Δανάη, η ρεπόρτερ
Αναβρασμός στα δημοσιογραφικά γραφεία εξ αιτίας της καυτής επικαιρότητας που δεν σου επέτρεπε να πάρεις μιαν ανάσα. Ιατρικά ανακοινωθέντα εν είδει πολεμικών τοιούτων κάθε τόσο και λιγάκι, κυρίως για την γειτονική μας χώρα, και πόσο τυχεροί ήμασταν που -συγκριτικά- δεν είχαμε τόσους θανάτους, σε έκαναν να ανατριχιάζεις και να τρέμεις από δικαιολογημένο φόβο. Το ότι είχαμε και μεις θανάτους, όπως σε όλη τη Γη, από μόνη της αποτελούσε τεράστιας σημασίας είδηση. Φως δε, μα και ελπίδα, να καλυτερέψουν τα πράγματα πριν μετράμε εκατόμβες νεκρών δεν διαφαινόταν από πουθενά. Πώς ένας βοσκός σηκώνεται από τα χαράματα να πάει το κοπάδι του για βοσκή και αντικρίζει όλα τα πρόβατα νεκρά; Κάτι τέτοιο πάνω κάτω σου θύμιζε η όλη κατάσταση.
Όχι, αιτία δεν ήταν ο καλός ο λύκος, ένας εχθρός ορατός, μα ένας απειροελάχιστος φονιάς που ανανεώνονταν και απλωνόταν συνεχώς καταστρέφοντας σαδιστικά και επιλεκτικά τον άνθρωπο. Τι να γράψεις και πώς να μη φοβάσαι όταν βλέπεις πως πήρε φωτιά του σπίτι του γείτονα και είναι θέμα χρόνου να πάρει και το δικό σου; Αποδεδειγμένα πράγματα, νομοτελειακά. Αναρωτιέσαι, πότε ξανά μολύνθηκε η Οικουμένη ολόκληρη; Τι στην ευχή; Την ψέκασαν με ιούς χωρίς αντίδοτο; Ποιοι; Οι εξωγήινοι μήπως; Είναι μια άποψη κι αυτή. Αν χαθεί ο άνθρωπος, μπορούν θαυμάσια να μετοικήσουν στον παράδεισό μας.
Όλα αυτά, τα μέχρι πρότινος φανταστικά, σενάρια εραστών του είδους και νυν πραγματικά, περνούσαν από το ανάστατο μυαλό και της δικιάς μας, της Δανάης. Η οποία όμως, σαν έξυπνο κορίτσι που ήταν, έκλεινε προς το γεγονός ότι τούτος εδώ ο εφιάλτης μόνον ανθρώπου κατασκεύασμα θα πρέπει να είναι. Μόνον αυτός είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, ακόμη και για τον ίδιο τον εαυτό του. Έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια τόσο ανεπανόρθωτα που δεν χωρούσε καν μεταμόσχευση οπτικού νεύρου, ανήκεστος η βλάβη!
Όχι, αιτία δεν ήταν ο καλός ο λύκος, ένας εχθρός ορατός, μα ένας απειροελάχιστος φονιάς που ανανεώνονταν και απλωνόταν συνεχώς καταστρέφοντας σαδιστικά και επιλεκτικά τον άνθρωπο. Τι να γράψεις και πώς να μη φοβάσαι όταν βλέπεις πως πήρε φωτιά του σπίτι του γείτονα και είναι θέμα χρόνου να πάρει και το δικό σου; Αποδεδειγμένα πράγματα, νομοτελειακά. Αναρωτιέσαι, πότε ξανά μολύνθηκε η Οικουμένη ολόκληρη; Τι στην ευχή; Την ψέκασαν με ιούς χωρίς αντίδοτο; Ποιοι; Οι εξωγήινοι μήπως; Είναι μια άποψη κι αυτή. Αν χαθεί ο άνθρωπος, μπορούν θαυμάσια να μετοικήσουν στον παράδεισό μας.
