Δανάη, η ρεπόρτερ
Αν όχι εύπορη, κάπως άνετη θα την λέγαμε την οικογένεια της Δανάης. Καθηγήτρια της Αρχαιολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο η μητέρα, εκπαιδευτικός ο πατέρας. Αν και με κατακερματισμένους μισθούς, τα κατάφερναν καλά, αφού περιόρισαν κατά πολύ τα περιττά έξοδά τους.
Το κορίτσι όπως ξέρουμε είναι ρεπόρτερ σε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας, που το τιράζ της ήταν μακράν μεγαλύτερο των άλλων εφημερίδων. Αμελητέος ο μισθός της μα μεγάλο το μεράκι και ήδη από την αρχή της καριέρας της όλα έδειχναν λαμπρή προοπτική εξέλιξης. Μια γκαρσονιέρα, σαν προέκταση του σπιτιού τους, νοικιαζόταν και το ενοίκιο ήταν δικό της, τσοντάροντας τον μισθό της, καθώς αρνιόταν πεισματικά την όποια γονική βοήθεια.
Έλα όμως που και αυτό το έσοδο κινδύνευε να χαθεί αφού το διαμερισματάκι, μετά από χρόνια, ξενοικιάστηκε και έγιναν για τη νεαρή δημοσιογράφο στριμόκωλα τα πράγματα! Δύσκολοι καιροί για περηφάνιες Δανάη… Αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ξενοικιάσει και η ίδια τον χώρο που έμενε και να επιστρέψει στο δωμάτιο το παιδικό της ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες.
Να όμως που παρουσιάστηκε νοικάρης για την γκαρσονιέρα της και η Δανάη ανέπνευσε ανάσα βαθιά, εν αντιθέσει με τους γονείς της που δεν πρόλαβαν να χαρούν τον «επαναπατρισμό» της μοναχοκόρης τους για πολύ… Δύσκολοι οι μοντέρνοι καιροί και για τους γονείς με μοναχοπαίδια τής παντρειάς!
Οι καινούργιοι νοικάρηδες, μια μάνα με το παιδάκι της, έγιναν αμέσως αποδεκτοί από την καρδιά της Δανάης που θεώρησε τον εαυτό της πολύ τυχερό για την ποιότητα των ανθρώπων αυτών. Και για τους ενοικιαστές οι καιροί δύσκολοι, καθώς αναγκαζόσουν να νοικιάσεις το ακίνητό σου σε ανθρώπους που μπορεί τελικά να σου στοίχιζαν πολύ περισσότερα από τα ενοίκια που είχες εισπράξει, με απλήρωτους λογαριασμούς τηλεφώνου, Δ.Ε.Η., Κοινόχρηστων... Ποιον άλλον θα ενοχλούσαν οι διάφορες υπηρεσίες παρά εσένα, τον δόλιο τον ιδιοκτήτη; Ας ήξερες, ας ρώταγες, σου λένε, ποιον έβαζες στο σπίτι σου και τα λοιπά, και τα λοιπά· τα γνωστά.
Μητέρα και Δανάη έγιναν φίλες, η δε μικρή έτρεχε να προλάβει την παραμικρή επιθυμία της δημοσιογράφου, που την λάτρεψε. Επτά χρόνων η μικρή, Β΄τάξη του Δημοτικού, που όμως είχε μιαν ιδιαιτερότητα που προβλημάτισε την ρεπόρτερ. Έβλεπες π.χ. το παιδί εκεί που σου μιλούσε στην γλώσσα της ηλικίας της, να μιλά σαν μεγάλος άνθρωπος, με ένα αδιανόητο για την ηλικία της λεξιλόγιο.
Κατά πως φαίνεται, η μητέρα του, αγράμματη κοπέλα του χωριού, δεν έδωσε σημασία στο γεγονός, απλά γιατί δεν το κατάλαβε, αποδίδοντας πιθανόν τις δύσκολες λέξεις στην σχολική πρόοδο του παιδιού… Η ίδια, ούτε την υπογραφή της ήξερε να γράφει κάνοντας την Δανάη να της υποσχεθεί ότι γράμματα θα της μάθαινε εκείνη. Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι στην σημερινή εποχή υπάρχουν ακόμη αγράμματοι άνθρωποι.
