Οι σκέψεις μου προδιαθέτουν την απαρχή παραίτησης. Ανελέητη η μάχη να κρατηθώ στην ελπίδα. Όσο ο χρόνος και οι υποθέσεις προστίθενται στην απώλεια, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι λες και θρηνώ για εκείνη. Τρομάζω μην έρθει η ώρα και δεν ξαναδώ το κοριτσάκι μου…
Πάλι ανησυχία στο Δάσος των Παραμυθιών... ο εφιάλτης δε θα πέρναγε τελικά τόσο εύκολα. Ψαράκια νεκρά πάλι στη λίμνη κι όλοι οι κάτοικοι αναστατωμένοι. Τώρα τους έλεγαν πως υπάρχει κίνδυνος και για τους ίδιους και να μείνουν όλοι κλεισμένοι μέσα στα παραμυθόσπιτά τους μέχρι νεωτέρας! Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα ήταν μπροστά στο λάπτοπ και μιλούσε με τη Μένη, την Ωραία Κοιμωμένη! Ήθελε να δανειστεί κάποιο βιβλίο αλλά έτσι όπως ήταν μέσα κλεισμένες αποφάσισαν να της το διαβάζει καθημερινά η Μοβτουφίτσα-Στελλίτσα διαδικτυακά! Τελευταίες γραμμές σε αυτό το... αστυνομικοψυχολογικό βιβλίο;
-Λοιπόν; Πώς σου φάνηκε Μένη μου; Εγώ είμαι λίγο μπερδεμένη...
-Η πρωταγωνίστρια, η Κάτια, σίγουρα πρέπει να είναι πολύ, πολύ παραπάνω από εσένα!!! Μια γυναίκα που ζούσε λάθος τη ζωή της, χωρίς αρχές, σεβασμό, αγάπη... θύμα υλικών ανούσιων αναγκών, υπερκαταναλωτισμού, πλουτισμού... που ξαφνικά με ένα απρόσμενο δυσάρεστο γεγονός που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια μητέρα, γκρεμίζεται όλος αυτός ο ψεύτικος κόσμος της και ανακαλύπτει σιγά-σιγά τα λάθη και τις απερισκεψίες της! Μπλεγμένη σε άρρωστες σχέσεις, απομακρύνοντας τον εαυτό της από την πραγματική άδολη αγάπη του πατέρα, του αδερφού, βρίσκεται πια αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα της ψυχής της. Που την έχει χρόνια πουλήσει…
Έτσι βρέθηκα ξανά μόνη, στον φουρτουνιασμένο ωκεανό. Έπρεπε να κολυμπήσω. Δεν είχα άλλη επιλογή.
Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αν υπήρχε τρόπος και γυρνούσα πίσω, θα έπρεπε στο κτήμα της ζωής μου να ρίξω δηλητήριο ώστε να καθαρίσει από τους σπόρους των αγριόχορτων που τρέφονταν από την απαιτούμενη εφήμερη υγρασία.
-Θα έλεγες πως θα ήταν δύσκολο πολύ να εισχωρήσει ένας άντρας συγγραφέας στα πιο βαθιά συναισθήματα και σκέψεις μιας γυναίκας, μιας μητέρας... να μιλά σε πρώτο πρόσωπο βιώνοντας η ίδια τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις... αυτό σίγουρα δε σε μπερδεύει ε Στελλίτσα; Είναι ξεκάθαρες και οι σκέψεις, και τα συναισθήματα, ο συγγραφέας κάνει υπερανάλυση κάθε φορά, όπως ακριβώς κάνουν σχεδόν όλες οι γυναίκες, οπότε σαν τι θα το χαρακτήριζες; Κοινωνικό μυθιστόρημα; Θρίλερ;
-Δε νομίζω πως θα του βάλω ταμπέλα, ούτε και χρειάζεται. Ταλαντεύεται νομίζω λίγο στο να βρει χαρακτήρα συγκεκριμένο, πάντως δεν έχει την ταχύτητα του θρίλερ-αστυνομικού... θα ήταν φλύαρο και κουραστικό για έναν λάτρη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Θυμάσαι κι εσύ πόσες σελίδες αφιερώνει στα γραφεία του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ.· πάνω από 100 σελίδες! Νομίζω ο συγγραφέας θέλει να δώσει περισσότερη έμφαση στον ψυχισμό, κυρίως της ηρωίδας, αλλά και των υπολοίπων, στον εσωτερικό της κόσμο, στις μάχες των αντικρουόμενων συναισθημάτων και στον τρόπο που χειρίζεται κάθε φορά τις περίεργες καταστάσεις που εισβάλλουν στη ζωή της ξαφνικά.
Πριν το ζήσω, δε θα πίστευα πως το τίποτα έχει ηχώ και στη δική μου ψυχή, μια ψυχή που είχε στενέψει τα όρια της, περιβάλλοντας και περιφρουρώντας το συμφέρον της. Η ηχώ αυτή λειτουργεί ως κατεδαφιστής του ψεύτικου, χτυπώντας με ανελέητα με εικόνες του χθες, εικόνες που είμαι εγώ..
Οι δύο άντρες, πατέρας και γιος […] έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. [...] Σφίγγουν τόσο που μοιάζει με κάτι άλλο αλλά φυσικά και δεν είναι, δεν είναι μάχη η αγάπη. [...] Ζηλεύω, θα ήθελα να είμαι και εγώ στη δική τους αλυσίδα.
-Και σίγουρα θαρρώ πως τελικά θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο η αγάπη σε όποια μορφή της. Αυτή που δίνει το φως μέσα μας. Τον φάρο στην ψυχή μας!
-Μα ναι.. αυτή νικά και στο τέλος και φέρνει τη λύτρωση! Καθώς η Κάτια πια έχει μπει σε σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού κι αυτό την έχει γονατίσει, έρχεται η αγάπη με τη μορφή της κόρης της για να την βγάλει ξανά στο φως! Βλέπει έναν φάρο υπέρλαμπρο στο βάθος και τον πλησιάζει γοργά για να θεραπευτεί!
Βλέπω στα μάτια της τον πόνο της φυλακής μου, μιας φυλακής δίχως καν χώρο για ανάσες, μιας φυλακής που έχτισε η ψυχή μου, μιας φυλακής προστάτριας ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Οι αληθινοί άνθρωποι μπορούν ακόμη και τη λύπη να εξαλείψουν με την αγάπη. [...] Ζωή χωρίς προβλήματα θα ήταν ζωή χωρίς αγάπη. Και ζωή χωρίς αγάπη θα ήταν η ίδια η κόλαση.
-Μακάρι η αγάπη να μπορούσε να φέρει τη λύτρωση και στο Δάσος των Παραμυθιών και να ξαναελευθερωθούμε Στελλίτσα μου!
-Μα μόνο η αγάπη για τον πλησίον και ο σεβασμός, θα το καταφέρουν αυτό Μένη μου! Μακάρι να το καταλάβουν όλοι αυτό! Μόνο η αγάπη!
Διαβάζουμε «Ένας φάρος στην ψυχή μου» κι ακούμε Tracy Chapman, Fast car “Maybe together we can get somewhere”
Ευχαριστώ πολύ ΚΟΥΚ-Λ-ΙΔΑΚΙ, τις εκδόσεις ΔΕΡΕ και τον συγγραφέα ΒΑΣΙΛΗ Ι. ΜΑΚΑΡΙΟΥ που τον ευχαριστούμε πολύ για το ταξίδι και καλή επιτυχία και στα επόμενα. Τα αναμένουμε.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.