Μαρίας Καβούρη
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα τραυματισμένο τενεκεδάκι, που το ονόμαζαν Τσιγκοριρίκο. Βρισκόταν ξαπλωμένο σε ένα βρώμικο δρομάκι σε μια γειτονιά. «Αχ! Βαχ!», έλεγε και ξανάλεγε, μα κανείς δεν το άκουγε. Για καλή του τύχη, κύλησε προς το μέρος του κι άλλο ένα:
«Καλησπέρα! Ω, μα εσύ έχεις χτυπήσει!» του είπε ανήσυχα. «Αχ! Βαχ!» απάντησε ο Τσιγκοριρίκος. «Με λένε Νούλη-Αλουμινούλη! -συνέχισε εκείνο. Ξέρεις, πρέπει να φύγουμε από δω γρήγορα!» «Αχ! Βαχ!» άκουσε σαν απάντηση, που στην πραγματικότητα ήταν… ερώτηση!
«Γιατί έρχονται δυο παιδιά που τσακώνονται και δε μας βλέπω καλά!»
Και μια και δυο λοιπόν, πηγαίνει δίπλα του, και με μεγάλη προσπάθεια, καταφέρνει να τσουλήσουν μαζί ως ένα παγκάκι, που καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος: «Μπα! Κοίτα τι έφερε ο αέρας! Ας τα πάω καλύτερα στα σκουπίδια, μη σκοντάψει κανείς…» μονολόγησε ο ηλικιωμένος, και τα μάζεψε για να πάει να τα πετάξει. Μέχρι να φτάσει στον κάδο, έβαλε λίγη δύναμη στο χέρι του, και ίσιωσε τον τραυματισμένο Τσιγκοριρίκο: «Σε ευχαριστώ άνθρωπέ μου!» του είπε γεμάτος ευγνωμοσύνη, μα εκείνος το μόνο που άκουσε, ήταν ο ήχος που έκαναν και τα δυο τενεκεδάκια, καθώς προσγειώνονταν μέσα στον κάδο. Εν τω μεταξύ, οι φωνές από τον καυγά των δυο παιδιών, όλο και πλησίαζαν περισσότερο. Τα δυο τενεκεδάκια… τα άκουγαν όλα!
Ευτυχώς ο ηλικιωμένος, είχε ήδη φύγει. Την επόμενη μέρα το πρωί, το πορτοκαλί σκουπιδιάρικο, φόρτωσε όλα τα σκουπίδια και τα άδειασε στο σκουπιδότοπο. Και κάπως έτσι, αρχίζει η ιστορία μας…
«Νούλη-Αλουμινούληηη! Πού είσαι; Δε σε βλέπωωω!»
«Αχ! Βαχ! Εδώ είμαι! Με έχουν πλακώσει κάτι πάνες!»
Ο Τσιγκοριρίκος κύλησε προς τη φωνή του φίλου του και κατάφερε να τον απεγκλωβίσει: «Είσαι εντάξει;»
«Ναι! Πω! Πω! Άσχημα που μυρίζει εδώ!»
«Πφφ… ναι, πολύ άσχημα! Έχεις καμιά ιδέα πού βρισκόμαστε;»
Ατένισαν και οι δυο όλη την πεδιάδα και τα βουνά των σκουπιδιών, και ο Νούλης-Αλουμινούλης απάντησε, πως εκείνο το μέρος δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τη Σκουπιδοχώρα.
«Σκουπιδοχώρα; Μα εμείς δεν είμαστε σκουπίδια!» διαμαρτυρήθηκε ο Τσιγκοριρίκος.
«Δυστυχώς δεν το ξέρουν όλοι οι άνθρωποι, και κάποιοι που το ξέρουν, δεν το παραδέχονται! Είναι πιο εύκολο να μην παραδέχεσαι κάτι, γιατί έτσι έχεις λιγότερες ευθύνες!»
«Μα τα σκουπίδια είναι σκουπίδια! Ενώ εμείς είμαστε ζωντανοί!
Και χρήσιμοι!»
«Ναι, έτσι είναι».
«Ε, όχι! δεν θα το επιτρέψω αυτό!» φώναξε ο Τσιγκοριρίκος και άρχισε να χοροπηδά με μανία πάνω σε μια σακούλα πατατόφλουδες.
«Αχ! Βαχ!» ακούστηκε από κάτω.
