Ήρθε. Είναι το νέο βιβλίο του Θεόδωρου Ν. Θεοδωρή και έχει στο εξώφυλλο αυτήν την, τόσο ταιριαστή του, σκάλα να σχηματίζει μια σπείρα -τώρα αν ανεβαίνει ή κατεβαίνει εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς- κι αν ρωτήσετε γιατί αυτή η χαρά, η απάντηση είναι εύκολη: το «Πέρα από την οκτάβες» το είχαμε πρωτοσυναντήσει στο πλαίσιο του 1ου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού koukidaki όπου κατάφερε να αποσπάσει έπαινο από την εννεαμελής κριτική επιτροπή. Βέβαια, τότε η «γνωριμία» με το ευρύ κοινό ήταν δειγματική, ένα απόσπασμα μπορούσε να δημοσιευθεί, όμως οι άνθρωποι που το βράβευσαν είχαν την ευχέρεια να διαβάσουν όλο το κείμενο. Και σήμερα, λίγους μήνες μετά, το μυθιστόρημα βρίσκεται ήδη στις προθήκες, ξεκινάει το ταξίδι του στο χώρο των γραμμάτων, διαθέσιμο πια προς κάθε φιλαναγνώστη.
Άμεσα, σε βάζει σε έναν κόσμο με στοιχεία άλλης εποχής παρόλο που η ιστορία τοποθετείται χρονικά στο σήμερα, μια αγάπη για κάθε κλασικό, ποιοτικό και διαχρονικό... στοιχεία που εξάπτουν την αναγνωστική περιέργεια δεδομένου του νεαρού της ηλικίας του συγγραφέα και προσδίδουν έναν ρομαντισμό ακόμα και στα σημεία που δεν υπάρχει ούτε ψήγμα ερωτισμού. Έναν ρομαντισμό που σε ακολουθεί σε όλη την έκταση, φέρνει ήχους από αισθαντικές μουσικές και δημιουργεί μια ημιφωτισμένη, αισθησιακή ατμόσφαιρα -ακόμα κι αν πρόκειται να γίνει έγκλημα.
Οι πολλοί αρσενικοί χαρακτήρες που συστήνει αρχικά, με κάνουν να αδημονώ για την είσοδο του θηλυκού ώστε να εισβάλλει μαζί και ο έρωτας, το πάθος. Κι όταν αυτό συμβεί, νιώθω ότι ήταν το κομμάτι που έλλειπε, άρα που ολοκληρώνει. Όμως μετά τον έρωτα έρχεται η απουσία (όταν το άλλο μισό λείπει;), η απώλεια (αν το άλλο μισό λείπει), το μυστήριο που ξεκινά τότε και μετατρέπει το πόνημα σε σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ πλημμυρισμένο από κλασικές και τζαζ νότες.
Ο Ιάσονας, ο ήρωας του μυθιστορήματος, ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που δεν είχε σκεφτεί ποτέ. Με κέντρο τον Ιάσονα, ο Θεοδωρής, προβάλει την ανθρώπινη ψυχή και την πολύπλευρη διάστασή της, τις δυνάμεις που βρίσκονται εκεί και όσα κεντρίζει ή ενεργοποιεί ο έρωτας, τα φώτα και τα σκοτάδια, το άσπρο και το μαύρο... όπως τα πλήκτρα του πιάνου. Συμβολισμός μέσα από συμβολισμούς που στροβιλίζονται μέσα σε μια ιστορία για τον έρωτα, για την δημιουργία, για την μουσική· την Τέχνη συνεκδοχικά... την λεπτή ισορροπία, τελικά, ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο, ανάμεσα στα άκρα όπως κι αν τα αντιληφθεί ή τα νιώσει κανείς.
Κι ανάμεσα στις αράδες, εμβολίζει τοποθετήσεις για την τέχνη που μόνο ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να ανασύρει. Κράτησα μία, από το σημείο όπου ο συνθέτης έχει ολοκληρώσει το έργο του και το παραδίδει στο στούντιο ηχογράφησης. Μια σπουδαία νίκη σαφώς, όμως: Δε του ανήκε ούτε μια νότα από όλο αυτό το μουσικό έργο, καθώς ηχογραφήθηκε και πλέον δεν αλλάζει. Δεν μπορούσε να παρέμβει πια ο ίδιος εκεί, μα ούτε και το έργο αυτό σ' εκείνον.
