κακά παιδιά. Είπε η Λίλη στην Πέιντ.
-Τελικά, είχαν δίκιο οι γονείς μου που μου έλεγαν να μην απομακρυνθώ από την σπηλιά. Είπε η Πέιντ.
Τότε η Λίλη σκέφτηκε να απαλύνει τον πόνο της Πέιντ και της είπε:
-Θες να παίξουμε μαζί; Εμένα μου αρέσει πολύ το κρυφτό και το κυνηγητό.
-Τα λατρεύω τα παιχνίδια! Είπε με ενθουσιασμό η Πέιντ που μόλις απέκτησε μια νέα φίλη.
Βγήκαν σε μια πεδιάδα όπου έπαιζαν και τότε ήρθαν οι φίλοι της Λίλη.
-Ήρθαμε να ζητήσουμε συγγνώμη από την Πέιντ που της φερθήκαμε άσχημα. Είπαν λυπημένοι.
-Σας συγχωρώ, είπε η Πέιντ, γιατί όπως μου έχει πει ένας φίλος η καλοσύνη μας κάνει καλύτερους και όχι η κακία. Ελάτε να παίξουμε όλοι μαζί.
Και κάπως έτσι, δίχως να καταλάβουν πέρασε η ώρα. Όταν οι γονείς της Λίλη τους βρήκαν είπαν,
-Λίλη κορίτσι μου ανησυχήσαμε γιατί απομακρύνθηκες τόσο; Ξέρεις πόση ώρα σε ψάχνουμε;
-Λυπάμαι πολύ μαμά αλλά δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα. Να σου γνωρίσω την καινούρια μου φίλη την Πέιντ.
-Χαίρω πολύ κυρία. Είπε η Πέιντ.
-Και εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω παιδί μου μα νομίζω πως και οι δικοί σου γονείς θα σε ψάχνουν. Που μένεις να σε πάμε;
-Πέρα από τον καταρράκτη, σε μία σπηλιά.
-Ωραία θα σε πάμε εκεί.
Και έτσι ξεκίνησαν όλοι μαζί για το δρόμο προς το σπίτι της Πέιντ. Όταν έφτασαν είδαν τους γονείς της Πέιντ ανήσυχους μα όταν αντίκρισαν την κορούλα τους την έσφιξαν στην αγκαλιά τους.
-Αχ, μικρή δεινοσαυρούλα μου που ήσουν και ανησυχήσαμε; Είπε η μαμά Μπελ.
-Συγγνώμη μαμά που σας τρόμαξα έχασα την μπάλα μου και πήγα να την βρω.
Στο δρόμο όμως γνώρισα την Λίλη. Και από εδώ είναι οι γονείς της που με έφεραν σπίτι.
-Σας ευχαριστούμε πολύ που φέρατε την δεινοσαυρούλα μας, ανησυχήσαμε γιατί δεν την αφήνουμε να απομακρυνθεί από την σπηλιά. Για να σας ευχαριστήσουμε καθίστε μαζί μας για φαγητό έχουμε αρκετό για όλους! Είπε ο μπαμπάς Ρεξ.
Και κάθισαν όλοι μαζί χαμογελαστοί πλάι στην λιμνούλα για πικ-νικ. Έπειτα η μικρή Πέιντ κοίταξε ψηλά στον ουρανό τον ήλιο νιώθοντας ευγνωμοσύνη ο ήλιος της έδωσε την λάμψη που της είχε υποσχεθεί. Και ξαφνικά άρχισαν να λάμπουν τα χρώματα στο σώμα της να γίνονται πιο φωτεινά. Όλοι εντυπωσιάστηκαν από την νέα της όψη!
-Πέιντ κοίτα τα χρώματα σου έγιναν πιο φωτεινά! Είπε με ενθουσιασμό η μαμά Μπελ.
-Ναι, μαμά γιατί όπως μου είπε και ένας φίλος κάποτε, θαύματα μπορούν να γίνουν αρκεί να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για ο,τι έχουμε. Και εγώ νιώθω απέραντη χαρά για αυτές τις στιγμές που ζω με όλους εσάς, είπε η Πέιντ που κοίταξε τον ήλιο και χαμογέλασε!
Αποστολίας Τσέρτου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
