Λυγερής Ζωχιού
Ο Άλα και ο Ντάλα ήταν πάντα μαζί.
Από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους ήταν πάντα μαζί.
Δεν γινόταν όμως κι αλλιώς αφού ο Άλα ήταν κουφός και ο Ντάλα ήταν τυφλός!
Έτσι ο ένας πάντα βοηθούσε τον άλλον και οι δυο μαζί περιπλανιόνταν όπου είχε κάθε φορά δουλειά, φαγητό ή κάπου να περάσουν τη νύχτα.
Εκείνες τις μέρες οι δυο φίλοι είχαν να κουβαλήσουν τέσσερα μεγάλα σακιά με σιτάρι από τη μια μεριά του χωριού Σαλτρα Αλχάλ στην άλλη, στο μαγαζί του φούρναρη.
Ο φούρναρης τους είχε υποσχεθεί φαγητό και δυο γενναιόδωρες φρατζόλες απ' το ψωμί που έφτιαχνε και ήταν πολύ νόστιμο όπως είχε ακούσει ο Ντάλα να λένε στο χωριό.
Φορτώθηκαν λοιπόν οι δυο φίλοι τα σακιά και ξεκίνησαν για το μαγαζί του φούρναρη.
«Κλέφτες! Πιάστε τους! Κλέφτες!» και πριν προλάβει να καταλάβει τι γινόταν, νιώθει κάποιον να τον σπρώχνει και πέφτει φαρδύς πλατύς κάτω μαζί με τα σακιά που κουβαλούσε.
«Ντάλα! Έλα δώσε μου το χέρι σου να σε σηκώσω!» του είπε ο Άλα και τον βοήθησε να σηκωθεί και να φορτωθεί ξανά τα σακιά του.
Οι δυο φίλοι σύντομα κατάλαβαν πως έπρεπε να απομακρυνθούν από 'κει και να συνεχίσουν το δρόμο τους.
«Αλλ...! Ντα...! Ντάα... Άλλ...!» ακούστηκε εκείνη τη στιγμή σαν κάποιος να προσπαθούσε να τους φωνάξει.
Ήταν ο φίλος τους ο Ντιν! Ο Ντιν ήταν ο τρίτος της παρέας.
Ο Ντιν, δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά. Κάτι συλλαβές μπορούσε μόνο να καταφέρει με πολύ κόπο.
Έβλεπε όμως και άκουγε καλύτερα απ' όλους!
Χάρηκαν οι δυο φίλοι που αντάμωσαν τον Ντιν γιατί είχανε κάμποσες μέρες να τον δούνε.
Ο Ντιν ήταν πάντα ήρεμος, μα σήμερα, κάτι οι γρήγορες κινήσεις του, κάτι αυτά που προσπαθούσε με πολύ κόπο να τους πει και δεν καταλάβαιναν, έκαναν τους δυο φίλους να σκεφτούν πως κάτι σοβαρό συνέβαινε.
Ο Ντιν τους έδειχνε με επιμονή ένα μέρος με θάμνους λίγο πιο έξω απ' την αγορά.
Τους οδήγησε προς τα εκεί ...
Πίσω από τους πυκνούς θάμνους κάτι κίτρινο, γυαλιστερό, σαν χρυσό άστραφτε!
Μια και δυο, ο Άλα που ήταν ο πιο περίεργος κι από τους τρεις, έβαλε το χέρι του κι έβγαλε στο φως, ένα ολόχρυσο, αστραφτερό λυχνάρι!
«Ένα λυχνάρι! Oλόχρυσο!» είπε ο Άλα ενθουσιασμένος.
«Νννν...» είπε ο Ντιν κουνώντας με ενθουσιασμό το κεφάλι του πάνω κάτω για να δείξει ότι συμφωνούσε.
«Λέτε να είναι μαγικό;» ρώτησε με κρυφή λαχτάρα ο Άλα που πάντα πίστευε πως όχι μόνο το μαγικό λυχνάρι υπάρχει αλλά και πως κάποια μέρα θα το βρει και θα του πραγματοποιήσει πολλές ευχές.
Τι πλούτη ονειρευόταν να ζητήσει, τι καλά... τι φαγητά, τι ταξίδια... Τα 'χε όλα σχεδιασμένα στο μυαλό του και με την σειρά.
Και να που τώρα κρατούσε ένα ολόχρυσο λυχνάρι στα χέρια του!
«Λέτε να είναι μαγικό; Να! Κράτησέ το κι εσύ Ντάλα. Πες μου δεν φαίνεται για μαγικό;» πρόσθεσε ο Άλα και έδωσε το λυχνάρι στον Ντάλα.
Ο Ντάλα το άγγιξε με προσοχή και το περιεργαζόταν με τα δάχτυλά του μιας και δεν μπορούσε να το δει
«Πρέπει να είναι πολύ ωραίο! Μα καλύτερα να το αφήσουμε γιατί οι κλέφτες σίγουρα θα γυρίσουν και τότε ... Αλίμονό μας!» είπε ο Ντάλα.
Στενοχωρημένοι μα σίγουροι για την απόφασή τους οι τρεις φίλοι φορτώθηκαν τα σακιά με το σιτάρι και συνέχισαν τον δρόμο τους για το μαγαζί του φούρναρη.
Δεν είχαν προλάβει όμως να απομακρυνθούν όταν ένας ήχος σαν μεγάλο φίδι της ερήμου που σέρνεται, έκανε τον Ντάλα και τον Ντιν να γυρίσουν.
O Άλα τους είδε και γύρισε κι αυτός.
Ο Άλα κι ο Ντιν είδαν το χρυσό λυχνάρι να τρέμει και πράσινος καπνός να βγαίνει από μέσα του!
