Το μυθογράφημά μου «Η Κερκόπορτα», κουβαλά ένα βαρύ τίτλο που ανοίγει μια χαραμάδα για να συντελεστεί -εκούσια και ακούσια- μια προδοσία η οποία, δυστυχώς, μπορεί να ρίξει τον βαρύ της ίσκιο και στις κατοπινές γενιές για πολλά χρόνια.
Η συλλογή μου «Η Κερκόπορτα και άλλα διηγήματα» περιλαμβάνει ακόμη τον «θρίαμβο των αφανών» και την «παρένθεση», δύο ακόμη διηγήματα που σχολιάζουν αντίστοιχα, το πέρασμα στην ωριμότητα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) μιας παρέας παιδιών το δύσκολο καλοκαίρι του ’74, καθώς και το φαινόμενο της σύγχρονης μετανάστευσης και των παραμέτρων του.
Η συλλογή μου «Η Κερκόπορτα και άλλα διηγήματα» περιλαμβάνει ακόμη τον «θρίαμβο των αφανών» και την «παρένθεση», δύο ακόμη διηγήματα που σχολιάζουν αντίστοιχα, το πέρασμα στην ωριμότητα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) μιας παρέας παιδιών το δύσκολο καλοκαίρι του ’74, καθώς και το φαινόμενο της σύγχρονης μετανάστευσης και των παραμέτρων του.
Οι ήρωες του βιβλίου «Η Κερκόπορτα» φοβούνται ποια ανομολόγητα μυστικά θα ανασύρουν στο φως και θα ξεφύγουν από τη σκόνη της λήθης. Στοιχειωμένα μυστικά ενός περασμένου, αλλά όχι ξεχασμένου κόσμου που βγαίνουν από το σκοτάδι σέρνοντας βαριές τις αλυσίδες τους πάνω στις ζωές και τις μοίρες των ηρώων. Οι ήρωες του βιβλίου απελευθερώνουν τα ένοχα μυστικά και εντέλει απελευθερώνονται και οι ίδιοι μέσα στην κλεψύδρα του χρόνου μακριά από τις εξουσίες που ταλάνιζαν την νιοτή τους και οδηγούσαν άλλοτε στην τρέλα και άλλοτε στο θάνατο.
Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να αποδράσει στην ιστορία και την τοπιογραφία του Νυμφαίου, μέσα από τις σχέσεις των μελών μιας μητριαρχικής οικογένειας που ψάχνει τον βηματισμό της μέσα και έξω από αυτό.
Ευχή μου είναι το βιβλίο μου να μετατραπεί σε ένα πλησίστιο σκαρί που θα ταξιδέψει καλόγνωμο στο πέλαγος της πεζογραφίας και θα παρασύρει τους αναγνώστες του σε ένα ταξίδι χωρίς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Παραπάνω, η Μαρία Δ. Βλάχου μιλάει για το βιβλίο της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Παρακάτω, αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση της στήλης Πλοκόλεξο (όπου οι συγγραφείς γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο με αφορμή το βιβλίο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις) συγγράφει ένα εκπληκτικό μικροδιήγημα.
Περίληψη:
Η Κερκόπορτα είναι μια συλλογή διηγημάτων για τον έρωτα, την προδοσία, τη φιλία, τα υπαρξιακά ερωτήματα που ταλανίζουν πολλές γενιές –και τα αδιέξοδα στα οποία αναπόφευκτα οδηγούνται– καθώς και για κάποια καλά κρυμμένα μυστικά που αναδεικνύουν τη σαθρότητα της ανθρώπινης φύσης και οδηγούν άλλοτε στην τρέλα και άλλοτε στον θάνατο. Όλα αυτά είναι φωτισμένα από το εικαστικό κάδρο της σπαρακτικής φύσης που αποπνέει το αρχοντικό βλαχοχώρι Νυμφαίο, αθέατο κι αυτό, όπως δηλώνει το όνομά του –Νιμβιάστα–, στις δασωμένες πλαγιές του Βιτσίου. Οι ήρωες, απαλλαγμένοι εν τέλει από τα δεσμά τους, απελευθερώνουν κι απελευθερώνονται από τη βαριά τους μοίρα ξεκλειδώνοντας –ο καθένας με τον τρόπο του– την κερκόπορτα της ζωής τους.
Η Μαρία Δ. Βλάχου γεννήθηκε και μεγάλωσε σ τη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το τμήμα της Αγγλικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Έζησε για λίγο στο Λονδίνο, όπου μετεκπαιδεύτηκε στην παιδαγωγική της σχολικής τάξης μέσα από την οποία ζει και αναπνέει και προσπαθεί να μετουσιώνει σε πράξη τα μικρά και μεγάλα όνειρα των μαθητών της. Η οργάνωση και η επιμέλεια θεατρικών παραστάσεων και εκπαιδευτικών δρώμενων την οδήγησε σταδιακά στον χώρο της πεζογραφίας που πάντα έκρυβε μέσα της. Μιλάει ακόμη γαλλικά και ιταλικά και έχει επιμορφωθεί σε ζητήματα ψυχολογίας της τάξης, μαθησιακών δυσκολιών και διαχείρισης κρίσεων.
