Δανάη, η ρεπόρτερ
Θεανώ μου το ότι δεν θα σε βλέπω παρά στο Skype, και θα σου μιλώ μόνο από το τηλέφωνο, καθ’ ότι άπαντες κλεισμένοι στα σπίτια μας σε καραντίνα, ούτε στα πιο εφιαλτικά όνειρά μου. Προσωπικά, αυτήν την εικονική πραγματικότητα που ήρθε να αντικαταστήσει αναγκαστικά την πραγματική, την απεχθάνομαι μεν, αλλά και πάλι παρηγορούμαι λέγοντας ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή…
Έχω αγχωθεί και με την Πέρσα, που μπορεί να την βλέπω στο βίντεο στο messenger αλλά τόσον εγώ όσο κι αυτή είμαστε οπαδοί του απτού, του άμεσου. Μου λείπει το άρωμά της προσωπικότητάς της και πάνω από όλα μου λείπει η αγκαλιά και το φιλί της. Το μόνο καλό από αυτήν την απομόνωση είναι ότι έχω όσο χρόνο θέλω και θέλει να της διαθέσω, πράγμα που δεν είχα πριν και ένιωθα το παράπονό της αν και ποτέ δεν μου το εκδήλωνε για να μη με στενοχωρήσει.
Με παρηγορεί επίσης το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα και μέσα στον κατ’ οίκον περιορισμό, βρίσκει παρέα με τους ήρωες των κειμένων της, που τους ζωντανεύει με την πένα της και μεταλλάσσουν την εικονική πραγματικότητα σε live συντροφιά. Ακόμη και η κουβέντα που πιάνει με τον εαυτό της έχει ενδιαφέρον. Και χαίρεται σαν παιδί όταν βλέπει τις σκέψεις της, πληκτρολογημένες στις πολλές σελίδες των φίλων της μοιράζοντας μαζί τους τα γραφτά της.
Χθες έγραψε πάλι κάτι που μου άρεσε. Επειδή δε, ξέρω ότι η Πέρσα είναι και δική σου αγαπημένη συγγραφέας, σου στέλνω να διαβάσεις ένα κείμενο που το έβαλα και στην εφημερίδα μου, στη θέση του εβδομαδιαίου δικού μου. Αφορμή το έρεβος που σκοτείνιασε τη ζωή μας:
«Εμείς οι παλαιότεροι, που έχουμε περάσει το Ρουβίκωνα των ογδόντα χρόνων, θυμόμαστε με φρίκη την πείνα και τις ατέλειωτες ουρές έξω από μαγαζιά τροφίμων κατά την διάρκεια της απεχθούς Γερμανικής Κατοχής. Σκηνές που έμειναν ανεξίτηλα γραμμένες στο μυαλό μα κυρίως στις ψυχές μας. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας βλέποντας σήμερα ουρές έξω από τα μάρκετς δεν νιώθουν την ίδια με μας απέχθεια, ει μη μόνον μια απορία, ίσως μια ενόχληση και τούτο γιατί δεν έχουν σαν εμάς τα ίδια βιώματα.
Όταν σήμερα το όργανο της τάξης κάνει παρατήρηση ότι καλό είναι να αποφεύγονται οι δημόσιες συντροφιές πέραν των δύο το πολύ τριών ατόμων, προς αποφυγήν μετάδοσης του ιού στην περίπτωση που δεν υποπτεύονται καν ότι είναι θετικοί στην νόσο, το μυαλό το μεν δικό σου εκόντα άκοντα γυρίζει στην Κατοχή και αργότερα στη Χούντα, του δε νεοέλληνα, μες στην απορία, μιλά για συνομωσιολογίες και τα ρέστα.
Τώρα που το μέτρο είναι αναγκαίο επαναστατούμε και όταν έπρεπε να επαναστατήσουμε το βουλώναμε από φόβο, όχι μικροβίου αλλά του ίδιου του ανθρώπου που με τη μπότα του πάνω μας ταπείνωνε την ύπαρξή μας. Τα παιδιά του παρόντος και ενήλικες του μέλλοντος με τη σειρά τους θα συνδέουν με απέχθεια ό,τι με τον άλφα ή βήτα τρόπο είχε σχέση με εκείνες τις ζοφερές ημέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού που σκοπό είχαν το σπάσιμο τού ντόμινο, της αλυσίδας μετάδοσης του φονικού ιού.