Η ιδιαιτερότητα, ας την ονομάσουμε έτσι, του παιδιού έγινε πιο απτή, πιο συγκεκριμένη, όταν μια μέρα που η δασκάλα θα έδινε τους ελέγχους και η Ελίτσα, η μητέρα, παρακάλεσε την Δανάη να πάει αντ’ αυτής, γιατί εκείνη ήταν αδύνατον να φύγει από τη δουλειά της. Η Δανάη παρατήρησε ότι η δασκάλα ήταν πολύ σωστή, γιατί, αντί να αρκεστεί σε μια τυπική διαδικασία παράδοσης του ελέγχου, έκανε σε κάθε γονιό και λίγα προφορικά σχόλια για την όλη συμπεριφορά του κάθε παιδιού.
Όταν ήρθε η δική της σειρά, η δασκάλα την παρακάλεσε να μη φύγει γιατί όταν τελείωνε η όλη διαδικασία παράδοσης των ελέγχων είχε κάτι πολύ σημαντικό να της πει. Το μυαλό της Δανάης πήγε αμέσως σε εκείνο που και είχε παρατηρήσει και μάλιστα απορούσε πώς δεν είχε κλιθεί ο κηδεμόνας να ενημερωθεί μέχρι τότε… Και βέβαια δεν έπεσε έξω.
«…αρκεί δεσποινίς μου να σας πω μόνον τούτο. Είχα βέβαια προσέξει ότι αυτό το παιδί είχε κάτι το ιδιαίτερο αλλά, επειδή είναι ακόμη αρχή της σχολικής χρονιάς και τα παιδιά δεν τα γνωρίζω και τόσο καλά, είπα να το αφήσω για λίγο αργότερα αφού σιγουρευτώ για την σοβαρότητα του θέματος. Έχω πει στους μαθητές μου ότι θα ήθελα από αυτούς στο πέρας του κάθε μαθήματος να κάνουν όποιο σχόλιο νομίζουν, ή ακόμη να διορθώνουν κάτι στραβό που εντέχνως είχα αφήσει να γίνει, και τούτο για να οξύνω την κρίση και την παρατηρητικότητά τους. Σήμερα λοιπόν η μικρή Αδελαΐς, σήκωσε το χεράκι της και μου είπε ότι ήθελε κάτι να σχολιάσει αλλά στο διάλειμμα και κατ’ ιδίαν. Της είπα ότι αυτό ναι μεν είναι αντιδεοντολογικό, αλλά ότι για μια φορά και μόνον θα το δεχόμουν. Είμαι βλέπετε, παρά τα πολλά χρόνια που κουβαλώ στην πλάτη μου, φίλη μαζί τους, φίλη μιας κάποιας συντάξιμης ηλικίας βέβαια, χα χα χα. Ακούστε παρακαλώ τι μου είπε επί λέξη και με αναστάτωσε.
"Κυρία επιτρέψτε μου να προβώ σε μια σημαντική διόρθωση. Κάνατε ένα πολύ σοβαρό ατόπημα στην εξιστόρηση των γεγονότων που άπτονται του τελευταίου κεφαλαίου της Γένεσης. Κανένας Πανεπιστημιακός δάσκαλος της Ποιμαντορικής Σχολής, κανένας Αρχιερέας ή Διάκος, είπε αυτά που εσείς μας είπατε. Ανοίξτε όποια εγκυκλοπαίδεια θέλετε, ερευνήστε το ίντερνετ και αν συναντήσετε εκδοχή σαν την δική σας εγώ να ζητήσω συγγνώμη τόσο από εσάς όσο και από τον εαυτό μου που σας αμφισβήτησα. Για το δικό σας καλό νοιάζομαι. Αν μαθευτεί θα σας χλευάσουν και θα είναι άδικο μετά από τα όσα κάνατε τόσα χρόνια για την μαθητιώσα νεολαία. Και τώρα επιτρέψτε μου με φωνάζουν να παίξουμε. Με θέλετε κάτι άλλο;"
»Να την ήθελα; Εγώ;!
