Το μυθιστόρημα της Γιούλας Γ. Κωνσταντοπούλου αφορά την ιστόρηση της ζωής της Αμέλιας μέσα από πληθώρα αναμνήσεων μέσα από φωτογραφίες, μικροαντικείμενα, γράμματα και τόπους. Αυτή η ζωή λοιπόν συμβαδίζει με μέγιστα ιστορικά γεγονότα (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική καταστροφή, Σεπτεμβριανά...) και σίγουρα ξεσηκώνει μνήμες που έχουμε όλοι –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– από την Πόλη (μας), από τον Ελληνισμό της Ανατολής, από τη Σμύρνη και όλη την Μικρά Ασία.
Η ίδια, σπεύδει να μας αναφέρει στο προλογικό της σημείωμα ότι τα αφηγούμενα γεγονότα δεν στοχεύουν στην αναζήτηση της αλήθειας των ιστορούμενων γεγονότων, αλλά στα κίνητρα που επέβαλαν την επιλογή της αφηγηματικής εκδοχής και τη ρητορική της κι έτσι, με άλλα λόγια, μη περιμένετε ένα ιστορικό μυθιστόρημα εποχής. Το βιβλίο είναι ένας αφηγηματικός χείμαρρος των στιγμών εκείνων που σημάδεψαν την ηρωίδα του, που σηματοδότησαν την πορεία της. Είναι η ανθρωποκεντρική πλευρά της ιστορίας που μας καταθέτει η κυρία Κωνσταντοπούλου και έχει νοσταλγική και ρομαντική απόχρωση.
Η ίδια, σπεύδει να μας αναφέρει στο προλογικό της σημείωμα ότι τα αφηγούμενα γεγονότα δεν στοχεύουν στην αναζήτηση της αλήθειας των ιστορούμενων γεγονότων, αλλά στα κίνητρα που επέβαλαν την επιλογή της αφηγηματικής εκδοχής και τη ρητορική της κι έτσι, με άλλα λόγια, μη περιμένετε ένα ιστορικό μυθιστόρημα εποχής. Το βιβλίο είναι ένας αφηγηματικός χείμαρρος των στιγμών εκείνων που σημάδεψαν την ηρωίδα του, που σηματοδότησαν την πορεία της. Είναι η ανθρωποκεντρική πλευρά της ιστορίας που μας καταθέτει η κυρία Κωνσταντοπούλου και έχει νοσταλγική και ρομαντική απόχρωση.
Η άνετη αναγνωστική εμπειρία και η όμορφη ροή του λόγου, μαζί με την βαθιά συμπάθεια για την Αμέλια, από την πρώτη σελίδα, δημιουργούν ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο, τον τόπο και τη ζωή αυτής της γυναίκας. Η γρήγορη ιστόρηση και ο ρυθμός δε, πετυχαίνουν μια πιο άμεση ολοκλήρωση του βιώματος και ο τρόπος με τον οποίο εξάπτει η συγγραφέας το ενδιαφέρον του αναγνώστη για τη συνέχεια προκαλεί μια εθιστική εξάρτηση.
Ένα ιστορικό παράρτημα στο τέλος προσφέρει ιστορικές και εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, σχετικές με τις αναφορές. Αυτά τα παραρτήματα πάντα με κερδίζουν και δεν παίζει κανέναν ρόλο αν το συγκεκριμένο πλαίσιο είναι πασίγνωστο σε κάθε Έλληνα –υπάρχουν πάντα οι νέοι φιλαναγνώστες που δεν έχουν εμβαθύνει σε όλες τις εποχές κι, εξάλλου, υπάρχουν πάντα κάποια στοιχεία που εμπλουτίζουν τη γνώση ακόμα και του πιο καταρτισμένου.
Με κέρδισε στον τρόπο που στέκεται απέναντι στην ηρωίδα της. Δεν την υπεραναλύει. Μένει περισσότερο στα γεγονότα της ζωής της και αφήνει χώρο στον αναγνώστη να συμπληρώσει τη σκιαγράφησή της, αφού όμως τον έχει κρατήσει από το χέρι και τον έχει οδηγήσει ως εκεί.
Κλείνει με έναν τρόπο που περιέχει κάτι το ανικανοποίητο, σα να περίμενες να γίνει κάτι ακόμα που δε θα συμβεί ποτέ. Και να μένει αυτό το κάτι σαν μια φράση που δεν ειπώθηκε, σαν μια στιγμή που δεν ήρθε, σαν μια ανατροπή που δεν έγινε... μένει αυτό το αδιευκρίνιστο κάτι να σε συντροφεύει και μετά την ανάγνωση, να σου κρατά ανάγλυφα τα πρόσωπα και την Ιστορία «ζωντανή» και παρούσα. Και με τον τρόπο του να λειτουργεί υπέρ των πάντων.
Ένα ιστορικό παράρτημα στο τέλος προσφέρει ιστορικές και εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, σχετικές με τις αναφορές. Αυτά τα παραρτήματα πάντα με κερδίζουν και δεν παίζει κανέναν ρόλο αν το συγκεκριμένο πλαίσιο είναι πασίγνωστο σε κάθε Έλληνα –υπάρχουν πάντα οι νέοι φιλαναγνώστες που δεν έχουν εμβαθύνει σε όλες τις εποχές κι, εξάλλου, υπάρχουν πάντα κάποια στοιχεία που εμπλουτίζουν τη γνώση ακόμα και του πιο καταρτισμένου.
Με κέρδισε στον τρόπο που στέκεται απέναντι στην ηρωίδα της. Δεν την υπεραναλύει. Μένει περισσότερο στα γεγονότα της ζωής της και αφήνει χώρο στον αναγνώστη να συμπληρώσει τη σκιαγράφησή της, αφού όμως τον έχει κρατήσει από το χέρι και τον έχει οδηγήσει ως εκεί.
Κλείνει με έναν τρόπο που περιέχει κάτι το ανικανοποίητο, σα να περίμενες να γίνει κάτι ακόμα που δε θα συμβεί ποτέ. Και να μένει αυτό το κάτι σαν μια φράση που δεν ειπώθηκε, σαν μια στιγμή που δεν ήρθε, σαν μια ανατροπή που δεν έγινε... μένει αυτό το αδιευκρίνιστο κάτι να σε συντροφεύει και μετά την ανάγνωση, να σου κρατά ανάγλυφα τα πρόσωπα και την Ιστορία «ζωντανή» και παρούσα. Και με τον τρόπο του να λειτουργεί υπέρ των πάντων.
Το μυθιστόρημα της Γιούλας Γ. Κωνσταντοπούλου, Αμέλια, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:
...Οι αναμνήσεις, ενταγμένες στο κοινωνικό πλαίσιο μιας μακρινής εποχής, αποτελούν πτυχές της συλλογικής μνήμης του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ιωνίας.
Οι αναμνήσεις... [...] ...σταθμεύουν σε παλιά σπίτια και σταθμούς τρένων, εκεί όπου η παρουσία των ανθρώπων άφησε ανεξίτηλα το στίγμα της γιατί έζησαν, ταξίδεψαν και βίωσαν τον έρωτα, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις, τις διαψεύσεις, τη δικαίωση ή την προδοσία τους.
