Ανάμεσα σε θαλασσινά μπάνια, διακοπές, ήλιο, πλοία και άλλες καλοκαιρινές ασχολίες ξεκίνησα την ανάγνωση, και ουσιαστικά τη γνωριμία του με την πένα του Κώστα Χαρίτου ο οποίος, τόσο ευγενικά και πρόθυμα, είχε ήδη ανταποκριθεί σε τούτο τον ιστότοπο σχετικά με το μυθιστόρημά του.
Και τώρα, θέλω να γράψω τόσα πράγματα που φοβάμαι ότι θα πλατειάσω υπερβολικά ενώ δε θα ήθελα να σας προδώσω τίποτα από την πλοκή και εξέλιξη της ιστορίας. Είναι γεγονός ότι αυτό το βιβλίο αποτελεί ένα από εκείνα τα έργα που εγγράφονται στον φιλαναγνώστη, ακόμα και σε εκείνον που διαβάζει πολύ και πολλά, όπως η χάρη μου. Ο συγγραφέας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη την έκταση και η ιστόρηση μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με επίθετα όπως: έξυπνο, πνευματώδες, καλογραμμένο κι εύθυμο, με εκείνη την ευθυμία που προσφέρει η καλή αφηγηματικότητα σε συνδυασμό με τις έξυπνες ατάκες -θα λέγαμε αν ήταν σενάριο.
Το μυθογράφημα αυτό διαθέτει νουάρ σημεία, πνεύμα, μπρίο -βλέπε περί ευθυμίας όπως ανέφερα νωρίτερα-, εξόχως ενδιαφέρον κι έξυπνο κείμενο σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω plus τη δομή που εναλλάσσει τους βασικούς χαρακτήρες και προχωρά κομμάτι-κομμάτι την ιστορία τους ως τη στιγμή της σύγκλισης και τελικής κορύφωσης όλων, έχει αίμα -όχι δεν είναι αυτό το κόκκινο του τίτλου αλλά είναι κόκκινο έτσι κι αλλιώς- και αρκετά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας (αρνούμαι να το προσδιορίσω ως «επιστημονικής φαντασίας» γιατί, νομίζω, θα σκεφτείτε κάτι άλλο που σε αυτήν την περίπτωση το αδικεί). Είναι γρήγορο, σπιντάτο θα έλεγε η έφηβη μέσα μου, εθιστικό και καλύτερο από όσο δείχνει με την πρώτη ματιά.
Ξεχώρισα και θα ήθελα να σημειώσω το εξαιρετικό εύρημα για τη «Βίβλο του αυτονόητου» που με κατακέρδισε και τα νέα όπλα που επηρεάζουν τον άνθρωπο με εναλλακτικό τρόπο (σε σχέση με τα δικά μας δεδομένα πάντα).
[...] το μυαλό είναι πιο δειλό από το σώμα [...]
Σε μια ανύποπτη στιγμή, με πιάνω να γράφω στο περιθώριο «Σατανικό!» και ήταν τη στιγμή που έγινε διακριτό το -νέο- λογισμικό της υπόθεσης. Ναι, οι υπολογιστές και η τεχνολογία, εν τω συνόλω, κρατούν κύριο ρόλο όμως η επανάσταση έρχεται από ένα χρώμα φτιαγμένο σε ένα στούντιο ζωγραφικής έκφρασης όταν ένας εκ των ηρώων θέτει ως στόχο να φτιάξει το κόκκινο της δικής του γενιάς.
Κι εδώ έρχεται η δεύτερη εξαιρετική ιδέα του κυρίου Χαρίτου, δηλαδή να μειώσει την τεχνολογικοεπιστημονική δύναμη αποδίδοντας μεγαλύτερες «τιμές» σε ένα χρώμα εικαστικής τέχνης, γεγονός που ενώ μας δείχνει τη δύναμη και τις άπειρες δυνατότητες κι εφαρμογές της τεχνολογίας στη ζωή μας -συνεκδοχικά (και) στο μέλλον μας- μας «γειώνει» με το παρόν και ό,τι είναι ήδη κερδισμένο ως γνώση και πολιτισμός.
