koukidaki: Εφιάλτης ή ενσυναίσθηση;

Δανάη, η ρεπόρτερ

«Θεανώ μου καλημέρα. Κερνάω καφέ και ένα συνοδευτικό κέικ σοκολάτα, τ’ ονείρου. Το έφτιαξα με τα χεράκια μου. Τα παιδάκια μας είναι Σχολείο, φαγητό έχω από χθες, εσύ αν δεν έχεις σου δίνω ταπεράκι. Έκανα φαγητό να φάει ένας λόχος. Από την εφημερίδα έχω ρεπό, ιδανικές συνθήκες για κουβεντούλα με τη φίλη της καρδιάς μου.

»Παρεμπιπτόντως να μου εξηγήσεις αν μπορείς και ένα περίεργο όνειρο που κράτησε σε διάρκεια όσο και ο ύπνος μου χθες βράδυ, δηλαδή τη μισή νύχτα. Την άλλη μισή είχα γράψιμο!

»Όχι βρε. Δεν λέω ότι είσαι εξηγησιολόγος ονείρων, την γνώμη σου θέλω για τα όσα διαδραματίστηκαν χωρίς την άδειά μου στον ταραγμένο μου ύπνο.

»Όχι δεν σου δίνω μια τζούρα από τα τεκταινόμενα ούτε τηλεφωνικώς ούτε σκαϊπικώς(!) το θέμα απαιτεί τη φυσική παρουσία του υπομονετικού ακροατή.

»Μιλάω ρε συ πολύ σοβαρά, είναι ό,τι πιο παράξενο έχει ποτέ προβληθεί στην οθόνη των κλειστών μου βλεφάρων, με εμένα παραδομένη σε έναν Μορφέα αλλόκοτο, δυσερμήνευτο. Να πω ότι όλα αυτά οφείλονται στα φάρμακα που μου έδωσε ο ενδοκρινολόγος για το πρόβλημα με τον Θυρεοειδή; Δεν ξέρω, πολύ πιθανόν. Έλα και τα λέμε.»

***

«Μα καλά, φτερά Ερμή έβαλες και πέταξες και ήρθες τόσο γρήγορα; Είναι να μη σε λατρεύω;»

«Άκου Δανάη, πέρα από την όποια πλάκα, για ό,τι με χρειάζεσαι, μα σοβαρό είναι αυτό, μα χαζό και ασήμαντο, εγώ εδώ θα είμαι για σένα μέχρι να με καλέσει το Μεγάλο Αφεντικό στον Παράδεισο να κάνω παρέα με τους αγγέλους του. Αλλά και εκεί όταν πάω, θα σου κρατήσω θέση στην καρδιά μου την άυλη και θα περιμένω να έρθεις να με βρεις. Ξέρεις και ξέρω ότι μέχρι να γίνει αυτό, πολλές φορές θα με κάνεις να σκάσω, αλλά χαλάλι σου βρε χαμένο, λατρεμένο μου. Μία σε έχω και σε αγαπάω όσο δεν βάζει ανθρώπου νους.

»Και τώρα, αφού ο καφές που έφτιαξες πασπαλίστηκε με τόσα γλυκόλογα, πιο γλυκά και από την άχνη ζάχαρη που έχει το κέικ σου, δώσε μου ένα και μοναδικό τσιγάρο από εκείνα τα ελαφριά του Ρωμανού να πάρω δυνάμεις και αντοχές για να ακούσω το όνειρό σου που, απ’ ό,τι κατάλαβα, θα κρατήσει ώρα η αναπαράστασή του, δεν είν’ έτσι;

»Μμμ μμμ Ωραία που μυρίζει το άτιμο! Γιατί, ήθελα να ‘ξερα, όλα τα ωραία του κόσμου τούτου τουλάχιστο, για τον άλλο δεν ξέρω, είναι απαγορευμένα μωρέ;

»Βγάζουν οι γιατροί ένα φιρμάνι ότι το τάδε πράγμα κάνει κακό στην υγεία.. Έρχεται όμως μια άλλη ομάδα συναδέλφων τους, που διατείνονται διαρρηγνύοντας τα λευκά τους ιμάτια, ότι λάθος έκαναν οι συνάδελφοι, διότι σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες καταρρίπτεται η θεωρία τους, εξηγώντας του λόγου τους το αληθές. Διαφωνούν οι δύο ομάδες, υπογράφουν κάθε μια τις απόψεις της στα διεθνούς κύρους επιστημονικά περιοδικά και μια πενταετία αργότερα υπογράφουν μελέτες που είχαν διαγράψει και κατακρίνει οι μεν των δε! Γι’ αυτό κι εγώ κατέληξα να παίρνω έστω λίγο απ’ ό,τι είναι απαγορευμένο, μη και μου μείνει κανένα ανίατο απωθημένο και το ζητάω από τον Άγιο Πέτρο φέρνοντας αναστάτωση στην Επικράτειά Του.

»Έχεις μπει ποτέ σε αίθουσα ιατρών Νοσοκομείου; Τεκές!

