Παναγιώτας Ζέλου
Μια φορά και ένα καιρό
ένα βράδυ ψηλά στον ουρανό
μέσα στο θόλο το σκοτεινό
τα αστέρια στήσανε χορό!
«Πω πω κόσμος που ήρθε να μας θαυμάσει
να μας δει και τη λάμψη μας να δοξάσει!»
λένε τα αστέρια από τον ουρανό
και συνεχίζουν το τρελό χορό.
«Εκεί που οι άνθρωποι έχουν μαζευτεί,
ας έρθει κάποιος κοντά μου για να δει»
φωνάζει ένα αστέρι με δυνατή φωνή
Μία απέραντη έκταση απλώνεται
που με τον γκρεμό ενώνεται.
Ο γκρεμός τόσο απότομος πολύ,
στη θάλασσα καταλήγει για να λυτρωθεί.
Το μόνο που μπορεί κανείς να βρει εκεί
είναι ένα πανύψηλο δεντρί!
Έχει ένα χοντρό κορμό
που το κρατάει γερά ριζωμένο
και δεν είναι καθόλου τρωτό!
Αντί ο κόσμος το γκρεμό να ατενίζει
που στη κατάληξή του η θάλασσα γυαλίζει,
εμάς με τα κιάλια τους παρατηρούν
μόνο για εμάς έρχονται εδώ
ναι-ναι μας αγαπούν!»
Αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ,
ο κόσμος έρχεται από το χωριό,
αγαπημένες παρέες μέσα στο σκοτάδι,
το φως των αστεριών να δεχτεί σαν χάδι.
Πάνω όμως στον ουρανό
το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό.
Τα αστεράκια δεν είναι αγαπημένα
και όλο τρώγονται τα καημένα.
Όλο μαλώνουν καθημερινά
και το ένα στο άλλο δεν μιλά.
Προσπάθησε ο κεραυνός
την ειρήνη να φέρει αλλά δυστυχώς.
Προσπάθησε και η αστραπή
αλλά τίποτα δεν κατάφερε ούτε αυτή.
Ώσπου μια μέρα παιδιά
όλα τα αστεράκια έγιναν μια γροθιά,
εναντίον στο αστεράκι το διαφορετικό
που γεννήθηκε στον ουρανό.
«Χα χα πως είσαι έτσι;
τι τρύπα είναι αυτή που έχεις στη μέση;
Χα χα είσαι λειψό
σου λείπει το σώμα σου το μισό».
Λένε τα αστεράκια και γελούν
και το διαφορετικό αστεράκι προκαλούν.
«Έλα να μας ανταγωνιστείς
έλα -έλα αν μπορείς!
Δεν φέγγεις σαν εμάς
είσαι άσχημο, μη μας κοιτάς!
Φύγετε όλοι μακριά
μην κολλήσετε παιδιά!»
«Να κολλήσετε; Μα τι έχω; Γρίπη;»
απαντάει το αστεράκι με λύπη.
«σαν και εσάς είμαι και εγώ
και καθόλου διαφορετικό.
Μια μικρούλα έχω τρυπούλα,
μη με στεναχωρείται,
έχω και εγώ ψυχούλα».
«Σταμάτα μην μας απαντάς,
δεν σου επιτρέπεται να μιλάς.
Αν δεν φύγεις από εδώ
θα σε βρει μεγάλο κακό».
Λένε τα αστεράκια αγριεμένα
αλλά και πολύ-πολύ θυμωμένα!
Το αστεράκι έχει στεναχωρηθεί πολύ
σ ένα συννεφάκι ακούμπησε στη στιγμή,
έχει ζαλιστεί, είναι έτοιμο κάτω να πέσει
άραγε να σταθεί στα πόδια του θα μπορέσει;
Η νύχτα έδωσε τη θέση της στη μέρα
και τα αστεράκια έχουν πάει για ύπνο σφαίρα.
Μόνο το αστεράκι το διαφορετικό
έχει παραμείνει ακόμα στο συννεφάκι το απαλό.
Το φως άρχισε να λιγοστεύει
και το σούρουπο τη σειρά του να γυρεύει.
Το αστεράκι όμως δεν έχει από εκεί κουνηθεί
έχει τόσο μα τόσο πικραθεί.
Εκεί που είναι έτοιμο τα κλάματα να βάλει
μια ομάδα από αστεράκια φτάνει.
«Ακόμα εδώ είσαι εσύ;
Δεν σου είπαμε να εξαφανιστείς;
Τώρα τι θα συμβεί, θα δεις!»
Παίρνουν φόρα από μακριά
και καθώς το πλησιάζουν με μαγκιά,
του δίνουν μια μεγάλη σπρωξιά
και το αστεράκι πέφτει από ψηλά.
Η νύχτα έχει απλώσει για τα καλά
το μαύρο πέπλο της και χαμογελά.
Το διαφορετικό αστεράκι τα μάτια του ανοίγει
και με μεγάλη χαρά ξεφωνίζει:
«Ζω! Είμαι καλά!
Κουνιέμαι μια χαρά!
Δεν πονάω πουθενά!
Αλλά που βρίσκομαι καλέ παιδιά;»
Κοιτάει ψηλά βλέπει τον ουρανό,
κοιτάει κάτω βλέπει τη γη
«Εγώ που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή;»
αναρωτιέται το αστεράκι
ενώ χαίρεται για την τύχη του την καλή!
«Χωριανοί ξυπνήστε
και ακούστε τι θα πω,
τρέξτε όλοι στο βουνό!»
φωνάζουν νυχτιάτικα
τα μεγάφωνα μέσα στο χωριό.
