Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Διογένης Κοπανάκης: Θα απαντήσω μ’ ένα απόσπασμα από το βιβλίο:
«...Θυμήθηκε τον Αλέξανδρο, ένα νέο παιδί στα δεκάξι. Δεν ήταν δικό του περιστατικό. Στο νοσοκομείο όπου εκπαιδευόταν τον είχε δει. Στα επείγοντα. Όχι του ψυχιατρικού, δεν πρόλαβαν οι γονείς να ζητήσουν βοήθεια εκεί. Στο χειρουργικό τον πήγαν κατευθείαν. Είχε πυροβολήσει τον εαυτό του με την καραμπίνα του πατέρα του. Μια ομάδα νταήδων στο σχολείο τον κορόιδευε καθημερινά. Δεν ζήτησε βοήθεια το παιδί. Ντρεπόταν να το κάνει. Ίσως και να φοβόταν. Ποιος ξέρει. Το αποτέλεσμα μετράει. Ο Αλέξανδρος δεν ζει γιατί κάποιοι κρετίνοι τον έλεγαν αδερφή…»
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Δ.Κ.: Αυτό που λέει ο τίτλος, μια ιστορία ψυχοθεραπείας.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Δ.Κ.: Το βιβλίο «Άρης-Μια ιστορία ψυχοθεραπείας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, περιγράφει την πορεία του Άρη μέσα στη θεραπευτική του διαδικασία, ενώ ταυτόχρονα δίνει τις απαντήσεις στα γιατί που γεννιούνται στον αναγνώστη καθώς το διαβάζει.
Ο Άρης είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Η εικόνα που έχουν οι άλλοι είναι αυτή ενός χαρισματικού ατόμου που μοιάζει να έχει τα πάντα. Πετυχημένος, όμορφος, λαμπερός. Ένας άνθρωπος που μοιάζει να έχει τα πάντα. Στην ουσία όμως δεν έχει τίποτε. Όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού του βυθίζεται στον φόβο, τη μοναξιά και την απομόνωση. Παλεύει να βγει απ’ αυτό το αδιέξοδο και ψάχνει έναν σύμμαχο σ’ αυτήν την προσπάθεια. Έναν σύμμαχο που τον βρίσκει στο πρόσωπο του Ορέστη, του ψυχοθεραπευτή του και μαζί αρχίζουν το μαγικό αλλά δύσκολο ταξίδι του Άρη για την αυτογνωσία και τη λύτρωση από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Δ.Κ.: Ότι μου έδωσε τη δυνατότητα να δείξω και να απομυθοποιήσω το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός ψυχιατρικού γραφείου.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Δ.Κ.: Συναισθήματα, μηνύματα και υλικό για σκέψη και αυτοβελτίωση.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Δ.Κ.: Ο καθένας μπορεί να βρει στοιχεία στην ιστορία του Άρη που να τον κάνουν να αγαπήσει το βιβλίο. Γιατί ο Άρης είναι ένας από μας. Είναι ο γιος μας, ο φίλος μας, ο αδερφός μας, ο συνεργάτης στη δουλειά. Είναι gay, είναι μαύρος, είναι πρόσφυγας, είναι κοντός, είναι χοντρός, είναι τα πάντα. Γιατί ο Άρης είμαστε εμείς.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Δ.Κ.: Γιατί μπορεί να μας κάνει λίγο καλύτερους ανθρώπους.
Γιατί δεν πρέπει;
Δ.Κ.: Γιατί η αλήθεια συχνά πονάει.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Δ.Κ.: Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν και το βρίσκετε στα περισσότερα βιβλιοπωλεία.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Δ.Κ.: Ως συγγραφέα μέσα στις σελίδες του Άρη, ως ψυχοθεραπευτή στο γραφείο μου.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Δ.Κ.: Το μωβ λιλά, το αγαπημένο του Άρη.
Ποια μουσική;
Δ.Κ.: Μάνος Χατζιδάκις, «Οδός Ονείρων».
Ποιο άρωμα;
Δ.Κ.: Λεβάντα, το απορρυπαντικό που χρησιμοποιούσε η μητέρα του Άρη και έτσι πάντα το συγκεκριμένο άρωμα τού θύμιζε μανούλα.
Ποιο συναίσθημα;
Δ.Κ.: Φόβος και ελπίδα.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Δ.Κ.: Μια κραυγή μες στη σιωπή της μοναξιάς και της απομόνωσης.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Δ.Κ.: Βαρύς ο τίτλος του συγγραφέα για να τον οικειοποιηθώ. Ο χρόνος μόνο και η αποδοχή του αναγνωστικού κοινού μπορεί να με βαφτίσει έτσι. Είμαι ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής, ένα επάγγελμα σχεδόν ιδιότητα μιας και έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το ποιος είμαι και τον τρόπο που σκέφτομαι και αντιμετωπίζω τα πράγματα στη ζωή.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Δ.Κ.: Και τα δύο, η εμπειρία δίνει υλικό στη φαντασία και η φαντασία σου επιτρέπει να αναζητήσεις εμπειρίες.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Δ.Κ.: Η αλήθεια του.
Τι την αποτυχία;
Δ.Κ.: Το ψέμα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Δ.Κ.: Να με νικήσουν οι φόβοι μου.
Φοβάστε...
Δ.Κ.: …να μην αγαπάω.
Αγαπάτε...
Δ.Κ.: …να ελπίζω.
Ελπίζετε...
Δ.Κ.: …σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Θέλετε...
Δ.Κ.: …να έχω συμβάλει και εγώ σ’ αυτό.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Δ.Κ.: Δεν τον έχω βάλει ακόμη αν και δε νομίζω ότι τον βάζουμε εμείς. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτά που γράφονται στις σελίδες του βιβλίου της ζωής μας μέχρι να μπουν οι τίτλοι τέλους. Μετά ας βάλουν ό,τι τίτλο θέλουν.
