ΣΤΙΓΜΕΣ
Είναι κάτι στιγμές που χάνεσαι
στη θολή, σκονισμένη γραμμή των οριζόντων
σαν να καταποντίζεσαι με πάταγο
στα σκοτεινά καταγώγια της ύπαρξης.
Στιγμές που βαραίνουν επικίνδυνα.
Που δεν αντέχεις τις ματαιόδοξες κραυγές
ζωής που μάχεται, χωρίς να ξεχωρίζει αξίες,
που κάθε νόημα μοιάζει με λάθος
αναπόδραστης οδύνης.
Στιγμές που το πλήθος φαντάζει έρημος
που νιώθεις να ’σαι μόνος,
που ούτε ο Θεός δε βάζει πλάτη να σωθείς
κι αφήνεσαι να βουλιάξεις
στην αταραξία του ανύπαρκτου,
στο καταφύγιο του κόσμου της σιωπής.
Ως να καταλαγιάσουν μέσα σου οι κραυγές
να δεις πως τίποτα απάνθρωπο, μιας
κι όλα για τον άνθρωπο φτιαγμένα,
στοιβάζονται στους ωκεάνιους βυθούς της ύπαρξης
γυρεύοντας λυτρωτικές διεξόδους στα αδιέξοδα.
Κι αφού ξεκρίνεις πιθανότητες ανάδυσης,
σε μάχιμη συμφιλίωση με το σκοτάδι,
περνώντας απ’ το καθαρτήριο του μαύρου,
πάνω στης εγκαρτέρησης τους σιδερένιους ώμους
θα ξέρεις πια, πως μαύρο δεν υπάρχει
παρά μονάχα έλλειψη φωτός.
Το παραπάνω έργο αποτελεί απόσπασμα της πρώτης ποιητικής συλλογής της Βασιλικής Αλαφογιάννη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι. Η συλλογή, Χαμένης Άνοιξης εγκώμια, περιέχει 59 ποιήματα και, όπως αναφέρει η ίδια το δημιούργησε η μυστική ανάγκη της ψυχής μου να μεταβάλει την τρικυμία σε τραγούδι, μοιρολόι, ύμνο δοξαστικό. Η δημιουργός εκφράζει βιώματα όπως η χαρά, ο θάνατος, ο έρωτας, ο φόβος, η απόγνωση, η φθορά της απώλειας, η υπαρξιακή αγωνία, στιγμές πίστης και απιστίας ενώ παρακάτω, καθώς διαβάζω το σημείωμά της στο δελτίο τύπου, αναφέρεται στην Ποίηση -εν τω συνόλω- με τρόπο αυθεντικό, καθηλωτικό και απολύτως ειλικρινή:
Το να γράφεις, θέλοντας να βάλεις τάξη στο χάος με λέξεις που κοχλάζουν μέσα σου, προσπαθώντας να βρεις ένα αντικλείδι στα αδιέξοδα σαν μια λυτρωτική διέξοδο σ’ όσα δεν αντέχεις και σ’ όσα σε ξεπερνούν, ίσως και να ’ναι ποίηση.Βασιλική Αλαφογιάννη
Παρακάτω, θα διαβάσετε τι απαντά στις ερωτήσεις μου αλλά και μια κριτική άποψη για το βιβλίο από τον Γιάννη Παπαθεοδώρου.
Καλημέρα αγαπητή κ. Κουκίδου
Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία στο ιστότοπο σας σε μια προσπάθεια ανάδειξης της πρώτης μου ποιητικής συλλογής.
Διαβάζοντας τις ερωτήσεις μου δίνεται την ευκαιρία να επισημάνω πως σε όλα αυτά τα ερωτήματα έχω προσπαθήσει να δώσω απαντήσεις ιδιαίτερα μέσα από ένα μου ποίημα με τίτλο «ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ»
«…γράφω για να δαμάσω τον πόνο της ψυχής μου…»
Ας τα πάρουμε λοιπόν απ’ την αρχή...
