Ο Οκτώβρης είχε εμφανιστεί και ψήγματα φθινοπώρου είχανε φανεί. Το αεράκι που φυσούσε, ήταν δροσερό και σε συνδυασμό με την ζέστη που επικρατούσε, θώπευε τις αισθήσεις του.
Απ' το μπαλκόνι του, στον 2ο όροφο της πολυκατοικίας που διέμενε παρατηρούσε τον μεγάλο γαλάζιο ουρανό, χωρίς ίχνη από σύννεφα παρά μονάχα την μεγαλοπρέπεια του ήλιου. Κάποια στιγμή, το βλέμμα του κέντρισε ένας σωρός από κιτρινοπράσινα φύλλα που είχε συγκεντρωθεί, λόγω του ανέμου που φυσούσε, ακριβώς από κάτω του στο πεζοδρόμιο.
Τα βήματα των περαστικών, του θύμιζαν πως η ζωή είναι τόσο εύθραυστη όσο εκείνα. Γι’ αυτό και όφειλε να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα σαν τα δέντρα. Να δυναμώνει τις ρίζες του, με πράξεις ακόμα κι αν δεν ήταν ασύμβατες με την κοσμοθεωρία που διατηρούσε.
Όσα και αν ήταν τα εμπόδια που θα συναντούσε.
Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.
Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.
