Ο αριθμός των κακοποιημένων παιδιών και εφήβων στη σημερινή Ελλάδα είναι ακόμα συγκεχυμένος. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην καταγραφή αυτών των φαινομένων είναι η απουσία μιας κεντρικής διαδικασίας συλλογής στοιχείων, καθώς και η μη καταγγελία, αλλά και αδυναμία απόδειξης του συμβάντος όταν η κακοποίηση συμβαίνει από άτομα του στενού συγγενικού περιβάλλοντος.
Αντίθετα σε άλλες χώρες, και κυρίως στην Αμερική, όπου τα ποσοστά κακοποίησης είναι πολύ υψηλότερα από της Ελλάδας, υπάρχουν μελέτες των τελευταίων χρόνων που συσχετίζουν τις διάφορες μορφές κακοποίησης σε παιδιά και εφήβους με το υπερβάλλον βάρος τους. Η κακοποίηση στα παιδιά σχετίζεται με βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες ψυχολογικές διαταραχές και δυσκολίες. Τα βραχυπρόθεσμα προβλήματα συμπεριλαμβάνουν κατάθλιψη, άγχος, διαταραχές ύπνου, φοβικές αντιδράσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση και ελλειμματική διανοητική, σωματική, κοινωνική και σεξουαλική ανάπτυξη, καθώς και διαταραχές λήψης τροφής -συνηθέστερα βουλιμία. Οι μακροπρόθεσμες επιδράσεις μπορεί να αφορούν σε κατάχρηση ουσιών, μετατραυματικό στρες, διαταραχή προσωπικότητας, έως και αυτοκτονικές τάσεις, ανάλογα με τον βαθμό και το είδος της κακοποίησης.
Έχουν προταθεί ποικίλες πιθανές εξηγήσεις για την -εμφανή- σχέση μεταξύ κακοποίησης και παχυσαρκίας. Υπάρχουν κάποιες μελέτες που συνδέουν την κακοποίηση, κυρίως τη σεξουαλική, με επεισόδια υπερφαγίας. Σ’ ένα δείγμα 145 ατόμων με διαγνωσμένη υπερφαγία, βρέθηκε ιστορικό σεξουαλικής κακοποίησης στο 30.3%, έναντι 18.4% στην ομάδα ελέγχου, ενώ σε μία κοινότητα 162 γυναικών με BED αναφέρθηκε ιστορικό σεξουαλικής κακοποίησης στο 35.3%, σημαντικά υψηλότερο σε σχέση με το 12.2% στα άτομα ελέγχου.
Αν και, από την εποχή του Φρόιντ, γνωρίζουμε ότι η βούληση του ανθρώπου είναι άρρηκτα δεμένη με τη πανσεξουαλικότητα, εμείς εμμένουμε στη σεξουαλική πράξη (και όσα αυτή επιφέρει)· η λίμπιντο, ο ερωτισμός και η μη αποδοχή του εαυτού μας έγκειται στο κοινωνικό περιβάλλον / πρότυπο και την οικογένεια μας.
Την ίδια ψυχική διαταραχή και αποσυντονισμό στην ωρίμανση ενός παιδιού μπορεί να προκαλέσει ένας γονιός μόνιμα κολλημένος στην τηλεόραση, σήμερα· θα έφερνε κι ένας γονιός ο την εποχή της χούντας τάιζε καθημερινά τα παιδιά του φασόλια και τα πήγαινε καταναγκαστικά στην εκκλησία. Άλλωστε, ο κοινωνικός ιστός αποδομείται οικονομικά / θεσμικά από το 1990, όπου το μεγάλο όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου σκόνταψε, το παγίδεψε ο υπερκαταναλωτισμός και μόνο.
Στα «Ανορεκτικά όνειρα», στην τολμηρή τούτη αυτοβιογραφία της, η Κίκκα Ουζουνίδου αφηγείται λιτά κι απέριττα την κόλαση που έζησε με τον εφηβικό και νεανικό της εαυτό. Αυτόν του να παλέψει τους βουλιμικούς της εμετούς, που παραλίγο να της στοιχίσουν τη ζωή εξαιτίας των τοξικών γονιών της.
«Άρχισα να αδυνατίζω με τον καιρό, αλλά ποιος με πρόσεχε; Ποιος είχε χρόνο να ασχοληθεί με μένα; Όλοι τους ήταν σε άλλη φάση! Με άλλους γκόμενους και όλα οκ! Είχαν φτιάξει τις ζωές τους και είχαν μπει σε νέους ρυθμούς. Εγώ άλλωστε δεν είχα ανάγκη, γιατί ήμουν πάντα δυνατή και βράχος, ατσαλάκωτη... Έτσι με έβλεπαν και με βλέπουν ακόμη και τώρα! Μόνο που τώρα είμαι βράχος και τότε ήμουν ένα ζυμαράκι που το έπλαθες όπως ήθελες...» (από απόσπασμα του βιβλίου)
Κι άλλου ξανά σημειώνει: «Το μόνο που ήθελα ήταν επιτέλους να πεθάνω. Να λυτρωθώ από όλα αυτά που βίωνα. Ήταν πλέον ένα βουνό μπροστά μου κι αυτό το βουνό μπροστά μου δεν μπορούσα να το ανέβω. Γιατί δεν ήθελα. Δεν είχα άλλα αποθέματα. Είχα αδειάσει να δίνω, να δίνω, να δίνω...»
Άνθρωποι που περνάνε από δύσκολες ψυχολογικές διαταραχές, σχεδόν πάντα, έχουν άσχημα παιδικά χρόνια. Ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά, με αποδοχή του εαυτού του, με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, χρειάζεται ασφάλεια! Οικογενειακή ασφάλεια! Τα παιδιά για να αγαπήσουν τον εαυτό τους χρειάζονται “μπράβο” και όχι κριτική και σύγκριση! Πρώτα από όλα λοιπόν θα έλεγα στους γονείς να προσέχουν πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Κι αυτό ας μην το ξεχνάμε τώρα, στην Ελλάδα του «Μένουμε Σπίτι» ή των μετά-μνημονίων, γιατί μας οδηγούν μαθηματικά σε περιθωριακές, κλειστές κοινωνίες.
H Kίκκα Ουζουνίδου γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη και είχε άσχημα παιδικά χρόνια. Μετά από πολλές τρικυμίες που είχε στη ζωή της, σήμερα ασχολείται με την τεχνολογία και το διαδίκτυο έχοντας μια επιτυχημένη επιχείρηση. Στα ενδιαφέροντά της είναι ο αθλητισμός, η μουσική, συγκεκριμένα η κιθάρα και γενικότερα οι τέχνες. Είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με τους αδύναμους ανθρώπους και τα ζώα. Αυτό που δίνει νόημα και χρώμα στη ζωή της είναι η καλή πράξη της ημέρας!
Η αυτοβιογραφία της Κίκκας Ουζουνίδου, Ανορεκτικά όνειρα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