Πώς λειτουργεί η ποίηση;
Βασιλική Αλαφογιάννη: Η ποίηση για μένα λειτουργεί σαν αναλγητικό όταν ο πόνος σε κάνει να ραγίζεις και σαν δοξολογία όταν η χαρά σε κάνει να ριγάς. Γυρεύει να γεφυρώσει τους κόσμους ακροβατώντας ανάμεσα σε όσα ταλανίζουν το νου κι έρχονται να καταργήσουν τον ύπνο σου τις νύχτες, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις, να υπερβείς και να συμφιλιωθείς με όσα δεν αντέχεις και με όσα σε ξεπερνούν. Επίσης είναι θαυμασμός και προσπάθεια να φυλακίσεις τις στιγμές ζωγραφίζοντας με λέξεις.
«Γράφω για την έκσταση που σου χαρίζει μια ανατολή, ένα πορφυρό ηλιοβασίλεμα, το σιγανό τραγούδι της βροχής, τα ψιθυρίσματα του ανέμου…»
Σε τι και πώς σας βοηθάει εσάς πρώτα ως δημιουργό και μετά εμάς τους αναγνώστες;
Β.Α.: Η ποίηση είναι έκφραση αντιφατικών συναισθημάτων μέσα από βιώματα που έχουν ριζώσει βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου κι απεγνωσμένα αναζητούν διέξοδο σε μια προσπάθεια να βάλει τάξη στο χάος που κουβαλάει μέσα του. Κι έτσι όταν μέσα από μια έκρηξη του νου, μια αναλαμπή γεννιέται ο πρώτος στίχος, υπάρχει εκτόνωση, ψυχική αποφόρτιση.
«..Γράφω να βρω τη δύναμη να ζήσω. Γράφω να στερεώσω πίστη μέσα μου πως πέρα απ’ το σκοτάδι υπάρχει φως…».
Όσον αφορά τους αναγνώστες, θεωρώ πως είναι ένα ερέθισμα που έχει στόχο να κινητοποιήσει τον άνθρωπο να υπερβεί την μιζέρια της καθημερινότητας, να τον κάνει εραστή της ζωής, θαυμάζοντας τη συμπαντική προοπτική και το μεγαλείο της δημιουργίας σε όλες τις εκφάνσεις αυτού κόσμου που ζούμε. Επίσης να τον ωθεί να βρίσκει τη δύναμη όταν έρχονται απρόσμενα μεγάλες ανατροπές και γυρίζουν τον κόσμο ανάποδα για να κρατήσει ψηλά το λάβαρο της ελπίδας.
«Όχι δεν θα υποκύψω. Δεν θα αφεθώ στη λύπη. Θ’ αφήσω την ελπίδα να με σεργιανίζει βλέποντας πως γλυκοχαράζει στο άδολο το βλέμμα των παιδιών...»
Τελικά η ποίηση συνδέεται με το δράμα περισσότερο παρά με τη χαρά;
Β.Α.: Θεωρώ πως η ευτυχία και η χαρά όπως όλοι διαπιστώνουμε είναι στιγμές φευγαλέες κρατάνε πολύ λίγο. Όμως ο πόνος που γενικότερα κυριαρχεί στην καθημερινότητα του ανθρώπου έχει διάρκεια κρατάει καιρό ανάλογα με την περίπτωση, ακόμα και ολόκληρη ζωή ειδικά ο πόνος μιας απώλειας και ιδιαίτερα ο χαμός ενός παιδιού δεν ξεπερνιέται ποτέ, οπότε έρχεται η ποίηση σαν μια διαρκή προσπάθεια αποσυμπίεσης του ψυχικού άγους.
«Γράφω για του ανθρώπου τα βάσανα.. τις νύχτες της αγρύπνιας, τις ώρες της αγωνίας τις αξημέρωτες… Γράφω να ξορκίσω το βουβό μοιρολόι από μέσα μου που σκόρπισε ο θάνατος...»