Στα δέκα κεφάλαια που ολοκληρώνουν το πόνημα, βλέπεις διάφορες συναισθηματικές αποχρώσεις σκάβοντας προς την ψυχή, φωτίζεσαι και σκοτεινιάζεις, χαίρεσαι και θλίβεσαι, πέφτεις και σηκώνεσαι, ενεργοποιείσαι κι αδρανείς... αγωνιάς για τη συνέχεια και σίγουρα παραστέκεσαι δίπλα στον Ιάσονα όποια απόφαση κι αν πάρει. Και τελικά, ό,τι κι αν γίνει, όποια κι αν είναι η διαδρομή, τα πάντα καταλήγουν στο κέντρο, εκεί από όπου ξεκινούν, στην πηγή.
Είπα πολλά. Διαβάστε το! Αγγίζει φλέβες και δημιουργεί προβληματισμούς -με την καλή έννοια.
Υ.Γ.: Όταν η θεά της ομορφιάς, η Αφροδίτη, ενώθηκε με τον θεό του πολέμου, τον Άρη, προέκυψαν δύο αγόρια. Ο Φόβος και ο Δείμος. Η ενσάρκωση της φρίκης του πολέμου. Γιατί ο έρωτας είναι ένας πόλεμος, και όπως σε κάθε πόλεμο, πολεμάς.
Το μυθιστόρημα του Θεόδωρου Θεοδωρή, Πέρα από τις οκτάβες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει απόσπασμα.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει απόσπασμα.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ο Ιάσονας Παυλίδης είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Εξαιρετικά ταλαντούχος πιανίστας και συνθέτης. Η ατυχία στη ζωή του λέγεται μοναξιά καθώς κατοικεί στη Θεσσαλονίκη μόνος, μονότονα και χωρίς πολλούς φίλους. Όμως η ζωή του ξαφνικά γεμίζει γεγονότα καθώς προκύπτει μια μεγάλη προοπτική στη σύνθεση μέσω μιας πολλά υποσχόμενης συνεργασίας και η εμφάνιση μιας γυναίκας που είναι ικανή να του δώσει όλα όσα ονειρευόταν, να αισθανθεί και να ζήσει. Η γυναίκα αυτή όμως έχει άγνωστο παρελθόν, επικίνδυνο παρόν και αβέβαιο μέλλον. Ο Ιάσων, έτοιμος για κάθε ρίσκο, αποφασίζει να τη διεκδικήσει.
Πόσο μακριά μπορεί να καταλήξει κάποιος για τον έρωτα; Πόση δύναμη, φωτεινή και σκοτεινή, μπορεί άραγε να γεννήσει αυτό το συναίσθημα; Τα μονοπάτια που θα ανακαλύψει στην ψυχή του πρωτόγνωρα. Η ιστορία αυτής της σχέσης θα τραβήξει έως το απόλυτο τέλος.
Το μουσικό του έργο θα εντυπωσιάσει. Νέα πρόσωπα θα εισέλθουν στη ζωή του. Καθένα και μια ιστορία. Μόνο που τώρα πια η επιτυχία δεν έχει μονάχα λάμψη να εκπέμπει, αλλά στιγματίζεται κι από το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής που ο ήρωας, μέσω ενός έρωτα, έτυχε να ανακαλύψει και να αποδεχτεί. Τα πάντα θα έχουν πλέον δύο όψεις, δύο επιλογές, δύο απαντήσεις σε κάθε ερώτηση μέσα του. Σε ένα έργο που έχει ως υπόκρουση τη μουσική του, ως πρωταγωνιστή τον ίδιο και ως θίασο όσα ο ίδιος αντιλαμβάνεται για τους γύρω του, η έννοια του έρωτα θα είναι το επίκεντρο σε αυτό το γεμάτο αγωνία σενάριο που πραγματεύεται την επικίνδυνη ισορροπία μεταξύ φωτός και σκότους.
Ο Θεόδωρος Ν. Θεοδωρής είναι πτυχιούχος Πολιτικός Μηχανικός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει επίσης σπουδάσει ανώτερα θεωρητικά στην κλασική μουσική αλλά έχει αδυναμία σε όλα τα είδη. Του αρέσει να εκθέτει τις ιδέες του στο κοινό, τόσο ως συγγραφέας όσο και ως μουσικός. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2018 με τίτλο: «Της πλατείας τα μυστικά». Το παρόν έργο του έλαβε τον δεύτερο έπαινο της κριτικής επιτροπής στον πρόσφατο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα τον έρωτα του ιστολογίου Koukidaki, όπου πρωτοδημοσιεύτηκε τμήμα του έργου.