«Ένα φως έπεσε από τον ουρανό
είναι ένα αστέρι λαμπερό!
Στο μοναδικό δέντρο που υπάρχει εκεί
καρφώθηκε σαν κορυφή.
Επειδή το αστέρι έχει μια τρύπα στη μέση
πάνω στον κορμό ήρθε και έχει δέσει.
Ένα αστέρι ομπρέλα έχει σχηματιστεί
που όμοιο του δεν έχεις ξαναδεί!
Τρέξτε τώρα όλοι μαζί!»
Μεγάλη αναστάτωση προκλήθηκε στο χωριό
όλοι τρέχουν να δουν το θέαμα, το φωτεινό!
Τρέχουν μέσα στο σκοτάδι να ανέβουν στο βουνό
με οδηγό του αστεριού το φως το λαμπερό.
«Ένα αστέρι ομπρέλα»
λένε και τα έχουν όλοι χαμένα.
«Ωωω! τόσο αστραφτερό
και τόσο μα τόσο εκθαμβωτικό!»
λέει η κυρία που έτρεξε με το νυχτικό.
«Τι ωραίο φως, άγιο φως
όλο το γκρεμό φωτίζει
μέχρι και τη θάλασσα λαμπυρίζει»
ένας ποιητής ψελλίζει.
«Ένα αστέρι ομπρέλα
να του βάλουμε και μια κορδέλα»
ακούγεται μια φωνή από πέρα.
«Σιγά μη χορέψει και ταραντέλα»
απαντάει μια κοπέλα.
«Ηρεμήστε! Ησυχία! Θέλω κάτι να σας πω»
λέει ο πρόεδρος του χωριού με ύφος φιλικό.
«Σκέφτηκα που λέτε χωριανοί
αν θέλετε και εσείς, ο χώρος να μετατραπεί
σ ένα αναψυκτήριο στη στιγμή.
Να ερχόμαστε να απολαμβάνουμε όλοι εδώ
ένα θέαμα καταπληκτικό!
Αυτό το δώρο που μας έπεσε από τον ουρανό,
για το αστέρι ομπρέλα σας μιλώ,
πρέπει να το ευχαριστήσουμε
αλλά και να το τιμήσουμε
που φώτισε το βουνό
αυτό εδώ το σκοτεινό».
Το αστεράκι ο φίλος μας παιδιά
με τα ματάκια του τα μικρά
μια κοιτάει δεξιά και μια αριστερά,
μόνο ακούει και χωρίς να βγάλει τσιμουδιά,
αρχίζει να αναρωτιέται σιωπηλά:
«Όλος αυτός ο κόσμος για μένα ήρθε εδώ;
Βρίσκουν ότι είμαι και αξίζω κάτι σημαντικό;
και δεν θέλουν να με πετάξουν στο γκρεμό!
αυτό και αν είναι το πιο ονειρικό!
Θέλω όμως να τους ευχαριστήσω και εγώ
αλλά δεν έχω τίποτα να προσφέρω, είναι λυπηρό!
Για το μόνο όμως που μπορώ να δεσμευτώ
είναι να φέγγω συνέχεια χωρίς σταματημό!»
Η καρδιά του δυνατά αρχίζει να χτυπάει
καθώς ένα δάκρυ στο μάγουλο του κυλάει.
Ευχαριστεί την τύχη του την καλή
για το θαύμα που του έχει συμβεί.
Από εκείνο το βραδύ και μετά
όλα στο βουνό είναι διαφορετικά.
Ο κόσμος ανεβαίνει να περάσει καλά
και τα αστεράκια στον ουρανό πια δεν ξανακοιτά.
Κανείς δεν ξαναπήρε μαζί του κιάλια
όλοι θαυμάζουν κάτω τα παράλια.
Ο ουρανός μοιάζει πια σκοτεινός
ενώ τα αστεράκια τα ξέχασε ο κόσμος εντελώς.
Ένα μεγάλο αναψυκτήριο έχει στηθεί
και ο κόσμος έρχεται για αναψυχή.
Τη νύχτα να κάτσει κάτω από το φως
του αστεριού ομπρέλα
που πέφτει γλυκό σαν καραμέλα.
Έρχονται όμως και την ημέρα
για να κάτσουν κάτω από την τεράστια ομπρέλα.
Είτε από τον ήλιο τον καυτό να προστατευτούν
ή από τη μπόρα της βροχής να κρυφτούν.
Ο τόπος έγινε μαγικός
μιας και δύο μεγάλες δυνάμεις
φρόντισαν για αυτό ακριβώς.
Το δέντρο που είναι της ζωής η πηγή
καθώς και το αστέρι στο φως πάντα οδηγεί
φέρανε την αισιοδοξία και γέμισαν τον τόπο ζωή.
Το νέο δεν άργησε να γίνει γνωστό
και τουρίστες άρχισαν να έρχονται ένα σωρό.
Φτιάξανε και ένα τεράστιο ξενοδοχείο
δίπλα στο αστέρι που το ονόμασαν «Αστερίο».
Μέσα σε λίγο καιρό
στήθηκε μια τεράστια πολιτεία
που θα την ζήλευε και η Ελβετία.
«Παρόλο που πέρασε τόσος καιρός
δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω εντελώς»
ψιθυρίζει ο φίλος μας το αστεράκι,
«όλα αυτά συνέβησαν γιατί;
επειδή έχω μια τρυπούλα μικρή.
Και ναι! Είμαι διαφορετικός!
Τώρα όμως σας χαιρετώ
θέλω να ξεκουραστώ.
Πάω λίγο να κοιμηθώ
γιατί το βράδυ θέλω να φεγγοβολώ».
Παναγιώτα Ζέλου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