🌸
Ι σ τ ο ρ ί α τ ο υ δ ρ ό μ ο υ
Ζητούσε μόνο μια ευκαιρία. Ένας σκύλος που κουνούσε ζωηρά την ουρά του και ακολουθούσε πιστά τα κελεύσματά του αφέντη του σε κάθε του βήμα, δεν ήταν ποτέ αρκετός.
Έπρεπε να την βρει γρήγορα. Μα πότε πρόλαβε κι εξαφανίστηκε;
Από το μεσημέρι που έπεσε στην αντίληψή του περιδιάβαινε τους έρημους αυγουστιάτικους δρόμους. Αφουγκραζόταν τους ρυθμούς της -επίγειους και υπόγειους- άκουγε τους ήχους της, οσμιζόταν τις μυρωδιές, παρατηρούσε τους περαστικούς που τον προσπερνούσαν αδιάφορα -όλοι βιαστικοί αναζητώντας ελπίδα- όλοι τους κάτω από τον ίδιο ουρανό. Συννεφιασμένο ή λαμπερό, αδιάφορο.
Όλοι έλαμναν στην ατλαζωτή, ακύμαντη λίμνη του. Αυτή που κάποτε θα τους έβγαζε σε μιαν άλλη αιωνιότητα.
Όμως, το τελευταίο εικοσάλεπτο, αυτή η σκέψη να την βρεί του είχε γίνει εμμονή.
Σ’ αυτόν τα γυαλιά ήταν άχρηστα. Πόσα και πόσα πράγματα δεν ξεχνούν οι άνθρωποι όταν βιάζονται! Ομπρέλες, χαρτοφύλακες, σακούλες, γυαλιά, εφημερίδες, τσάντες, καμιά φορά και τα παιδιά τους τα ίδια. Ειδικά στα μεγάλα σούπερ μάρκετ.
Σηκώνουν με αγανάκτηση τις σακούλες με τα ψώνια, σαν να είναι αυτά τα μόνα βάρη μιας ζωής που δεν την διάλεξαν αλλά τους την επέβαλλαν κι αυτοί απλά την κουβαλούν αγόγγυστα στους ώμους τους ως άλλοι Άτλαντες της Ιστορίας.
Ο Ζαχαρίας από πίσω του σταθερά κι αυτός -για κάποιους ο τρελός της γειτονιάς- έστριψε πια λίγο μετά το ακατοίκητο νεοκλασικό κι έφτασε στη στάση του αστικού.
Την είδε καλύτερα από κοντά.
«Αυτή είναι», σκέφτηκε. «Αλλά πώς να την πλησιάσω χωρίς να την τρομάξω; Μ’ αυτά τα ρούχα, τι ρούχα, κουρέλια που έπλεαν πάνω στο λιπόσαρκο κορμί του και άπλυτος για μέρες, ήταν ένα θέαμα που έδιωχνε τους γύρω του, ακόμη και όσους γρήγορα του άφηναν στο τενεκεδένιο δοχείο την μικρή ελεημοσύνη τους.
Τουλάχιστον, ήταν ακόμη ζωντανός.
«Τα γυαλιά σας», είπε σχεδόν ξέπνοα.
Πισωπάτησε τρομαγμένη μόλις τον αντιλήφτηκε.
«Είναι ακριβά. Σίγουρα τα αφήσατε κατά λάθος», συνέχισε πιάνοντας τον Ζαχαρία από το σχοινί του. «Στο σούπερ… εγώ… μένω, κοιμάμαι απ’ έξω… δεν… έχω… τέλος πάντων, είμαι άστεγος».
«Δεν είναι δικά μου», απάντησε εκείνη κοφτά. «Είναι του…» κι εκεί κόμπιασε.
«Του άντρα μου, του πρώην άντρα μου, δηλαδή. Δεν θα τα πάρω. Αυτός μπορεί να τα ‘χει ανάγκη, εγώ όχι. Άστον να τα ψάχνει. Τζάμπα μπήκες στον κόπο, κρίμα, πραγματικά. Είναι μια μικρή εκδίκηση, τι λες;» είπε και μου άπλωσε στη χούφτα ένα κέρμα.
Γύρισα την πλάτη κι απομακρύνθηκα με βήμα αργό. Ο Ζαχαρίας ακολουθούσε πίσω μου πειθήνια μόλις κατέφτασε το αστικό μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης.
Μαρία Βλάχου
