Μια φορά κι έναν καιρό στη χώρα των χρωμάτων γεννήθηκε το μαύρο, το χρώμα τ’ ουρανού τη νύχτα και του καμένου ξύλου. Πρέπει να σας πω ότι ο θεός των χρωμάτων όταν έφτιαξε το βασίλειο αυτό, δημιούργησε το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε. Tα χρώματα μεγάλωναν μαζί και όσο γνωρίζονταν και αγαπιόντουσαν μεταξύ τους έφτιαχναν πράσινα, πορτοκαλί και μενεξεδί όμορφα παιδιά-χρώματα. Χρώματα που γεννιούνταν από την αγάπη και το μαγικό σμίξιμο δυο βασικών χρωμάτων-γονιών. Έτσι, το κόκκινο και το κίτρινο γέννησαν ένα πορτοκαλί και το μπλε με το κίτρινο έφτιαξαν ένα πράσινο. Ήταν ένα βασίλειο μαγικό και πολύχρωμο, φωτεινό και ξεχωριστό. Όλος ο κόσμος ήταν ένα τεράστιο ουράνιο τόξο όπου τα χρώματα γελούσαν, χόρευαν, τρέχανε κι αγκαλιάζονταν, γεννώντας ακόμα περισσότερα χρωματιστά παιδάκια.
Ένα πρωί όμως γεννήθηκε ένα χρώμα που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί κανείς. Ήταν σκούρο, σκούρο πολύ και δεν έμοιαζε με κανένα. Έμοιαζε με το κενό στο βάθος κάθε σπηλιάς ή το χάος στο άπατο πηγάδι. Χρώμα όμως δεν ήταν. Έτσι είπαν οι κάτοικοι της χρωματοχώρας. Το ονόμασαν Μαύρο και όλοι το απέφευγαν και το περιφρονούσαν σαν να ήταν βρώμικο. Φοβόντουσαν μήπως αν τ’ αγγίξει χάσουν τη λάμψη τους και την ομορφιά τους. Είχαν μάθει να λάμπουν κάτω από το φως του ήλιου και αυτή η απουσία χρώματος που είχε αυτό το Μαύρο τα τρόμαζε. Μάταια το καημένο το χρώμα προσπάθησε να τα πλησιάσει, μάταια τους χαμογελούσε ή προσπαθούσε δειλά να κάτσει κοντά τους. Πάντα το απόδιωχναν με βρισιές και φοβέρες. Έτσι μεγάλωνε μονάχο του και απομονωμένο το φτωχό μικρό μαύρο, λες και είχε το ίδιο επιλέξει να είναι έτσι. Το μαύρο του χρώμα ταίριαζε τόσο στην πληγωμένη ψυχούλα και τα δακρυσμένα ματάκια του!
Μια μέρα όμως άνεμος δυνατός κι ασταμάτητη βροχή κατέκλυσε και πλημμύρισε τη χώρα των χρωμάτων. Τα χρώματα δεν είχαν ξαναδεί να πέφτει νερό από τον ουρανό. Πάντα ζούσαν μέσα στο φως, σ’ ένα ατέλειωτο μεσημέρι καλοκαιριού. Αμέτρητα κόκκινα, κίτρινα, πράσινα μωβ και μπλε πλασματάκια έτρεχαν φοβισμένα εδώ κι εκεί να κρυφτούν και να προστατευτούν από αυτό το παράξενο κακό που τα είχε βρει και τα απειλούσε. Όμως δεν κατάφεραν τίποτα. Μέσα σε λίγη ώρα παρασύρθηκαν από τα νερά και σύντομα βρέθηκαν όλα να επιπλέουν σε μια τεράστια λίμνη ξεθωριάζοντας στιγμή τη στιγμή καθώς το βρόχινο νερό τα μούσκευε και τα ξέπλενε δίχως σταματημό. Πριν καλά-καλά το καταλάβουν η λάμψη τους είχε χαθεί και τα σχήματα του όμορφου κόσμου τους είχαν με μιας αλλάξει. Τα χρώματα έκλαιγαν απαρηγόρητα. Όλα γύρω τους ήταν πια διαφορετικά και είχαν μπερδευτεί τόσο, που ο μαγικά όμορφος κόσμος τους είχε καταρρεύσει. Ήρθε τότε η σειρά του Μαύρου να μιλήσει. Πήγε κοντά στα χρώματα που έκλαιγαν απαρηγόρητα και τους είπε, «Αφήστε με να σας βοηθήσω». Τα χρώματα το κοιτούσαν μια με απορία και μια με ειρωνεία. Ακόμα και τότε το αντιμετώπισαν με σκληρότητα και απόρριψη. Δεν πίστεψαν ούτε για μια στιγμή πως είχε κάτι χρήσιμο να τους πει ή τρόπο να τους βοηθήσει. Ακόμα και τότε ήταν τόσο αρνητικά απέναντί του που δεν πρόσεξαν ότι εκείνο είχε μείνει ανεπηρέαστο από τη βροχή.
