Αντωνίου Ευθυμίου
Έχει κιόλας ξημερώσει στον πλανήτη Speculum. Δεν είναι ο ήλιος που ξεπρόβαλε με τα χρυσά γιορντάνια του από την ανατολή, αλλά κάτι τεράστιοι τεχνητοί δορυφόροι-προβολείς που έχουν τεθεί σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Speculum για να τον φωτίζουν. Ο ήλιος έχει πεθάνει εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, όταν ένας άλλος πλανήτης τον απορρόφησε σε μία σύγκρουσή τους. Ο Susej έχει ξυπνήσει από πολύ πρωί και ετοιμάζεται, γιατί σήμερα θα εμφανιστεί στην τηλεόραση. Θα φιλοξενηθεί στην εκπομπή «Άκρως Περίεργα» ως ο νεότερος γύνωπος στον πλανήτη. «Γύνωποι» αποκαλούνται οι κάτοικοι του πλανήτη Speculum, επειδή οι περισσότεροι έχουν γυναικεία όψη. Ο Susej γεννήθηκε κανονικά πριν από τριάντα τρία χρόνια ως μωρό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη γεννιούνται απευθείας γέροι. Οι γονείς του στην αρχή προσπάθησαν ν’ αποκρύψουν το γεγονός, αλλά σύντομα διαδόθηκε κι έτυχε ευρείας δημοσιότητας. Μετά από πολλά χρόνια αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του και να δώσει την πρώτη του συνέντευξη σ’ έναν μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό.
Είναι πολύ αγχωμένος, τα χέρια του τρέμουν σαν κλαδιά στο ξεροβόρι. Πίνει βιαστικά το νέκταρ από άνθος λωτού που μάζεψε με τη βοήθεια μια οικόσιτης λιβελούλας και σωριάζεται στον καναπέ. Το βλέμμα του καρφώνεται στο λιωμένο ρολόι τοίχου που του είχε χαρίσει ένας άσημος καλλιτέχνης ονόματι Ilad. Συλλογίζεται πως η φθορά του ανθρώπου συνυφαίνεται με τη φθορά του χρόνου κι εάν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε θα έπρεπε δίπλα στο λιωμένο ρολόι να κρεμάσει κι ένα λιωμένο άγαλμα. Ο λεπτοδείκτης αγκαλιάζει σιγά σιγά τον ωροδείκτη μέχρι την τελική σύζευξη του χρόνου. Η ώρα είναι δώδεκα κι η εκπομπή θα ξεκινήσει από λεπτό σε λεπτό. Ο Susej ακουμπάει την τηλεόραση κι εκείνη αμέσως ανάβει. Αίφνης ακούγεται η φωνή του παρουσιαστή ν’ αναγγέλλει το θέμα της εκπομπής και τον πρώτο καλεσμένο. Ήρθε η ώρα να εμφανιστεί στην εκπομπή. Βυθίζει και τα δυο του χέρια μέσα στη μαύρη οθόνη της τηλεόρασης και στη συνέχεια μπαίνει ολόκληρος μέσα. Είναι στιγμές που η τεχνολογία μοιάζει με μια τεράστια δίνη που εκτός απ’ το μυαλό μπορεί να ρουφήξει ακόμη κι ολόκληρο σώμα. Ο παρουσιαστής χωρίς να χάσει χρόνο ξεκινάει αμέσως τη συζήτηση.
-Χαιρόμαστε πολύ που σας έχουμε μαζί μας κύριε Susej. Θα ήθελα να μου πείτε πώς νιώθετε που είστε νέος. Και μάλιστα ο μοναδικός νέος γύνωπος στον πλανήτη Speculum.
-Εγώ σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε στην εκπομπή σας. Ξέρετε δεν είναι εύκολο να είναι κανείς νέος. Από τότε που γεννήθηκα βίωσα τον ρατσισμό. Όλοι γύρω μου ήταν γερασμένοι και με κορόιδευαν. Νόμιζαν ότι είχα κάποιου είδους ανίατη ασθένεια, ενώ εγώ απλώς ήμουν διαφορετικός.
-Θεωρείτε τον εαυτό σας άσχημο, επειδή είστε νέος ή πιστεύετε πως η ομορφιά δεν εξαρτάται από την ηλικία;
-Ομορφιά είναι ο αχινός που τρυπάει το κύμα, το αναίτιο σάλπισμα ενός δελφινιού, η αυτοχειρία των πεφταστεριών. Κανείς δε με είδε όμορφο, ούτε καν οι γονείς μου. Όλοι με περιγελούσαν και στην καλύτερη περίπτωση με περιφρονούσαν. Όλοι, εκτός...
-Εκτός από ποιον κύριε Susej;
-Εκτός από το είδωλό μου στον καθρέφτη. Μπορεί ν’ ακούγεται αστείο, αλλά αυτό είναι η αλήθεια. Οι περισσότεροι έχουν κάποιο ίνδαλμα να θαυμάζουν. Εγώ έχω ένα είδωλο που θαυμάζει εμένα.
-Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας λέτε, αλλά ο χρόνος μας τελειώνει. Γι’ αυτό θα ήθελα να σας θέσω ένα τελευταίο γενικό ερώτημα. Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα του πλανήτη; Το γεγονός ότι οι γύνωποι δεν πεθαίνουν με αποτέλεσμα την υπέρμετρη αύξηση του πληθυσμού; Ή ίσως μια ενδεχόμενη δυσλειτουργία των δορυφόρων-προβολέων που μπορεί να βυθίσει τον πλανήτη στο σκοτάδι;
-Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο εκφυλισμός της ψυχής των γυνώπων. Δε διαφέρουμε σε τίποτα από τις μηχανές που εμείς κάποτε κατασκευάσαμε για να μας υπηρετούν. Κάθε ενέργειά μας είναι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η πιθανότητα αποτυχίας. Εκτός, όμως, από την ενέργεια υπάρχει και η αυτενέργεια, η ελεύθερη βούληση και πράξη του γυνώπου. Χωρίς ελεύθερες ψυχές, τα σώματά μας θα σκληρύνουν σαν πέτρες και σε λίγο θα μοιάζουμε με άβια ρομπότ. Ελπίζω με την παρουσία μου στην εκπομπή σας ν’ αφυπνίσω τον κόσμο και να καταλάβει τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Δε με ενδιαφέρει κανένα είδους ρεκόρ ή τίτλος όπως φαντάζονται μερικοί. Εξάλλου δε θα ζήσω για πάντα, όπως όλοι εσείς.
-Τι θέλετε να πείτε;
-Θα πεθάνω φέτος, όταν κλείσω τα τριάντα τρία μου χρόνια.
-Και πώς το ξέρετε αυτό;
-Μου το είπε κάποτε ένας μάντης, που τον έλεγαν Saduj.
-Ευελπιστώ να διαψευστεί ο μάντης και να μπορέσουμε να σας ξανακαλέσουμε στην εκπομπή μας σαν ευχαριστώ που αποδεχτήκατε την πρόσκλησή μας και αποφασίσατε να εμπιστευθείτε τη δική μας εκπομπή για να μιλήσετε.
Ο Susej αφαιρεί το μικρόφωνο και βγαίνει λίγο αδέξια από την τηλεόραση σαν νεοσσός που μόλις άρχισε να πετάει. Ακουμπάει ελαφρώς την οθόνη για να σβήσει και κατευθύνεται προς το δωμάτιό του. Εκεί βλέπει ένα ημερολόγιο πεταμένο στο κρεβάτι. Αρχίζει να το ξεφυλλίζει και συνειδητοποιεί πως αύριο έχει γενέθλια. Θα κλείσει τα τριάντα τρία του χρόνια. Κανονικά θα έπρεπε αύριο να γιορτάσει τα γενέθλιά του, αλλά έρχονται ξανά και ξανά στο νου του τα λόγια του μάντη. Έτσι, αποφασίζει να κάνει κάτι σήμερα. Ίσως ένα ταξίδι να ήταν ιδανικό, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος. Επομένως, μια απλή βόλτα στο «Πάρκο των Παραισθήσεων» αρκεί για να περάσει καλά. Φοράει ένα μαύρο παντελόνι κι από πάνω ένα λευκό πουκάμισο. Πιάνει με τα δυο του χέρια το κεφάλι και διακτινίζεται ακαριαία στο πάρκο.
Είναι φθινόπωρο κι όλα τα δέντρα έχουν ρίξει τα φύλλα τους.
Από τα κλαδιά τους κρέμονται μόνο κάτι τεράστια ψαλίδια. Μερικές γιγάντιαιες πεταλούδες διαταράσσουν την απόλυτη ησυχία που επικρατεί στο πάρκο κι ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα ξεπροβάλλουν χιλιάδες μάτια όσων έφυγαν από το πάρκο και ξέχασαν να μαζέψουν το βλέμμα τους από κάτω. Ο Susej περπατάει αμέριμνος ανάμεσα στα δέντρα προσέχοντας, όμως, να μην πατήσει κάποιο μάτι. Μετά από λίγη ώρα φτάνει σε μια μικρή χρωματιστή λίμνη. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, σε αυτή τη λίμνη γεννήθηκε ο πρώτος γύνωπος του πλανήτη, ο Mada. Όταν βγήκε από τη λίμνη, όλα τα λουλούδια της όχθης βούτηξαν τα πέταλά τους μέσα σ’ αυτήν κι έχασαν το χρώμα τους. Ο Susej κόβει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που βρήκε μπροστά του και το βυθίζει μέσα στο νερό. Ξαφνικά μέσα από τη λίμνη αναδύεται μια γυναίκα χωρίς κεφάλι. Φοράει ένα ακάνθινο φουστάνι και αντί για χέρια έχει καλώδια. Ο Susej σαστίζει και κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω. Η γυναίκα βγαίνει από τη λίμνη και τον πλησιάζει.
-Μη φοβάσαι γύνωπε. Έλα σιμά μου. Το όνομά μου είναι Eve.