Σε πολύ λίγο ο καπνός ψήλωσε πολύ και πήρε τη μορφή ενός πολύ ψηλού άνδρα με σαρίκι και καταπράσινη βελούδινη στολή.
Οι τρεις φίλοι είχαν μπροστά τους ένα τζίνι!
«Στις διαταγές σας! Τι μπορώ να κάνω για σας;» ακούστηκε να λέει με δυνατή φωνή το τζίνι.
«Σσσσ...! Πιο σιγά παρακαλώ! Μπορεί να ακούσουν οι κλέφτες! Και τότε...» είπε ο Ντάλα φοβισμένος.
«Ποιος έτριψε το λυχνάρι από εσάς;» ρώτησε το τζίνι.
«Μάλλον Εεε... εγώ... μα δεν βλέπω κύριε και δεν κατάλαβα ακριβώς...» απάντησε δειλά ο Ντάλα.
«Πολύ καλά. Στις διαταγές σας λοιπόν κύριε. Tι μπορώ να κάνω για σας;»
Ο Άλα κατάλαβε κι αυτός πως ήταν μπροστά τους ένα πραγματικό τζίνι.
«Μπορούμε να ζητήσουμε ό,τι θέλουμε Ντάλα;» ρώτησε με αγωνία ο Άλα.
Ο Ντιν κι αυτός τον κοιτούσε και ήταν σα να ρωτούσε κι αυτός το ίδιο πράγμα.
Ο Ντάλα σκεφτόταν πως βράδια ολόκληρα ονειρευόταν κι αυτός πολλές ευχές πως θα 'κανε αν τύχαινε ποτέ να πέσει στο δρόμο του το μαγικό λυχνάρι...
Και να που τώρα ήταν ο αφέντης και το τζίνι θα έκανε ό,τι του ζητούσε.
Μα τι παράξενο! Αντί ν' απαντήσει μεμιάς, εκείνος κοντοστάθηκε για λίγη ώρα σκεφτικός.
«Βρήκα τι θέλω να κάνεις για μένα!» απάντησε με σιγουριά. «Θέλω να κάνεις τους φίλους μου καλά! Ο Άλα να μπορεί να ακούει και ο Ντιν να μπορεί να μιλάει. Αυτό θέλω!»
«Για σας δεν ζητήσατε κάτι αφέντη. Πρέπει να ζητήσετε για σας κάτι αφέντη. Εκτός...» είπε το τζίνι.
«Εκτός;» ρώτησε με απορία ο Ντάλα.
«Εκτός εάν είσαστε όλοι μαζί για πάντα φίλοι σαν ένα! Μα αυτό είναι πολύ δύσκολο για ανθρώπους αφέντη... Σκέψου κάτι για σένα αφέντη. Κάνε μια άλλη ευχή» είπε το τζίνι.
O Nτάλα σκέφτηκε για λίγο.
«Μπορώ να μιλήσω λίγο με τους φίλους μου παρακαλώ;» ρώτησε ευγενικά ο Ντάλα.
«Φυσικά αφέντη! Έχετε όσο χρόνο θέλετε» απάντησε ευγενικά το τζίνι.
Ο Άλα, ο Ντάλα και ο Ντιν μετά από λίγο στάθηκαν αγκαλιασμένοι μπροστά στο τζίνι.
«Λοιπόν αφέντη μου; Τι θα ήθελες να κάνω για σένα;» ρώτησε το τζίνι ευγενικά με την δυνατή φωνή του.
«Να κάνεις τον Άλα να ακούει και τον Ντιν να μιλάει! Και δίνουμε υπόσχεση να είμαστε πάντα μαζί και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον! Αυτή είναι η ευχή μας... η ευχή μου θέλω να πω.
»Αυτή είναι η ευχή μου!» απάντησε ο Ντάλα με σιγουριά.
«Η ευχή σου διαταγή, αφέντη μου και ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ!» είπε με δυνατή φωνή το τζίνι.
Έκλεισε τα μάτια του, άρχισε να κουνάει τα χέρια του και σιγοψιθύρισε κάποια περίεργα λόγια.
Και ξαφνικά ένας πυκνός, λευκός καπνός βγήκε απ' το λυχνάρι και τύλιξε απαλά τους τρεις φίλους για λίγη ώρα.
«H ευχή σου πραγματοποιήθηκε αφέντη και μην ξεχάσεις την υπόσχεσή σου! Αντίο αφέντη!» ακούστηκε να λέει το τζίνι και ξαναμπήκε στο λυχνάρι του μέσα σ' έναν πράσινο καπνό.
Μετά από λίγο ο καπνός διαλύθηκε.
Φωνές χαράς και γέλια τρανταχτά γέμισαν τον αέρα. Η ευχή του Ντάλα είχε πραγματοποιηθεί και με το παραπάνω.
Ο Άλα μπορούσε να ακούσει, ο Ντάλα μπορούσε να δει κι ο Ντιν μπορούσε να μιλήσει.
Μα μόνο γέλια άκουγε όποιος περνούσε από 'κει εκείνη την ώρα της χαράς των τριών φίλων ...
Κι ύστερα φορτώθηκαν τα σακιά στους ώμους, πήραν το λυχνάρι και ξεκίνησαν το δρόμο τους για το μαγαζί του φούρναρη.
Ο ήλιος άρχισε να δύει κι έπρεπε να βιαστούν να φτάσουν πριν σκοτεινιάσει...
Λυγερή Ζωχιού
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
Στο συνοδευτικό σκίτσο βλέπετε ζωγραφιά της Μαρίνας, κόρης της ίδιας.
