Δανάης Τασιούλη
Μια φορά και έναν καιρό σε ένα όμορφο μακρινό λιβάδι ζούσε μια πεταλούδα. Κάθε μέρα καλημέριζε τα λουλούδια του λιβαδιού πετώντας από το ένα στο άλλο. Τα λουλούδια του λιβαδιού αυτού ήταν τα πιο σπάνια, τα πιο όμορφα και τα πιο παράξενα λουλούδια του κόσμου όλου. Κανείς άνθρωπος δεν ήξερε για το λιβάδι αυτό. Όπως επίσης και κανένα ζωντανό πλάσμα παρά μόνο εκείνη η πεταλούδα.
Έτσι το λιβάδι εκείνο ήταν ένας παράδεισος που μόνο η πεταλούδα ήξερε και ήταν πολύ χαρούμενη που ζούσε σε αυτόν. Την πεταλούδα αυτή την έλεγαν Monik. Έτσι η κάθε μέρα για την Monik ήταν και μια ευλογία. Μια όμορφη μέρα λοιπόν σαν όλες τις άλλες η Monik έκανε βόλτες πάνω απ’ τα λουλούδια του λιβαδιού.
Ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκε εκείνος. Ένα αγόρι με καστανά μαλλιά και μούσια, ψηλόλιγνο και γοητευτικό. Δυστυχώς όμως ήταν βαριά τραυματισμένος. Έτσι περπάτησε μέχρι τα μισά του λιβαδιού και έπεσε αναίσθητος στο χώμα. Η Monik έτρεξε πάνω του και πετούσε γύρω του. Αν και ήξερε πιο λουλούδι του λιβαδιού θα του έσωζε τη ζωή εκείνη το σκεφτότανε αν θα το έκανε. Να του έσωζε τη ζωή με κίνδυνο να αποκαλυφθεί το μυστικό λιβάδι ή να τον άφηνε εκεί απλά να πεθάνει; Στην αρχή το σκεφτότανε αλλά όταν είδε το πρόσωπό του δεν μπορούσε να τον αφήσει έτσι. Ήταν τόσο γλυκός και γοητευτικός. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να τον βοηθήσει και να του σώσει την ζωή.
Βρήκε το λουλούδι που θα τον έκανε καλά και το άφησε επάνω στην πληγή του. Εκείνο έβγαλε από την γύρη του μια μαγική ουσία και έτσι γιατρεύτηκε η πληγή του. Η Monik δεν έφυγε λεπτό από πάνω του. Ήταν εκεί μέχρι που εκείνος άρχισε να ξυπνάει. Όταν εκείνος άνοιξε τα μάτια του η Monik σοκαρίστηκε και κρύφτηκε μέσα στα λουλούδια της. Ήταν τα πιο όμορφα καστανά μάτια που θα μπορούσε να δει.
Όταν εκείνος ξύπνησε νόμισε πως ήταν νεκρός και πως το λιβάδι αυτό ήταν ο παράδεισός του. Όμως σύντομα κατάλαβε πως ήταν ζωντανός και πως όλο αυτό ήταν το πιο όμορφο θέαμα που είχε δει. Έκατσε σε μια άκρη του λιβαδιού και τον πήρε ο ύπνος. Η Monik ξαναπέταξε κοντά του και τότε άκουσε μια φωνή.
« Ει, σε θυμάμαι από κάπου;» της έλεγε.
«Όχι! Δεν νομίζω» απάντησε εκείνη.
«Μα πώς; Εσύ δεν ήσουν που πετούσες γύρω μου, όταν ήμουν λιπόθυμος;»
«Μπορεί…» απάντησε εκείνη ξερά, «…Αλλά τι σημασία έχει;» Είπε απογοητευμένη και κρύφτηκε ξανά μέσα στα λουλούδια της.
Εκείνος όταν ξύπνησε αποφάσισε πως εκεί ήθελε να ζει για πάντα, στον δικό του παράδεισο και έτσι άρχιζε να χτίζει ένα σπίτι μόνος του, δίπλα στο λιβάδι. Η Monik στην αρχή ήταν φοβισμένη γιατί νόμιζε πως εκείνος θα της κατέστρεφε τον παράδεισό της αλλά περνώντας ο καιρός συνειδητοποίησε πως το μόνο που εκείνος ήθελε ήταν να ζήσει εκεί γαλήνια. Έτσι λοιπόν μια μέρα όταν εκείνος έφτιαχνε την στέγη του σπιτιού του η Monik πέταξε δίπλα του.
«Ει. Γεια σου μικρή» είπε εκείνος και η Monik πετάριζε σαν να του έλεγε και εκείνη καλημέρα. «Τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν περίμενα ποτέ ότι θα σε έβλεπα ζωντανή πέρα απ’ το όνειρό μου».
Η Monik ήταν μαγεμένη μαζί του και δεν έφευγε ποτέ από κοντά του αλλά εκείνος το μόνο που έβλεπε ήταν μια πεταλούδα. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξε η καημένη και του εξομολογήθηκε πόσο πολύ τον αγαπάει. Τότε εκείνος έβαλε τα γέλια.
«Μα είσαι μόνο μια πεταλούδα…» Είπε χαριτολογώντας. «…Είμαι άνθρωπος. Καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται!»
Τότε η Monik έφυγε πικραμένη απ’ το λιβάδι και χάθηκε στο δάσος. Μετά από χρόνια περιπλάνησης της στο δάσος συνάντησε έναν ξεχασμένο μάγο που ήταν πολύ σοφός αλλά τα είχε χαμένα και γύριζε στο δάσος. Ένας συμπαθητικός γεράκος.
