Ραμί Αλέξιος Αμπού-Χάντιτζι
Oι παλιοί άνεμοι ψιθυρίζουν τα μυστηριώδη μυστικά τους μέσα από τις σκιές του μεσημεριού στο Στενό Δρόμο. Πρέπει να έχουν κάτι να κάνουν με κάποια περίεργη αύρα -που κυματίζει σιωπηλά ανάμεσα στα κρεμμυδόχορτα που ξετυλίγονται πάνω από τα μονοπάτια της Μονής- ή ίσως μέσα από τα αγριοκυπαρίσσια στο Λιοπύρι.
Ναι, κάτι τρέχει σίγουρα σε αυτά τα απατηλά δάση. Τα ευαίσθητα αυτιά μου δεν έχουν ακούσει καμιά διαφορετική συχνότητα, ούτε ξέθαψα τίποτε ενοχλητικό με τη μουσούδα μου. Κι όμως, τον τελευταίο καιρό, οι αλεπούδες φοβούνται αυτά τα ελαιόδεντρα και τους παχιούς θυμαρόθαμνους.
Όλα το ίδιο είναι, Ομορφιά και Κατάρα, όλα στην ψυχή του Βουνού, έλεγε ένα παλιό ρητό. Το Βουνό είναι αρκετά γαλήνιο εκεί πέρα πάντως: οι εσπερινοί άνεμοι παίζουν τα δικά τους παιχνίδια με τα ξερόκλαδα από τις βελανιδιές πού και πού, αλλά αυτό είναι το περισσότερο που μπορεί να ακούσεις εκεί κάτω. Εκτός αυτού, το μεγαλύτερο μέρος της συμμορίας αποφεύγει το κυνήγι τόσο χαμηλά.
Νωρίς, πριν η αυγή κατακτήσει πλήρως τους Ουρανούς πάνω στη Ζαχαρίτσα και στο Κασκαντάμι, ακούμε βαθιές, ξένες ανθρώπινες φωνές ψάλλοντας με περίεργο τρόπο κάτω στο ναό. Δε λέγονται πολλά γι' αυτό τον τόπο, και μόνο οι φουντούρες στις Πευκιές μας λένε για έναν λόφο γεμάτο από χρυσάνθεμα -τα λουλούδια για τους νεκρούς- και τριαντάφυλλα, μια ξύλινη δομή με μαγευτική θέα της Αθήνας και το μυστηριώδες σημάδι ενός μωβ σταυρού ακριβώς κάτω από μας. Όλα αυτά φαίνονται ωραία στο φως του ήλιου, αλλά όταν υψώνεται η Σελήνη, άλλα, σκοτεινά παραμύθια βγαίνουν στη φόρα.
Τέλος πάντων, δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τέτοιες κορυφές. Αν δεν ήταν για αυτήν την τεράστια μάζωξη εδώ στον πύργο στο Φυλάκιο, μάλλον δεν θα περιπλανιόμουν ποτέ κάτω από το Μακρύ Δρόμο και το Στρατόπεδο.
Πραγματικά, εκεί πάνω οι πέρδικες και οι άγριες γαλοπούλες είναι κυριολεκτικά παντού, και τίποτα δεν αναστατώνει την απογευματινή μου γαλήνη. Για να μη σας πω για την μαγευτική θέα της μακρινής θάλασσας του Σκαραμαγκά ή για τους θορυβώδεις δρόμους στο Θριάσιο. Αλλά, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω; Οι πρεσβύτεροι με καλούν, οπότε να 'μαι.
Σκούρες καφέ, πορτοκαλί και κόκκινες, φουντωτές ουρές κουνιούνται πέρα-δώθε σαν τρελαμένες σε αυτό το μικροσκοπικό, εγκαταλελειμμένο φυλάκιο.
«Καθυστερημένος, όπως πάντα Eli» τα ειρωνικά σχόλια ρέουν ελεύθερα. Ναι σίγουρα, μηνύστε με και στο ετήσιο Συμβούλιο Αλεπούδων, λες και με νοιάζει. Στη τελική δε φταίω εγώ, έπρεπε να τελειώσω το γεύμα μου -εκείνο το υπέροχο κουνέλι.
Απλά σωπαίνω όμως, και πηδάω τα στενά σκαλοπάτια για να βρω τον Bay, την πεντάχρονη αλεπού με τα γούνινα μουστάκια. Πραγματικά απορώ πώς ο τύπος μπορεί ακόμα να τριγυρίζει πέρα δώθε. Τον βρίσκω στο τετράγωνο δωμάτιο.
«Τι έγινε, ήρθα αργά στο πάρτι; Σιχαίνομαι να συμβιβάζομαι με τα απομεινάρια».
