Μελίνας Κονταξή
Ήταν 6 το απόγευμα. Το μουσείο είχε κλείσει τις πύλες του. Oι επισκέπτες είχαν φύγει και στις αίθουσες επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Ξαφνικά, το σκοτάδι διαπέρασε ένα κοριτσίστικο γέλιο. Η μικρή Δηιάνειρα πετάχτηκε έξω από το άγαλμα της αρκούδας και άρχισε να χορεύει. Λίγο αργότερα όμως σταμάτησε το χορό και λυπημένη σωριάστηκε σε μια γωνιά της αίθουσας.
«Να είχα κι εγώ τους γονείς μου», σκέφτηκε. «Πού να είναι άραγε; Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι είχαν έρθει να με δουν στο ιερό της θεάς. Γιατί δεν είναι μαζί μου οι γονείς μου; Γιατί δεν μπορεί να με δει κανείς; Τόσες φορές όταν βλέπω παιδάκια θέλω να μιλήσω μαζί τους αλλά μιλούν περίεργα και τα ρούχα τους είναι τόσο διαφορετικά από τα δικά μου, μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει…» και αφού φώναξε με τις σκέψεις της άρχισε να κλαίει γοερά.
Εκείνη την ώρα η Μικρή και η Μεγάλη Άρκτος είχαν ξυπνήσει από τον ύπνο τους και φώτιζαν τον χώρο. Συγκινήθηκαν από το κλάμα της μικρής Δηιάνειρας, της αρκουδίτσας της θεάς Αρτέμης και αποφάσισαν να τη βοηθήσουν.
Φόρεσε το άσπρο της φόρεμα η Μεγάλη Άρκτος, σαν τότε που ήταν τροφός του βασιλιά των θεών και αθέατη από τους θνητούς, κατέβηκε στο άδειο μουσείο και αγκάλιασε τη μικρή αρκουδίτσα.
- «Αγαπημένο μου παιδί», της είπε. «Οι γονείς σου είναι σε ένα πολύ όμορφο μέρος και εσύ μπορείς να τους βρεις».
- «Αλήθεια; Πώς θα γίνει αυτό;» είπε η μικρή.
- «Αν προσέχεις όλα τα παιδάκια. Ακόμα και αν αυτά δεν σε βλέπουν εσύ μπορείς να τα προσέχεις, να φροντίζεις να μην πέσουν και να είναι χαρούμενα».
- «Μπορώ να το κάνω αυτό!» αναφώνησε η αρκουδίτσα.
- «Φυσικά», απάντησε η σοφή Άρκτος. «Θα σου δώσω μια μαγική σκόνη που θα τη ρίχνεις πάνω στα παιδιά και θα φεύγουν όλες οι κακές εικόνες. Θα μένουν μόνο οι καλές».
- «Ζήτωωω!» αναφώνησε η αρκουδίτσα. «Και πόσες φορές θα πρέπει να το κάνω πριν πάω να δω τους δικούς μου;»
- «Θα το καταλάβεις όταν έρθει η ώρα», της είπε η σοφή γριά.
Από την άλλη μέρα κιόλας, η αρκουδίτσα έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο της σοφής γριάς. Έριχνε τη μαγική σκόνη όταν έβλεπε κάποιο παιδάκι λυπημένο ή έτοιμο να γλιστρήσει και περνούσαν οι μέρες και περνούσαν τα χρόνια…
Ξαφνικά ένα πρωί, την ώρα που η μικρή αρκουδίτσα ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την καθημερινή δραστηριότητα της διαπίστωσε ότι της είχε τελειώσει η μαγική σκόνη.
- «Πω πω τι θα κάνω τώρα;» σκέφτηκε. «Θα πάω να βρω την γιαγιά Άρκτο».
Φόρεσε λοιπόν την προβιά της και ξεκίνησε το ταξίδι προς τον ουρανό.
Ήταν, όμως, μέρα και η Άρκτος κοιμόταν. Έτσι, η μικρή Αρκουδίτσα έμεινε μόνη της στον τεράστιο ουρανό χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Τότε την είδε ο ουράνιος δράκος, που μισούσε τη χαρά, γιατί ο ίδιος ποτέ δεν είχε νοιώσει χαρούμενος. Ήξερε ότι η Άρκτος είχε δώσει στην αρκουδίτσα τη μαγική σκόνη που έκανε τα παιδάκια χαρούμενα και σκέφτηκε ότι τώρα που η Άρκτος κοιμόταν ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεφορτωθεί την αρκουδίτσα.
- «Θα σου πω που θα βρεις την Άρκτο», είπε όταν η αρκουδίτσα ολοκλήρωσε την ιστορία της.
- «Ευχαριστώ πολύ καλέ μου κύριε», απάντησε εκείνη.
- «Λοιπόν, θα προχωρήσεις όλο ευθεία και όταν δεις τη μεγάλη μαύρη τρύπα θα μπεις μέσα, εκεί κοιμάται η Άρκτος».
Γεμάτη χαρά η αρκουδίτσα άρχισε να προχωράει προς τη μαύρη τρύπα.
Όταν έφτασε κοντά φοβήθηκε. Ήταν τόσο σκοτεινά! Βρήκε όμως το θάρρος και πήδηξε μέσα. Ξάφνου βρέθηκε μέσα στο απέραντο σκοτάδι και άρχισε να κλαίει τρομαγμένη. Η Άρκτος που είχε ξυπνήσει άκουσε το κλάμα της και πολύ γρήγορα βρέθηκε στην άκρη της τρύπας.
- «Άκου μικρή μου, σκέψου αυτό που αγαπάς πιο πολύ και αυτό θα σου ανοίξει την πόρτα για να βγεις από την τρύπα», της είπε.
Η αρκουδίτσα σκέφτηκε το χαμόγελο της μητέρας της και την αγκαλιά του πατέρα της. Τότε ένοιωσε μια ισχυρή λάμψη να την πλημμυρίζει και να την σπρώχνει και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην άκρη της τρύπας. Εκεί την περίμενε μια έκπληξη. Δίπλα στην Άρκτο στέκονταν οι γονείς της.
- «Κόρη μου», της είπε η μητέρα της, «η αγάπη σου μας έφερε πάλι μαζί».
Και για ανταμοιβή για όλα τα χαμόγελα που η μικρή αρκουδίτσα χάρισε στα παιδάκια, αυτή και οι γονείς της, έγιναν τρία μεγάλα λαμπερά αστέρια. Κάθε βράδυ μπαίνουν από τα παράθυρα στο μουσείο και ρίχνουν μαγική σκόνη έτσι ώστε την άλλη μέρα το πρωί τα παιδάκια που έρχονται επίσκεψη να είναι πάντα χαρούμενα.
Ο κακός ουράνιος δράκος τιμωρήθηκε για την πράξη του. Δεν άντεξε τα χαμόγελα των παιδιών και έσκασε από το κακό του.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ για την γενναία μικρή αρκουδίτσα που έκανε τόσα παιδάκια ευτυχισμένα. Μόνο εμείς ξέρουμε το μυστικό.
Μελίνα Κονταξή
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