»Και μετά από όλα τούτα τα χιλιοειπωμένα σε ακούω.

»Το κέικ σου όντως τ’ ονείρου φιλενάδα. Πώς τα καταφέρνεις και με ό,τι καταπιάνεσαι είναι τέλειο το αποτέλεσμα! Σε ζηλ… φτου κακά. Απορώ, ήθελα να πω.

»Λέγε…»

«Ωραία. Έβγαλες τον αγαπησιάρικο δεκαρικό σου, τώρα δώσε βάση σ’ αυτά που θα σου πω.

»Θυμάσαι για ένα άλλο όνειρο που σου είχα πει, για ένα περίεργο ανθρωπάκι που μου συστήθηκε σαν Η κριτική μου σκέψη ένα μεσημέρι που αποκαμωμένη με πήρε ο ύπνος στο γραφείο μου στην εφημερίδα; Ε, λοιπόν μου ήρθε κι απόψε και επειδή η νύχτα έχει πολλές ώρες, αλώνιζε περιχαρής για την μεγάλη άνεση χΧρόνου να μου πει τα όσα νόμιζε σωστά, δικαιολογώντας στο ακέραιο το όνομά του.

»Κρατούσε κάτι σαν μπαγκέτα μαέστρου και διηύθυνε, όχι Συμφωνική ορχήστρα αλλά μια ενδιαφέρουσα συζήτηση ομάδας διανοουμένων που την αποτελούσαν η Ενσυναίσθηση, η Συνείδηση, το Υποσυνείδητο, το Συναίσθημα, οι Γενικοί τρόπον τινά Γραμματείς τους και μερικοί βοηθοί που κρατούσαν τα πρακτικά. Κάθονταν κυκλικά και στο κέντρο του κύκλου μια πανέμορφη θεά, έτσι την έκοψα, που δεχόταν απ’ όλους ένα απίστευτης αγριότητας bullying. Δεν είχα ιδέα ποια ήταν και θα έμενα με την άγνοιά μου αν δεν άκουγα τον Κριτή μου να της απευθύνει τον λόγο. Πώς και δεν το είχα καταλάβει: Ήταν η Αγάπη!

»Τη είχαν στριμώξει για τα καλά, την κατηγορούσαν για χίλια δυο και της υπέβαλαν τόσο ομιχλώδεις και δυσνόητες ερωτήσεις που αμήχανα έδειχνε να μην πιστεύει στ' αυτιά της. Πρώτη φορά στη ζωή της άκουγε τέτοιες κατηγόριες. Ποια; Αυτή που μόνο διθυραμβικούς λόγους άκουγε και σε εκδηλώσεις λατρείας ήταν, θα λέγαμε, εθισμένη.

»Μπόρεσε κάποια στιγμή να ψελλίσει "Λυπάμαι δεν είχα κακές προθέσεις, απλά αυτό νόμιζα ήταν το σωστό και αυτό υπηρετούσα". Μόλις είπε αυτήν την ακροτελεύτια λέξη πετάχτηκε πάνω η Συνείδηση

και σε έξαλλη κατάσταση τής είπε: "Μα καλά, καθόλου δεν ντρέπεσαι να υποτιμάς την νοημοσύνη μας και την δική σου ακόμα; Μη και δεν είναι στις προθέσεις σου να αφήνεις τον άνθρωπο πρώτα να μπλεχτεί στα δίχτυα σου, να νιώθει πανευτυχής, να σε υμνολογεί, και εσύ κάποια στιγμή ν’ αποφασίζεις να φύγεις και να τον κάνεις να θέλει να πεθάνει επειδή τον εγκατέλειψες! Όσον καιρό ήσουν μαζί του έχριζες και τον φτωχό, βασιλιά. Ορκίζονταν στο όνομά σου. Δεν έβρισκε τίποτα να αξίζει πιότερο από σένα στην σύντομη ζωή του επί της Γης. Βουτηγμένον, βαφτισμένον σε μια κολυμβήθρα με καντιόμελο τον είχες τον άμοιρο. Γενναιόδωρη, καλή, συμπονετική ήσουν όσο τον είχες υπό την εύνοιά σου. Μα κακιά, στρίγγλα, άπονη, αδιάφορη... μια ψυχρή ξένη έγινες όταν έπαψες να νοιάζεσαι γι’ αυτόν. Τι έγιναν εκείνα τα θεία λόγια που του χάριζες που τον έκαναν να αισθάνεται, μη πούμε Θεός που είναι ασέβεια υπερβολική, ημίθεος όμως σίγουρα; Αυτή η μαγική, απατηλή, συμπεριφορά σου σε τι αποσκοπεί; Ευσπλαχνία (όχι οίκτος), έχεις ακουστά τι θα πει; Και εκείνος/η που τους ανέβασες στο ψηλότερο σκαλί της εύθραυστης τελικά σκάλας σου, τι αισθάνθηκες όταν τους έδωσες μια και σαν ακροβάτες με κομμένο σχοινί κουβαριάστηκαν στο χάος ενός ανείπωτου πόνου; Ανεξερεύνητη σαν την σκοτεινή πλευρά του χιλιοτραγουδισμένου φεγγαριού, αυτό είσαι!"