Και εδώ είναι που φοβάμαι όταν ακούω την προτροπή "ευκαιρία" να διαβάσουμε βιβλία. Κατ’ αρχάς, η λέξη "ευκαιρία" είναι πέρα για πέρα ατυχής, σημαίνει "ευνοϊκή συγκυρία" πράγμα που καλύτερα να μας έλειπε στην περίπτωση του αναγκαίου εγκλεισμού. Και εδώ είναι η γοητεία της ανάγνωσης ενός βιβλίου, η συνειδητοποίηση ότι δεν το διαβάζουμε,γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, αλλά γιατί αυτό είναι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε με όποιον καιρό, με Άνοιξη ή βαρυχειμωνιά, με φουρτούνα ή με μπουνάτσα.
Η ως άνω προτροπή βλάπτει σοβαρά την ελεύθερη βούληση και είναι όλως διόλου περιττή.
Γνώμη μου.
Τώρα, το γεγονός ότι θεωρούμε μαγκιά τη μη συμμόρφωση να μείνουμε στα σπίτια μας, τι να πω; Είναι ηλιθιότητα, ανευθυνότητα και λεονταρισμός αφού εκεί έξω καραδοκεί ο δολοφόνος. Και στην τελική, αν δεν μας νοιάζει ή δεν πιστεύουμε ότι θα πεθάνουμε, αν κάνουμε ότι δεν ακούσαμε, ας σεβαστούμε τον συνάνθρωπό μας που το πιστεύει και που τα παραδείγματα τα βλέπει μπροστά του. Εκατόμβες νεκρών.
Το ξέρουμε όλοι, ότι εκεί έξω, η Άνοιξη βρίσκεται σε πλήρη οργασμό και τον ήλιο τον απολαμβάνει όλη η χλωρίδα και η πανίδα της φύσης εκτός από το πιο νοήμον πλάσμα της, τον άνθρωπο. Δεν είναι δικό της το λάθος, αλλά η ματαιοδοξία αυτού του όντος τού πλέον ανόητου τελικά στον πλανήτη.
Η κυρία Επιστήμη, πού είναι τώρα που ο άνθρωπος ανά την υφήλιο την έχει ανάγκη; Η πλήρης ταπείνωση για την ανικανότητά της να καταπολεμήσει ένα μικροβιάκι που θεριεύει και πολλαπλασιάζεται έτσι και σε αγγίξει, προκαλώντας σου έναν οδυνηρό θάνατο. Πού είναι λοιπόν αυτή η κυρία που παίζει το ρόλο του Χαλίφη στη θέση του Χαλίφη;
Τι όφελος είχε ο άνθρωπος, να ξέρω, που πήγε στο φεγγάρι; Μη και ήθελε να πείσει τους ποιητές να πάψουν να ασχολούνται με έναν νεκρό πλανήτη αντί να υμνούν τον Παράδεισο όπου ζουν; Τι ανωμαλία κουβαλάει αυτό το νοήμον ζωντόβολο, το μόνο που ξέρει μεν να γελά αλλά όχι με τα χάλια του; Πήγε και μάζεψε κοτρόνια από τον κόκκινο πλανήτη, πράγματα αδιανόητα, μα ανώφελα. Σε ποιον θέλησε να αποδείξει την δύναμη του μυαλού του; Εγώ, μία ασήμαντη οντότητα, θα έλεγα στην Επιστήμη μπράβο σου και μαγκιά σου που κατάφερες το αδιανόητο, αν πρωτίστως είχες αποκτήσει τη γνώση για το πώς να καταπολεμάς ένα "ασήμαντο" μικροβιάκι. Δεν αμφιβάλω ότι κάποια στιγμή θα την έχεις αυτή τη γνώση, ναι αλλά όχι "κατόπιν εορτής".
Εκτός, χμμμ, κι αν η φύση κουράστηκε να αντέχει το υπερβολικό βάρος των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, την στιγμή που μειώθηκε δραματικά ο πληθυσμός της υπόλοιπης πανίδας και έστειλε στην ανθρωπότητα έναν εξολοθρευτή για να επιφέρει μια κάποια ισορροπία! Γιατί να μη παίζει και τούτη η εκδοχή;
Θα περάσει κι τούτος ο εφιάλτης όπως τόσες πανδημίες, όπως τόσοι πόλεμοι Παγκόσμιοι και Εμφύλιοι που έμεινε μια μόνον ανάμνησή τους, ένα κεφάλαιο μικρό ή μεγάλο στο βαθύ της Ιστορίας.
Υπομονή. Και αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα. Κέρδος μας αν από αυτή την ιστορία πάρουμε και λίγα μαθήματα και αλλάξουμε ζωή».
Σε κάλυψε Θεανώ μου ή όχι, ο λόγος αυτής της νεαρής γραίας; Πόσο θα μου λείψει όταν μια μέρα μού φύγει! Κάνε Θεέ μου να αργήσει να ‘ρθει η μέρα αυτή…
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Εικοστό δεύτερο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