Όμως το μικρό χρώμα με τη μεγάλη ψυχή δεν το έβαλε κάτω. Το Μαύρο με το μικρό του δαχτυλάκι σχεδίασε στο κόκκινο ένα περίγραμμα καρδιάς, στο πράσινο ένα περίγραμμα τριφυλλιού και στο κίτρινο έδωσε το στρογγυλό σχήμα του ήλιου. Σιγά σιγά το ένα μετά το άλλο ζωγράφισε κι έδωσε σχήμα σε όλο το βασίλειο των χρωμάτων και τους πιο τολμηρούς τους άγγιξε με το δάχτυλό του και τους σκούρυνε κατά ένα τόνο δίνοντάς τους έτσι κάτι από τη χαμένη τους λάμψη. Τα χρώματα δεν πίστευαν στα μάτια τους. Όλα γύρω τους είχαν όχι απλά αποκατασταθεί, αλλά είχαν αποκτήσει σχήμα και σκοπό στη ζωή τους. Αλήθεια, είχαν μετανιώσει και ντραπεί πολύ για την απαίσια συμπεριφορά τους.
Ο θεός των χρωμάτων παρατηρούσε από μακριά όσα συνέβαιναν καθισμένος μαζί με την αδερφή του τη Βροχή και τον φίλο του τον Άνεμο και χαμογελούσε. Από καιρό ήθελε να δώσει ένα μάθημα στα αγαπημένα του δημιουργήματα για την υπεροψία με την οποία είχαν αντιμετωπίσει το Μαύρο για τη διαφορετικότητά του. Το αποτέλεσμα όμως ξεπερνούσε και τις μεγαλύτερες προσδοκίες του. Δεν πίστευε ποτέ ότι το παραμερισμένο Μαύρο έκρυβε τόσο μεγαλείο στη μικρή του καρδιά κι αυτό το μεγαλείο αποφάσισε να το μαρτυρήσει στον ουρανό.
Κάθε που ο ήλιος κουραζόταν το μαύρο σκέπαζε γλυκά τον ουρανό και τότε γεννιόταν η νύχτα. Η πλάση σκοτείνιαζε και ησύχαζε και όλα τα πλάσματα της χώρας των χρωμάτων ταξίδευαν στα όνειρα. Το μαύρο για να μην είναι μόνο του τα βράδια ο καλός θεός πήρε χρυσό από τον ήλιο και γέμισε τον σκοτεινό ουρανό με μικρές χρυσές πιτσίλες που τα ονόμασε αστέρια. Έτσι γεννήθηκε το ουράνιο στερέωμα.
Είναι άδικο να κρίνεις κάποιον επειδή η μοίρα του ήταν να γεννηθεί απλά διαφορετικός. Ίσως να μην είναι ο ρόλος του να χρωματίσει μοναδικά ένα σχήμα, αλλά να φτιάξει το περίγραμμα μιας ολόκληρης πραγματικότητας, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια οι υπόλοιποι να τη γεμίσουν με τα χρώματα που αγαπούν.
«Το μαύρο» είναι ένα βραβευμένο αντιρατσιστικό παραμύθι που διδάχτηκε για τα νοήματά του στον Παιδικό Σταθμό-Νηπιαγωγείο Ρόουζμαρι που εδρεύει στον Βύρωνα Αττικής. Στις εικόνες της ανάρτησης βλέπετε τις ζωγραφιές των παιδιών: Εμμέλειας, Ραφαήλιας, Ηλία, Χρήστου και Μαριαλίνας που εικονογράφησαν το παραμύθι.
Για να δείτε καλύτερα και να διαβάσετε τις εικόνες κλικάρετε πάνω τους.