Γενικότερα περνά, άλλοτε ευθέως, άλλοτε υπογείως, τα μηνύματά του και προσφέρει ιδέες -αλλά αυτή είναι μια ολόκληρη ιστορία που δε θα μπορούσα να αναφέρω εδώ, ούτε θα ήθελα, και όχι απαραιτήτως κακή. Εξαρτάται από το κεφάλι που φέρνει εις πέρας...
Θα σταθώ σε αυτό που μπορώ αναφέροντας την πιο όμορφη απάντηση που βρήκα ως προς το ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι αναλυτές λογοτεχνικών βιβλίων και κριτικογράφοι όταν μετά από μια δημοσίευση κειμένου λαμβάνουν, μαζί με τις ευχαριστίες του συγγραφέα, την επιβράβευση του με φράσεις όπως: Με κατάλαβες! Με αφουγκράστηκες! Πέτυχες διάνα. Είδες τον πυρήνα μου... κ.ο.κ. Ε, λοιπόν, σε αυτό το βιβλίο λέει επί λέξει: Δεν ξέρω τίποτα για εσένα. Εσύ ανακαλύπτεις στο διήγημα τον εαυτό σου. Εγώ απλώς σου άνοιξα την πόρτα. Αν τώρα, όπου λέει διήγημα βάλετε κείμενο/κριτική/ανάλυση/σχολιασμό ο Κώστας Χαρίτος εντόπισε την απαρχή καθώς μέσα σε ό,τι κάνει κανείς αφήνει τον εαυτό του και αυτό που θα διαβάσω/-ουμε από εκείνον οπωσδήποτε περιέχει εκείνον. Κι αν είμαστε προσεκτικοί, σοβαροί και στοχαστικοί, στο εν κατακλείδι, θα έχουμε «δει» πέρα από τις τυπωμένες λέξεις κάτι από το χαρακτήρα(;), την ψυχή(;), την ιδιοσυγκρασία(;)... του. Κι άμα το εκφράσουμε με λέξεις κι εμείς με τη σειρά μας είναι αυταπόδεκτο ότι θα το εισπράξει ο γραφών.
Επιστρέφοντας τώρα στο πόνημα, ο υπότιτλος «Χαμένα χρώματα» μού δίνει την ελπίδα ότι θα διαβάσω κι άλλο σαν αυτό· είναι σα να «προδίδει» μια επιστροφή με ένα νέο χρώμα. Έχει υπέροχη αφήγηση, όμορφη πλοκή και φοβερή δομή: την καλύτερη που θα μπορούσε να επιλέξει για να αναδείξει το έργο του. Ο βιβλιόφιλος θα δει στο τέλος την ολοκληρωμένη εικόνα κι αφού όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν μπει στη θέση τους κι αν είναι λίγο πιο περίεργος θα αναζητήσει στο διαδίκτυο τους Νήσους Μάρσαλ -όχι εγώ, μια γνωστή μου.
Μετά; Θα κλείσει όπως όλα τα παραμύθια. Αφήνοντας ένα πηγαίο χαμόγελο στα χείλη.
Το σύμπαν ήταν η επινόηση κάποιας ανώτερης δύναμης που ήθελε να διασκεδάσει την πλήξη της.
Αυτό.
Υ.Γ.: Οι Νήσοι Μάρσαλ βρίσκονται στον κεντρικό Ειρηνικό ωκεανό, μεταξύ της Χαβάης και της Παπούα-Νέας Γουινέας, και αποτελούν σύμπλεγμα από 29 κοραλλιογενείς ατόλες και πέντε νήσους, σύνολο 34, από τις οποίες κατοικούνται οι 24. Το Ματζούρο είναι η πρωτεύουσα.
Το μυθιστόρημα του Κώστα Χαρίτου, Κόκκινο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Επίσης:
Ο Κώστας Χαρίτος και το Κόκκινο
