Δανάη, η ρεπόρτερ
Ο Διονύσης και η Δανάη είχαν πέσει με τα μούτρα στο σχεδιασμό του πλάνου για το φιλόδοξο ρεπορτάζ της εβδομάδας που άρχιζε και θα τελείωνε με το πέρας της, καλώς εχόντων των πραγμάτων δηλαδή, Παρασκευή βράδυ.
Μακρινές αποστάσεις από στεριάς, θάλασσας και αέρος. Οι μετακινήσεις, απίστευτο, περιελάμβαναν και γαϊδουροκαβαλαρία στο χείλος απόκρημνων χαράδρων, καθώς τα ζωντανά αυτά εκδικούμενα ίσως τον άνθρωπο και την απανθρωπιά του να τα φορτώνει με το βάρος του, κάνουν χάζι να του κόβουν την ανάσα βαδίζοντας τόσο άκρη που τον πιάνει υστερία πανικού ότι να, όπου να ‘ναι θα γκρεμοτσακιστούν!
Η Δανάη και μόνο από διηγήσεις έτρεμε τις στιγμές αυτές καθώς ήταν και υψοφοβικό άτομο. Δεν άκουσε όμως και ποτέ να έχει συμβεί κανένα ατύχημα. Φαίνεται ότι ναι μεν τα γαϊδουράκια εκδικούνταν, αλλά αγαπούσαν και την ζωή τους και πρόσεχαν πολύ! Παρ’ όλα αυτά το δήλωσε: "και τα πόδια τι τα ’χω; Καλύτερα ψόφια στην κούραση, παρά αναπαυτικά ακροβατικά πάνω από το χάος".
«Και δεν μου λες αγάπη μου, Εγώ πώς θα τα φέρω βόλτα με τη δουλειά μου και το παιδί; Πάλι στην Πέρσα θα φορτωθούμε; Εγώ τι να σου πω, ντρέπομαι». Ο Ρωμανός.
«Και δεν μου λες αγάπη μου, Εγώ πώς θα τα φέρω βόλτα μόνη μου με το παιδί;» Η Θεανώ.
Πάντα το ίδιο παράπονο, με αυξητικές τάσεις, από τους ίδιους ανθρώπους και για τα ίδια θέματα. Και ήταν τελείως άδικο, γιατί τόσο η Δανάη όσο ο Διονύσης τα έτερα ήμισή τους τους είχαν κορώνα στο κεφάλι τους. Το αγκάθι στη σχέση και στον γάμο τους ήταν η δουλειά. Θα έπρεπε είτε να σταματήσουν να εργάζονται, πράγμα ασύμφορο, ή να αλλάξουν επάγγελμα. Κοντολογίς να αλλάξουν ζωή. Βλέπεις, η Δημοσιογραφία είναι μια λατρεμένη μα απαιτητική ερωμένη που σου ζητά παράδοση άνευ όρων, που ζητά θυσίες και για χάρη της ταράσσεται η οικογενειακή γαλήνη. Δεν γινόταν όμως να αλλάξουν ρότα, άτομα φιλόδοξα και τα δυο. Παρά ταύτα πολλές ήταν οι φορές που η Δανάη απέφυγε να καλύψει ουσιαστικά θέματα της εφημερίδας με την ανοχή πάντα του κυρίου Γενικού που της είχε μια αδυναμία ορμώμενη από τον σεβασμό του στην αξιαγάπητη γιαγιά της. Πράγμα που έκανε τους συναδέλφους της να την κοιτούν με μισό μάτι, που λένε. Μα ως πότε θα κρατούσε αυτό;
Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Δανάης, το είχε μελετήσει το θέμα εις βάθος και κανένας συνάδελφος δεν θα τολμούσε να την αντικαταστήσει. Είχε προγραμματιστεί από καιρό και αδύνατον να ματαιωθεί μιας και όλοι το περίμεναν και πολλά παίζονταν γύρω από αυτό, στο "χρηματιστήριο" αξιών και prestige του ημερήσιου τύπου.
«Αγάπη μου, σου το ζητώ σαν χάρη και ορκίζομαι είναι η τελευταία φορά που θα λείψω τόσες ημέρες από κοντά σας».
«Δανάη (σημ. ήταν η πρώτη φορά που την προσφωνούσε χωρίς το λατρεμένο κτητικό μου, πράγμα που την αναστάτωσε) ξέρεις άραγε πόσες φορές αφ’ ότου με παντρεύτηκες έχεις πατήσει τον όρκο σου; Έκανα ότι το άντεχα, μα άλλο δεν μπορώ».
«Δεν μπορείς Ρωμανέ; Τι ακριβώς δεν μπορείς; Υπάρχει και κάτι άλλο που θέλεις να μου πεις;»
«Ναι, Δανάη! Υπάρχει. Κινδυνεύει το καράβι της κοινής μας ζωής να βουλιάξει αύτανδρο. Έχει προσκρούσει τόσες φορές σε αχαρτογράφητους υφάλους που του προξένησαν ρωγμές τέτοιες που φοβάμαι πως κανένα καρνάγιο δεν θα αναλαμβάνει να επισκευάσει.
»Ποτέ δεν διανοήθηκα ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα ξεστόμιζα αυτά που τώρα ακούνε τα αυτιά σου, και…»
«Συνέχισε. Φτάσαμε στο δια ταύτα. Κάνω λάθος;»
«Όχι καλή μου δεν κάνεις λάθος. Εσύ ποτέ δεν κάνεις λάθος. Εγώ το έχω το πρόβλημα τελικά. Καταντήσαμε να σε βλέπει ο Διονύσης περισσότερο από εμένα. Δεν το αντέχω αυτό κορίτσι μου άλλο. Με ξεπερνάει, τερμάτισα, πώς να σου το πω αλλιώς;»
«Μάλιστα.
