Σοφοκλή
Η θεατρική ομάδα Σημείο Μηδέν ανεβάζει με μεγάλη επιτυχία μια από τις πιο σημαντικές τραγωδίες του Σοφοκλή, Αντιγόνη, στο θέατρο Πέτρα στην Πετρούπολη. Ο Σοφοκλής αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους τραγικούς της χώρας μας. Η Αντιγόνη και η θλιβερή ιστορία της έχει ανέβει από πολύ σπουδαίους ηθοποιούς κατά καιρούς δίνοντάς μας το μέγιστο θέαμα.
Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε η Αντιγόνη παλεύει να ταφεί ο αδερφός της Πολυνείκης πάρα τις διαταγές του Κρέοντα να μη του αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές. Ο πόνος και ο αγώνας της δομούν όλη αυτή την πραγματικά εντυπωσιακή παράσταση. Τα λόγια της μαχαίρια και η φωνή της λυγμός. Μας παρουσιάζει την Αντιγόνη που μέσα από την προσπάθεια της να διεκδικήσει την ταφή του αδερφού της διεκδικεί και την ίδια την ζωή από την εξουσία του Κρέοντα.
Το πνεύμα και η μυσταγωγία του χορού της αφήνει άφωνους του θεατές. Περνά μέσα τους ο πόνος της, δημιουργώντας την αίσθηση στους ίδιους τους θεατές ότι γίνονται ένα με την ηρωίδα.
Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί ο κάθε ένας έχοντας γίνει ένα με τον ρόλο του μας απέδωσε το δράμα της Αντιγόνης με συγκλονιστικό τρόπο.
Τα λόγια της Αντιγόνης, σπαραχτικά, ο αγώνας της μέγιστος. Ο αγώνας της για την ίδια την ζωή!
Ο Σοφοκλής εδώ δεν μας παρουσιάζει μόνο την αγωνία της οικογένειας να ταφεί με τιμές το σώμα του Πολυνείκη, αλλά και την προσπάθεια μιας ολόκληρης πόλης να επανέλθει μετά από έναν πόλεμο.
Η αντίσταση της Αντιγόνης αποτελεί απειλή ενάντια στον Κρέοντα που τρέμει στην ιδέα ότι δεν θα εισακουστούν οι διαταγές του. Κλονίζεται ο θρόνος του. Κλονίζεται ο ίδιος.
Μέσα από το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών, η κραυγή της Αντιγόνης αντηχεί και δίνει τον δραματικό χαρακτήρα που απαιτεί ο συγγραφέας.
Η ίδια προτιμά τον θάνατο θυσιάζοντας την ζωή της και γίνεται ζωή για χιλιάδες συμπολίτες της.
Μια υπέροχη παράσταση. Αξίζουν συγχαρητήρια όλοι οι συντελεστές, ειδικά όταν στις ημέρες που διανύουμε που είναι δύσκολες για όλους εκείνοι κατάφεραν το ακατόρθωτο με κάθε μέσο προφύλαξης της δημόσιας υγείας.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Το σκεπτικό της παράστασης
Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη Διεκδίκηση της Ζωής. Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία.
Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του. Η Αντιγόνη αντιτίθεται, αντιστέκεται. Η στάση της δεν αφορά μονάχα την οικογενειακή διάσταση του ζητήματος. Στον οίκο των Λαβδακιδών κάθε πράξη είναι άμεσα πολιτική, γιατί επηρεάζει άμεσα την πόλη. Ο κατ’ επιλογή θάνατος της Αντιγόνης αποτελεί κραυγή Ζωής! Επιλέγει τον θάνατο γιατί θέλει να ζήσει ασυμβίβαστα.
Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον Μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο Μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία:
- Η τραγωδία του εξεγερμένου Ανθρώπου: Αντιγόνη
- Η τραγωδία της Εξουσίας: Κρέων
- Η τραγωδία του Συγκρουσιακού ανθρώπου: Ισμήνη
- Η τραγωδία του Λόγου: Αίμων
- Η τραγωδία της Προφητείας: Τειρεσίας
- Η τραγωδία του βραχυκυκλωμένου ανθρώπου: Ευρυδίκη
- Η τραγωδία της Υποτακτικότητας: Φύλακας
- Η τραγωδία της Δημοκρατίας: Χορός
Ο Χορός διαρκώς αναζητά το μέτρο. Θέτει ερωτήματα, αμφισβητεί και αυτό-αμφισβητείται, κρίνει και κρίνεται, αναιρεί και αυτό-αναιρείται. Προσπαθεί με μεγάλη αγωνία να ορίσει το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος, τον θύτη και το θύμα, χωρίς να υπάρχει καμία εξωκοσμική αρχή να δώσει σαφείς και οριστικές απαντήσεις. Πρόκειται για την Τραγωδία της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς να είναι ήσυχος, αναθέτοντας την ευθύνη πολιτών και πόλης σε κάποιον θεό ή σωτήρα: «Ή θα είμαστε ήσυχοι ή θα είμαστε ελεύθεροι», έγραφε ο Θουκυδίδης.
Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία:
Η αρχαία Τραγωδία είναι τελετουργικό θέατρο προς τιμήν του θεού Διόνυσου, θεού της γονιμότητας και της βίας, της μεταμόρφωσης και των ενστίκτων. Βγαίνει μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας. Μελετάει τη Ζωή στα ακραία όρια της Φύσης, της Ύπαρξης και της Ιστορίας. Είναι ένα βιοπολιτικό θέατρο, που ασκεί δριμύτατη κριτική στο δημοκρατικό πολίτευμα που το γέννησε, με σκοπό το ίδιο αυτό πολίτευμα να βαθαίνει διαρκώς τα χειραφετητικά του χαρακτηριστικά.
Η Τραγωδία, παιδί και μήτρα της Φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας, είναι θέατρο καθολικής αμφισβήτησης. Μας προσκαλεί σε μια ριζική επαναξιολόγηση όλων των αξιών της ζωής, με το βλέμμα στραμμένο στον ενεργό και χειραφετημένο πολίτη σε διαρκή εγρήγορση.
Σάββας Στρούμπος
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Δημιουργία αφίσας: Soul Design
Διανομή:
Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ
Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος
Τειρεσίας, κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ
Ισμήνη, Αγγελιαφόρος: Άννα Μαρκά-Μπονισέλ
Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης
Ευρυδίκη, κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη
Φύλακας, Εξάγγελος: Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος
Χορός: η Ομάδα
