Κυριακής Βασάλου
Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα φάρο μαγικό
έπαιζαν κοντά δελφίνια, όμορφα, γλυκά και φίνα.
Έτρεχαν στη θαλασσίτσα κι έκαναν συχνά βουτίτσα.
Καθώς έπαιζαν γλυκά δίπλα στην ακρογιαλιά,
ξάφνου εφάνη έν’ αγοράκι που όλο τράβαγε κουπάκι.
Στη βαρκούλα εστεκόταν, κάτι θα συλλογιζόταν.
Πρόσωπο είχε σκυθρωπό, κοίταζε μες στο νερό
με ματάκια βουρκωμένα, πράγματα είχε κρυμμένα
στην καρδούλα να φωλιάζουν και τα δάκρυα να του στάζουν.
Τότε ένα δελφινάκι έτρεξε προς τ’ αγοράκι
τι συμβαίνει να ρωτήσει, τη χαρά μήπως κινήσει.
Και εκείνο του εξηγούσε η ψυχή του πως πονούσε,
γιατί είχ’ ένα αδελφάκι, σκανδαλιάρικο παιδάκι,
που όλη μέρα τριγυρνούσε και ζημιές γύρω σκορπούσε.
Κι έτσι εκείνη την ημέρα, μια φθινοπωρινή Δευτέρα,
το παιχνίδι το δικό του, που ήταν το αγαπητό του,
βρέθηκε κάτω αφημένο, απ’ τον αδερφό σπασμένο
σε χιλιάδες κομματάκια, στην καρδιά του μαχαιράκια.
Λύπη αμέσως τον γεμίζει και στον αδερφό γυρίζει
και με δύναμη τον σπρώχνει, απ’ την κάμαρη τον διώχνει.
Τις συγγνώμες του σκορπίζει και τη βάρκα του αρμενίζει
το θυμό μήπως ξεχάσει και ο πόνος να περάσει.
Το δελφίνι μ’ απορία άκουγε την ιστορία
και συχνά αναρωτιόταν στους ανθρώπους τι γινόταν.
Να τσακώνονται αδερφάκια; Απρεπές για δελφινάκια.
Η αγάπη εκεί πρωτεύει κι όλα τ’ άλλα αφεντεύει.
Γι’ αυτό στο παιδί γυρίζει και στ’ αυτί του ψιθυρίζει:
«Ν’ αγαπάς τον αδερφό σου, μην τον θεωρείς εχθρό σου.
Και συγχώρεση να δίνεις, άνθρωπος καλός να γίνεις,
γιατί σ’ όλη την πορεία και σ’ αυτή την ιστορία
η χαρά πάντα κερδίζει, όλα απ’ την αρχή τα χτίζει».
Κυριακή Βασάλου
Εικονογράφηση: Γιώργος Ανδριώτης
Συμμετοχή στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθιού koukidaki