Πιστεύω λοιπόν πως η ποίηση είναι περισσότερο συνδεδεμένη με το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης που γυρεύει απελπισμένα εκτόνωση. Έρχεται όμως με έναν τρόπο μαγικό και χαράζει δρόμους για όλες τις στιγμές λύπης και χαράς ώσπου ύστερα μέσα από με μια επίπονη προσπάθεια θα τις οδηγήσει να συναντήσουν την αθανασία.
«Γράφω να μη ξεχάσω τίποτα. Γράφω για να θυμάμαι να βρω τη δύναμη να ζήσω…»
Πώς θα περιγράφατε την συλλογή σας με μια φράση;
Β.Α.: Η πάλη του ανθρώπου να αναδυθεί απ’ το σκοτάδι στο φως!
Τι θα θέλατε να πείτε σε κάποιον που επρόκειτο να διαβάσει το βιβλίο σας;
Β.Α.: Ο τίτλος του βιβλίου μου είναι «Χαμένης Άνοιξης εγκώμια» και φυσικά τι άλλο μπορείς να πεις για μια χαμένη άνοιξη παρά να την στολίσεις με εγκώμια. Όμως όπως αναφέρει κι ο Pablo Neruda «μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει...»
Τώρα για όσους θελήσουν να διαβάσουν το βιβλίο μου πέρα απ’ τα εγκώμια για κείνο που χάθηκε, θέλω να διακρίνουν και τον αγώνα και τη μάχη που δίνεται στην προσπάθεια να σταθεί κάποιος όρθιος ακόμα κι αν ο δρόμος που του ‘λαχε να βαδίσει περνάει από σταυρό. Και φυσικά και πάλι θα πω: «Γράφω για την ακατάλυτη δύναμη της ελπίδας που όπως λένε πεθαίνει πάντα τελευταία...», και πως «Η υπομονή δέηση μυστική υπέρ του σύμπαντος κόσμου να ξεπλυθεί η ζωή ξανά στο φως».
Σας ευχαριστώ θερμά!
«Καταγγέλλει ή ξορκίζει την Άνοιξη στην ποίηση της η ποιήτρια Βασιλική Αλαφογιάννη στη συλλογή της με τον τίτλο «Χαμένης Άνοιξης εγκώμια»; Διαβάζοντας τα ποιήματά της, ανακαλύπτει ο αναγνώστης ότι με λυρικό τρόπο εγκωμιάζει κι εξυμνεί τη ζωή και την Άνοιξη. Παλεύει μέσα της με τη θλίψη και όσα τη μελαγχολούν και προσπαθεί να προβάλει καταστάσεις, να τις φωτίσει και πολλές φορές με μια διαμαρτυρία ν’ αλλάξει τη φορά των διαθέσεών της.Σε πολλά ποιήματά της υμνεί περιστατικά ζωής που μας βαραίνουν ή μας πληγώνουν, έτσι που η βιωματική γραφή της, με απαράμιλλη τόλμη και ρώμη και μέσα από έναν εξαιρετικό ποιητικό λόγο γίνεται οικουμενική, γιατί η έννοια του βιώματος για τους περισσότερους ανθρώπους συνδέεται με καθημερινά συγκινησιακά φαινόμενα».Γιάννης Παπαθεοδώρου
Η Βασιλική Αλαφογιάννη γεννήθηκε στο Παύλο Βοιωτίας. Το 2018 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι το βιβλίο της «Αναζητώντας Ελπίδα» κοινωνώντας το απόσταγμα του οδοιπορικού της στους Αγίους Τόπους. Κατάθεση ψυχής, μνήμης και απώλειας του παιδιού της, του Ηλία. Η έκδοση «Αναζητώντας Ελπίδα» βραβεύτηκε από τον ΕΠΟΚ ως ένα από τα βιβλία της χρονιάς 2019.