Όλα αυτά, τα μέχρι πρότινος φανταστικά, σενάρια εραστών του είδους και νυν πραγματικά, περνούσαν από το ανάστατο μυαλό και της δικιάς μας, της Δανάης. Η οποία όμως, σαν έξυπνο κορίτσι που ήταν, έκλεινε προς το γεγονός ότι τούτος εδώ ο εφιάλτης μόνον ανθρώπου κατασκεύασμα θα πρέπει να είναι. Μόνον αυτός είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, ακόμη και για τον ίδιο τον εαυτό του. Έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια τόσο ανεπανόρθωτα που δεν χωρούσε καν μεταμόσχευση οπτικού νεύρου, ανήκεστος η βλάβη!
Μια κούπα τσάι έμενε ανέγγιχτη στο γραφείο της πάνω και ένα ξεραμένο κρουασάν τής θύμισε ότι κάτι έπρεπε να φάει, πριν καταρρεύσει όχι από τον ιό, αλλά από την πείνα. Δεν θυμόταν από πότε είχε να βάλει στο στόμα της ζεστό σπιτικό φαγητό. Αχ, και να τα 'ξερε τα χάλια σου η Πέρσα! Δεν θα θέλαμε να ήμασταν μια τρίχα από τα μαλλιά σου!
Άπλωσε το χέρι της μηχανικά προς το σταθερό τηλέφωνο να παραγγείλει κάτι λίγο στο γειτονικό ντελίβερι, μα πριν προλάβει καν να σχηματίσει τον αριθμό είδε να εισβάλει στο γραφείο της ένας περίεργος τύπος με παράξενο ντύσιμο και τον ακούει να της λέει με μια βαθιά μπάσα φωνή:
«Να ευχηθώ καλημέρα θα ήταν χαζό και κατ’ ευφημισμόν, αφού μόνο καλή δεν θα είναι για κανέναν μας. Να πω γειά σας, θα ήταν σαν να σας κορόιδευα, αφού κρίνοντας από το τραβηγμένο πρόσωπό σας μόνον καλή υγεία δεν έχετε. Κάτι όμως πρέπει και να πω σύμφωνα με το Savoir Vivre και καταλήγω στο παρακαλώ μπορώ να μπω;»
«Μα εσείς, με την άδειά μου ή μη, έχετε ήδη κάνει κατάληψη τοy χώρου. Τι θα θέλατε κύριε πες τε μου περιληπτικά και μεστά, κι αναλόγως βλέπουμε αν επεκταθείτε. Πνίγομαι στη δουλειά και…»
«Αμ το βλέπω δεν το βλέπω λέτε; Δεσποινίς μου, αγωνιώ όπως όλοι μας για την γενοκτονία που γίνεται στην Ευρώπη την ναι μεν γηραιότερη αλλά και ωραιότερη Ήπειρο του πλανήτη.Γνωρίζω όμως γιατί γίνεται αυτό το κακό και από ποιόν! Πριν κάμποσα χρόνια η ανθρωπότητα έζησε κάτι ανάλογο και έτσι θα συμβαίνει πάντα κατά καιρούς, παρά την πρόοδο της Επιστήμης και της τεχνολογίας.
»Να σας ρωτήσω κάτι, παρατηρήσατε μήπως ότι ο ιός φονιάς, πλήττει ανθρώπους χωρίς μαλλιά; Παρακαλώ μη το εκλάβετε σαν γελοιότητα ή αστείο παλαβό. Η πλέον ευπαθής μερίδα των πολιτών είναι οι χωρίς μαλλιά ηλικιωμένοι και αν πάσχουν και από άλλα νοσήματα σαν γέροι που είναι επιβαρύνουν την νόσο. Οι φαλακροί λοιπόν, αλλά και οι νεαροί που ξυρίζουν το κεφάλι τους γουλί λόγω μόδας, είναι πρώτοι στις προτιμήσεις του μπασταρδοϊού. Κατόπιν ενδελεχούς στατιστικής έρευνας που έκανα αλλά και ψιθύρους που άκουσα σε ιατρικούς διαδρόμους κατέληξα στο συμπέρασμα που σας είπα κατά ποσοστό συν πλην 98%.
»Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ιός ξεγελιέται ο βλάξ, αν η τριχοφυΐα είναι τεχνητή, περούκα δηλαδή, ή δια εμφυτεύσεως, αρκεί να σκεπάζεται το κρανίο με τρίχες. Τι απωθημένο του και τούτο, ίσως από μια προηγούμενη πιθανόν μορφή ζωής που οι προγονοί του έζησαν και αυτός το φέρει στο D.N.A. τους! Όπως καταλαβαίνετε, επειδή το θέμα "τρίχες" είναι σοβαρότατο, και χωρίς να θέλω να σας προσβάλω, θα ήθελα να μιλήσω με τον Διευθυντή σας, γιατί έχω να του πω και κάτι ακόμα, απόρρητο. Μη μου πείτε ότι απουσιάζει γιατί το θέμα επείγει και λυπάμαι αλλά, αν και έχω προτίμηση στην εφημερίδα σας, θα χάσει την ευκαιρία του πρώτο-δημοσιευμένου!»
«Μα κύριε, κύριε…»
«Λόλος Απολολίδης δεσποινίς μου…»
«Αλήθεια σας λέω, αυτήν την στιγμή απουσιάζει, έχει πάει να κάνει το τεστ, και μάλιστα επειδή άργησε έχω αρχίσει να κακοβάζω με το νου μου. Παρακαλώ κύριε Παλα…, κύριε Λόλε ήθελα να πω, καθίστε να τον περιμένετε· ανησυχώ δεν σας το κρύβω».
«Είναι φαλακρό το αφεντικό σας;»
«Όχι, Κάθε άλλο μάλιστα, δασύτριχος με μια φράντζα επιμελώς ατημέλητη στο μέτωπό του».
«Τι στοίχημα ότι το τεστ θα είναι αρνητικό; Γι’ αυτό αργεί. Θα πήγε σε κανένα μπαρ να το γιορτάσει. Λυπάμαι αλλά ήδη έχω αργήσει σε ένα μου ραντεβού. Αν μέσα στο επόμενο δίωρο δεν ειδοποιηθώ να έρθω θα είμαι και συναισθηματικά ελεύθερος να πράξω τα δέοντα. Αφήνω το τηλέφωνό μου».
«Την καλημέρα μου κύριε Παλα… συγγνώμη κύριε Λόλε...»
«Δεν ανταποδίδω κάτι που δεν υπάρχει. Έφυγα».
«Λοιπόν κύριε Γενικέ;»
«Μπορείς αν θες και να με φιλήσεις. Ούτε καθ’ υποψία. Δεν το περίμενα να σου πω, μετά τον τόσο κόσμο που έρχομαι σε επαφή».
«Μπίνγκο ο παλαβός».
«Ποιος παλαβός κορίτσι μου; Τι λες;»
«Κύριε Διευθυντά παρακαλώ διαθέστε μου μόνο δέκα λεπτά και θα σας εξηγήσω. Καθήκον μου να σας ενημερώνω για τα πάντα». Και του αφηγήθηκε επί λέξει τον διάλογο που είχε με τον τύπακα.
Ο κύριος Διευθυντής θα καταλάβαινε πολλά περισσότερα απ’ ό,τι ή ίδια, η πείρα του τεράστια στην ερμηνεία των λέξεων, όποιος και αν τις έλεγε. Έμεινε για λίγο σιωπηλός και μηχανικά έφερε το χέρι του στα μαλλιά του.
«Ευτυχώς, και ό,τι έλεγα να τα κουρέψω» ψιθύρισε πηγαίνοντας στο γραφείο του.
«Δανάη έλα μισό…»
«Μάλιστα;»
«Τηλεφώνησε στον τύπο και πες του να ‘ρθει αμέσως. Χθες!»
«Μάλιστα...»