«Είναι κάποιος εδώ!» άκουσε το Νούλη-Αλουμινούλη να φωνάζει ξαφνιασμένος. Παραμέρισαν με αγωνία τις πατατόφλουδες και βρήκαν ένα πλαστικό μπουκάλι από οινόπνευμα. Αυτό ξεφύσηξε ανακουφισμένο, και τα ευχαρίστησε που το έσωσαν. Τα δυο κουτάκια του χαμογέλασαν και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Αμέσως άρχισαν να παραμερίζουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, και να ψάχνουν για… επιζώντες! Τα πραγματικά σκουπίδια τα έβαζαν σε μια μεριά κι απέναντί τους έστησαν ένα χώρο για οτιδήποτε από κει μέσα, ανάσαινε ακόμα! Ώρες πολλές έκαναν αυτή τη δουλειά, για να τελειώσουν ένα μόνο μικρό κομματάκι της Σκουπιδοχώρας! «Αχ! Βαχ!» ακουγόταν παντού. Το πλαστικό μπουκάλι από οινόπνευμα τους έδινε τις πρώτες βοήθειες…
Μέχρι να ξεχωρίσουν όλα τα σκουπίδια και μη, του σκουπιδότοπου, πέρασαν πολλές μέρες, αλλά στο τέλος τα κατάφεραν.
Τους βοήθησαν, βλέπετε, και οι απεργίες που έκαναν οι σκουπιδιαρέοι… Κι όταν τέλειωναν κι αυτές, κι έρχονταν πάλι τα φορτία και άδειαζαν, δεν άφηναν χρόνο να περάσει και άρχιζαν αμέσως δουλειά! Κι όσο ξεδιάλεγαν, τόσο πλήθαιναν οι προσφορές για βοήθεια.
Έτσι, η δουλειά τους γινόταν πιο γρήγορα και με λιγότερο κόπο. Όλοι τους αγαπούσαν και τους βοηθούσαν…
Όσο περνούσε ο καιρός ο Τσιγκοριρίκος και ο Νούλης-Αλουμινούλης γίνονταν δυο πολύ καλοί φίλοι, που τους ένωνε ο ίδιος σκοπός. Και μαζί τους, φίλοι και βοηθοί, όλων των ειδών τα πλαστικά μπουκαλάκια και δοχεία, περιοδικά, χαρτιά, σκισμένα βιβλία, γυάλινα μπουκαλάκια, τενεκεδάκια από κονσέρβες και αναψυκτικά, σιδερένια αντικείμενα, μικρές και μεγάλες ηλεκτρικές συσκευές, παλιά παιχνίδια… ουουού! Πολλές ομάδες ζωντανών και χρήσιμων υλικών, που ήξεραν καλά την αξία τους.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων, ανακάλυψαν ότι ο σωρός των πραγματικών σκουπιδιών, ήταν κατά πολύ μικρότερος από το σωρό των χρήσιμων υλικών που μπορούσαν να ανακυκλωθούν και να χρησιμέψουν ξανά! Φυσικά και θα μπορούσαν! Γιατί μπορεί να μη χρησίμευαν άλλο, έτσι άδεια και χρησιμοποιημένα, στους ανθρώπους, αλλά χρησίμευαν πολύ σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, στη φύση, στον πλανήτη ολόκληρο!
Κάποια στιγμή, συγκάλεσαν συμβούλιο. Εκπρόσωποι από κάθε κατηγορία υλικών μαζεύτηκαν και άρχισαν να συζητάνε. Το πρώτο θέμα του συμβουλίου, ήταν η καθαριότητα. Αφού όλα αυτά δεν ήταν σκουπίδια, για αρχή, δεν έπρεπε να βρωμάνε! Το δεύτερο θέμα τους ήταν, ότι εφόσον δεν ήταν σκουπίδια, τότε γιατί να μένουν στο σκουπιδότοπο; Το τρίτο και φλέγον θέμα που τους απασχολούσε περισσότερο η λύση του, ήταν τι θα γίνει από δω και πέρα: το μέλλον το δικό τους, το μέλλον της φύσης, το μέλλον της Γης, το μέλλον της ανθρωπότητας ολόκληρης!