»Ειλικρινά σοκαρίστηκα. Νόμιζα ότι βρισκόμουν υπό το "κράτος παραισθήσεως". Κατ’ αρχάς ο τρόπος ομιλίας της Αδελαΐδας και το λεξιλόγιό της καμία σχέση δεν είχαν με αυτό που εγώ γνώριζα και που σαφώς ήταν αποφοίτου γυμνασίου το λιγότερο. Κατά δεύτερον, τόσα χρόνια διδασκαλίας του κειμένου και όπως αναγράφεται στα βιβλία δεν σχολιάστηκε ποτέ δυσμενώς, από Σχολικό Επιθεωρητή ή κάποιον Διευθυντή και ανώτερό μου. Σχεδόν πανικόβλητη έσπευσα να ελέγξω το θέμα με ό,τι είχα πρόχειρο, όπως την Βικιπαίδεια και, κατάπληκτη, είδα αυτό που χρόνια δεν είχα δει. Η μικρή είχε απόλυτο δίκιο!
»Θεέ Μεγαλοδύναμε τι γίνεται εδώ; Απόρησα. Στο παρά πέντε για εγκεφαλικό, μπήκα στην τάξη, τα ψιλομπάλωσα, προφασίστηκα αδιαθεσία έτρεξαν τα παιδιά να μου φέρουν ένα ποτηράκι νερό και τα ΄βαλα να ζωγραφίσουν τη… δασκάλα τους. Ένευσα "ευχαριστώ" στη μικρή, η οποία έδειξε ότι δεν κατάλαβε γιατί την ευχαριστούσα. Άλλη μία έκπληξη στις τόσες.
»Πού τα ήξερε όλα αυτά το παιδί; Ποιος στο σπίτι του μιλά τόσο σωστά και προχωρημένα ελληνικά και πώς αυτό συμβαίνει κατά περιόδους; Πριν αναφέρω το θέμα στον Γενικό Επιθεωρητή και για το καλό του ίδιου του παιδιού, σας παροτρύνω να το δει κάποιος ψυχολόγος, ειδικός με τέτοια θέματα και από εμένα δεν πρόκειται να διαρρεύσει λέξη.»
Η Δανάη ρώτησε, έμαθε και πήγε στο γιατρό μόνη της χωρίς το παιδί. Ούτε τη μάνα του να αναστατώσει ήθελε που δεν θα καταλάβαινε τι της έλεγε, αφού δεν ήταν άρρωστο το παιδί, γιατί το πήγαιναν στο γιατρό; Δικαιολογημένο θα ήταν το ερώτημα και άντε μετά εσύ να υπεισέλθεις σε λεπτομέρειες.
Ήταν τόσο παραστατική που ο ψυχολόγος κατάλαβε με μιας τι συνέβαινε στο παιδί. Ένα φαινόμενο όχι και τόσο συχνό βέβαια, μα συνέβαινε.
«Για να καταλάβετε, σαν να γίνεται μια παρεμβολή στο τηλέφωνο την ώρα που μιλάτε, ή στη συχνότητα ραδιοφώνου, για να μη μπούμε σε ιατρικές ορολογίες που δεν τις γνωρίζουν ακόμη και συνάδελφοι, και λυπάμαι που το λέω!
»Είναι μικρό το παιδί, επτά χρόνων δεν είπατε; Μείνετε ήσυχη το φαινόμενο θα μειώνεται με τον καιρό και στα δέκα του χρόνια θα είναι για σας μια ανάμνηση».
Και έγινε ακριβώς αυτό που είπε ο γιατρός. Μάνα και κόρη έμειναν για χρόνια στην γκαρσονιέρα και η Δανάη τις θεωρούσε σαν μέλη της οικογένειάς της. Κανένας πια δεν θυμόταν την ιδιαιτερότητα της Αδελαΐδας και άιντε εσύ ο αδαής να ερμηνεύσεις την φύση. Υπάρχουν φορές που οι άγνωστες «γλώσσες» της μεταφράζονται και άλλες όχι. Έτσι, για να το ρίχνει ο άνθρωπος ακόμη και στο μεταφυσικό!
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Δέκατο τρίτο μέρος της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Προχωρήστε στο επόμενο από εδώ!
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