Όταν ο Λόλος επανήλθε την χαιρέτησε με νεύμα της κεφαλής και αφέθηκε να οδηγηθεί απ’ αυτήν στα ενδότερα, όπου και του Διευθυντού το γραφείο. Η Δανάη περίμενε ότι από στιγμή σε στιγμή ο λεγάμενος θα έβγαινε από κει μέσα σαν την βρεγμένη γάτα, ή επί το σωστότερο, με την ουρά στα σκέλια. Μα η ώρα περνούσε και η πόρτα του γραφείου παρέμενε μυστηριωδώς κλειστή. Ανησυχώντας και με κάποια πιστευτή δικαιολογία, κτυπά την πόρτα και ανοίγοντας στο "εμπρός" που ακούστηκε, βλέπει τον Διευθυντή της να κάθεται στον καναπέ δίπλα στον παλάβρα, πράγμα που συνήθιζε σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις. Σταυροκοπήθηκε και πλέον πείστηκε ότι κάποια ψήγματα αλήθειας θα πρέπει να υπήρχαν στα λόγια του παράξενου αυτού ανθρώπου…
Τις αμέσως επόμενες ημέρες δικαιώθηκε πλήρως, όταν ο Διευθυντής, άνθρωπός από τους πιο μορφωμένους και σοβαρούς τού χώρου, με λεπτότατους χειρισμούς διοχέτευσε δια ενός άρθρου του,την είδηση της αναγκαιότητας κάλυψης της κεφαλής δια τεχνητής ή φυσικής τρίχας, λόγω υπόνοιας μερίδας ειδικών τριχολόγων επιστημόνων ότι οι τρίχες αποτρέπουν τον ιό να πλησιάσει τον άνθρωπο, γι’ αυτό και τα πλήστα των ζώων δεν δέχθηκαν τον θανάσιμο εναγκαλισμό του φονιά της πανδημίας.
Εννοείται ότι σε χρόνο μηδέν εξαφανίσθηκαν από τα ειδικά καταστήματα, περούκες, περουκίνια και ότι άλλο παρεμφερές υπήρχε. Οι δε γυναίκες με μακριά μαλλιά κυκλοφορούσαν ελεύθερα χωρίς να φυλακίζονται σε καραντίνες ή να παίρνουν τα βουνά για να σωθούν ελπίζοντας ότι ο ιός δεν γνωρίζει το σπορ της ορειβασίας!!
Και όπως γίνεται πάντα στις αναμπουμπούλες είτε πολεμικές είναι αυτές, είτε οικονομικές, είτε υγείας ορισμένοι επιχειρηματίες πλούτισαν εν μία νυκτί. Στήθηκε από μέρους τους σχέδιο κουρέματος των ζώων που αφέθηκαν στην μήνη του ιού, ο οποίος άφησε τον άνθρωπο και επιτέθηκε στα κουρεμένα γουλί ζώα! Ο μαυραγορίτης που σε καιρούς χαλεπούς είναι ο πλέον ευυπόληπτος πολίτης, και θεωρεί ότι επιτελεί κοινωνικό έργο, έγινε πάμπλουτος όπως και ο παράξενος ανθρωπάκος που δεν άφησε αρνί για αρνί ακούρευτο στις στάνες του.
Και ω του θαύματος. Η καμπύλη θνησιμότητας του ανθρώπου έπεσε κατακόρυφα εξαλείφοντας και θανάτους από άλλες αιτίες. Το φάρμακο κατά των ιογενών πανδημιών είχε πλέον βρεθεί.
Ήρθε το Καλοκαίρι, γέμισαν κόσμο οι παραλίες και η αρρώστια ήταν πια μια θλιβερή ανάμνηση.
Ο άνθρωπος, περιττό να το πούμε, αναγκάστηκε να δει τη ζωή με άλλα μάτια, να αναθεωρήσει πολλές αξίες και κυρίως να γίνει πιο Άνθρωπος.
Βγήκε και κάτι καλό από αυτή τη μαύρη σελίδα της ζωής μας…
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Δέκατο πέμπτο επεισόδιο της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Συνεχίστε με το επόμενο εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
Σημείωση: το παρόν αποτελεί ιστορία φαντασίας.