«Άσε το υφάκι, Eli. Φοβάμαι πως τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σοβαρά».
Γαμώτο, μεγάλη αλλαγή. Καλώς, ας ακούσουμε τι έχει να πει ο γέρος.
«Η Ντάνα μου είπε πως κάποιος βλάκας νέος έφυγε με την ουρά στα σκέλια από... τη Δεύτερη Κεραία νομίζω; Δεν είναι και παράξενο να βρεις ανθρώπους εκεί πάνω».
«Δε μιλάω για ανθρώπους Eli. Και δεν είναι μόνο οι νέοι. Κάτι σκοτεινό έχει μολύνει αυτά τα δάση».
«Αυτά τα δάση ήταν πάντα απαγορευμένα, Bay. Τα κλαδιά των κυπαρισσιών καλύπτουν όλα τα Σπασμένα Μονοπάτια και ο άνεμος φυσάει σα λυσσασμένος ακόμα και την άνοιξη. Για να μη μιλήσω για την απίστευτη μπόχα από αυτά τα νεκροταφεία σκυλιών ή ό,τι είναι».
«Αυτό ίσως είναι η ρίζα του προβλήματός μας. Και οι τρεις μάρτυρες ισχυρίστηκαν ότι άκουσαν ουρλιαχτά τη νύχτα, βραχνιασμένα, τρελά ουρλιαχτά. Η Sue, η παλιά σου φίλη, είπε ότι είδε παράξενες... φωταψίες μέσα στα πεύκα».
Η Sue πάντα ήταν λίγο πειραγμένη στο μυαλό, αλλά αυτό ακουγόταν τελείως παραμύθι.
«Φωταψίες; Σοβαρά; Κάνα ποντίκι του δάσους θα είδε, ή θα άκουσε τον αγέρα. Ο Θεός ξέρει πόσα ζωάκια τριγυρίζουν στις φυλλωσιές εκεί πάνω».
«Μπορείς να το κλείσεις και να ακούσεις, για μια φορά; Δεν θα συγκεντρωνόμασταν όλοι εδώ αν ήταν απλά... ο άνεμος. Τα είδα και εγώ αυτά τα πράγματα, χθες το βράδυ. Καθώς γυρνούσα από τις αλάνες προς την Ανηφόρα της Σκιάς, θα ορκιζόμουν ότι είδα μια αγέλη σκύλων που γυρόφερναν τις Κάτω Μελιές. Και οι άλλοι Γέροντες μιλούσαν για παράξενα φώτα σε εκείνη την καταραμένη Κεραία...»
Δεν χρειάστηκε πολύ για να διαβάσω τις δυσοίωνες σκέψεις του Bay.
«Ξέρεις ότι μπορεί να επέστρεφαν. Στην ουσία μια αντίστροφη μέτρηση ήταν. Κοίτα τι συνέβη με τις μέλισσες του μελισσοκόμου τον περασμένο μήνα».
Φυσικά, οι δαίμονες θα 'χαν κάτι να κάνουν με όλο αυτό. Εκείνα τα πνεύματα που τρομοκρατούσαν τις φωλιές και τις κουνελότρυπες σε όλο το δάσος του Βουνού.
Συνήθιζαν να εισέρχονται στις ψυχές των ζώων για να στοιχειώσουν τις τάξεις μας και τα θηράματά μας. Από τότε που οι πρόγονοι των πρεσβυτέρων κατέκτησαν την Ζαχαρίτσα, οι δαίμονες αρνιούνταν να εγκατασταθούν στα χαμηλότερα ύψη του Al-Mabsut, της Δεύτερης Κεραίας.
«Ναι, αλλά να στοιχειώσουν κάτι τόσο μεγάλο όπως τα σκυλιά; Αυτό είναι παρατραβηγμένο, Bay».
«Δε θα στοιχημάτιζα, Eli. Αυτοί οι ενοχλητικοί αλήτες θα έκαναν ό,τι περνά από το χέρι τους. Και φοβάμαι πως, αυτήν τη φορά, τα καημένα ψοφίμια που αναπαύονταν στο νεκροταφείο πληρώνουν το τίμημα».
«Αναστημένα σκυλιά; Έλα τώρα Bay! Καμιά αδέσποτη αλεπού θα μπορούσε να είχε ουρλιάξει! Ή κάνα φωνακλάδικο ζώο».
«Είδα τις ετικέτες των σκυλιών, Eli. Νίνα, Λίζα… Όλα αυτά είναι ονόματα από το Νεκροταφείο της Λήθης. Οι άνθρωποι θάβουν τα κατοικίδιά τους εκεί χρόνια τώρα!»