Πέρασαν πολλές ώρες συζητήσεων και περισυλλογής μέχρι να φτιάξουν το πλάνο τους. Το θέμα της καθαριότητας είχε την πιο εύκολη λύση. Πιο πέρα από το σκουπιδότοπο, υπήρχε ένας ποταμός. Εκεί θα έμπαιναν μέσα όλοι για να πλυθούν. Τα μπουκάλια με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα, θα ένωναν τις δυνάμεις τους με το ελάχιστο περιεχόμενο, που τους είχε απομείνει πριν πεταχτούν, και θα βοηθούσαν να πλυθούν και να μοσχομυρίσουν όλα τους! Κι αν κάτι είχε δύσκολους λεκέδες, βοηθούσαν τα πλαστικά μπουκάλια από οινόπνευμα και από ξύδι. Έτσι κι έγινε και μέσα σε μια εβδομάδα, όλα έγιναν πεντακάθαρα και αστραφτερά!
Έφτιαξαν και μια αυτοσχέδια γέφυρα για τα ανήμπορα αντικείμενα, να περάσουν στην απέναντι όχθη του ποταμού. Από τους υπόλοιπους, άλλοι κολύμπησαν, άλλοι πέταξαν, άλλοι επέπλευσαν και όλοι τους τα κατάφεραν! Έτσι, λύθηκε και το δεύτερο θέμα. Στην απέναντι πλευρά του ποταμού, έφτιαξαν τις δικές τους γειτονιές. Τη δική τους πατρίδα.
Χωρίστηκαν όμορφα και πολιτισμένα σε κατηγορίες, ανάλογα με το υλικό τους. Αλλού τα πλαστικά μπουκάλια και κουτιά, αλλού τα γυάλινα, αλλού τα σιδερένια αντικείμενα, αλλού τα τσίγκινα και τα αλουμινένια κουτάκια, αλλού τα χαρτιά και τα βιβλία, αλλού… αλλού… αλλού… Όλα πια τα ανακυκλώσιμα υλικά βρήκαν τη δική τους στέγη!
Ανάμεσα στις γειτονιές υπήρχε ειρήνη, γαλήνη και ομόνοια. Ποτέ κανένα δε ζήλεψε το άλλο, γιατί όλα ήξεραν πως έχουν το δικό τους προορισμό για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και το καθένα από αυτά, ήξερε πως ο ρόλος του είναι εξίσου σημαντικός με το ρόλο του διπλανού του. Το μόνο μελανό σημείο, ήταν πως οι μυρωδιές από απέναντι, πολλές φορές τους ενοχλούσαν. Άκουγες «αχ!» και «βαχ!», ιδίως τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά… κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα…! Συνέχισαν να ξεσκαρτάρουν καθημερινά σε ομάδες, όλα τα καινούργια φορτία σκουπιδιών που άδειαζαν στη Σκουπιδοχώρα τα απορριμματοφόρα, και να τα πηγαίνουν στις γειτονιές τους χωρίς ποτέ να κάνει κανείς, κανένα παράπονο.
Σειρά είχε το τρίτο τους θέμα: τι θα γίνει από δω και πέρα; Ένα μισοσκισμένο βιβλίο ανάγνωσης, τους έδωσε μια ιδέα: να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν, ώστε να γράψουν μια επιστολή… πού;
Αυτό θα το έβρισκαν αργότερα. Προς το παρόν άρχισαν τα μαθήματα γραφής και ανάγνωσης, με όλα τα βιβλία και τα τετράδια σαν δασκάλους και βοηθούς. Και τα κατάφεραν! Γιατί το ήθελαν πολύ! Κι όποιος θέλει κάτι πολύ, μπορεί να τα καταφέρει!
Μετά από ομόφωνη συμφωνία, επιλέχθηκε ο Τσιγκοριρίκος να γράψει την επιστολή, η οποία είχε ως εξής:
Γεια σας! Ήμουν ένα τσαλακωμένο τενεκεδάκι, με ένα βαρύ τραύμα στη μέση μου. Ένας κύριος με ίσιωσε και μου έσωσε τη ζωή. Με λένε Τσιγκοριρίκο και ζω σε μια όμορφη πατρίδα, ακριβώς δίπλα στη Σκουπιδοχώρα, όπου είχατε πετάξει κι εμένα και τους φίλους μου, χωρίς να είμαστε σκουπίδια! Και συνεχίζετε και το κάνετε καθημερινά!
Εκπροσωπώ τους κατοίκους της χώρας μου και θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτήν…
Νομίζω, βασικά, πως έχει γίνει μια παρεξήγηση. Πώς το νομίζω;
Θα σας εξηγήσω αμέσως! Και για να μη νομίζετε ότι σας λέω ψέματα, ό,τι σας γράφω, μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Νούλης-Αλουμινούλης, που ήταν παρών.
