Αφού λοιπόν τακτοποιηθήκαμε, άρχισα να ψάχνω τις παραστάσεις που παίζονται αυτή την περίοδο. Τι να κάνω; Κάποιες αγάπες είναι πολύ εθιστικές.
Έτσι λοιπόν είδα ότι στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Κηποθέατρο Παπάγου, έπαιζε το έργο «Ο κήπος» του Bruce Gooch με τους Στέλιο Μάινα και Κάτια Σπερελάκη. Κανόνισα λοιπόν παρεάκι και πήγα.
Το θέατρο αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα υπέροχο άλσος. Περιβάλλεται από πολλά δέντρα, έχει αναπαυτικά καθίσματα και ένα όμορφο μπαράκι.
Με το απαραίτητο πλέον αξεσουάρ, τη μάσκα, μπήκαμε στο χώρο και κάτσαμε στις θέσεις μας. Σε εφαρμογή όλα τα απαραίτητα μέτρα (μάσκες, αποστάσεις κ.λ.π).
Το σκηνικό λιτό. Ένας καλόγηρος με ρούχα κρεμασμένα, μια τηλεόραση, κάποιες καρέκλες οι οποίες με ένα κάλυμμα από πάνω λειτουργούσαν και σαν καναπές, ένα μπαράκι, παραβάν στο πίσω μέρος της σκηνής όπου εντέχνως έκρυβαν έναν μικρό κήπο με δέντρα, θάμνους και λουλούδια και ένα τραπεζάκι.
Η μουσική ξεκίνησε και τα φώτα δυνάμωσαν. Εμφανίστηκε πρώτα ο κύριος Μάινας. Οικοδόμος και παλιός βετεράνος. Με κάποια «παράσημα» από τις μάχες που συμμετείχε και με ένα χειρουργημένο γόνατο από ατύχημα που είχε στην οικοδομή. Μόνος, δύστροπος, αλκοολικός, αθυρόστομος. Άρχισε να μας λέει την ιστορία του.
Και εμφανίζεται η κυρία Σπερελάκη. Εθελόντρια του «Βοήθεια στο σπίτι» που μπαίνει στο σπίτι του για να τον βοηθήσει με ότι χρειάζεται στο σπίτι αλλά και ιατρικά.
Η συνάντησή τους είναι επεισοδιακή και η σχέση που δημιουργείται γίνεται εξάρτηση.
Κατά τη γνώμη μου είναι μια γλυκόπικρη ιστορία. Κάποιες ατάκες του κυρίου Μάινα μας έκαναν να χαμογελάσουμε όμως την περισσότερη ώρα ένιωθα θλίψη. Είναι ένα έργο με ανατροπές όπως και στη ζωή άλλωστε.
Δεν σας έχει τύχει, κάποια στιγμή στη ζωή σας, να γνωρίσετε κάποιον που θα γίνει κομμάτι της, θα σας την αναστατώσει, θα σας αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε και δε καταστάσεις και θα σας εξελίξει σαν προσωπικότητα;
Αυτό το έργο ακριβώς αυτό διαπραγματεύεται.
Σας προτείνω να το δείτε.
Κηποθέατρο Παπάγου δροσερό αεράκι και η σκηνή να με δελεάζει για το τι είναι αυτό που θα μου προσφέρει αυτή τη φορά, που θα με ταξιδέψει. Το όνομα Στέλιος Μάινας από μόνο του με παραπέμπει σε κάτι που σίγουρα θα αξίζει. Φοράω την μάσκα μου και κρατώ φυσικά τις αποστάσεις. Κοιτάζω και πάλι το δελτίου τύπου του έργου. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα δω… Το τρίτο κουδούνι χτυπάει τα φώτα σβήνουν και…
Ο Μπάρι (Στέλιος Μάινας) είναι ένας βετεράνος πολέμου που ζει μοναχικά σε μια κακόφημη περιοχή των ΗΠΑ. Η μόνη του αγάπη είναι το ποτό, δεν δέχεται κανέναν να εισέλθει στον δικό του κόσμο. Ο Στέλιος Μάινας που τον έχουμε δει σε πολύ μεγάλους ρόλους τον βλέπουμε και εδώ να δείχνει σε βάθος την άσχημη κατάσταση που ζει ο ήρωας μας. Δείχνει την ικανότητα του να διακρίνει την κατάστασή του αλλά λόγω της κατάθλιψής του να μην καταφέρνει να την αλλάξει.
Όταν όμως χειρουργηθεί και γυρίσει στο σπίτι του, θα εμφανιστεί η Λουίζ, μια γυναίκα κοντά στην ηλικία του. Ο Μπάρι θα την δει μπροστά του δίχως να την περιμένει και το χειρότερο όλων είναι ότι η Λουίζ διαθέτει κλειδιά του σπιτιού του Μπάρι και αυτό, γιατί η Λουίζ εργάζεται για μια εταιρεία ιατρικής αποκατάστασης της οποίας τα έξοδα έχει πληρώσει ο ανιψιός του Μπάρι. Η γυναίκα προσπαθεί να βοηθήσει τον χειρουργημένο άντρα αλλά εκείνος της φέρεται άσχημα και την διώχνει.
Καιρό αργότερα και εφόσον ο ίδιος έχει αναρρώσει αναζητά την Λουίζ να της ζητήσει συγνώμη. Βλέπει πιο καθαρά τα πράγματα και, έχοντας υποσχεθεί στον εαυτό του ότι θα κόψει το αλκοόλ, κάνει μια νέα αρχή.
Την συναντά σε μια ποιητική βραδιά σαν μια από τους συντελεστές της βραδιάς, μιας και η ίδια γράφει ποίηση. Η νέα τους συνάντηση δεν θα είναι και τόσο ευχάριστη διότι η Λουίζ θυμάται τον Μπάρι Κάρσον που είχε γνωρίσει σε εκείνο το μικρό "αχούρι" που ονόμαζε σπίτι και με εκείνη την απαίσια συμπεριφορά. Η επιμονή του Μπάρι θα τους φέρει κοντά, η Λουίζ θα χρειαστεί τότε βοήθεια και ο μονός που θα σταθεί δίπλα της θα είναι ο άσπονδος φίλος της.
Το έργο περνά δυνατά μηνύματα, μας βάζει στην ζωή ενός ακλοολικού και μιας γυναίκας με άνοια. Μας αγχώνει κάθολη την διάρκεια της παράστασης βάζοντας μας στην θέση της ηθοποιού Κάτιας Σπεραλάκη (Λουίζ) που λόγω ενός εγκεφαλικού επεισοδίου χάνει την δυναμικότητά της αλλά ενίοτε και την μνήμη της. Το μεγαλύτερο πλήγμα για την ίδια είναι ότι πια δεν μπορεί να γράψει... την ένιωσα σε αυτό το κομμάτι.
Καταπληκτικοί και οι δυο ηθοποιοί, ο κήπος του σπιτιού της Λουίζ είναι ο φάρος της μνήμης της και ο Μπάρι προσπαθεί να βρίσκεται η γυναίκα όσο πιο πολύ μπορεί εκεί ώστε κάποια στιγμή να βρει τον εαυτό της. Ο ένας βοηθάει τον άλλο. Ο Μπάρι βγαίνει από τον μονόδρομο του αλκοόλ και της κατάθλιψης με μοναδικό του μονοπάτι πια την γυναίκα που του άλλαξε την ζωή.
Είναι μια παράσταση εξαιρετική που δεν πρέπει να χάσετε!