»Ζηλεύεις. Άρα δεν με εμπιστεύεσαι.
»Όντως το καράβι εκπέμπει SOS. Αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Αυτό δεν είναι που προσπαθείς να μου πεις;»
«Αυτό ακριβώς Δανάη και είναι πολύ οδυνηρό. Ελπίζω να με πιστεύεις.»
«Και νομίζεις ότι το να χωρίσουμε από τραπέζης και κλίνης, θα είναι λιγότερο οδυνηρό από το όποιο σου πρόβλημα βάσιμο ή φανταστικό; Άκου. Μπορεί να πεθαίνω με αυτά που ακούω και που ομολογώ αφελώς ότι από εσένα δεν το περίμενα ποτέ, αλλά δεν θα προσπαθήσω να σε μεταπείσω. Δε θα’ χε νόημα πια. Από τη στιγμή που έφτασες σε ακραίες αποφάσεις και δεν υπολόγισες παρά μόνον τα δικά σου συναισθήματα δεν έχω τίποτα ούτε να πω ούτε να προσθέσω. Το ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, από μόνο του είναι κατόρθωμα. Μακάρι να μπορούσα να πω κι εγώ το ίδιο.
»Τελικά όλα έχουν ημερομηνία λήξης και αν δεν υπάρχει ανάλογα σοβαρός λόγος γι’ αυτό, απλά τον εφευρίσκεις. Κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ, όταν γυρίσω την Παρασκευή από το ρεπορτάζ μου, να μη βρω στο σπίτι τίποτα δικό σου. Μόνο να μη μάθει τίποτα η Πέρσα μου, αυτή δεν θα το αντέξει. Μην κοιτάς εμένα. Εγώ έχω το ένα τρίτο των χρόνων που κουβαλάει.
»Σε αγάπησα πολύ, πάρα πολύ. Ίσως να φταίω κι εγώ που δεν έδωσα και τόση σημασία στα λόγια του Κριτή μου. Πού να σου λέω τώρα! Μερικά πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα και ακλόνητα. Άλλο ένα λάθος μου.
»Τα επί μέρους τα συζητάμε όταν καταλαγιάσει ο πόνος.
»Πώς το λένε στο χωριό μου να δεις: farewell to love». Είπε τελειώνοντας η Δανάη.
Μπορεί τα αλμυρά αγκάθια να τρυπούσαν τα μάτια της, δεν τα άφησε όμως να κυλήσουν. Είχε όλο τον καιρό δικό της να το κάνει στο εγγύς μέλλον. Το δάκρυ λειτουργεί λυτρωτικά, μειώνει την πίεση, κάτι σαν την βαλβίδα ασφαλείας σε μια χύτρα ταχύτητος. Αλίμονο στα μάτια τα στεγνά, που το δάκρυ τους στάζει στην καρδιά και την ψυχή!
Η ίδια πάνω κάτω σκηνή διαδραματίστηκε και στο σπίτι του Διονύση. Η Θεανώ δεν είχε απόλυτα πιστέψει ότι ο σύζυγός της είχε ξεπεράσει την Δανάη. Και τώρα που έσκασε σαν βόμβα υδρογόνου ο χωρισμός της, ήταν, σκέφτηκε ελεύθερη να βρει παρηγοριά στην αγκαλιά του δικού της Διονύση η φίλη της καρδιάς της αυτό το κρίσιμο πενθήμερο στα όρη και τα βουνά για την κάλυψη του ρεπορτάζ τους. Όλη του η καταπιεσμένη Αγάπη θα έβρισκε επιτέλους τον δρόμο της. Της ήρθε σαν τρέλα η ζήλια, φίδι φαρμακερό, θόλωσε την ψυχή της Θεανώς για τα δυο πιο λατρεμένα πλάσματα της ζωής της.
Πρέπει να της μιλήσω. Η Δανάη θα μου πει τι αληθινά παίζει, είναι αντράκι δεν ξέρει από ναι μεν και αλλά…
Και…
«Τι συμβαίνει φίλη μου αγαπημένη; Εκτός από το Διονύση χάνω και εσένα;»
«Χάνεις τον Διονύση;
»Γιατί με κοιτάς έτσι; Κατάλαβα. Να και η δεύτερη σφαλιάρα που μου επιφύλαξε η ζωή… Η φίλη μου, η αδερφή μου, ο άλλος μου εαυτός, αμφιβάλει κι αυτή για μένα. Αυτό πώς το εξηγείς ω κριτή μου; Απάντησε μου τώρα που έχω την ανάγκη σου. Ώστε χάνω και σένα. Η περίφημη φιλία μας είχε και αυτή ημερομηνία λήξης; Ε, αυτό πια, τι να πω; Μια ζωή ή ο γιαλός ήταν στραβός, ή στραβά αρμένιζα;
»Με προδώσατε και οι δύο.
»Μη λες τίποτα. Θα βρω μια δικαιολογία σοβαρής αρρώστιας που δεν θα απέχει και πολύ από την πραγματικότητα και θα ματαιώσω το ρεπορτάζ. Δεν σταθήκατε και οι δύο σας άξιοι για την αγάπη μου. Θα φύγω για λίγο, όχι για δουλειά, ο Διονύσης θα βρει τι θα κάνει, θα το πάρω απάνω μου, όπως είναι και η αλήθεια, δεν θα έχει αντίκτυπο σε εκείνον.
»Φεύγω Θεανώ σε διακοπές διαρκείας ο εαυτός μου κι εγώ.
»Ζήστε λοιπόν χωρίς εμένα… αδιανόητο, αλλά το μπορείτε!»
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Δέκατο όγδοο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Το επόμενο εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