Ένα απόγευμα με πέταξαν σε ένα βρώμικο δρόμο. Για να μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες, καυγάδιζαν δυο νεαρά αγόρια: «Φύγε ρε άχρηστε!» φώναζε ο ένας. «Άντε πνίξου ρε γκαζοντενεκέ! Μα καλά, σκουπίδια έχεις στο μυαλό σου;» έλεγε ο άλλος.
Ακούς εκεί! Μα είναι δυνατόν να μας βρίζουν, χωρίς να φταίμε;
Δηλαδή, αν κι εμείς τσακωνόμασταν, τι θα έπρεπε να πούμε; «Μα καλά, σαν άνθρωπος σκέφτεσαι;» ή, ξέρω γω, «Έχεις την ανθρώπινη βλακεία στο καπάκι σου;» Είναι δυνατόν; Όχι, πείτε μου, είναι δυνατόν;
Τελοσπάντων, όχι, δεν είναι δυνατόν, αλλά ΚΑΙ με αυτό το περιστατικό, πήρα αφορμή για να σας μιλήσω.
Καταρχήν, όσο ζούσαμε μες στη Σκουπιδοχώρα, όλοι μας κλαίγαμε! «Αχ!» από δω, «βαχ!» από κει, που οι άνθρωποι σκέφτονται έτσι για εμάς, που μας πετάνε ζωντανά στα σκουπίδια, ενώ δεν είμαστε σκουπίδια…
Πότε επιτέλους εσείς οι άνθρωποι θα αναγνωρίσετε την αξία μας;
Όχι μόνο για εμάς αλλά για εσάς τους ίδιους! Τι κάνετε για τον πλανήτη σας; Πόσο σκέφτεστε τα παιδιά σας; Ξέρουν τα βλαστάρια σας τι είναι η ανακύκλωση;
Μη μας πετάτε! Κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτείτε! Εγω, όπως βλέπετε, πατριδολάτρης μια ζωή, σας μιλώ για να υπερασπίσω τον τόπο μου! Και σας λέω μόνο ένα πράγμα: σας προκαλώ και σας προσκαλώ να έρθετε στη χώρα μας, για να δείτε και να αξιοποιήσετε τους θησαυρούς μας! Σας υπογράφω πως θα εκπλαγείτε! Για να μην πω πως θα συγκινηθείτε κιόλας!
Ομολογώ πως είμαι γεμάτος θυμό και παράπονο. Εσείς πώς θα νιώθατε στη θέση μου; Στη θέση όλων εμάς που μας φέρεστε σαν σκουπίδια, ενώ μαζί μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον;
Μετά τιμής,
Τσιγκοριρίκος
Μάλιστα… Την έγραψαν την επιστολή. Και τώρα; Οι μόνοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή, ήταν οι άνθρωποι, που δούλευαν για τη Σκουπιδοχώρα. Κι έτσι, την έδωσαν σε κάποιον νεαρό από εκείνους. Εκείνος τη διάβασε, χαμογέλασε, προβληματίστηκε και… την έδωσε στον οδηγό. Δεν ήξερε τι να την κάνει. Ο οδηγός τη διάβασε, χαμογέλασε, προβληματίστηκε και… την έδωσε στον προϊστάμενό του. Δεν ήξερε τι να την κάνει…
Κάπως έτσι, έφτασε και στα χέρια του υπουργού. Εκείνος τη διάβασε, χαμογέλασε, δεν είχε χρόνο να προβληματιστεί, και την παράτησε στο γραφείο του, για να συνεχίσει να πίνει καφέ, μιλώντας στο τηλέφωνο, για να κανονίσει τις διακοπές του καλοκαιριού. Ευτυχώς, το παράθυρο του γραφείου του ήταν ανοιχτό, και την πήρε ο αέρας, που όλα τα βλέπει και όλα τα φανερώνει. Φύσηξε, την ταξίδεψε, και την άφησε στα χέρια ενός ευαισθητοποιημένου πολίτη, που προβληματιζόταν για το μέλλον του πλανήτη Γη. Εκείνος ξαφνιάστηκε με την επιστολή, τη διάβασε προσεχτικά, και αποφάσισε να πάρει τους φίλους του, που είχαν τις ίδιες ανησυχίες, και να… απαντήσει στην πρόσκληση, με μια επίσκεψη στην άλλη όχθη του ποταμού της Σκουπιδοχώρας.
