Θεοδώρας Αθανασιάδου
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Μια έκφραση που έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά παραμύθια.
Δυο χέρια ήταν αυτά που κρατώντας το παραμύθι, διαβάζοντας μια φανταστική, καλύτερα μαγική, ιστορία, κατέβηκε στη γη ένα βράδυ που η περιέργειά του στάθηκε η αφορμή να γνωρίσει τους ανθρώπους.
Το τίμημα γι' αυτήν του την περιέργεια ήταν να χάσει τη λάμψη του για όσο καιρό θα έμενε στη γη.
Άρχισε να γνωρίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Παράξενοι οι άνθρωποι, σκέφτηκε.
Ένιωσε κάτι να το πλησιάζει και εκεί που...
Δυο χέρια το κρατούσαν.
Δυο μάτια το κοιτούσαν γεμάτα απορία.
Το Αστεράκι δεν έλαμπε,
ήταν κίτρινο μεν,
αλλά έμοιαζε με παιχνιδάκι,
από αυτά που έχουν και παίζουν τα παιδιά.
«Με λένε Αστεράκι και έχω χαθεί» ήταν αυτό που είπε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοριτσιού που συνέχιζε να το κοιτά με απορία.
«Θέλεις να γίνουμε φίλοι;» ρώτησε το Αστεράκι το κοριτσάκι.
«Θέλω» είπε το κοριτσάκι «μιας και η φίλη μου έχει φύγει και είμαι μόνη μου.
»Με λένε Ελπίδα».
Το Αστεράκι και η Ελπίδα έγιναν οι καλύτεροι φίλοι.
Περνούσαν ώρες μαζί.
Παίζοντας,
Τραγουδώντας,
Χορεύοντας...
Και τα γέλια τους έφταναν ωωωωως τον ουρανό!
Ή Ελπίδα αγαπούσε πολύ το Αστεράκι.
Μα το Αστεράκι δεν έδειχνε τα αισθήματα του.
Ήξερε πως σύντομα θα έφευγε και φοβόταν να τα δείξει.
Ο καιρός περνούσε...
Και ο χρόνος της επιστροφής πλησίαζε.
Σκέφτηκε λοιπόν πως.... θα μπορούσε να δώσει κάτι από τον εαυτό του στη Ελπίδα για να της δείξει την αγάπη του πριν φύγει.
Μία λάμψη!
Μία λάμψη απ' την καρδιά του!
Έτσι κι έκανε.
Αφήνοντας με βουρκωμένα μάτια την Ελπίδα άγγιξε με το χεράκι του το μέρος της καρδιάς της.
Μία λάμψη φάνηκε.
Ποτέ, μα ποτέ, αυτή η λάμψη δε θα σβήσει!
Όποτε νιώθει μοναξιά και θέλει ένα φίλο κοντά της η Ελπίδα, αρκεί να σηκώσει τα μάτια της ψηλά στον ουρανό και η λάμψη θα γίνει πιοοο δυνατή!
Πόσο Μαγικό!
«Κρατώντας την Ελπίδα».
Σας ευχαριστώ.
Θεοδώρα Αθανασιάδου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