Ουάου, αυτό ήταν παρατραβηγμένο. Τα ροζ σύννεφα έκρυψαν σιγά σιγά το κεραμοειδές χρώμα του ουρανού από πάνω, και η νύχτα μύρισε ήδη στον αέρα. Τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, και έχω την αίσθηση ότι θα επιδεινωθούν.
«Χρειαζόμαστε τις άπταιστες αισθήσεις σου, Eli. Αν μπορούσες να εξερευνήσεις το δάσος στις Κάτω Μελιές...»
«Αυτό είναι κυριολεκτικά δίπλα στο λόφο της Δεύτερης Κεραίας! Και το ηλιοβασίλεμα ήδη μας κυνηγάει, Bay. Ακόμα κι αν αυτά τα... σκυλιά ζόμπι περιπλανιούνται εκεί πέρα, γιατί να θέλω να έχω να κάνω το οτιδήποτε μαζί τους;»
«Επειδή είσαι ο καλύτερος φύλακάς μας. Και μας βοήθησες να υπνωτίσουμε εκείνες τις μέλισσες με το αγιόκλημα όταν οι δαίμονες είχαν χτυπήσει. Εκτός αυτού, δεν θα πας άοπλος».
Η μουσούδα του Bay έδειξε ένα μικρό αντίγραφο αυτού του τρομακτικού πορφυρού Σταυρού, από τον ναό δίπλα στην Πρώτη Κεραία.
«Ένας από το στρατό μας μας το έκλεψε από έναν ηλικιωμένο, ευγενικό άνθρωπο, τον αποκαλούσαν παπά-Γκρεμό, ή κάτι τέτοιο. Οι αλεπούδες είπαν ότι ήταν "ευλογημένος". Οι άνθρωποι έχουν ένα καταπληκτικό μπλε υγρό, που φημολογείται ότι αποκρούει όλα τα κακά».
Μου ξέφυγε ένα γελάκι.
«Τέλεια, ένας μυστήριος σταυρός από μια αναξιόπιστη φυλή. Ενάντια σε δαιμονικούς σκύλους στο σκοτάδι αυτών των καταραμένων αλσών. Τίποτε άλλο στη λίστα;»
«Μην κάνεις λες και δεν τρελαίνεσαι για περιπέτειες» γέλασε ο Bay. Είχε δίκιο, αλλά δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι ότι πήγαινα γυρεύοντας. «Άκου τώρα το υπόλοιπο του σχεδίου» συνέχισε, και απλά ήξερα ότι ήμουν μέσα, όπως επίσης και πως ήμουν έτοιμος να το μετανιώσω.
***
Το κολλώδες άρωμα των πεύκων μου μπλόκαρε την όσφρηση, καθώς γυρόφερνα στα μουλωχτά μέσα στους θάμνους από δίκταμο, προς την Κεραία. Σίγουρα η αδρεναλίνη μου ήταν στα ύψη, αλλά ένα παράξενο ρίγος παραλίγο να με κυριεύσει όταν θυμήθηκα τις ιστορίες της Sue για αυτά τα δάση.
Οι φήμες εδώ γύρω έλεγαν ότι οι πέρδικες του Βουνού είχαν στρατολογήσει τη βοήθεια των ανθρώπων από την Πετρούπολη για να προειδοποιήσουν όσα παιδιά ερχόντουσαν από αυτές τις πλαγιές με ένα σημάδι: βλέπω πως γράφει "ΑΕΚ", καθώς το διασχίζω και βυθίζομαι στα κυπαρίσσια προς τη Δεύτερη Κεραία. An End, Kids…
Ένα Τέλος, Παιδιά... Δηλαδή σα να λέμε… μείνετε μακριά. Και να μαι εγώ, ψάχνοντας για φαντάσματα και δαίμονες.
Ίσως τελικά να πήγαινα όντως γυρεύοντας να μου παγώσει το αίμα, όταν είδα τους ανοιγμένους τάφους της Νίνας και της Λίζας, και τους τύμβους διασκορπισμένους.
Τέλεια, τώρα φτάνουν στα αυτιά μου και τυχαία ουρλιαχτά, ενώ οι κόκκινοι φάροι στις κεραίες πάνω στο Κασκαντάμι ακόμα δε λένε να ανάψουν.
Απλά ακολούθα το σχέδιο, Eli. Μετάφερε το σταυρό στο περίεργο τοτέμ πάνω στην Κεραία, προσευχήσου να απελευθερώσει όλα τα στοιχειά και τρέξε σα να μην υπάρχει αύριο στα Σπασμένα Μονοπάτια μέχρι τις Άνω Μελιές- ένα τόσο ευχάριστο μέρος γεμάτο με αστραφτερούς ασπάλαθους αντί για αυτά τα γιγαντιαία, τρομακτικά πεύκα.
Το παλιό Φυλάκιο φαίνεται τόσο μακριά από εδώ, καθώς βρίσκω τελικά ένα ξύλινο παλούκι, μετρίου ύψους. Κάτι σατανικά, άμορφα πρόσωπα από κριάρια και κατσίκες είναι σκαλισμένα πάνω του, και είμαι έτοιμος να αφήσω το σταυρουδάκι κάτω από τη βάση του.
Μα φυσικά, κάτι περίεργα φώτα με τυφλώνουν από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό εκεί πάνω. Ποιος ξέρει τι στο καλό είναι αυτό πάλι. Λίγη μυστικότητα δεν μπορεί να υπάρξει πλέον αυτές τις μέρες.
Και εκεί ξαφνικά εμφανίζονται δύο σκελετωμένα, και τραγικά παραμορφωμένα ψοφίμια, με τέσσερα πόδια. Κάτι μου λέει πως δε θέλω να μάθω τι λένε οι ετικέτες τους. Ανατριχιαστικά μισο-ουρλιαχτά σκίζουν το νυχτερινό αέρα, και τα μάτια τους είναι τέσσερις κηλίδες τρόμου μες στο σκοτάδι.
Εμφανίζεται όμως και το Φεγγάρι, κοιτάξτε, άθλια συμμορία τρόμου! Το σημάδι ραδιενέργειας που γράφει ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΊΤΕ ανάβει στο τέλος, καθώς τοποθετώ το σταυρό.
Και για μια στιγμή, ένα αγωνιώδες τίποτα δε συμβαίνει, καθώς απλά περιμένω τα μοχθηρά τους σαγόνια να με κάνουν κομματάκια.
Έλα, Βουνό, δώσε μου ένα σημάδι. Αλλά η απάντησή μου είναι η ξαφνική δύναμη που τινάζει τόσο τον εαυτό μου όσο και τα ερείπια του τοτέμ πάνω από τα κυπαρίσσια στην κορυφή από κάτω. Μου χρειάζεται λίγος χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι η προσγείωσή μου -και του τοτέμ- έχει ξεριζώσει μια παρτίδα δέντρων στη μέση, αλλά με κάποιο τρόπο γνωρίζω ότι η σιωπή σημαίνει νίκη.
Τα φώτα στη Ζαχαρίτσα επιστρέφουν, και τα αδιάκοπα ουρλιαχτά επιτέλους παύουν. Οι άνθρωποι σίγουρα θα έρθουν για αυτά τα πεσμένα δέντρα. Στην έρευνα μου μετά τα συντρίμμια, παρατηρώ πολλά άλλα κουνέλια, γάτες -ακόμη και σαυράκια- που επιστρέφουν πίσω στα χαμόκλαδα. Ένα περίεργο συγκρότημα από όλα αυτά τα ζωάκια χτιζόταν σε αυτό το μέρος. Νομίζω πως τώρα τα ξανοιγμένα δάση θα σχηματίσουν ένα ωραίο ξέφωτο, αλλά ποιος ξέρει.
Εγώ φεύγω, ούτως ή άλλως. Ο περίεργος σταυρός έσωσε τις νύχτες μας και τη λογική μας. Τουλάχιστον μέχρι αυτά τα παράξενα πνεύματα να επιστρέψουν. Προς το παρόν, πεινάω και είμαι σίγουρος πως το δρομάκι προς το Μακρύ Δρόμο πάνω, θα με κεράσει κάτι άξιο του χρόνου μου.
Κοιτάζοντας πίσω, η μυστηριώδης κεραία με κοιτάει κοροϊδευτικά, λες και οι μεταλλικοί υποδοχείς της και τα τύμπανα στα σίδερα της κατασκευής με ακούνε. Λες και ξέρουν όλα εκείνα τα μυστικά που είναι χαμένα στο Νυχτερινό Αγέρα και τα κυματιστά δέντρα στις φυλλωσιές...Φαντάζομαι κάποια μέρη είναι φτιαγμένα απλά για να μας σηκώνουν την τρίχα, να μας στέλνουν ρίγη στην πλάτη, αλλά για άλλη μια φορά φέρνω κατά νου το παλιό ρητό.
Όλα το ίδιο είναι, Ομορφιά και Κατάρα, όλα στην ψυχή του Βουνού.
Κάπου αχνά στο μυαλό μου, θυμάμαι ότι υποτίθεται πως πρέπει να συναντήσω τους άλλους στο Φυλάκιο για τα καλά νέα, αλλά πιστεύω πως η έκρηξη θα τους ενημέρωσε. Είμαι σίγουρος πως το σνακ μου δεν μπορεί να περιμένει.
Στην τελική, δεν υποτίθεται πώς φτάνω πάντα καθυστερημένος;
Ραμί Αλέξιος Αμπού-Χάντιτζι
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