Το θέαμα που αντίκρισαν όλοι, τους συγκλόνισε ευχάριστα, καθώς απλώνονταν μπροστά τους σωροί από ανακυκλώσιμα υλικά, καθαρά, στοιβαγμένα σε κατηγορίες, έτοιμα-πανέτοιμα να χρησιμοποιηθούν και πάλι, βοηθώντας με το δικό τους τρόπο κι αυτά, την ανθρωπότητα! Όλα τα υλικά χαμογέλασαν. Η επιστολή είχε βρει το στόχο της. Η δική τους δουλειά, ήταν να συνεχίσουν να κάνουν, αυτό ακριβώς που έκαναν…
Όταν έφυγαν οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες, μιλούσαν ακατάπαυστα και κατέθεταν προτάσεις. Όμως όλες έπεφταν στο κενό!
Ώσπου…. Κάτι βρήκαν επιτέλους, που… ίσως θα μπορούσε να λειτουργήσει! …Και να βοηθήσει…
«Η ισχύς εν τη ενώση!» λέει μια παροιμία… Έπρεπε λοιπόν, να παρακινήσουν κι άλλους ανθρώπους! Να τους αφυπνίσουν! Να τους ευαισθητοποιήσουν! Να γίνουν όλοι μαζί μια δυνατή ομάδα, όπου αυτά που θα επιδίωκαν, θα είναι οι πιο σημαντικοί στόχοι: Να σώσουν την ανθρωπότητα από τους ανθρώπους της! Να φέρονται με περισσότερο σεβασμό στη φύση, μέσα στην οποία ζουν! Να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση, για να παραδώσουν έναν πιο υγιή πλανήτη στους εαυτούς και στα παιδιά τους! Να μάθουν να ανακυκλώνουν, προκειμένου να μοιράζονται όλοι, ένα πιο υγιές περιβάλλον…
Έβγαλαν, λοιπόν, την επιστολή του Τσιγκοριρίκου σε χιλιάδες φωτοαντίγραφα και τα τοιχοκόλλησαν παντού! Σε όλες τις γειτονιές! Σε κάθε τοίχο και σε κάθε κολόνα! Όμως αυτό δεν έφτανε… Γέμισαν το διαδίκτυο με άρθρα και φωτογραφίες από τη Σκουπιδοχώρα και τη χώρα των ανακυκλώσιμων αγαθών! Βγήκαν στην τηλεόραση και διάβαζαν και σχολίαζαν την επιστολή του Τσιγκοριρίκου! Κι όλα αυτά έπεσαν σαν βόμβα στους χρήστες των υπολογιστών, στους τηλεθεατές και στους απλούς περαστικούς, που έστεκαν να τη διαβάσουν… έστω και από περιέργεια!
Και με αυτόν τον τρόπο, η ομάδα των ευαισθητοποιημένων πολιτών μεγάλωνε! Η αλήθεια είναι ότι περίμεναν να μεγαλώσει περισσότερο. Αλλά όχι… Η απήχηση του σωστού, δεν τους συγκίνησε όλους… Η προσπάθεια όμως συνεχίζεται! Και θα συνεχίζεται!
Σε πολλές γειτονιές υπάρχουν ξεχωριστά οι πράσινοι κάδοι για τα σκουπίδια, και οι μπλε κάδοι για την ανακύκλωση. Κανονικά, οι μπλε κάδοι, θα έπρεπε να γεμίζουν περισσότερο. Κι ακόμα και όσοι δεν θέλουν να βοηθήσουν, με τον τρόπο που μπορούν, για τον πλανήτη μας, τουλάχιστον να ,μην εμποδίζουν τους άλλους ανθρώπους, που νοιάζονται πραγματικά για τη φύση και το περιβάλλον. Ας μην πετάνε, λοιπόν τα σκουπίδια τους στους μπλε κάδους! Ο Τσιγκοριρίκος, ο Νούλης-Αλουμινούλης και οι φίλοι τους, περιμένουν! Περιμένουν εμάς!
Ελπίζουν σε έναν καλύτερο κόσμο! Ελπίζουν στη βοήθεια όλων μας!
Ελπίζουν ξεχωριστά στη βοήθεια τη δική σου! Θα τους βοηθήσεις; Για σένα! Για να ζήσουν αυτοί καλά, κι εσύ καλύτερα!
Μαρία Καβούρη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