-Δε σε γνωρίζω, γι’ αυτό άφησέ με να φύγω.
-Μπορείς να μάθεις τα πάντα για μένα, αρκεί να πιάσεις τα χέρια μου, τις μεταλλικές απολήξεις της φθαρμένης σάρκας μου.
-Μα αν το κάνω αυτό θα πάθω ηλεκτροπληξία.
-Μια απλή χειραψία σου ζητώ, τίποτα παραπάνω. Και μετά θα εξαφανιστώ και δε θα με ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Δεν πρόκειται να σου συμβεί κάτι κακό. Τουλάχιστον όχι τώρα.
Ο Susej στην αρχή είναι διστακτικός, αλλά μετά σκέφτεται πως απομένουν κάποιες ώρες μέχρι τα γενέθλιά του κι επομένως δεν έχει έρθει ακόμη η στιγμή να πεθάνει. Αρπάζει τα χέρια της κοπέλας και τα κρατάει όσο πιο γερά μπορεί. Δε νιώθει τίποτα, παρά μόνο ένα ελαφρύ ψύχος που έσπειρε ο άνεμος πάνω από το πάρκο. Η κοπέλα εξαφανίζεται και τα καλώδια μεταμορφώνονται σε φίδια. Ο Susej με σχεδόν αντανακλαστικές κινήσεις τα ρίχνει κάτω και τρέπεται σε φυγή. Προσπαθεί να διακτινιστεί στο σπίτι του, αλλά δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Επομένως, πρέπει να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να προλάβει να γυρίσει πίσω πριν τα μεσάνυχτα. Στην είσοδο του πάρκου τον περιμένουν δώδεκα μαυροφορεμένοι άνδρες.
Κοντοστέκεται για λίγο και πασχίζει ν’ ακούσει τι λένε, αλλά είναι αδύνατον. Ανοιγοκλείνουν το στόμα τους χωρίς, όμως, να βγαίνει κάποιος ήχος. Ανάμεσά τους αναγνωρίζει και τον μάντη Saduj που είχε συναντήσει παλιότερα και τον ξαναρωτάει για το μέλλον του. Ο μάντης δεν του απαντάει, παρά μόνον τον πλησιάζει και τον ασπάζεται. Ο Susej αρχίζει να ζαλίζεται και στο τέλος χάνει τις αισθήσεις του και λιποθυμάει.
Ξυπνάει μετά από λίγες ώρες και προσπαθεί αμέσως ν’ αντιληφθεί τι έχει συμβεί. Μάταια αγωνίζεται να σηκωθεί γιατί βρίσκεται δεμένος πάνω σε ένα υπερμέγεθες τηλεχειριστήριο δίπλα ακριβώς από την τηλεόρασή του. Στρέφει το βλέμμα του προς το λιωμένο ρολόι και με τρόμο διαπιστώνει πως σε λίγα δευτερόλεπτα θα είναι μεσάνυχτα. Το λευκό πουκάμισό του σιγά σιγά κοκκινίζει και το ταβάνι αρχίζει να δακρύζει. Έξω από την πόρτα ακούγονται υπόκωφα χλιμιντρίσματα αλόγου. Είναι ακριβώς δώδεκα η ώρα και η τηλεόραση ανοίγει αυτόματα. Φαίνεται να υπάρχουν παρεμβολές στο σήμα που δημιουργούν παράσιτα στην εικόνα. Ακούγεται μια φωνή μέσα από την τηλεόραση να λέει «Έλα σε μένα, εγώ είμαι ο σύγχρονος Θεός». Ο Susej καταφέρνει να λύσει τα δεσμά του και σηκώνεται όρθιος. Ξαφνικά ένα εκτυφλωτικό φως μπαίνει μέσα από το παράθυρο. Το σώμα του αρχίζει σιγά σιγά να λιώνει σαν κερί, σαν το ρολόι που έχει κρεμασμένο στον τοίχο. Τα χέρια του, ο λαιμός του, τα πόδια του, όλα χάνουν την υλική υπόστασή τους. Σε λίγο θα έχει εξαϋλωθεί εντελώς. Το μόνο που θα μείνει θα είναι ο ίσκιος του, μια ορφανή ανάμνηση κάποιου που γεννήθηκε διαφορετικός κι έφυγε από τη ζωή μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Έκτοτε, δεν ξημέρωσε ποτέ ξανά στον πλανήτη Speculum. Οι δορυφόροι-προβολείς χάλασαν απότομα κι όλοι οι γύνωποι έγιναν θνητοί. Ο Susej λατρεύτηκε σαν Θεός και το τηλεχειριστήριο έγινε σύμβολο πίστης για ολόκληρο τον πλανήτη. Το άψυχο σώμα του θάφτηκε στο «Πάρκο των Παραισθήσεων», δίπλα στη χρωματιστή λίμνη. Η επιγραφή στον τάφο του είχε χαραγμένες δυο λέξεις μοναχά: «Ανάστροφος Κόσμος».
Αντώνιος Ευθυμίου
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