Η Monik κλαίγοντας του είπε τον πόνο της γιατί απλά ήθελε σε κάποιον να μιλήσει. Ο καλός μάγος όμως την συμπάθησε και την μεταμόρφωσε σε έναν πανέμορφο άγγελο. Την πρόσταξε να γυρίσει πίσω στο λιβάδι και όλα θα έφτιαχναν. Η Monik γύρισε στο λιβάδι και όταν την είδε εκείνο το αγόρι τα έχασε.
«Πω... πώς σε λένε;» τραύλισε εκείνος.
«Monik» απάντησε εκείνη «…Εσένα;»
«Δεν θυμάμαι» απάντησε αυθόρμητα και έπειτα της είπε «Philippe».
Πέρασαν ώρες, μέρες συζητώντας και κάνοντας βόλτες στο λιβάδι χωρίς να νοιαστούν για τον χρόνο. Τότε ο Philippe της εξομολογήθηκε τον έρωτά του και εκείνη είπε χαριτολογώντας.
«Ξέρεις ότι δεν γίνεται. Είμαι άγγελος και εσύ απλά ένας άνθρωπος».
Εκείνος θύμωσε για μια στιγμή αλλά αμέσως της είπε: «Αν ήξερα ότι θα γινόσουν άγγελος δεν θα σε άφηνα να φύγεις».
Εκείνη κοκκίνισε και του απάντησε: «Αν δεν έφευγα δεν θα γινόμουν ποτέ άγγελος» και τότε την αγκάλιασε και συνέχισαν τις βόλτες τους στο λιβάδι. Ώσπου κάποια στιγμή ξάπλωσαν πάνω στα λουλούδια και έτσι όπως τους ζέσταινε ο ήλιος τους πήρε ο ύπνος. Καθώς κοιμόντουσαν πέρασε από εκεί ο μάγος που είχε μεταμορφώσει την Monik σε άγγελο. Παραφρονημένος από τα γηρατειά του τους είδε εκεί ξαπλωμένους και σκέφτηκε: «Τι αταίριαστο ζευγάρι» Και έτσι έκανε τον Philippe πεταλούδα. Όταν ξύπνησαν οι δυο τους είδαν τι είχε γίνει αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαν να το αλλάξουν. Ο μάγος θέλοντας να τους κάνει καλό, έκανε λάθος, αλλά πού να θυμηθεί τα σωστά ξόρκια και έτσι άφησε τον Philippe πεταλούδα και την Monik άγγελο.
«Και τώρα;» Αναρωτήθηκαν οι δυο τους.
Ένας άγγελος και μια πεταλούδα σε έναν παράδεισο από λουλούδια. Τι άλλο θα μπορούσαν να είχαν για να είναι ευτυχισμένοι. Έζησαν για λίγο καιρό έτσι αλλά δυστυχώς δεν ήταν ικανοποιημένοι γιατί πολύ απλά δεν μπορούσαν να νιώσουν ο ένας τον άλλο.
Έτσι αποφάσισαν πως ένας παράδεισος χωρίς εκείνοι να είναι πραγματικά μαζί δεν ήταν και ότι καλύτερο. Αποφάσισαν, λοιπόν, πως δεν γινόταν να μείνουν άλλο με αυτή την μορφή και έτσι ανέβηκαν στο πιο ψιλό βουνό και βούτηξαν μαζί στο κενό.
Πέφτοντας από τα βράχια η πεταλούδα σκόρπισε σε εκατομμύρια άλλες πεταλούδες και ο άγγελος σκόρπισε σε εκατομμύρια άλλους μικρούς αγγέλους. Όλοι αυτοί οι άγγελοι μοιράστηκαν σε όλους τους ανθρώπους της γης και όλες αυτές οι πεταλούδες χωρίστηκαν στις πέντε ηπείρους. Έτσι κάθε φορά που ένας άγγελος συναντούσε μια πεταλούδα στην γη και ολοκλήρωναν την αγάπη τους στο λιβάδι εκείνο με τα όμορφα λουλούδια γεννιόταν ένα πλάσμα. Όταν όλες οι πεταλούδες και όλοι οι άγγελοι που μοιράστηκαν στην γη κατάφερναν να συναντηθούν και να ολοκληρώσουν την αγάπη τους τότε το πλάσμα που γεννιόταν σε εκείνο το λιβάδι θα είχε ένα πολύ μεγάλο χάρισμα.
Εκείνο το πλάσμα θα ήταν ένα όμορφο πουλί. Ένα πουλί με τόσο όμορφα μάτια που ακόμη και ο Θεός θα χαμογελούσε όταν θα τα αντίκριζε. Με μια φωνή που θα γιάτρευε τον πόνο και της πιο άρρωστης ψυχής. Με φτερά που όταν θα τα άνοιγε θα χώραγαν στην αγκαλιά τους τα παιδιά του κόσμου όλου και με μια ουρά που όταν θα πετούσε θα έκανε στα αστέρια να ντρέπονται που είναι απλά αστέρια.
Εκείνο το πουλί θα το έλεγαν Monphi και το χάρισμά του ήταν να αναγνωρίζει την αληθινή αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Και όταν θα την έβρισκε θα έκανε τους ανθρώπους που την νιώθουν ευτυχισμένους σε όλες τις ζωές τους. Για πάντα... Δεν θα τους χώριζε ποτέ και θα τους έκανε να ζουν στον δικό τους όμορφο παράδεισο με λουλούδια...
Δανάη Τασιούλη
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
