μια πανσέληνος / τους πόλους μου αντιστρέφει
Συνήθως γράφει με ελεύθερο στίχο όμως στο «Συρτό στα τρία», ίσως στο πιο γλυκό έργο της, χρησιμοποιεί ρίμες που δίνουν ένα ρυθμικό τέμπο. Συνήθως χρησιμοποιεί πρώτο πρόσωπο δημιουργώντας μια αίσθηση καταγραφής.
Παντού, διαφαίνεται η γυναίκα. Το κορίτσι, η μάνα, η κόρη, η γιαγιά... σε όλους τους ρόλους και σε κάθε ηλικία της· η γυναίκα σκιαγραφείται, περιγράφεται, έχει έντονη παρουσία. Μάλιστα στις «Αντανακλάσεις» πετυχαίνει μια τέλεια αντανάκλαση της κόρης μέσα στη μάνα και της μάνας μέσα στην κόρη... της μιας μέσα στην άλλη και την ταύτισή τους ενώ ένα «κρυφό» μήνυμα που εντέχνως τοποθετεί στους στίχους δίνει μια επιπλέον νότα και φορτίο συγκινησιακό.
Ποντάρει στο άγγιγμα, στο χάδι, στην επαφή και γίνεται ευφάνταστη παρομοιάζοντας τα υλικά ή τα άυλα. Μιλώντας για παρομοιώσεις, το αστικό τοπίο -όπου υπάρχει- «πνίγεται» από παρομοιώσεις με όντα εξοχικά ή θαλάσσια, και πάει λέγοντας. Η θάλασσα (χρώματα, πλάσματα, βυθός, νερό...) εξάλλου κρατάει περίοπτη θέση, έτσι κι αλλιώς.
Παντού, διαφαίνεται η γυναίκα. Το κορίτσι, η μάνα, η κόρη, η γιαγιά... σε όλους τους ρόλους και σε κάθε ηλικία της· η γυναίκα σκιαγραφείται, περιγράφεται, έχει έντονη παρουσία. Μάλιστα στις «Αντανακλάσεις» πετυχαίνει μια τέλεια αντανάκλαση της κόρης μέσα στη μάνα και της μάνας μέσα στην κόρη... της μιας μέσα στην άλλη και την ταύτισή τους ενώ ένα «κρυφό» μήνυμα που εντέχνως τοποθετεί στους στίχους δίνει μια επιπλέον νότα και φορτίο συγκινησιακό.
Ποντάρει στο άγγιγμα, στο χάδι, στην επαφή και γίνεται ευφάνταστη παρομοιάζοντας τα υλικά ή τα άυλα. Μιλώντας για παρομοιώσεις, το αστικό τοπίο -όπου υπάρχει- «πνίγεται» από παρομοιώσεις με όντα εξοχικά ή θαλάσσια, και πάει λέγοντας. Η θάλασσα (χρώματα, πλάσματα, βυθός, νερό...) εξάλλου κρατάει περίοπτη θέση, έτσι κι αλλιώς.
...έχω μια καταιγίδα πίσω μου / από ανεκπλήρωτες ζωές
...τίποτα γινόμαστε / τη θάλασσα κοιτώντας.
Στο «Ανεκπλήρωτο θεώρημα» παίζει με τη γεωμετρία και τα μαθηματικά αλλά, ακόμα πιο πολύ, ξεχωρίζει το «Τέσσερα χαϊκού» που αποτελείται από τέσσερα χαϊκού –επίσης, γεμάτα από θάλασσα.
Ίσως / η μνήμη να μας εξολοθρεύει όλους / οι μισοί / να πεθάνουμε από άνοια / οι υπόλοιποι / από τις αναμνήσεις.
η σιωπή είναι μόνο ένα πέπλο / κι αυτό είναι το κάλεσμα μιας απόγνωσης / που δεν κινδυνεύει από τίποτα.
Τελικά, απολαμβάνεις μια συλλογή που διαφοροποιείται από κοινοτυπίες, με δικό της στυλ έκφρασης, όμως με ουσία και δυναμική λέξεων. Ανακαλύπτεις λίγη -ή περισσότερη- ψυχή μέσα και όλο το συναίσθημα που έχει αφήσει εκεί για εσένα.