Η Μαρία Ναουμίδου, αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση της στήλης Πλοκόλεξο, γράφει για το βιβλίο της χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Αμέσως μετά, απαντά και σε μία μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών.
Όσο απογοητευμένοι κι αν είναι οι άνθρωποι, πάντοτε κρατούν ως εγκόλπιό τους την ελπίδα. Έτσι, όταν χτύπησε την πόρτα της Ελένης ο έρωτας, ως τρελή έπεσε με τα μούτρα, μη λογαριάζοντας τις συνέπειες που θα είχε στη ζωή της η γνωριμία με έναν άγνωστο στο διαδίκτυο. Το είδε ως μια δεύτερη θεόσταλτη ευκαιρία στη ζωή της, αφού ήδη είχε έναν αποτυχημένο γάμο. Τον ερωτεύθηκε με σφοδρότητα και πάθος τον Μιχαήλ και θεώρησε ότι αυτός ο έρωτας θα ζήσει στην αιωνιότητα.
Της έκρυβε όμως πολλά και το σπουδαιότερο ότι ήταν παντρεμένος. Για αυτόν η Ελένη δεν ήταν παρά μια εφήμερη γνωριμία με ημερομηνία λήξης. Έτσι, όταν εκείνη τυχαία ανακάλυψε τα ψέματά του, φορτίστηκε με αγανάκτηση και θυμό και έθεσε ως στόχο της να δώσει τέρμα σε αυτή την αδιέξοδη σχέση που την ταλάνιζε.
Αυτό της έγινε εμμονή, αλλά όσο η ίδια επεδίωκε το τέλος, τόσο ο Μιχαήλ, βολεμένος σε μια διπλή ζωή, που του έδινε διεξόδους, προσπαθούσε να τη διατηρήσει χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.
Παρόλα αυτά, η Ελένη δε σκέφτηκε ποτέ την εκδίκηση, για αυτό και ήταν διακριτική, ώστε να μην ταραχθεί η οικογενειακή ζωή του αγαπημένου της, αλλά ωστόσο φύλαγε μέσα της την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούσαν αυτοί οι δύο να ζήσουν μαζί, αφού, βέβαια, έπαιρνε διαζύγιο ο Μιχαήλ. Η αγάπη της ήταν ένας «ουρανός με αστέρια» και η διάθεσή της ζωντανή και με μεταπτώσεις. Ο Μιχαήλ δεν επρόκειτο όμως ποτέ να χωρίσει, για να είναι μαζί της και αυτό ήταν σε αντίφαση με την ηθική της Ελένης.
Μοιραία το τέλος ήταν επώδυνο για κείνη. Η ζωή στάθηκε άδικη μαζί της, αφού στην προσπάθειά της να απαγκιστρωθεί από τον έρωτα αυτόν, έχασε τη ζωή της.
Ο αδικήσας όμως Μιχαήλ παρέμεινε ζωντανός και συνέχισε τη ζωή του σαν να μη συνέβη τίποτα. Δυστυχώς, στη ζωή μας υπερισχύουν σχεδόν πάντα το κακό και οι κακοί, για αυτό και θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με τις νέες μας γνωριμίες και ειδικά με ανθρώπους που γνωρίζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μαρία Ναουμίδου: Ήθελα να ευαισθητοποιήσω τους μαθητές μου αρχικά και μετέπειτα όλο τον κόσμο ότι στο διαδίκτυο δεν είναι όλα ασφαλή, ώστε να είναι υποψιασμένοι και να κρατούν το "πανέρι" τους μισογεμάτο, όταν επικοινωνούν με άγνωστα άτομα, για να μην πέσουν θύματα επιτηδείων.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Ν.: Νατουραλιστικό.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Ν.: Να προσπαθήσει να έρθει στη θέση των ηρώων, διότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αυτός στη θέση τους.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Ν.: Οπουδήποτε υπάρχουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης στον πλανήτη μας και το ταξίδι θα διαρκούσε τρεισήμισι χρόνια.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Ν.: ...Είχε σοκαριστεί, βέβαια, από τις λέξεις που χρησιμοποίησε εκείνος για τη συνεύρεσή τους, το απόγευμα, αλλά προσπαθούσε να το χωνέψει πείθοντας τον εαυτό της πως «δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις», αλλά οι άνθρωποι τις χρωματίζουν θετικά ή τις φορτίζουν αρνητικά. Και το απαγορευμένο κοινωνικά έχει κι αυτό τη γοητεία του. Έτσι βαυκαλιζόταν με την προσδοκία της επικείμενης συνάντησής τους και ανεχόταν τις μέρες, που περνούσαν αργά και βασανιστικά..., σ. 236.
Το μυθιστόρημα της Μαρίας Ναουμίδου, Ψίθυροι εραστών, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Πόσο ασφαλές είναι το διαδίκτυο, ειδικά όταν πρόκειται για γνωριμίες αγνώστων, που δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μία στο εκατομμύριο να συναντηθούν μέσα στο κοινωνικό τους περιβάλλον; Πόσα μπορεί να κρύβουν για την προσωπική τους ζωή άτομα που ποτέ δε συναντήθηκαν και, όταν αποφασίσουν να γνωριστούν, τι προοπτική μπορεί να έχει μια τέτοια γνωριμία; Ο άνθρωπος διψάει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλά πόσο μπορεί μια σχέση να κρατήσει, όταν στηρίζεται σε αναλήθειες που κάποια στιγμή αποκαλύπτονται; Όσο προχωράει η ηλεκτρονική εποχή και οι άνθρωποι παύουν να επικοινωνούν ουσιαστικά μεταξύ τους –γεγονός που οδηγεί στην αναδίπλωση στον εαυτό τους και βαθαίνει η αίσθηση της μοναξιάς τους–, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες οι γνωριμίες να αναζητούνται έξω από τον περίγυρό τους. Οι ψυχικές ανάγκες, ωστόσο, του ανθρώπου σε όλες τις εποχές είναι οι ίδιες, απλώς τα μέσα και οι δυνατότητες διαφέρουν. Δεν μπορούμε, επομένως, να απορρίψουμε την τεχνολογία και τις αλλαγές που φέρνει στη ζωή μας και για αυτό πρέπει να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. Στη θέση του Μιχαήλ και της Ελένης, θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας μας. Το κείμενο είναι ρεαλιστικό με άκρως νατουραλιστικά στοιχεία. Διαβάζεται με κομμένη την ανάσα.
Η Μαρία Α. Ναουμίδου γεννήθηκε στον Δαφνώνα Ξάνθης. Αποφοίτησε από το Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι Διδάκτορας της Φιλοσοφίας του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. Έχει συγγράψει και εκδώσει τα κάτωθι βιβλία:
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Η Προϊστορική Αρχαιολογία και ο Εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2007).
Εγχάρακτες Διακοσμήσεις «Σημειώσεις» στην Προϊστορική Κεραμική της Μακεδονίας (Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2008).
Η Γλώσσα της Ραδιοφωνικής Διαφήμισης (Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2009).
Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ του Κρόνου (Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2010).
Υπηρετεί τη Δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από τη θέση της Διευθύντριας Λυκείου.