»"Συμφωνώ και επαυξάνω", πετάχτηκε η ενσυναίσθηση. "Δεν έχει μέτρο η κυρία. Αδίστακτη αλλά ακαταμάχητα όμορφη πανάθεμά την. Αφού κι εγώ που δεν καταπίνω αμάσητα τα όσα όμορφα λέει, ξεχνιέμαι μαζί της, ακούω τις Σειρήνες που με καλούν και ξεγελιέμαι. Τελικά κανείς μας δεν μπορεί να της αντισταθεί, γιατί δεν το παραδεχόμαστε;"

»Η Αγάπη, άκουγε κατάπληκτη τα όσα της καταμαρτυρούσαν. "Ακόμη και αν είμαι έτσι όπως λέτε, ένα έχω να πω. Σε όποιου από σας την ζωή δεν υπήρξα, απλά δεν έμαθε ποτέ τι είναι ζωή. Είμαι η μόνη που μπορεί να φέρει την Άνοιξη καταμεσής του Χειμώνα. Είμαι η Φύση, η θάλασσα, ο καιρός. Απλά έχω κι εγώ όπως αυτά, τα πάνω μου και τα κάτω μου. Αυτή είναι μια Νομοτέλεια και απορώ πώς διέλαθε του σοφού σας εγκεφάλου. Δεν το περίμενα από σας. Πέστε με αφελή, πέστε με αθώα. Αδιαφορώ. Φεύγω διαταράσσοντας λίγο τον κύκλο σας. Αηδίασα, δεν μπορώ να σας βλέπω άλλο."

»"Μια στιγμή αγαπητή κυρία. Εγώ δεν μίλησα ακόμη", είπε ο Κριτής μου.
"Δεν κατάλαβα, δεν σας έφτασε το δηλητήριο που εμέσατε; Εσείς όμως φαίνεται μεθάτε με το δικό σας ξινό κρασί. Άντε και τελειώνετε. Απορώ με τον εαυτό μου πώς σας το επέτρεψα να μου φερθείτε έτσι. Με πιάσατε εξαπίνης. Μα για να αντιστρέψουμε λίγο τη θέση μας, Δίκαιο και σωστό να πω κι εγώ την δική μου γνώμη. Δεν θα απολογηθώ βέβαια. Είτε το θέλετε είτε όχι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αξία από μένα στην Πλάση. Στην όποια μου μορφή, στο όποιο μου όνομα.

Αγάπη ερωτική.

Αγάπη φιλίας.

Αγάπη του γονιού.

Αγάπη για το Χρήμα.

Αγάπη για τη Δόξα.

Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…"

»Και στο σημείο αυτό Θεανώ μου ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα. Φαίνεται δεν άντεχα και άλλον καβγά.

»Τι είδους όνειρο ήταν τούτο που το θυμόμουνα λέξη προς λέξη; Ήπια ένα ποτήρι γάλα και ξανάπεσα να κοιμηθώ, σταυρώνοντας το μαξιλάρι μου λέγοντας "Ο Ιησούς Χριστός νικάει και όλα τα κακά σκορπάει" όπως με είχε μάθει να προσεύχομαι η Πέρσα μου από παιδάκι. Άλλαξα πλευρό. Μα το όνειρο ξανάρθε στο σημείο που είχε διακοπεί!

»Εγώ διατείνομαι πάντα ότι είμαστε σκηνοθέτες των ονείρων μας και αν γινόταν να παρέμβω στην κουβέντα των σοφών θα ρωτούσα και το Υποσυνείδητό μου να μου πει τη γνώμη του. Τι σόι σκηνοθεσία ήταν τούτη μού λες; Bullying από τα βασικά μας συναισθήματα στην αρχηγό τους την Αγάπη;

»Και Θεανώ μου αρχίζει ένας τέτοιος καβγάς που με έκανε να σηκωθώ έντρομη από το κρεβάτι. Τρόμαξε ο Ρωμανός να με συνεφέρει. Ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου τα λόγια και οι βρισιές που εκτοξεύονταν ένθεν κακείθεν.

Αηδίασα και μια για πάντα απαξίωσα συναισθήματα που είχα Θεοποιήσει. Πλήρωνα το τίμημα της δικής μου υπερβολής. τελικά εγώ ο άνθρωπος ήμουν πιο δυνατός. Μπορούσα να τα εξαφανίσω κάνοντας delete στο μυαλό μου ή και να έγραφα γι' αυτά με λυρικά λόγια στον υπολογιστή μου. It was up to me.

«Κατά τ’ άλλα ήθελες Δανάη μου, να συ πω την γνώμη μου… Η γνώμη η δική σου, όπως και η εξήγηση που εσύ έδωσες, ήταν η καλύτερη.

»Τι είχες αλήθεια φάει χθες βράδυ πριν κοιμηθείς;»

👣

Πρώτη δημοσίευση

Εικοστό επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Το επόμενο εδώ!

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley

Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου